“ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΜΥΛΟ ΤΩΝ ΝΑΖΙ” Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ Ν.ΡΩΜΑΝΟ.

Απορρίφθηκε το αίτημα του Νίκου Ρωμανού για εκπαιδευτική άδεια – Συνεχίζει την απεργία πείνας για 24η μέρα
Απορρίφθηκε το αίτημα του Νίκου Ρωμανού για εκπαιδευτική άδεια - Συνεχίζει την απεργία πείνας για 24η μέρα
– Το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα του Νίκου Ρωμανού για εκπαιδευτική άδεια
– Ζητούσε να βγαίνει από τη φυλακή ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματαστο ΤΕΙ Αιγάλεω
– Στη σχολή αυτή  πέρασε μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις
– “Δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται” λέει σε επιστολή του
– “Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν φάει πόρτα χωρίς διάλογο”, σημειώνει
– Τι αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης

Αρνητική ήταν, όπως αναμενόταν μετά και την πρόταση του εισαγγελέα, η απόφαση των δικαστών του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά για το αίτημα του Νίκου Ρωμανού να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή όπου πέρασε μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται στην 24η ημέρα απεργίας πείνας και νοσηλεύεται τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, με την κατάσταση της υγείας του να είναι κρίσιμη.
Απεργία πείνας, σε ένδειξη συμπαράστασης, κάνουν και οι Γιάννης Μιχαηλίδης, Ανδρέας Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης, οι οποίοι επίσης έχουν καταδικαστεί για τη ληστεία στο Βελβεντό.

Το σκεπτικό της απόφασης

Το δικαστικό συμβούλιο απέρριψε για τυπικούς λόγους το αίτημα του Νίκου Ρωμανού να του χορηγηθεί εκπαιδευτική άδεια προκειμένου να παρακολουθήσει τα μαθήματά του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς σύμφωνα με δικαστικές πηγές, δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος και γι’ αυτό τον λόγο το συμβούλιο δεν μπήκε στην ουσία του θέματος.

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο νόμος προϋποθέτει για τις περιπτώσεις των υποδίκων, σύμφωνα με άρθρο 50 του σωφρονιστικού κώδικα, τη σύμφωνη γνώμη του οργάνου που διέταξε την κράτηση, που στην περίπτωσή του, είναι ο ειδικός εφέτης- ανακριτής, το οποίου η εισήγηση για το θέμα ήταν αρνητική.

Ο ειδικός εφέτης- ανακριτής δεν συναίνεσε στο αίτημα του Νίκου Ρωμανού και έκρινε ότι η παραμονή του στη φυλακή είναι απαραίτητη μέχρις ότου εκδικαστούν οι εκκρεμείς υποθέσεις εις βάρος του, καθώς έχει τρία εντάλματα για τα οποία κρατείται.

Κατά την κρίση της Ιστορίας, η ελληνική δικαιοσύνη από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και    μέχρι των ημερών μας απεδείχθη κατώτερη και της δεοντολογίας, των αρχών και των άλλων  δεσμευτικών επιταγών της  επιστήμης του δικαίου,αλλά  και των προσδοκιών  των Ελλήνων. Δεν επέδειξε ούτε νομικό ήθος, ούτε καλλιέργησε ή παρήγαγε  αξιόλογο νομικό πολιτιμό. Δεν ευτύχησε επίσης να υπηρετείται από νουνεχείς και  εμφορούμενους από επαγγελματική επάρκεια και ανθρωπιστικό πλούτο “λειτουργούς”. Τις περισσότερες φορές  κομματικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά βαρίδια, αλλά και ποικίλες άλλες  προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, κατέστησαν προβληματική, εντελώς ελλειμματική ,ως και αδύνατη τη λειτουργία της, τη δίκαιη, δηλαδή, και σύμφωνα με τον άγραφο και γραπτό νόμο απονομή δικαιοσύνης.

 Βεβαίως οι φωτεινές εξαιρέσεις ,όπως συμβαίνει σε όλα τα ανθρώπινα δρώμενα, υπήρξαν και υπάρχουν. Δεν είναι ικανές, όμως, στο σύνολό τους να ανατρέψουν τον παραπάνω κανόνα. Η γενική εντύπωση των ελληνικών κοινωνιών , αλλά και η ιστορική  διαπίστωση ήταν και είναι πως στο σύνολό της η ελληνική δικαιοσύνη δεν αξιώθηκε,ως ο πιο ευαίσθητος και θεμελιώδης θεσμός, αντίστοιχων  στη σημασία του, εκπροσώπων-“υπηρετών”. Και είναι γεγονός πως πουθενά ,είτε στην προσφορά της επιστήμης είτε στη δημόσια ή ιδιωτική παροχή υπηρεσιών  στο κοινωνικό συνολο , δεν είναι  τόσο εμφανή καί άμεσα τα αποτελέσματα όσο σε  μια ανεπαρκώς   και  ελλειμματικώς  λειτουργούσα δικαιοσύνη.

