Την Ιστορία του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967,επιχείρησαν να την καταγράψουν ανυπόστατες, ανεύθυνες και φυσικά μίσθαρνες ή στρατευμένες πένες, κυρίως από την ελληνική βιομηχανία παραπληροφόρησης. Στο εγχείρημα αυτό, από την πτώση της Χούντας και για πολλά χρόνια μετά, πρωτοστατούσαν οι «ναυαρχίδες» της κεντροαριστερής, καθεστωτικής εμπορικής δημοσιογραφίας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ΤΑ ΝΕΑ-ΤΟ ΒΗΜΑ. Τύποι σαν το Λιάνη, το Χαρδαβέλα, τον Κακαουνάκη, για να μείνουμε σ΄αυτούς τους χαρακτηριστικά αισχρούς, αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του επονομαζόμενου (αδόκιμα) αστικού Τύπου, που μεσουρανούσαν δημοσιογραφικά στα πρώτα αυτά χρόνια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, ασέλγησαν στην κυριολεξία πάνω στο σώμα της Ιστορίας και ανέστησαν μια μυθ-ιστορία, σαν αυτές που μόνο οι δημοσιογράφοι ξέρουν να στήνουν αναίσχυντα. Κι αυτή η μυθοπλασία-δημαγωγία-λαϊκισμός ήθελε, κυρίως, έναν ολόκληρο λαό να αντιμάχεται τη χούντα και τους ΄Ελληνες πολιτικούς στο εξωτερικό ή το εσωτερικό να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης!
Βεβαίως, τα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και στα κατοπινά της Μεταπολίτευσης, η έλλειψη της Ιστορικής δημοσιογραφίας, όπως και η απουσία της σε άλλες κορυφαίες ελληνικές και παγκόσμιες στιγμές, ήταν μια από τις βασικές αιτίες της “χάλκευσης” μεγάλων σελίδων της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. ΄Εμεινε, δυστυχώς, πολύς χώρος στα θρασίμια της παραπληροφόρησης να διαπράττουν συνεχώς και αδιαλείπτως τερατώδεις κακοποιήσεις στην πληροφορία, την είδηση, την ενημέρωση, αλλά πρωτίστως στην κριτική για μια από τις σημαντικότερες ιστορικές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, όπως ήταν η λεγόμενη 7ετία από τη μέρα που οι “συνταγματάρχες” ,η εξουσία που διεθνώς αναγνωρίζεται ως χούντα, επέβαλαν δικτατορία.
Στο σημείο αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να διευκρινίσουμε πως δικτατορίες και μάλιστα το ίδιο σκληρές και ανάλγητες με τις στρατιωτικές, επιβάλουν στα δημοκρατικά λεγόμενα πολιτεύματα και οι πολιτικοί. Στην ουσία η κακή ψήφος ,ως προϊόν δημαγωγίας, λαϊκισμού και πελατειακής σχέσης δεν είναι λιγότερο φονικό όπλο από τα τανκς στα χέρια μιας πολιτικής εξουσίας, που εκλέγεται από τέτοια πλειοψηφική… μειοψηφία, για να κυβερνήσει (π.χ Από τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων ψηφοφόρων, προσέρχονται στις κάλπες συνήθως τα 6 κι απ΄αυτά, λιγότεροι από 2 εκατομμύρια ψηφοφόροι- “πελάτες”, εκλέγουν την κυβέρνησή τους!) .
Να σημειώσουμε εδώ επίσης πως οι ομάδες που ασκούν την εξουσία, είτε είναι στρατιωτικές (με πραξικόπημα και κατάργηση άρθρων Συντάγματος) είτε πολιτικές (με διαδικασίες που ορίζουν κυρίως οι “ληστρικοί” εκλογικοί νόμοι και λιγότερο το Σύνταγμα), συμπεριφέρονται με το ίδιο σκληρό πρόσωπο ,χρησιμοποιούν, δηλαδή, τις ίδιες μεθόδους (συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανισμούς κ.α) σε εκείνους που αμφισβητούν έμπρακτα τη νομιμότητά τους. Οι διαφορές είναι ανεπαίσθητες .Σε μια στρατιωτική δικτατορία ο κύκλος των αντικαθεστωτικών διευρύνεται και σε εκείνους, που εναντιώνονται σ΄αυτή και χωρίς όπλα, απλώς επειδή δυσφορούν ή εκφράζονται δημόσια εναντίον της. Στις κοινοβουλευτικές δικτατορίες και ανάλογα την ανάγκη τήρησης προσχημάτων από τα κόμματα που ασκούν την εξουσία, η εξόντωση των αντιπάλων περιορίζεται κυρίως σε εκείνους που επιδεικνύουν δυναμικές, αντιεξουσισατικές συμπεριφορές.
