ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΘΥΜΑΤΑ ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙΚΩΝ ΙΔΕΑΣΜΩΝ

“Νίκος Μανιός: Κουκουλοφόροι τραυμάτισαν τον αγωνιστή του Πολυτεχνείου -«Αυτές οι νοοτροπίες είναι ο φασισμός του αύριο» .Ο Νίκος Μανιός, πρώην βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια έντασης έξω από το Πολυτεχνείο, σήμερα το πρωί. Ο πρώην βουλευτής είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του 1973, ωστόσο σήμερα έπεσε θύμα της δράσης κουκουλοφόρων”.

ImageImageΜάρτυρας με ...κρίση ταυτότητας αναγνώρισε τον Γιάννη Σερίφη ως βομβιστή | in.gr

****

Η Β 17 Νοέμβρη με τη δολοφονία του αντιστασιακού Παύλου Μπακογιάννη έκανε τον πιο μισητό ΄Ελληνα πολιτικό στην Ελλάδα, τον Κων. Μητσοτάκη,  πρωθυπουργό της χώρας.  Εκατό  χιλιάδες λόγοι δε θα επέτρεπαν στον “Αποστάτη” και κολαούζο των Ανακτόρων ούτε βουλευτής να βγαίνει. Τα “αργύρια της προδοσίας” στην Αποστασία, μεγάλα ποσά για την εποχή εκείνη, έδωσαν τη δυνατότητα  στον Κρητικό  βουλευτή να εξασφαλίζει  άνετα την εκλογή του με τις κουμπαριές, τα βαφτιστήρια, τους τοπικιστές σύντεκνους,  αλλά και τις  προίκες ,τα δεξίμια,   το ζεστό χρήμα  που διέθετε άφθονο στους ψηφοφόρους του . Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας ήταν  κι αυτός τότε για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων,  “Μητσοτάκης Κάθαρμα”.   Αποστάτης,  εμπνευστής του βασιλικού  σχεδίου της  προετοιμασίας της δικτατορίας  των Στρατηγών, αρχαιοκάπηλος και φυσικά ο διεκπεραιωτής  της επιχείρησης διάσπασης του ΠΑΣΟΚ  με το    “βρώμικου  ΄89” , είχε τόσο  κατάμαυρο πολιτικό, ποινικό μητρώο ,που ούτε απ΄έξω δε θα τολμούσε να περνάει  από τη Βουλή.

“΄Αλλαι αι βουλαί”  λαού, όμως και άλλες Κων. Καραμανλή και Β΄17Ν. Ο πρώτος όμηρος πάντα του  βασιλικού φόβου, από την εποχή ΕΡΕ, μπορεί με το δημοψήφισμα του 1974 να  εκθρόνισε  τον αντίπαλό του,  Κωνσταντίνο, αλλά  μετά η βασιλική ψήφος παρέμενα πάντα  η “κινούμενη άμμος” για τη Δεξιά. Οι βασιλικοί δεν πήγαιναν με τίποτα τον εχθρό της βασιλείας Κων.Καραμανλή.΄Ετσι, ο παμπόνηρος Σερραίος πολιτικός  δε δίστασε να φέρει στο κόμμα του ως ισορροπιστή και κράχτη, τον Αποστάτη και βασιλικό άντρα Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος,  μέχρι εκείνη τη στιγμή, εκλεγόταν βουλευτής   με βασιλικούς κυρίως ψήφους . Η έλευση του Μητσοτάκη στη Ν.Δ εξασφάλιζε  πέρα από τη στήριξη  των βασιλικών οπαδών  στη  Ν.Δ και την εγγύηση της αδρανοποίησης του τ. βασιλιά  και  της  εξουδετέρωσης  της πολιτικής του δύναμης, αφού Οι βασιλικοί της Ελλάδας   ποτέ δεν ξέχασε πως ο Κων. Καραμανλής υπήρξε ο πλέον άσπονδος εχθρός του Παλατιού.

Η  Β ‘ 17 Νοέμβρη με τον Κουφοντίνα, τους Ξηρούς και τους λοιπούς νέους της Οργάνωσης (“πιτσιρικάδες”)  αφού απομόνωσαν του “γέρους” της Α΄17 Νοέμβρη ,εξετράπη    από τους αρχικούς στόχους  και  με το χρόνο   από Οργάνωση ΄Ενοπλης  Λαϊκής  Βίας κατάντησε  μια ομάδα “εκτελεστών” , εκμεταλλευόμενη  την πολιτική κάλυψη που της παρείχε  στην ουσία  η δράση της Α΄17 Νοέμβρη.  Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη εντάσσεται σε αυτές τις μη πολιτικές ενέργειες της Οργάνωσης των “πιτσιρικάδων”.  Μια εκτέλεση που θα μπορούσαν να τη είχαν  κάνει  και πληρωμένοι  εκτελεστές του υπόκοσμου.  Αλλά,  μια τέτοια δολοφονία ,  χρειαζόταν άρωμα πολιτικό. Και το 45αρι του Κουφοντίνα με τη δολοφονία του γαμπρού του Κων. Μητσοτάκη , πρόσφερε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ,  για να γίνει  πρωθυπουργός της χώρας.

