Κουρελόχαρτο το κράτος δικαίου

Πώς η Σοφία Νικολάου μεθόδευσε με λάθη και ψέματα τη μεταγωγή Κουφοντίνα, οδηγώντας τον στα άκρα(*)

“Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα
παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’
άρματα  και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του”

(Σύνταγμα, τα Δίκαια του Ανθρώπου, άρθρο 35)

Στην Ελλάδα, η παρακαταθήκη του Ρήγα στο Σύνταγμά του και τα Δίκαια το Ανθρώπου στην πορεία της πολύπαθης ιστορίας της χώρας, τηρήθηκε ,και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με… θρησκευτική ευλάβεια!  Μαυρομιχαλαίοι, στο νεοσύστατο ακόμα ελληνικό κρατίδιο,    πολλοί από τους ληστάρχους αργότερα , αλλά και οι “Αντάρτες των Πόλεων”  στη σύγχρονη ιστορία  του τόπου, δεν  έλειψαν ποτέ. Ούτε θα λείψουν οι κάθε είδους τιμωροί ,  αν το κράτος,  αντί για Πολιτεία δικαίου, ισονομίας και ισοπολιτείας, καταντάει δεσποτεία, “ολιγαρχία” ή δικτατορία,   χουντική και κοινοβουλευτική, όπως η σημερινή στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αντιτιθέμεθα  σε κάθε μορφή βίας. Δικό μας όπλο είναι η “πένα”. Και για να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι, ίσως και να μην είμαστε ικανοί να κρατήσουμε όπλα  και όχι μόνο γιατί δεν είναι της ιδεολογίας και του χαρακτήρα μας η βιαιότητα κάθε είδους.

Αυτό δε σημαίνει ,όμως, πως με την ιδιότητα του ιστορικού δεν οφείλουμε να αποδώσουμε “τα του Καίσαρος  τω Καίσαρι”.  Ούτε στο  όνομα της ΜΗ ΒΙΑΣ να θεωρούμε  ως δικαίωμα   του κράτους  και των εξουσιών του  της  αποκλειστικής  χρήσης της  και της καταστολής.

΄Ομως ,  χειρότερη  ακόμα κι από την εκτελεστική, τη νομοθετική και δικαστική εξουσία  είναι η βία που ασκείται μέσω  της  Τέταρτης λεγόμενης εξουσίας που διαθέτει επίσης το κράτος , εκείνη της βιομηχανίας παραπληροφόρησης.  Εγκληματικότερη  κι από το  “περίστροφο” του Κορκονέα   και το νόμο  “4760/2020”  της Νικολάου. Μετά λόγου ιστορικής γνώσης και ειλικρίνειας το καταθέτουμε.

Μια μικρή ιστορική αναδρομή στην χρήση της ένοπλης βίας κατά των εκπροσώπων του  κράτους ,όταν  τούτοι  αποδεικνύονται    τύραννοι, δυνάστες και “ριψάσπιδες”,  παραθέτουμε στη συνέχεια από τις παλιότερες σελίδες του Homo-Naturalis.gr :

 

 

1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ.

2. Φώτης Γιαγκούλας, λήσταρχος

 

 Χαραγμένο κείμενο στην “παρδάλα” (μαχαίρι του): “Προς όλους. Επειδή δεν μπορώ να βρω δίκαιο στη δικαιοσύνη των Ελλήνων, αναγκάσθηκα να τονίσω το δίκαιο της Παρδάλας ή Μαχαίρας. Από τώρα και στο εξής η ύψιστη αυτή λειτουργός της άνανδρης Δικαιοσύνης, η ονομαζόμενη “Παρδάλα”, έχει τον λόγο απέναντι σε όλους τους υπεύθυνους και άπιστους. Η λειτουργία αυτής της μαχαίρας θα είναι πάντα ειλικρινής και πότε δεν θα λησμονήσει τα ιερά της καθήκοντα για την απονομή του δικαίου.
Μάρτιος 1917».

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ΡΩΣΙΚΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ,Ο «ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (20/2/2017)

…Η συνθήκη αυτή επισφραγίστηκε με την περίφημη ναυμαχία στο Ναυαρίνο ( 8 Οκτώβρη  1827), όταν ο  τριεθνής στόλος υπό τους ναυάρχους Δεριγνί, Κόδριγκτον και Χέιδεν, κατατρόπωσε τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό του Ιμπραήμ . Η επανάσταση εδώ ακριβώς αναστήθηκε και αυτή η νίκη   έκρινε τη τύχη της δημιουργίας Ελληνικού κράτους .

