ΜΗΝ ΣΕ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ. ΠΑΙΖΟΥΝ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ… ΘΕΑΤΡΙΝΟ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗ (ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ!)

Η παιδεραστία είναι από τα  χειρότερα  ανθρώπινα πάθη. Εγκληματικά, θα τα χαρακτηρίζαμε.  Στις  πρωτόγονες κοινωνίες , ένα από τα κύρια και απεχθέστερα γνωρίσματά τους ,  είναι αυτή  η βαρβαρότητα.

Η αρχαία ελληνική, κυρίως η αθηναϊκή , κοινωνία δεν ήταν  απλώς ανεκτική, αλλά επικροτούσε απολύτως  την αισχρή και  άθλια αυτή επιρρέπεια σε τέτοιο ανήκουστο και ανήκεστο πάθος. Η σημερινή  φαίνεται να αποστασιοποιήθηκε, αλλά δεν κατάφερε να το  εξαλείψει.  Αντίθετα, συνεχίζει να είναι επιεικής ,ειδικά με την παιδική πορνογραφία που κάνει θραύση στο διαδίκτυο.

Ιδιαίτερη ευαισθησία στο συγκεκριμένο ζήτημα δείχνουμε όσοι τούτη την ώρα έχουμε παιδιά κοντά στην ηλικία των  ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που κακοποίησε σεξουαλικά ο άνανδρος και αισχρός αυτός…καλλιτέχνης!  Και είμαστε για τούτο , ως γονείς παιδιών και εφήβων,  περισσότερο εξοργισμένοι  από τους λοιπούς .

Τούτο, όμως, το ζήτημα είναι εντελώς,  μα εντελώς διαφορετικό από εκείνο που σκόπιμα οι κοντυλοφόροι και τα  έχοντα  ίδια ή άλλα συμφέροντα κέντρα, συγχέουν και   έχουν επιδοθεί σε αγώνα αποπροσανατολισμού  και παραπληροφόρησης του κόσμου. Καμιά σχέση η παιδεραστία του Δημήτρη  Λιγνάδη και  του  Νίκου Γεωργιάδη  δεν έχει με το αν το…βρακί της   Μπεκατώρου και της   Παπαχαραλάμπους κατέβηκε εκουσίως ή ακουσίως!

Με τέτοιο δίλημμα  και υποτιμούν την νοημοσύνη  του νοήμονος  και υποβαθμίζουν την εγκληματική διάσταση και το  απάνθρωπο  περιεχόμενο της παιδεραστίας. ΕΤΕΡΟΝ ΕΚΑΤΕΡΟΝ !  Καμιά σχέση μεταξύ τους,  ουδεμία συνάφεια. Η παιδεραστία είναι έγκλημα ασυζητητί.  Το  πώς κατεβαίνει το “βρακί” στη σκηνή ή στα  “ιδιαίτερα”   στις συγκεκριμένες γνωστές υποθέσεις  “καλλιτεχνών” μεταξύ τους  που ήρθαν πρόσφατα στο φως , τούτα είναι περισσότερο ιστορίες “κλειδαρότρυπας” με λογής διάφορα ,σκοπιμότητες και αιτίες. Και στο τέλος- τέλος ,  ας τα βρει  η βρώμικη αυτή συντεχνία που “ζέχνει” από παντού   στα  αρμόδια όργανά τους.

Αλλά, αυτή είναι η δουλειά κι  ο βασικός στόχος του   χειρότερου, ακόμα και από την παιδεραστία , εγκλήματος που διαπράττει η  λεγόμενη  Τέταρτη εξουσία. Είναι αυτή που ατιμωρητί ,κατά συρροή  και καθ΄ υποτροπή    ασελγεί, ασχημονεί, κακοποιεί ,  βιάζει  ασύστολα  με τη σύγχυση, τον  αποπροσανατολισμό  και την παραπληροφόρηση  στη υπηρεσία των οποίων έχει αφιερωθεί ολόψυχα.