Δεν είναι ο στόχος μας σήμερα να λέμε  πάλι , όσα πολλές φορές έχουμε αναλύσει εδώ. Με αφορμή την κακοποίηση του αντιστασιακού   Νίκου  Μανιού προχτές στο Πολυτεχνείο την ώρα που κατέθετε στεφάνι από “κουκουλοφόρους” – μπαχαλάκηδες,   παίρνουμε την αφορμή να  στραφούμε  σε  μια άλλη ιστορική προσέγγιση τέτοιων φαινομένων από  υποδυόμενους τους αναρχικούς  και  σύγχρονους   εξωκοινοβουλευτικούς αγωνιστές.  Και  να σημειώσουμε εξ αρχής  πως ο   Νίκος Μανιός   δεν τραυματίστηκε από μέλη της Νεολαίας της Κομμουνιστικής  Απελευθέρωσης ,όπως  αυτόπτες μάρτυρες διαβεβαιώνουν, αλλά από “Κουκολοφόρους” που   υποκρίνονταν πως ανήκαν στο μπλοκ  των  αναρχικών.

Παραθέτουμε και την  απάντηση της νεολαίας της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης, που της χρέωσαν  αυτό τον τραμπουκισμό.

«Τέτοια όμως είναι επιλεκτικότητα του κομματικού μηχανισμού προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ που τα αρχικά δημοσιεύματα που συνέχαιραν τους φοιτητές που έδιωξαν τον εκπρόσωπο της ΝΔ μετατράπηκαν αστραπιαία σε καταγγελίες για τραμπούκους που επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα βήμα παραπέρα, «θυματοποίησαν» τον μαχητή του αντιστασιακού κινήματος, Νίκο Μανιό και εκμεταλλεύτηκαν το ιστορικό φορτίο της διαδρομής του για να αντλήσουν πολιτική υπεραξία. O ίδιος, ως γραμματέας του ΣΦΕΑ, βρισκόταν για πολλές ώρες μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου, και δεν στοχοποιήθηκε, ούτε συγκέντρωσε προσωπικά την οργή του παρευρισκόμενου κόσμου, όπως διαδίδουν με αισχρά ψέματα κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι στην πράξη ρίχνουν νερό στον μύλο της κυβέρνησης περί δήθεν ανάγκης πανεπιστημιακής αστυνομίας για να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα «ανομίας».

Στην ουσία αναζητούν απελπισμένα δικαιολογίες για να οχυρωθούν προκαταβολικά σε μια γραμμή υπεράσπισης μιας δεξιάς αστικής και αυταρχικής πολιτικής που πλέον ούτε κατ’ όνομα δεν είναι αριστερή, και η μόνη σχέση που έχει με την αριστερά είναι η βαριά δυσφήμηση της, τόσο κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και σήμερα με την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης στη ΝΔ”.

Να  επισημάνουμε, λοιπόν, όπως είπαμε στην αρχή,  πως  η  ευθύνη της ιδεολογικής εκτροπή της 17Ν, ανήκει αποκλειστικά στα νέα μέλη της Οργάνωσης που ηλικιακά τότε,  θα πρέπει να ήταν  πάνω κάτω ,τουλάχιστον οι Ξηροί και ο  Κουφοντίνας,   από 20-25 χρόνων.  Να προσέξουμε, επίσης, πως   αργότερα και   τα μέλη της  Οργάνωσης Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς,  και αυτά,  οι  περισσότεροι,   ήταν  σχεδόν στις ίδιες ηλικίες.

‘ Ενα από τα μέλη των  “Πυρήνων”, ο Χρήστος Τσάκαλος,   το 2016 σε  τηλεφωνική   ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του από τις φυλακές σε μια  εκδήλωση στην Αναρχικών στην Καρδίτσα, ανάμεσα στα άλλα είχε πει και αυτά:

 

«Καλησπέρα σύντροφοι (…) θα ξεκινήσω με μία φράση που είχα διαβάσει κάπου και λέει «την δύσκολη ώρα της καταστολής, θα αποδειχθεί ο βαθμός συνείδησης του καθενός μας».