Με την ανακήρυξη επισήμως του ανεξάρτητου ελληνικού  κράτους, οι καιροφυλακτούντες Ρώσοι συνεχίζουν την προσφιλή τακτική  τους να νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο  για  τα δικά τους συμφέροντα και προλαβαίνουν να τοποθετήσουν κυβερνήτη της νεοσύστατης ,μικρής χώρας  που περιλάμβανε μόνο την Πελοπόννησο και τα γύρω νησάκια, τον Κερκυραϊκής  καταγωγής  Ιωάννη Καποδίστρια, Υπουργό των Εξωτερικών τους! Ο νέος κυβερνήτης είναι η μοναδική  εγγύηση της εξυπηρέτησης των ρώσικων συμφερόντων στη νέα χώρα και φυσικά από ελάχιστα έως καθόλου  των ελληνικών.

Κι αυτή  η τακτική θα φανεί αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Ναύπλιο, όταν πασκίζει να θεμελιώσει το νέο κράτος υπό την απόλυτη κηδεμονία των αφεντικών του. Από τις  πρώτες του ενέργειες, ήταν να απομονώσει τους αγωνιστές της επανάστασης, επώνυμους και μη, που γνώριζαν πολύ καλά με τίνος το αίμα ποτίστηκε η επανάσταση . Και όχι πάντως εκείνο των Ρώσων. Επιχείρησε  από τη αρχή να τους εξουδετερώσει, στήνοντας  εθνικό στρατό, κυρίως  από πρόσωπα «άκαπνα», αλλά πιστά στον κυβερνήτη (και παχυλώς αμειβόμενα) και από κάποιους άλλους, βαμμένους,  Ρωσόφιλους πολεμιστές.

Την ίδια στιγμή, αρνήθηκε κατηγορηματικά  μια στοιχειώδη σύνταξη  όχι μόνο στους ίδιους τους πρωτεργάτες  του αγώνα ,αλλά και στις χήρες και τα ορφανά εκείνων που  είχαν πέσει στα πεδία των μαχών. Παράλληλα, προωθούσε στις νεοσύστατες κρατικές θέσεις-κλειδιά δικούς του ανθρώπους, που είχαν αποδεδειγμένη ρώσικη υπακοή ή διέθεταν εμπορικά και άλλα συμφέροντα στη Ρωσία.  ΄Ηταν αυτό ακριβώς που ξεσήκωσε εναντίον του πολλούς από τους αγωνιστές και ήρωες της επανάστασης, ακόμα κι εκείνους που από παράδοση ανήκαν στο ρωσόφιλο  κόμμα.

΄Ομως, εκείνο που έκανε την αλγεινότερη εντύπωση όχι μόνο στην ελάχιστη τότε Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη ,ήταν η φανατική και με κάθε μέσο συντριβή κάθε αντίστασης ή διαμαρτυρίας εναντίον του, που τη θεωρούσε αντίσταση εναντίον του κράτους. Η αυταρχικότητα του κυβερνήτη ήταν  πρωτοφανής, αφού δε δίσταζε στις επικλήσεις να δοθεί στο λαό σύνταγμα, να απαντά με την περίφημη φράση  «δε δίνεις ξυράφι σε μικρό παιδί. Θα κοπεί».

 Αυτή η αντίληψη περί ολοκληρωτικής εξουσίας του Καποδίστρια, φάνηκε και στον πόλεμο που ξεκίνησε στη Μάνη με την οικογένεια του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (και όχι μόνο μ΄αυτή).Και  αν δεν ήταν η μοναδική  απόδειξη της αυταρχικότητας του Καποδίστρια,  υπήρξε, όμως, η πιο μοιραία.

 Η Μάνη ως γνωστό, είχε πάντα και στη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής μια ιδιότυπη συμπεριφορά  απέναντι στην Πύλη, η οποία αντιμετώπιζε την περιοχή ως σχεδόν ημιανεξάρτητο «δοβλέτι». Θα έλεγε κανείς πως είχε αποδεχτεί μια Μάνη   «κράτος εν κράτει», αφού ουδέποτε πάτησε πόδι κατακτητή Οθωμανού στα περίφημα χώματά της.

Κι αυτή δεν ήταν μια καινούρια συμπεριφορά. Από τα χρόνια ακόμα του Βυζαντίου, όταν επί 9 ολόκληρους αιώνες  οι Μανιάτες αρνούνταν να  εκχριστιανιστούν,  διακρίνονταν από  αισθήματα αντιπάθειας κατά πάσης μορφής εξουσίας, που δε σέβονταν και  προτιμούσαν να συμμορφώνονται στους δικούς τους νόμους και τις  παραδόσεις παρά στις κρατικές αρχές και τις εντολές της διοίκησης.