Μια επί τροχάδην ιστορική αναδρομή στο δικαστικό παρελθόν της χώρας από συστάσεως ελληνικού κράτους θα αναδείξει “ογκόλιθους” προβληματικής λειτουργίας της δικαιοσύνης, προσβλητικής-προκλητικής συμπεριφορά λειτουργών της ,αλλά και σωρεία άδικων ως παρανοϊκών και φαιδρών αποφάσεων της δικαστικής “έδρας”. Επισημαίνουμε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις, που  η  ελληνική δικαιοσύνη..ατύχησε κατά καιρούς εντελώς να ανταποκριθεί στήν άσκηση  των καθήκοντως της και την ύψιστη αποστολή της.

-Την εν θερμώ και στερούμενη νομικής υποδομής και επάρκειας   διεξαγωγή της δίκης για τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της  τότε Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια.

-Την καταδίκη και τον εγκλεισμό στα “σίδερα” του    Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

-Την ανικανότητα ή και τη σκόπιμη αδιαφορία  να ελέγξει   σε βάθος τον τρόπο και τους πραγματικούς λόγους σύναψης εξοντωτικών δανείων για τη χώρα από τις πολιτικές-κομματικές εξουσίες των πρώτων χρόνων του ελεύθερου ελληνικού  κράτους, την προκλητική παράλειψη απόδοσης ευθυνών και  τιμωρίας των ενόχων για  την τρομακτική διασπάθιση εκείνου του δημόσιου χρήματος.

 -Την υποταγή της στην πολιτική βούληση της εποχής, ώστε να μην αποδοθούν  “ηλίου φαεινότερες”  ευθύνες σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για τον ολέθριο  πόλεμο του 1897.

-Την καταδίκη σε θάνατο λίγες δεκαετίες αργότερα “των έξ”,που υπήρξαν οι  “τελευταίοι τροχοί της αμάξης -“υπεύθυνοι  της Μικρασιατικής καταστροφής, ενώ διέφυγαν της τιμωρίας οι πραγματικοί ένοχοι -πρόξενοι εκείνης της τραγωδίας.

-Την αφειδώς παροχή “συγχωροχαρτίων”, την αδιαφορία ή τη σκοπούμενη   αποφυγή διατύπωσης κατηγοριών και καταδίκης   δωσίλογων, συνεργατών των Γερμανών και “κουκουλοφόρων  της γερμανικής  “Κατοχής”.

-Την καταδίκη σε βαριές και απάνθρωπες ποινές και  την ακέραιη συμμετοχή  της στις άδικες  εκτελέσεις   κομμουνιστών  και άλλων ιδεολόγων αγωνιστών στον  επονομαζόμενου “εμφύλιο”, ενώ αντίθετα την ίδια στιγμή     αποσιώπησε ή συνηγόρησε στην  παντελή ατιμωρισία των ειδεχθών  “εγκλημάτων πολέμου” που διέπραξαν εθνικιστές και  φασιστο-ναζιστές εγκληματίες της ίδιας εποχής.

-Την ατιμωρησία  του εγκλήματος της χωρίς προηγούμενο  νόθευσης των εκλογών από τον Κωνσταντίνο Κραμανλή στις εκλογές της “βίας και της νοθείας” του 1961.

-Τη συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων (ηθικοί αυτουργοί)   της δολοφονίας στη Θεσσαλονίκη του ηρωικού κομμουνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη.

Τη νομιμοποίηση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών το ΄67 που… ευτύχησε να έχει πρώτο “πρωθυπουργό της Κυβέρνησης” τον ίδιο τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον πανάθλιο  Κωνσταντίνο Κόλλια.

-Την ατιμωρησία των  δραστών θυμάτων αστυνομικής βίας στα πρώτα χρόνια της “Μεταπολίτευσης” (Κουμής, Κανελλοπούλου , Καλτεζάς, κ.α).

-Την συγκάλυψη των τρομοκρατικών εγκλημάτων του Ναζί Νίκου Μιχαλολιάκου  της τοποθέτησης “τυφλών” βομβών σε δημόσιους χώρους και την ουσιαστική ατιμωρησία του.

-Την  αδυναμία του δικαστηρίου που δίκασε τους δολοφόνους Ναζί του Αλέξη Γρηγορόπουλου να  εντοπίσει και να οδηγήσει στο εδώλιο και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας εκείνης και την νομικά προκλητική απόφαση το ίδιου δικαστηρίου να “ρίξει στα μαλακά” τον άλλο δράστη,εξ ίσου ένοχος της δολοφονίας, ο οποίος σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος!

-Την  πέρα από κάθε  πολιτική, νομική και κοινωνική αντίληψη  συγκάλυψη  του εγκλήματος της χρεοκοπίας της χώρας από την τελευταία κυβέρνηση Κ. Κραμανλή με το διπλασιασμό του χρέους και την πρωτοφανή εκτόξευση του ελλείμματος στο 15.6%, που κατέστησαν  αυτόματα  το χρέος μη βιώσιμο.