Μετά τις απαραίτητες αυτές διευκρινίσεις, ας δούμε στα αναλυτικά-κριτικά μεγέθη που μας επιτρέπει ένα κείμενο της ιστορικής δημοσιογραφίας σαν κι αυτό, κάποιες κορυφαίες και συνήθως λησμονημένες αλήθειες για τη δικτατορία της 21ης Απρίλη 1967.
Στο πραξικόπημα δε συμμετείχε το σύνολο των κλάδων των Ε.Δ. Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική Αεροπορία δεν είχαν καμιά συμμετοχή. Το κίνημα των συνταγματαρχών του Στρατού Ξηράς , πέτυχε εκείνη τη νύχτα, επειδή δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ μαζική ή έστω ολιγάριθμη λαϊκή αντίσταση, ούτε ένοπλη ούτε ειρηνική
Με τους μισούς οπαδούς ενός και μόνο κόμματος, και συγκεκριμένα της ΄Ενωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου στους δρόμους της Αθήνας , ακόμα και χωρίς όπλα, οι πραξικοπηματίες θα έχαναν τον μπούσουλα και δεν υπήρχε περίπτωση τα περιορισμένου αριθμού τανκς του Πατακού να χτυπήσουν στο “ψαχνό”. Αλλά κι αν το έκαναν, ακόμα και άοπλοι διαδηλωτές με πείσμα και αγωνιστικότητα, θα μπορούσαν να τα καταλάβουν. Για όσους θα αμφισβητήσουν αυτή την πιθανότητα περιοριζόμαστε να θυμίσουμε α. την εξομολόγηση των ίδιων των πρωτεργατών του πραξικοπήματος, που υποστήριζαν σε όλους τους τόνους, πως δεν ήταν τόσο η άψογη σχεδίαση και εκτέλεση του πραξικοπήματος που τους έδωσε τη νίκη, όσο επειδή ο ελληνικός λαός είχε απαυδήσει από τους πολιτικούς και όλοι περίμεναν πώς και πώς ένα «λοχία» να σώσει τη χώρα. β. Το τελευταίο πραξικόπημα στην Τουρκία που ήταν και καλύτερα οργανωμένο από εκείνο των Ελλήνων συνταγματαρχών, με συμμετοχή και των τριών κλάδων των Ε.Δ, αλλά και της αστυνομίας και με καλύτερο, σύγχρονο οπλισμό, απέτυχε επειδή ακριβώς ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους των μεγάλων πόλεων (και όχι μόνο οι οπαδοί του Ερντογάν), κατέλαβαν τα τανκς και συνέλαβαν πολλούς συνωμότες. ΄Ενα άοπλο στην ουσία λαϊκό κίνημα, γονάτισε τα τανκς και τους πραξικοπηματίες.
Την ίδια τακτική, την άνευ όρων παραίτηση, συνέχισε ο ελληνικός λαός στο σύνολό του και σ΄όλη τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Και δεν ήταν απλά ανοχή, αλλά υπο-στήριξη στους δικτάτορες. Ειδικά η ελληνική επαρχία και ο αγροτικός πληθυσμός για χρόνια όμνυαν στο όνομα του αρχιπραξικοπηματία Γ.Παπαδόπουλου. Οι χουντικοί οπαδοί ήταν και πολυπληθείς όλα εκείνα τα χρόνια και δυναμικής παρουσίας στις φιέστες της χούντας. Βεβαίως, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που στήριζαν φανατικά τη Χούντα ήταν της παράταξης της Δεξιάς (ΕΡΕ),αλλά και η λεγόμενη «κινούμενη άμμος» των ψηφοφόρων που εκινούντο από τη Δεξιά έως το Κέντρο.
Η Δεξιά (ειδικά το παρακράτος) δημιούργησε το κλίμα (αντικομμουνιστικό), για να σχεδιαστεί και να επικρατήσει το πραξικόπημα. Το περίμεναν και το εύχονταν εκ βάθους καρδίας. Οπαδοί ,αλλά και πολιτικοί. Η δικτατορία ήταν σαρξ εκ της σαρκός της Δεξιάς παράταξης.
Το «παλάτι», ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος, όχι μόνο δεν ήταν αντίθετος με τη δικτατορία, αλλά ο ίδιος προετοίμαζε το δικό του πραξικόπημα, με στρατηγούς όμως. Επικεφαλής βρισκόταν ο αρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγος Σπαντιδάκης. Αυτή τη δικτατορία του βασιλιά επικροτούσαν και οι Αμερικανοί. ΄Ομως οι συνταγματάρχες τους πρόφτασαν και “έδεσαν” προς στιγμή τους στρατηγούς. ΄Οχι όμως και το βασιλιά, ο οποίος συμπαρατάχτηκε από την πρώτη στιγμή με τους πραξικοπηματίες και όρκισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου,τάχα για να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Ψεύδος. Αν ο Κωνσταντίνος είχε κινηθεί τη νύχτα εκείνη, όταν το πραξικόπημα δεν ειχε επικρατήσει οριστικά, θα τον ακολουθούσαν Ναυτικό και Αεροπορία και φυσικά μεγάλο μέρος του στρατού (ο αντιχουντικός ταξίαρχος Ορέστης Βιδάλης θα μπορούσε να κινητοποιήσει το Γ’ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη).