Η στάση του Ιωάννη Καποδίστρια υπήρξε εντελώς ταπεινωτική και προσβλητική απέναντι και σε μια αντιεξουσιαστική παράδοση αιώνων, όπως ήταν η μανιάτικη, που τη σεβάστηκαν όλοι, αλλά και απέναντι σε μια οικογένεια που έδωσε τα πάντα στην επανάσταση. ΄Ετσι, με περισσό θράσος και αποκοτιά, έθεσε τον Πετρόμπεη υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο και του αρνήθηκε μάλιστα, για να τον ταπεινώσει  ακόμα περισσότερο και  μια ολιγοήμερη άδεια να επισκεφτεί τη Μάνη.  Ο Πετρόμπεης ύστερα απ΄αυτό, τον Φεβρουάριο του 1831, θα δραπετεύσει στη Ζάκυνθο, αλλά θα συλληφθεί λίγο μετά, θα φυλακιστεί πάλι  στο Ναύπλιο ως υπόδικος με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Σε μια άτυχη   συνάντηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη – Ιωάννη Καποδίστρια, που έγινε με τη μεσολάβηση του ρώσου ναυάρχου Ρίκορδ,  ο Κυβερνήτης συμπεριφέρθηκε τόσο περιφρονητικά και ταπεινωτικά στον υπερήφανο οπλαρχηγό, που εξεπλάγη και ο ίδιος ο Ρώσος. ΄Ηταν πια η ώρα να λογιαριαστεί η αντάρτικη ψυχή των Μαυρομιχαλαίων με τη ρώσικη, τσαρική αντίληψη περί  εξουσίας, που  εξέφραζε ο Καποδίστριας. Την αρχή του τέλους του κυβερνήτη της μικρής Ελλάδας σηματοδότησε εκείνη ακριβώς η συνάντηση.

Υπό την καθοδήγηση του ΄Αγγλου υποπρόξενου Αναστάση (Τασιού) Πασχαλίνου και την ανοχή του Γάλλου εκπροσώπου  στο Ναύπλιο,  πολλοί από τους αγωνιστές της επανάστασης  ορκίστηκαν εκδίκηση  για τα χρόνια της ταπείνωσης και των διωγμών  και  αποφάσισαν τη δολοφονία του κυβερνήτη.   Η δολοφονία έγινε στις 27 Σεπτέμβρη 1831 από το γιο του Πετρόμπεη Γεώργιο και τον αδελφό του Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος τραυματίστηκε  επί τόπου από τον χωροφύλακα φρουρό του κυβερνήτη και λίγο μετά εξέπνευσε , ενώ ο Γεώργιος δικάστηκε αργότερα και εκτελέστηκε.

Το τέλος του Καποδίστρια σηματοδότησε  εκτός των άλλων και το τέλος της ρώσικης επιρροής στην Ελλάδα και την έναρξη της επικυριαρχίας των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων στη νεοσύστατη  χώρα. (Σ.σ.  Θα συμπληρωθούν σε λίγο 200 χρόνια και οι ΄Αγγλοι αρνούνται ως σήμερα να ανοίξουν το φάκελο της δολοφονίας του Καποδίστρια. Είναι ο μοναδικός φάκελος σε ευρωπαϊκά κράτη που δε γνωρίζουμε μετά σχεδόν δύο αιώνες το περιεχόμενό του! Τί άραγε  κρύβουν τα μυστικά που δε θέλουν να βγουν οι ΄Αγγλοι στη φόρα για εκείνη τη δολοφονία; Η συμμετοχή ΄Αγγλων και Γάλλων είναι αναμφισβήτητη. Η προετοιμασία της δολοφονίας, άλλωστε, έγινε στο Επιτάλιο (Αγουλινίτσα), έδρα του υποπρόξενου της Αγγλία Αναστάση Πασχαλίνου. Τι άλλο θέλουν να κρύψουν οι ΄Αγγλοι; Παλιότερα, με αίτησή μας  στο αγγλικό υπουργείο  Εξωτερικών, ζητήσαμε  να μας επιτρέψουν την  πρόσβαση στον ερμητικά κλειστό  φάκελο της δολοφονίας του κυβερνήτη, αλλά απορρίφθηκε. Θα επανέλθουμε με δεύτερη επιστολή, εξώδικη τούτη τη φορά, έστω κι αν πιστεύουμε  πως δε θα υπάρξει και πάλι.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