Σήμερα, παίζεται μπροστά  στα μάτια μας  μια πραγματική τραγωδία  που δεν έχει όμως καμιά σχέση με τον Αριστοτέλειο  ορισμό της . Πραγματικό δράμα. ΄Ενας άνθρωπος, ο Δημήτρης Κουφοντίνας,  δίνει αγώνα ζωής και θανάτου , εξαιρετικά μαθήματα ήθους, αγωνιστικότητας, συνέπειας και φυσικής ηθικής.    Συμβολισμός  ζωής  για  παραδειγματισμό  και  διδασκαλία στις γενιές, περισσότερο,   παρά για   την  υπερ(προ)άσπιση των αυτονόητων ,  ατομικών του δικαιωμάτων.

Ο Δημήτρη Κουφοντίνας   και τα λοιπά συλληφθέντα  μέλη των ένοπλων λαϊκών οργανώσεων είναι  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΝΟ. Ανεξάρτητα , αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις ενέργειές τους.  Και με  αυτή την ιδιότητα και “τίτλο” , τούς αναγνωρίζει το αδέκαστο  δικαστήριο της Ιστορίας, οι αποφάσεις  και η “λειτουργία” του οποίου πόρρω απέχουν από τις συνήθεις  των συστημικών δικαστηρίων. Και ούτε οι αποφάσεις των δεύτερων δεσμεύουν  την κρίση του πρώτου και ανώτατου Δικαστηρίου της Ιστορίας.

Ο γράφων, ιδεολογικά, αντιτίθεται σε κάθε μορφή βίας. Και όπως επανειλημμένα έχουμε εδώ επισημάνει και αναλύσει,  η ένοπλη βία δεν είναι επανάσταση, αφού δεν υπάρχει λαϊκή συμμετοχή. Αλλά ούτε οι επαναστάσεις,  ακόμα και αν είναι  συλλογικές  δεν μπορούν να αλλάξουν τις κοινωνίες. Για να συμβεί αυτό, για να δούμε κοινωνίες  ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ,ΑΤΑΞΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ, ΑΘΡΗΣΚΕΣ ΚΑΙ ΑΦΥΛΕΣ ,χρειάζεται αγώνας κοπιώδης και  σε βάθος  χρόνου. Δε θα αλλάξει ο κόσμος από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα και πριν τις συλλογικές επαναστάσεις,  χρειαζόμαστε τις προσωπικές.  Να αλλάξει πρώτα μέσα του ο εν δυνάμει φορέας της αλλαγής. Κάτι που δεν έγινε ποτέ ως τώρα στις ιστορικές εξεγέρσεις.

΄Ενα τέτοιο αγώνα δίνει σήμερα ο απεργός πείνας και πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας.  Ανοίγει δρόμο ως σκαπανέας , για να φτάσουμε πιο γρήγορα σε αυτές τις κοινωνίες , που  ξεκινήσαμε να οικοδομούμε.  Γι΄αυτό έχει την απόλυτη συμπαράστασή μας και την ευχή να ευοδωθεί ο αγώνας του. Είναι δικός μας  αγώνας τούτος. Υπόθεση όλων.  Και περισσότερο των γενεών που έρχονται και πρέπει να μάθουν τί σημαίνει αξιοπρέπεια, αφιλοκέρδεια και αγωνιστικότητα.

Γι΄αυτό είμαστε αντίθετοι στις συστημικές  προσπάθειες  και κυρίως του “Τύπου” ,όλων των κατευθύνσεων  και των συμφερόντων,  να αναδείξουν θέματα “κλειδαρότρυπας”, ως πρωτεύοντα  και κυρίαρχα της επικαιρότητας,  έναντι του ενός.  Μοναδικής και αποκλειστικής επικαιρότητας ,όπως είναι ο μεγαλειώδης αυτός αγώνας “ζωής και θανάτου” που δίνει τούτη την ώρα  ΜΟΝΟΣ ,ερήμην μιας πρόστυχης και αδιάφορης  για τα ουσιώδη κοινωνίας, όπως είναι η ελληνική, σχεδόν στο σύνολό της ,  ο  απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας.