Πέρασε με 159 ψήφους το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ
Σε σύνολο 299 βουλευτών, ψήφισαν επί της αρχής «ναι» στο νομοσχέδιο 159, «όχι» 129, ε νώ 11 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
***
Η υποκριτική συμπεριφορά των κομμάτων, η δημαγωγία των πολιτικών και η ανοησία των ψηφοφόρων είναι από τα κύρια γνωρίσματα του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Του ελληνικού ιδιαίτερα. Κι ασφαλώς, δε χρειάστηκε η χτεσινή ψηφοφορία και οι ομιλίες των εθνοπατέρων στη Βουλή , για να διαπιστωθεί για πολλοστή φορά , του λόγου το αληθές .
Μύδροι κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων από το …προοδευτικό, κομματικό τόξο, διθύραμβοι για την ανάγκη της ίδρυσης και της λειτουργίας τους από τη συντήρηση. Και δεν είναι πως δεν μπορούν γενικώς να συμφωνήσουν ,ούτε να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Πρόκειται και για δέσμευση (διάβασε «τύφλα») των μεν και των δε στις παραταξιακές τους αρχές από τις οποίες ,ούτε θέλουν ,ούτε μπορούν να αποστασιοποιηθούν, ακόμα κι αν η λογική το επιβάλει.
Τί σόι φιλελεύθερη παράταξη είμαστε, σού λέει η Δεξιά, αν αντί να ενισχύσουμε, εμποδίζουμε την επικράτηση της αγοράς και στην παιδεία; Από την άλλη, η αντιδεξιά παράταξη που στηρίζει τον κρατικό παρεμβατισμό, διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την εμπορευματοποίηση της παιδείας, αλλά και την αντισυνταγματικότητα της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. «Δεν έχει ιερό και όσιο η Δεξιά», σου λένε. «Ξεπουλάει και την Ακρόπολη…άμα λάχει. Στην παιδεία θα διστάσει;»
Στο μεταξύ, να θυμίσουμε πως αποφεύγουν να τοποθετηθούν ή απαντούν με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, οι εκπρόσωποι ,ΟΛΟΥ, αυτή τη φορά, του συνταγματικού (!), κομματικού τόξου, αλλά (το δυστύχημα) και όσοι το στηρίζουν εντεύθεν και εκείθεν , σε απλά, κατανοητά και απολύτως ορατά στην καθημερινότητα ζητήματα. Να βάλουμε ως ερωτήματα κάποια ενδεικτικά
-Τα μη κρατικά νοσοκομεία-κλινικές λειτουργούν παράλληλα με τα δημόσια; Το ίδιο δε συμβαίνει και με τους γιατρούς; Δε έχουν τα ιδιωτικά τους ιατρεία και πολλοί παράλληλα απασχολούνται και στη δημόσια υγεία (από την οποία, επίσης αμείβονται, πέρα από μισθό και με «φακελάκι); Η αξία της υγείας που επιμελούνται και ιδιώτες και δημόσιοι γιατροί , δεν είναι ίση (μπορεί και πιο σημαντική) κι από την ιδιωτική ή τη δημόσια εκπαίδευση;
-Τα ιδιωτικά σχολεία όλων των άλλων βαθμίδων, πλην της τριτοβάθμιας, ως τώρα , δε ζουν και βασιλεύουν, σχεδόν από συστάσεως ελληνικού κράτους; Ιδιαίτερα η φροντιστηριακή λεγόμενη εκπαίδευση ,μαζί και τα ΙΕΚ (ελληνική πατέντα, μάλιστα, ίσως και μοναδική στον κόσμο το ελληνικό φροντιστήριο ) δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην αγορά ; ΄Ομοια και οι εκπαιδευτικοί στα «ιδιαιτεράδικα» και στην κατ οίκον διδασκαλία μαθημάτων , ακόμα και όσοι είναι διορισμένοι στη δημόσια εκπαίδευση, δεν αμείβονται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς;
Να απευθυνθούμε μόνο σε όσους λειτουργούν στη ζωή με νόμους λογικής και ασφαλώς και ηθικής ,εκείνης όμως, που εκπηγάζει και διαμορφώνει ο μη σκοτισμένος Νους, για να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα με αφορμή τη χτεσινοβραδινή ψήφιση της λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων. Να, τι υποστηρίζουμε.