…Στη μυστική συνάντηση (κάτω από τη μύτη των Τούρκων του Φαναρίου) πρέπει να έλαβαν μέρος, πέρα από τους οπλαρχηγούς της  περιοχής  και  Μανιάτες, οι οποίοι αρχικά αντιμετώπισαν με δυσπιστία τις ρώσικες υποσχέσεις για σπουδαία στρατιωτική βοήθεια στην εξέγερση. Το Κουφόπουλο είναι  ο τόπος που κατοίκησαν κυρίως διωκόμενοι, φυγάδες, από πολλές περιοχές της χώρας και κυρίως από  Μάνη (ακόμα και σήμερα “Μανιαούρια” αποκαλούν τα γύρω χωριά  τους Κουφοπουλαίους) , από τα Ιταλοκρατούμενα, ελληνικά νησιά σήμερα, αλλά και από Σλαβο-Βλάχους τσοπάνηδες που κατηφόρισαν από την ΄Ηπειρο.  Οικογένειες με   τα επώνυμα Καπλάνης (δέκα, τουλάχιστον, οικογένειες),  Πασχαλίνος -Αδαμόπουλος  ( 4 οικογένειες, μεταξύ αυτών και εκείνη του γράφοντος), Μπαρούνης  και Καρβούνης  .Η πρώτη με προέλευση από την ΄Ηπειρο-Μάνη και  οι τρεις τελευταίες, με  ιταλική καταγωγή.

 Οι οικογένειες  Καραδιαμαντή- Μιχελή από το Κουφόπουλο και Πατσιόπουλου  από την Ανδρίτσαινα,   φαίνεται πως είχαν  στενή σχέση με τους Μανιάτες Μαυρομιχαλαίους ( πληροφορία που δόθηκε στις μέρες μας στην οικογένεια Μιχελή  από   απόγονο  των Μαυρομηχαλαίων).  Αυτός ήταν και ο λόγος, που οι Μανιάτες εμπιστεύονταν  τους  Καραδιαμαντήδες και η μυστική  συνάντηση την παραμονή των Ορλωφικών, κανονίστηκε να γίνει στο σπίτι τους.  Μάλιστα, σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες ,  για να μην κινηθούν υποψίες, το ραντεβού ορίστηκε να γίνει    σε κάποια πανηγυρική μέρα του χωριού (27 Ιουλίου, του Αγ. Παντελεήμονα, 15 Αυγούστου της Παναγίας Καρκαλούς ή στις 8 Σεπτέμβρη,  εορτή της γεννήσεως της  Παναγίας). Τις μέρες αυτές, επισκέπτονταν το χωριό πλήθος πανηγυριστών από πολλά χωριά. Οπότε,  δε θα ήταν περίεργο στις αρχές και τον υπόλοιπο κόσμο, που κάποιοι Μανιάτες ή άλλοι ξένοι έκαναν επίσκεψη  στους συγγενείς και φίλους  τους στο Κουφόπουλο, μια από αυτές τις ημέρες που το χωριό πανηγύριζε.

  Στο χωριό Κουφόπουλο από δικές μας τώρα οικογενειακές μαρτυρίες  που διασώθηκαν από γενιά σε γενιά,  πρέπει να έγιναν και κάποιες από τις μυστικές συναντήσεις των Μαυρομιχαλαίων με τον  Αναστάση (Τασιό) Πασχαλίνο, υποπρόξενο της Αγγλίας  για την προετοιμασία της  δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια. Αυτή η δολοφονία στοίχισε διωγμούς και άγριο κυνηγητό στην οικογένια του Τασιού Πασχαλίνου και των απογόνων του, για πολλά χρόνια μετά. Οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Αγγλία και μετά στην Αμερική  ή και να αλλάξουν το επώνυμό τους από Πασχαλίνος σε Αδαμόπουλος .   Γράφαμε για το συγκεκριμένο θέμα εδώ σε κείμενά μας :

 

 Πολλά ήταν τα μέηλ που  λάβαμε, για να δώσουμε περισσότερες διευκρινίσεις για τον υποπρόξενο των ΄Αγγλων Αναστάση Πασχαλίνο στη πρόσφατη δημοσίευσή μας σχετικά με τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.

Γράφουμε  στο κείμενο: “Υπό την καθοδήγηση του ΄Αγγλου υποπρόξενου Αναστάση (Τασιού) Πασχαλίνου…”.

Εξυπακούεται πως πρόκειται για ΄Ελληνα υποπρόξενο της Αγγλίας και όχι για ΄Αγγλο!  Εν καιρώ, ετοιμάζεται και θα δημοσιευτεί  κι εδώ μια μελέτη για το εν λόγω πρόσωπο, που διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο ,ίσως και τον κυρίαρχο στη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια (Στην πραγματικότητα έπαιρνε εντολές από τους ΄Αγγλους  και επόπτευε  την τήρησή τους).