-Τη νομιμοποίηση από τον ΄Αρειο Πάγο της ναζιστικής οργάνωσης του Μιχαλολιάκου  και τη διευκόλυνση  εισόδου των νεο-Ναζί  στη βουλή των Ελλήνων.

-Την συγκάλψη  των εγκλημάτων  των  Ναζί  σε 60 δολοφονίες και 3.500 επιθέσεις τους (δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμα  οι δράστες) .

-Την αδιαφορία των εισαγγελικών αρχών να ασκήσουν το αυτονόητο καθήκον τους της δίωξης των  μελών της ίδιας εγκληματικής οργάνωσης για το “όργιο” των ρατσιστικών δολοφονιών και των επιθέσων, ως τον εξαναγκασμό των δικαστικών αρχών από την πολιτική ηγεσία της χώρας (μετά τη δολοφονία Φύσσα)  να προχωρήσουν στη δίωξη  μόνο των πρωτοκλασάτων μελών της  ναζιστικής αυτής   οργάνωσης.

Αυτά ήταν “μερικά και ελάχιστα” από τα πιο κραυγαλέα “εγκλήματα” της  ελληνικής δικαιοσύνης. Πέρα απ΄αυτά, βέβαια, υπάρχουν αναρίθμητα άλλα. ΄Ομως, είναι εντελώς αδύνατο να διερευνηθούν  ιστορικά και στο σύνολό τους  οι περιπτώσεις των θυμάτων δικαστικής πλάνης, αβελτηρίας, ανικανότητας, διαπλοκής και διαφθορά της ελληνικής δικαιοσύνης.

Σήμερα, οι  δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά, συνεχίζοντας την παράδοση των τραγικών “ολισθημάτων” του θεσμού, είτε να μην απονέμουν την πρέπουσα δικαοσύνη, είτε να την αποδίδουν “χωρίς μαντήλι στα μάτια”, αποφάσισαν την απάνθρωπη και βασανιστική δια της πείνας εξόντωση του ηρωικού αγωνιστή Νίκου Ρωμανού, που διδάσκει τους σημερινούς και τους αυριανούς πολίτες ήθος και αξιοπρέπεια.

Με ένα, εκτός των άλλων ,και “άνανδρο”, σκεπτικό, πετάνε το “μπαλάκι” για τη δικαίωση  και την ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος του απεργού πείνας αλλού. Και με τη συνείδησή τους πια … ήσυχη σήμερα, θα συνεχίσουν εκείνοι μεν  την  καθημερινή (κι αυτή “ήσυχη”) ζωή τους , το δε θύμα τους, ένας  νέος άνθρωπος στα 21 του χρόνια θα ανεβαίνει το “Γολγοθά” του ως τη “σταύρωση”. Ο ίδιος,ως  παιδί, ξέχασαν οι σημερινοί δικαστές που αποφάσισαν το θάνατό του  , πως έζησε τον εφιάλτη της εκτέλεσης από έναν κρατικό, ένστολο Ναζί  , μπροστά στα μάτια του, του φίλου  του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτή τη δίκαιη οργή την εκδήλωσε σε μια συνηθισμένη ληστεία τράπεζας για την οποία είναι σήμερα φυλακισμένος.  Να γνωρίζουν,όμως (και το γνωρίζουν) οι δικαστές αυτοί  πως θα είναι οι  ηθικοί αυτουργοί της επερχόμενης δολοφονίας του Νίκου Ρωμανού.

Το λόγο πλέον τον έχει η πολιτική ηγεσία. Οι δικαστές απεδείχθησαν κατώτεροι και του περιεχομένου του νομικού πολιτισμού της χώρας και του υποχρεωτικού ανθρωποκεντρισμού του λειτουργήματός τους, αλλά και   των δεινών περιστάσεων και των τραγικών στιγμών που διέρχεται η χώρα. Ας μην κάνουν το ίδιο και οι πολιτικοί. Θα είναι συνυπεύθυνοι και συναυτουργοί της δολοφονίας του απεγού πείνας Νίκου Ρωμανού.

Κι αν η ανθρώπινη συνείδηση των ανθρώπων που κυβερνούν σήμερα τη χώρα δεν έχει πρόβλημα  να αφήσει ένα παιδί να πεθάνει με τον τρόπο που πεθαίνει, ας αναλογιστούν, τουλάχιστον, πως με την αδιαφορία  τους ανοίγουν τον “ασκό του Αιόλου”. Για ό τι ήθελε επακολουθήσει υπεύθυνη πια είναι η ίδια  η κυβέρνηση . Ο Μιχαλοκιάκος “τρίβει τα χέρια” του. Οι Ναζί περιμένουν  στη “γωνία” να πάρουν εκδίκηση.

Αφήστε τη χώρα, αν νομίζετε,  να ξαναζήσει έναν “εμφύλιο” πόλεμο.