Αν το ελληνικό κράτος δεν ήταν εξ αρχής πελατειακό, αν ίσχυαν στις εξουσίες του οι αρχές της αξιοκρατίας και της ευνομίας, δε συζητάει κανείς, σε ένα τέτοιο διαφορετικό, κράτος, η παρέμβασή του να ήταν –είναι καθοριστικής σημασία και ως τα…μύχια, ακόμα και του σκληρού πυρήνα του . Δεν είναι όμως.
Δημόσια (συστημική-κρατική) δεν είναι η ελληνική δικαιοσύνη; Πιστεύει κανείς πως στην Ελλάδα πρόκειται για ανεξάρτητη εξουσία; Κι ας λένε οι δικαστές πως απονέμουν, τάχα, δικαιοσύνη με βάση το σύνταγμα, τους νόμους και τη… συνείδησή τους! Αν, έστω και στο ελάχιστο, σέβονταν το (όντως προοδευτικό για τα ελληνικά δεδομένα) Σύνταγμά μας και δεν είχαν στις τάξεις τους «Ντογιάκους» και «Κλάπα», με συνείδηση…καραδεξιά, θα τους επέλεγε ο Κυριάκος , για να πετάξουν από το σπίτι του τον ανάπηρο και να το δώσουν στους Τραπεζίτες, που είναι τα πραγματικά αφεντικά τους;
Κι αν τέτοια συμβαίνουν στον πιο ευαίσθητο θεσμό, αυτό της δικαιοσύνης, τί να πούμε για την παιδεία; Η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της δεν είναι δημόσια; Πιστεύει κανείς ,για να μείνουμε στα ΑΕΙ, πως το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, εκλέγεται με αξιοκρατικές διαδικασίες; Δεν είναι σε ποσοστό πάνω από 80% αυτές οι εκλογές προϊόντα διαπλοκής και διαφθοράς;
Διακόσια χρόνια τώρα δεν κατέχουν τις πανεπιστημιακές έδρες οι κάθε είδους ευνοούμενοι; (Τέκνα, συγγενείς και φίλοι, πελάτες κομμάτων ή άλλων εξουσιών , άλλοι, άλλων διαπλοκών και εξαρτήσεων). Είναι πανεπιστήμιο αυτό το ελληνικό, που σε δίκαιη και αντικειμενική αξιολόγηση, βρίσκεται στον πάτο, μαζί με όμοια ιδρύματα «τριτοκοσμικών» χωρών;
΄Ένα, λοιπόν, τέτοιο πανεπιστήμιο, σαν το ελληνικό, δε διαθέτει τα εχέγγυα για να θεωρείται θεσμός άξιος και σεβαστός, για να τον στηρίζουν, τουλάχιστον , όσοι είναι αντίθετοι με την οικονομία της Αγοράς και το καπιταλιστικό σύστημα. Ούτε πρόκειται να γίνει καλύτερο ή χειρότερο, αν δίπλα του λειτουργεί και το μη δημόσιο.
Το ζητούμενο, για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι άλλο. Η χώρα μας είναι…Μπανανία. «Μέχρι μυελού οστέων». Δεν υπάρχει θεσμός, αρχή, εξουσία που να λειτουργούν στοιχειωδώς. Αν μη τί άλλο με τις προδιαγραφές μια δυτικής δημοκρατίας.
Υπ΄ αυτή την έννοια , δεν είναι ζήτημα εκπαίδευσης το πρόβλημα της Ελλάδας. Με η χωρίς δημόσια πανεπιστήμια.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ. ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ή ΟΧΙ ΤΑ ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ.
Κράτος δεν έχει η Ελλάδα. Αυτή είναι αλήθεια. Και υπό τέτοιες συνθήκες, είναι σίγουρο πως και η νέα…κατάκτηση της Αγοράς με τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ούτε την εκπαίδευση θα κάνει καλύτερη, ούτε τη μοίρα του συνειδητοποιημένου πολίτη θα άλλάξει. Αυτός (σε αντίθεση με τον «πελάτη») θα συνεχίζει να είναι ΟΜΗΡΟΣ, ενός τέτοιου κράτους-Μπανανία.