Ο Αναστάσης-Τασιός Πασχαλίνος, λοιπόν προέρχεται  από οικογένεια με Ιταλική καταγωγή, η οποία  άγνωστο πότε και από πού (πιθανότατα από Κέρκυρα ή Ζάκυνθο),  εγκαταστάθηκε μόνιμα στην ορεινή Ολυμπία και συγκεκριμένα στην Ανδρίτσαινα. (Σήμερα υπάρχουν  ακόμα απόγονοι με το επώνυμο «Πασχαλίνος»,  περίπου 3-4 οικογένειες στο Κουφόπουλο της Ανδρίτσαινας. «Πασχαλίνος» (Πασκουάλ) είναι ο πολιτικός εκπρόσωπος, απεσταλμένος του Πάπα. Μπορεί και με την ιδιότητα αυτή να έφτασε στον ελλαδικό χώρο και να παρέμεινε μόνιμα η πρώτη οικογένεια Πασχαλίνου.

Οι ΄Αγγλοι, διόρισαν υποπρόξενό τους ένα εξέχον μέλος της οικογένειας ,τον Αναστάση-Τασιό  Πασχαλίνο, ο οποίος έκανε έδρα του προξενείου  το Επιτάλιο (Αγουλινίτσα) ανάμεσα στα Κρέστενα και τον Πύργο. Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε θέσει υπό στενή παρακολούθηση τον υποπρόξενο και σκόπευε  μάλιστα να τον φυλακίσει .

Αυτό διαπιστώνεται καθαρά από τις επιστολές-αναφορές  του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου (4ος Φιλικός) στο Ναύπλιο  στον οποίο ο κυβερνήτης είχε αναθέσει τη σύλληψη του Πασχαλίνου   μαζί με άλλους 9 ή 10 πρωτεργάτες αγωνιστές-συνωμότες , τα ονόματα των οποίων μνημονεύει ο Αναγνωστόπουλος. Η εντολή της σύλληψης της ομάδας των Ανταρτών δεν έγινε ποτέ, όμως, επειδή ακριβώς ο Αναγνωστόπουλος επισήμανε στον Καποδίστρια  τον αντίκτυπο που θα είχει μια τέτοια σύλληψη του υποπρόξενου της Αγγλίας.

΄Ετσι ματαιώθηκε η  επιχείρηση. Ο Πασχαλίνος ελεύθερος , φαίνεται πως επέσπευσε το σχέδιο της δολοφονίας ,που την ανέθεσε στους  Μαυρομιχαλαίους.

______________________________________________

(*)

Από την ώρα που τέθηκε σε ηλεκτρονική διαβούλευση ο νόμος 4760/2020, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα ρύθμιζε τη σωφρονιστική νομοθεσία και εμπεριέχει φωτογραφική διάταξη για τη μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας Βόλου στον Κορυδαλλό, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη με διαρροές στον Τύπο αλλά και επίσημες τοποθετήσεις επιδόθηκε σε μια σειρά από αφηγήματα σχετικά με τον λόγο που ο κρατούμενος δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις παραμονής στον συγκεκριμένο τύπο καταστήματος. Εξωθώντας έτσι τον κρατούμενο να ξεκινήσει απεργία πείνας για να διεκδικήσει αυτό που σε μια ευνομούμενη πολιτεία είναι αυτονόητο: την ίση μεταχείριση και την εφαρμογή του νόμου… Ακόμη κι αν αυτός ο ίδιος ο φωτογραφικός νόμος ούτε καν τυπικά δεν πατάει πάνω σε όλα τα δεδομένα που αφορούν τον εν λόγω κρατούμενο. Γιατί; Διαβάστε αμέσως παρακάτω λάθη και ψέματα υπό τον μανδύα της νομιμότητας.

Ζήτημα πρώτο

Ο καταδικασμένος για τρομοκρατία Δ. Κουφοντίνας δεν μπορεί να βρίσκεται σε αγροτικές φυλακές

Το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για την επικείμενη μεταγωγή του ισοβίτη ήταν η φράση της διάταξης που αναφέρει ότι «απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην ΚΑΥΦ σε όσους κρατούμενους έχουν καταδικασθεί για εγκλήματα τρομοκρατίας».