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής “έτριβε τα χέρια” του ασφαλής στο Παρίσι, και α. Καθησύχαζε τον Παν. Κανελλόπουλο, το Γεώργιο Παπανδρέου και τους αριστερούς πολτικούς πως δεν υπήρχε περίπτωση να κινηθεί ο στρατός. β. Όταν επικράτησε το πραξικόπημα σιγοντάριζε και επιτηρούσε με τους δικούς του στην Αθήνα (Ευάγγελο Αβέρωφ και λοιπούς γεφυροποιούς) τη Χούντα, επειδή γνώριζε πολύ καλά πως η δικτατορία “δούλευε” γι΄αυτόν. Πρώτα γιατί η Χούντα, αν και όταν έπεφτε, θα παρέδιδε στη Δεξιά και ποτέ στην Ε.Κ την εξουσία και ύστερα γιατί ο ίδιος ως αναμφισβήτητος ηγέτης της και…αντιστασιακός, αλλά και ανανήψας από ακροδεξιός σε Ευρωπαίο Δεξιό, ήταν η εγγύηση της ομαλής μετάβασης στη Μεταπολίτευση ΄Οπως ακριβώς και έγινε.
Από το χώρο της εθνικόφρονος λεγόμενης παράταξης η πλειοψηφία υποστήριζε τη δικτατορία. Και ως την 13 Δεκέμβρη 1967,ημέρα του κινήματος του Κωνσταντίνου εναντίον της Χούντας, και οι βασιλικοί στήριζαν τους Χουντικούς. Με την αποτυχία του αντιπραξικοπήματος του βασιλιά και τη φυγή του «από χωρίου εις χωρίον», η μεν Δεξιά έμεινε αμετακίνητη στον Παπαδόπουλο, οι δε βασιλικοί οπαδοί, οι περισσότεροι αξιωματικοί του Ναυτικού και της Αεροπορίας εξελίχθηκαν σε σιωπηρούς αντιστασιακούς.
Στην εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη 1973, μοναδική πραγματική και κορυφαία, λαϊκή αντίσταση εναντίον της Χούντας, και πάλι δε συμμετείχε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τους εξεγερμένους φοιτητές ενίσχυσαν μόνο οι αγρότες από τα Μέγαρα, αλλά κι αυτοί για τους δικούς τους (μικροσυμφέροντος) λόγους. Ο υπόλοιπος λαός και ειδικά οι ΄Ελληνες κομμουνιστές, όχι μόνο δε συμμετείχαν στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, αλλά το πολέμησαν, το υποτίμησαν και το αμαύρωσαν με κάθε τρόπο.
Κι ενώ δεν υπήρξε καμιά αντίσταση εναντίον της Χούντας (ελάχιστοι ήταν οι πραγματικοί αντιστασιακοί, που βασανίστηκαν βάρβαρα και μεταξύ αυτών οι κορυφαίοι ο Α. Παναγούλης, Σ. Μουστακλής, Δ. Οπρόπουλος, αλλά και άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι αριστεροί κυρίως), εν τούτοις με την πτώση της Χούντας, αναπτύχθηκε μια ανίερη βιομηχανία παροχής αντιστασιακών περγαμηνών. Δεν έμεινε ΄Ελληνας που να μην ορκίζεται πως υπήρξε πολέμιος της δικτατορίας, έστω και…κατά φαντασία! Οι περισσότεροι μάλιστα εξαργύρωσαν και σε «εξωφρενικές τιμές» τις ανύπαρκτες αντιστασιακές μετοχές τους, ιδιαίτερα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, όντας οι περισσότεροι «άκαπνοι» ή απόντες από την αντιδικτατορική αντίσταση
Ο αισχρότερος των τελευταίων Ελλήνων πολιτικών Κωνσταντίνος Καραμανλής, ,ο αναγορευθείς από τη στρατευμένη πένα των συντηρητικών κονδυλοφόρων σε …Εθνάρχη, όχι μόνο δεν τιμώρησε το σύνολο των πρωταγωνιστών και των συνεργατών της Χούντα (και πώς να τιμωρήσεις τα παιδιά σου!), αλλά έσπευσε αμέσως μετά την καταδίκη σε θάνατο να δώσει χάρη στους αρχιπραξικοπηματίες. ΄Αλλος κανείς δεν τιμωρήθηκε. Ούτε καν οι βασανιστές. Η μοναδική τιμωρία που δεν ήταν θεσμική, υπήρξε εκείνη των εκτελέσεων των βασανιστών από τα όπλα της Α17Νοέμβρη, η δράση της οποίας τα πρώτα χρόνια, είχε την αναγνώριση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού.