Η μπροσούρα του Alfredo Cospito «Στην πηγή της θυματοποίησης» δεν έχει μόνο ενδιαφέρον από ιστορική άποψη, καθώς περιγράφει την κατάσταση και τον ξεπεσμό του αναρχικού κινήματος, μετά το μακελειό της P. Fontana. Έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί, δυστυχώς, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την νοοτροπία της θυματοποίησης που είναι διάχυτη στον ελληνικό αναρχικό χώρο.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…

Μιλώντας για το αντάρτικο πόλης στα χρόνια της μεταπολίτευσης κομβικό σημείο ήταν η δολοφονία του Χρήστου Κασίμη, μέλους του Ε.Λ.Α. το 1977 σε συμπλοκή με μπάτσους στις εγκαταστάσεις στο Ρέντη της γερμανικής εταιρείας A.E.G. κατά τη διάρκεια τοποθέτησης εμπρηστικών βομβών. Ακολουθεί η σύλληψη του Γιάννη Σερίφη, ο οποίος μιλάει για σκευωρία των διωκτικών αρχών και φρονηματική δίωξη.

Από το 1977 και για πολλά χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των συλληφθέντων είτε επρόκειτο για «τρομοκρατική» δράση, είτε για συγκρούσεις σε διαδηλώσεις ακολουθούν τη γραμμή της σκευωρίας.

Με απλά λόγια «δεν έχω σχέση, διώκομαι για τις ιδέες μου, ήμουν περαστικός…» (…)

Αυτή η θυματοποιημένη υπερασπιστική γραμμή συνήθως αντιμετώπιζε την επιείκεια των δικαστικών αρχών και οι περισσότεροι συλληφθέντες σύντομα αποφυλακίζονταν.

Το 1995 από τους 500 περίπου συλληφθέντες της κατάληψης του Πολυτεχνείου, μόλις οι 100-120 δήλωσαν αναρχικοί, ενώ οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους στις απολογίες τους έλεγαν ότι εγκλωβίστηκαν ή ότι πήγαν να καταθέσουν στεφάνι…”

Ο Χρ. Τσάκαλος δηλώνει Αναρχικός και οπαδός της ΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας.  Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει και πολύ περισσότερο σε αυτή τη χώρα του  “είσαι ό,τι δηλώσεις”. Ακόμα και να  χαρακτηρίζεις  και τις ληστείες…απαλλοτριώσεις.  Κι αυτό ,επίσης,  δε σε εμποδίζει να  υβρίζεις, να ασχημονείς, να αυθαδιάζεις, να  “τρελαίνεσαι” με την… τρέλα  σου.

Και μπορεί ο Σάββας Ξηρός  να δηλώνει πως οι “Πυρήνες της Φωτιάς” ουδεμία ιδεολογική σχέση έχουν με τη 17 Ν, ούτε είναι η συνέχειά της   (  Σάββας Ξηρός:  Η «Σέχτα Επαναστατών», ο «Επαναστατικός Αγώνας» και η «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς»  δεν αποτελούν τη συνέχεια της δικής μας οργάνωσης…Κάποιοι προσπαθούν να πουν ότι υπάρχει μια σκυτάλη που δίνεται από τον έναν στον άλλον.  Αυτό δεν υπάρχει…”, όμως  να μείνουμε στην παρατήρηση πως  τα μέλη και των δύο αυτών  οργανώσεων στις ημέρες της δράσης τους, αν μη τι άλλο, είχαν  μια ηλικιακή σχέση. Κι αυτό μας ενδιαφέρει και θέλουμε να επισημάνουμε  εδώ. 

Η οίηση, η αλαζονεία και η αμετροέπεια  του “νεαρού” τότε  Χρ, Τσάκαλου  ,όπως διαπιστώνει κανείς από τις “ασεβείς” κουβέντες του παραπάνω,  είναι πρωτοφανής στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ας χρησιμοποιήσουμε για ευκολία αυτό τον όρο μόνο), που πάντα διακρινόταν  για  τη σεμνότητα των  μελών της.

  Ειδικά, η αναφορά του στο Γιάννη Σερίφη . Κι αυτό, γιατί είναι  γνωστό και στους παλιότερους και του νεότερους ,που έχουν, αν μη τι άλλο  συνειδητοποίηση  ελεύθερου πολίτη κι αυτό σημαίνει και  σωστή πολιτική ενημέρωση, πως ένας από τους “Αγίους” της επαναστατικής-εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς,  υπήρξε και ο Γιάννης Σερίφης. Από τους μετρημένους ιδεολόγους αγωνιστές της εποχής εκείνης.

Η δράση και η ταλαιπωρία του Γιάννη Σερίφη επί χρόνια ( συνήθης ύποπτος”) είναι γνωστά.  ΄Εγινε  “σύμβολο” αντίστασης κατά της βίας, της τρομοκρατίας και της αυθαιρεσίας του  Συστήματος. Σε εποχές δύσκολες και πέτρινα  χρόνια  για αγωνιστές  σαν  εκείνον.

Οι κοινωνικοί  αγώνες του επίσης  υπήρξαν πρωτοποριακοί  και η ιδεολογική του καθαρότητα,  καθολικά αναγνωρισμένη  .  ΄Οσοι τουλάχιστον τον γνωρίσαμε από κοντά, ξέρουμε πως υπήρξε ένας από τους λίγους  συνεπείς στην καθημερινότητα  της ζωής του αγωνιστής.

΄Εχουμε και παλιότερα μιλήσει εδώ για το Γιάννη Σερίφη.  Από τους  λίγους    έντιμους  και   ιδεολογικά αυτάρκεις  αγωνιστές στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Και δεν είναι καθόλου  “μεγάλη κουβέντα”,  αν πούμε πως για τις δικές μας γενιές  υπήρξε   “Δάσκαλος”  στην πορεία της ιδεολογικής μας συγκρότησης. Και ως σήμερα  ακόμα,  παραμένει ο   “δάσκαλος που  δίδασκε και τις αρχές του εκράτει”.

Και βγαίνει ο ασεβής  και θρασύς Τσάκαλος , να μιλήσει για τον Σερίφη!   Πως  ακολούθησε…θυματοποιημένη  υπερασπιστική γραμμή!  Ενώ  έπρεπε, σύμφωνα  με την εν τω  κρανίω  ιδεολογική  σύγχυση και τρικυμία του Τσάκαλου , να σπεύδει ο Σερίφης  κάθε φορά  στην Ασφάλεια και να δηλώνει, ως συνήθεις ύποπτος   “πιάστε με, ένοχος” ,αφού, ως γνωστό,   εφέρετο να είναι  πίσω απ΄όλες τις…τρομοκρατικές ενέργειες, που φόρτωνε  σωρηδόν τότε η Δεξιά σε αγωνιστές σαν αυτόν.   Ιδεολογική τύφλα και ανεπάρκεια; Ανεύθυνα λόγια  ενός “πιτσιρικά”,  που θέλει να μονοπωλήσει  την αυθεντικότητα  όλου του  κινήματος  στο  χώρος της ευρύτερης  εξωκοινοβουλευτικής  Αριστεράς, επειδή έβαζε…. στρακαστρούκες; ΄Η, μήπως,  συμπεριφορά και νοοτροπία κουτσαβάκη;

Προχτές,  θύμα, όμοιας  θρασύτητας, προκλητικότητας και αμετροέπειας, αλλά όχι μόνο λεκτικής, υπήρξε ο επίσης συνεπής και “καθαρός” ιδεολογικά αγωνιστής   Νίκος Μανιός.  Τον έδειραν στο Πολυτεχνείο κάποιοι τρελαμένοι 20αρηδες  τραμπούκοι- παλικαράδες  που δηλώνουν επαναστάτες!(του ποπού και της συμφοράς).

Ιστορικά δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε αλλιώς τέτοια διάπραξη    “΄Υβρεως”  από ανθρώπους  που διατείνονται πως   έχουν αναρχική ιδεολογία ή αγωνίζονται  για να αλλάξουν τον κόσμο. Πέρα από το γεγονός πως ο κόσμος  δεν πρόκειται να αλλάξει με  κανενός είδους βία, όπως την οραματίζονται τύποι ανιστόρητοι, ετεροχρονισμένοι,  αλλά και ανώριμοι να διαχειριστούν ιδεολογικά τέτοια ιστορικά ζητήματα

Η νεότητα είναι συνδεδεμένη με την απειρία την έλλειψη  γνώσης, αλλά και  την έξαψη, την αδυναμία οι  λογικές συνιστώσες του ατόμου  να τιθασεύσουν  τις  αισθηματικές παρακρούσεις  και τις αψίκορες συμπεριφορές.   Τέτοιες θυμικές  παρενέργειες,  είναι χαρακτηριστικά  γνωρίσματα απειρίας, σύγχυσης,  αλλά και ανεξέλεγκτης    υπερλειτουργίας  ορμονών και  κύριας ,  πρόδρομης ένωσης με την  αδρεναλίνη.

 

Δεν εκφράζουν συνεπείς  αγωνιστές με ιδεολογική, θεωρητική και πρακτική συγκρότηση ,  προπαντός  Αριστερούς και Αναρχικούς τέτοιες “ορμονικές” συμπεριφορές .  Ειδικά  ο  Αναρχισμός καταδικάζει τον τραμπουκισμό, την αλαζονεία και την αδικαιολόγητη βία.   Αλλιώς, τον Αναρχικό θα    τον έλεγαν  και  αυτόν Χρυσαυγίτη,  Νταή και  Ψευτόμαγκα.

Αιδώς,  Αργείοι!