Αν και το όνομα του Δ. Κουφοντίνα συνοδεύεται σε πολλά δημοσιεύματα από τον όρο «τρομοκράτης» ή «καταδικασμένος για τρομοκρατία», τυπικά δεν ευσταθεί. Ο Δ. Κουφοντίνας δεν έχει καταδικαστεί για τρομοκρατία, αφού το τρομοκρατικό αδίκημα (άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα) εισάχθηκε στο ελληνικό δίκαιο το 2004. Μέχρι τότε δεν υπήρχε ο όρος «τρομοκρατία». Και το δικαστήριο της 17Ν –τα μέλη της συνελήφθησαν και διώχτηκαν το 2002– είχε απορρίψει την ένσταση του πολιτικού εγκλήματος και δίκασε με τις τότε ισχύουσες διατάξεις του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτό είχε αποτέλεσμα η 17Ν να κριθεί εγκληματική και όχι τρομοκρατική οργάνωση.

Ζήτημα δεύτερο

Οι βαρυποινίτες δεν παραμένουν ούτε μετάγονται στις αγροτικές φυλακές

Εκτός από τα περί τρομοκρατίας, ακόμη ένα αφήγημα που επικράτησε ήταν ο αποκλεισμός των βαρυποινιτών από τις αγροτικές φυλακές. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο Δ. Κουφοντίνας είναι πολυϊσοβίτης, επιχειρήθηκε η δικαιολόγηση της μεταγωγής του.

Τι αναφέρει όμως η διάταξη;

«1. Στα αγροτικά καταστήματα κράτησης και την Κεντρική Αποθήκη Υλικού Φυλακών (Κ.Α.Υ.Φ.) δύνανται να μετάγονται κατάδικοι κρατούμενοι, ικανοί για εργασία, ανεξαρτήτως αδικήματος, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών, μετά από πρόταση του Συμβουλίου Φυλακής, εφόσον τους έχει χορηγηθεί τακτική άδεια τουλάχιστον μια (1) φορά, έχουν τηρήσει τους όρους της άδειας και: δ) έχουν ποινή ισόβιας κάθειρξης και έχουν εκτίσει πραγματικά δέκα (10) έτη».

Ο απεργός πείνας μετήχθη στον Βόλο έχοντας ήδη εκτίσει πραγματικά 16 χρόνια ποινής, πράγμα που σημαίνει ότι ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί.

Ζήτημα τρίτο

Δίωξη για πλημμέλημα

Σύμφωνα πάντα με την επίμαχη διάταξη που ορίζει ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να μεταχθεί ή να πα-ραμείνει στις αγροτικές φυλακές, «απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην Κ.Α.Υ.Φ. σε κρατούμενους που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή έχει εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή έχουν υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή εάν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας».

Εδώ η υπόθεση είναι λίγο πιο σύνθετη, καθώς όντως σε βάρος του Δ. Κουφοντίνα εκκρεμεί δίωξη πλημμεληματικού χαρακτήρα, η οποία σχετίζεται με μια στάση κρατουμένων στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού το 2018 (!) την ώρα που ο ισοβίτης απεργός πείνας βρισκόταν στα υπόγεια των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και αφορά ένα… κείμενο συμπαράστασης. Η δίωξη είχε παραγγελθεί από την τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου και είχε ασκηθεί από την εισαγγελέα πρωτοδικών Πειραιά Βικτώρια Μαρσιώνη, με απώτερο σκοπό να στερηθεί το δικαίωμα στην τακτική άδεια.

Η υπόθεση είχε παγώσει εδώ και τρία χρόνια αφού δεν προέκυπταν στοιχεία, ενώ εμφανίστηκε ξαφνικά πάλι τώρα που τέθηκε το θέμα της μεταγωγής του. Δικηγόροι δε και νομικοί σημειώνουν ότι η επίμαχη ποινική δίωξη αφορά αποκλειστικά την άσκηση γνώμης, είναι δηλαδή δίωξη του φρονήματος, η οποία απαγορεύεται από το σύνταγμα και την έννομη τάξη.

Γιατί κατηγορείται ο Δ. Κουφοντίνας;

Στις 24 Φεβρουαρίου 2018 οι κρατούμενοι στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού πραγματοποίησαν στάση μετά τη βίαιη μεταγωγή του κρατουμένου και τότε απεργού πείνας Κ. Γιαγτζόγλου.

Την ίδια ημέρα ο Δ. Κουφοντίνας μαζί με άλλους τρεις συγκρατούμενούς του τότε στα υπόγεια της γυναικείας πτέρυγας (Κώστας Γουρνάς, Γιώργος Πετρακάκος, Γιώργος Πολύδωρος), καμία σχέση δηλαδή με όσους… στασίασαν στις ανδρικές φυλακές, συνυπέγραψε ένα κείμενο συμπαράστασης, το οποίο και αναρτήθηκε στο Indymedia και ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Ως μια πρώτη αντίδραση στην πρωτοφανή απαγωγή του συγκρατούμενου και απεργού πείνας Ντίνου Γι-αγτζόγλου από τα ΕΚΑΜ, σήμερα το πρωί, κρατάμε το προαύλιο ανοιχτό τις μεσημεριανές ώρες. Συμπαρασ-τεκόμαστε στη διαμαρτυρία των κρατουμένων στις ανδρικές φυλακές. Ο αυταρχισμός του υπουργείου δικαι-οσύνης δε θα περάσει!».

Αρχικά το υπουργείο έπαιξε το χαρτί της υποκίνησης της στάσης, πράγμα όμως που δεν έστεκε, οπότε και αναγκάστηκε να το πάρει πίσω.

Πώς θα μπορούσε να στέκει άλλωστε, αφού η στάση και η δήλωση δεν έγιναν καν από τον ίδιο χώρο; Ακόμη και οι ώρες δεν συνάδουν. Οπως αναφέρεται στη δικογραφία, η στάση ξεκίνησε στις 08.05 το πρωί ενώ η δήλωση συμπαράστασης δημοσιοποιήθηκε στις 11.39 πμ, ώρα που η κατάσταση είχε αρχίσει να εξομαλύνεται, με τον ειδικό διαπραγματευτή του υπουργείου να βρίσκεται καθ’ οδόν προς τις φυλακές Κορυδαλλού (πράγμα που έτσι κι αλλιώς αποτελούσε αίτημα των εξεγερμένων).

Σύμφωνα με τη δικογραφία που έχει σχηματιστεί, ο Δ. Κουφοντίνας μαζί με τους άλλους τρεις κατηγορούνται ότι «με την ενέργεια αυτή παρείχαν ψυχική συνδρομή και ενίσχυσαν την ειλημμένη απόφαση των κρατουμένων», όσων δηλαδή είχαν ήδη πραγματοποιήσει τη στάση.

Σε αυτό το σημείο μπαίνουν τα εξής ερωτήματα για το αν η μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας Βόλου είναι εντέλει σύννομη: πώς ακριβώς ένα κείμενο συμπαράστασης ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας; Και από πότε η έκφραση αλληλεγγύης είναι ποινικά κολάσιμη;

«Καταρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι το σύνταγμα με πολλαπλές διατάξεις προστατεύει την ελε-ύθερη έκφραση του πολιτικού φρονήματος. Ο κρατούμενος στερείται νομίμως μόνο την προσωπι-κή του ελευθερία και απολαμβάνει, με ευθύνη της πολιτείας, κάθε άλλο ανθρώπινο δικαίωμα, με-ταξύ αυτών και την ελεύθερη έκφραση των φρονημάτων του. Στην προκειμένη περίπτωση δε στην ανακοίνωση του κρατουμένου δεν υπάρχει ούτε προτροπή ούτε επιβράβευση οποιασδήποτε βία-ιης πράξης. Δεν είναι λοιπόν νόμιμη οποιαδήποτε ποινική δίωξη για τη συγκεκριμένη ανακοίνωση» δηλώνει στο Documento η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη.

Το επίμαχο κείμενο συμπαράστασης στον απεργό πείνας και συγκρατούμενό του Ντίνο Γιαγτζόγλου, το οποίο ο Δημήτρης Κουφοντίνας συνυπογράφει (μαζί με τους Γιώργο Πετρακάκο και Γιώργο Πολύδωρο) και δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Athens Indymedia, και το σημείο της δίωξης πλημμεληματικού χαρακτήρα που τον αφορά. Η συγκεκριμένη δίωξη είχε παραγγελθεί από την τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου και ασκήθηκε από την εισαγγελέα πρωτοδικών Πειραιά Βικτώρια Μαρσιώνη, με απώτερο σκοπό τότε να στερηθεί το δικαίωμά του στην τακτική άδεια

Το σύννομο της μεταγωγής στον Κορυδαλλό και η «υπουργός των φυλακών»

Εωλα νομικά τεχνάσματα για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα

Σαν να μην έφταναν τα έωλα νομικά τεχνάσματα για την ίδια τη μεταγωγή του, η Σοφία Νικολάου αντί να κινη-θεί σύμφωνα με τον νόμο, τουλάχιστον ως προς τον τόπο της μεταγωγής, και να μεταφέρει τον Δ. Κουφοντί-να στον Κορυδαλλό, όπως ακριβώς ορίζει η φωτογραφική διάταξη που αναφέρει ότι ο κρατούμενος που δεν πληροί τις προϋποθέσεις παραμονής στις αγροτικές φυλακές «επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη», τον στέλνει έπειτα από δική της παρέμβαση στο Κατάστημα Κράτησης Δομοκού προφασιζόμενη μια σειρά από ψέματα.

Η Σ. Νικολάου εδώ και σχεδόν δύο μήνες αδιαφορεί ακόμη και για το αν με τις δηλώσεις της αναιρεί τον ίδιο της τον εαυτό. Η υπουργός φυλακών –όπως φαίνεται να είναι– έχει δώσει διαφορετικές εκδοχές για τους λόγους και τον τρόπο μεταγωγής του Δ. Κουφοντίνα στις φυλακές Δομοκού, αρνούμενη να προσκομίσει τα ανάλογα έγγραφα που ζητούνται από τη δικηγόρο του Ιωάννα Κούρτοβικ τα οποία θα αποδείκνυαν όσα λέει. Οπως φαίνεται, η αίσθηση παντοδυναμίας που της έχει προκύψει της επιτρέπει να αλλάζει συνεχώς το αφήγημά της.

Η ίδια μάλιστα διακηρύττει ότι «δεν μπορεί ο ίδιος να κάνει επιλογή φυλακής», διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει εντυπώσεις. Ο νόμος, ο νόμος της κυβέρνησης Μητσο-τάκη, έχει ήδη προσδιορίσει τη φυλακή που πρέπει να πάει, αλλά εκτός αυτού και ο ίδιος έχει νόμιμο δικαίωμα να ζητήσει να μεταχθεί σε άλλη φυλακή, ενώ η πολιτεία έχει υποχρέωση να απαντήσει εντός 20ημέρου και όχι 40 ημερών όπως στην προκείμενη περίπτωση.

Στην αρχή η γενική γραμματέας δήλωνε ψευδώς ότι ο Δ. Κουφοντίνας μετήχθη αρχικά στον Κορυδαλλό σύμφωνα με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών (ΚΕΜ), ωστόσο ύστερα από κατ’ εξαίρεση του νόμου δική της παρέμβαση για λόγους πανδημίας έφυγε από τον Κορυδαλλό και πήγε στον Δομοκό.

Λίγο καιρό μετά βέβαια η ίδια αναιρώντας τα λεγόμενά της είπε ότι η μεταγωγή του έγινε επειδή οι φυλακές Δομοκού προορίζονται για φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ενώ λίγο καιρό αργότερα σε ανακοίνωσή της παραδέχεται ότι ο Δ. Κουφοντίνας δεν μετήχθη ποτέ στον Κορυδαλλό για την αποφυγή της… ταλαιπωρίας του.

Η Σ. Νικολάου παράλληλα υποστηρίζει ότι η μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό είναι αδύνατη καθώς είναι φυλακή υποδίκων, την ώρα που στο συγκεκριμένο κατάστημα κρατούνται πέντε από τους κατα-δικασμένους ως μέλη της 17Ν και πολλοί άλλοι ποινικοί ισοβίτες, όπως για παράδειγμα ο Α. Λεκοτσάι που έδωσε εντολή για τη δολοφονία του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου μέσα από τη φυλακή.

Μάλιστα στο παρελθόν, επί υπουργίας Μ. Χρυσοχοΐδη στο τότε Δημοσίας Τάξεως, χτίστηκε, και μόνο για τους συλληφθέντες τότε ως μέλη της 17Ν, ειδική πτέρυγα στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλο-ύ, όπου ο Δ. Κουφοντίνας εξέτισε 16 χρόνια από την ποινή του.

«Δεν υπάρχει κανένα σύνθετο νομικό ζήτημα αναφορικά με τη νομιμότητα του αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα. 1.500+ δικηγόροι και νομικοί υπογράψαμε εν μια νυκτί ότι το αίτημά του είναι σύννομο και πρέπει η πολιτεία να το ικανοποιήσει. Καθώς δε περνούν οι μέρες και η διοίκηση δεν επανέρχεται στη νομιμότητα θεωρώ ότι είναι νόμιμο καθήκον της Δικαιοσύνης να αναλάβει πρωτοβουλία, εκπληρώνοντας τον εκ του συντάγματος εγγυητικό των δικαιωμάτων ρόλο της.

Αναρωτιέμαι, τέλος, ως δικηγόρος, όταν η πολιτεία και η Δικαιοσύνη με πράξεις ή παραλείψεις τους παραβιάζουν το σύνταγμα, ποιος είναι ο δρόμος που απομένει για τους κρατούμενους αλλά και όλους τους πολίτες; Το άρθρο 120 του συντάγματος, που γράφτηκε πρώτα στους δρόμους και μετά στον ανώτατο συντακτικό νόμο της χώρας, δείχνει τον δρόμο και είναι δική μας υποχρέωση να τον περπατήσουμε…» σημειώνει η Αντ. Λεγάκη.