ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

Καλπάζει ο τουρισμός. Σε ιστορικό ρεκόρ 25 εκατ. οι αφίξεις το 2016

Γράφαμε στις 30/5/2016:

___________________________________________________________

1. ΘΕΟΛΟΓΟΣ.  ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ… ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ; ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

2.  ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ- ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ. ” Η ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ”

3.  ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ;

4. Ο  ΣΤ. ΡΑΜΦΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ… ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΑ.

5.   ΑΝΑΣΕΣ ΖΩΗΣ  ΣΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ “ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΕΙΑ”

1. Αντάρτικο από θεολόγους: Δεν εφαρμόζουμε το νέο πρόγραμμα των Θρησκευτικών

2. Οριάνα Φαλάτσι: Γιατί δεν πήγα ποτέ στον τάφο του συντρόφου μου, Αλέκου Παναγούλη [εικόνες]

Σημαντικές αναφορές στην Ελλάδα και στον Αλέκο Παναγούλη περιέχει το βιβλίο «Μόνον εγώ μπορώ να γράψω την ιστορία μου», με σειρά κειμένων της Οριάνα Φαλάτσι, το οποίο κυκλοφορεί αύριο, 13 Οκτωβρίου, στην Ιταλία.

Η εφημερίδα Κορριέρε Ντέλλα Σέρα δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα του βιβλίου, για την Ελλάδα και στον Αλέκο Παναγούλη, τα οποία η Φαλάτσι έγραψε λίγο μετά τον θάνατό του.

Στο κείμενο της Ιταλίδας συγγραφέως και διεθνούς φήμης δημοσιογράφου, μεταξύ των άλλων, διαβάζουμε:

«Δεν άφησα ποτέ ένα μικρό λουλούδι στον τάφο του Αλέκου. Κάθε Πρωτομαγιά, σε κάθε επέτειο του θανάτου του, του έστελνα τριάντα επτά τριαντάφυλλα: ναι (ήταν τριάντα επτά ετών όταν τον σκοτώσανε). Αλλά το μικρό εκείνο λουλούδι δεν του το πήγα ποτέ. Στο νεκροταφείο της οικογένειάς μου, στην Φλωρεντία, τοποθέτησα μια μαρμάρινη πλάκα, εις μνήμην του. Ναι. Την τοποθέτησα στην γωνία όπου θα με θάψουν. Αλλά τον τάφο του δεν τον είδα και δεν θα τον δω ποτέ. Δεν θέλω να τον δω».

Στο ίδιο πάντα κείμενο, η Οριάνα Φαλάτσι αποκαλύπτει:

«Γύρισα στην Ελλάδα όταν μπόρεσα: η μητέρα μου πέθαινε. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε ξαφνικά, την ημέρα του θανάτου του Αλέκου. Η είδηση αυτή της προκάλεσε τρομερό πόνο διότι τον αγαπούσε πολύ έντονα: όσο την αγαπούσε και εκείνος. Την φώναζε Μαμά, Μαμά Τόσκα: ξέροντας πόσο αυτό της έκανε ευχαρίστηση. Την ημέρα εκείνη η μαμά καθηλώθηκε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε, ουσιαστικά, μέχρι τον θάνατό της. Λίγο πριν πεθάνει, την προηγούμενη ημέρα, μου είπε: “πάω στον Αλέκο”».

Με αναφορά στον πόνο που της προκάλεσαν τόσο ο θάνατος της μητέρας της, όσο και του Αλέκου Παναγούλη, η Ιταλίδα συγγραφέας του «Ένας άνδρας», προσθέτει: «Όταν η μαμά πέθανε, πόνεσα φοβερά. Αναγκάστηκα να ξανακάνω τα ίδια πράγματα: να την ντύσω, να την βάλω στο φέρετρο, να συνοδεύσω την κάσα στο νεκροταφείο, να δω να την κατεβάζουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα… Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάτι: ο Αλέκος και η μητέρα μου ήταν τα δυο πλάσματα της ζωής μου. Όσο κοιτάζω πίσω μου, τόσο καταλήγω ότι δεν αγάπησα ποτέ τίποτα και κανέναν όσο τον Αλέκο και τη μαμά. Και τώρα έφυγαν και οι δυο. Ο ένας μετά τον άλλον, σε απόσταση μόλις οκτώ μηνών».

Ποια ήταν η Φαλάτσι

Η Οριάνα Φαλάτσι (Φλωρεντία, 29 Ιουνίου 1929 – Φλωρεντία, 15 Σεπτεμβρίου 2006) ήταν Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, γνωστή για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη, τις καυστικές συνεντεύξεις της με διάφορα πρόσωπα της παγκοσμίου πολιτικής σκηνής κατά την δεκαετία του 1970, αλλά και για την μεταστροφή της προς τα δεξιά και τις αντιμουσουλμανικές της απόψεις μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Γνωστά έργα της είναι το «Ένας άντρας: μια ιστορία», στο οποίο αναφέρεται στη σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη, το «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ», το «Η οργή και η περηφάνια» και το «Ινσαλλάχ». Το πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο της, «The Rage and The Pride», που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το μίσος εναντίον των μουσουλμάνων. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε στο Μανχάταν, τη δεύτερη πατρίδα της όπως αποκαλούσε. Για πολλά χρόνια ζούσε γνωρίζοντας ότι έχει καρκίνο στο στήθος, από τον οποίο και πέθανε τελικά. Απο καρκίνο είχε πεθάνει και η μητέρα της κατά την περίοδο που η Φαλάτσι έπνιγε το πένθος της για τον άντρα της ζωής της, τον Αλέκο Παναγούλη, γράφοντας το βιβλίο «Ένας άντρας».

Η προσωπική της ζωή παρέμεινε στάσιμη μετά το χαμό του συντρόφου της, όπως αποκαλούσε τον Αλέκο Παναγούλη, καθώς δεν δημιούργησε δική της οικογένεια. Πιστή της φίλη για αρκετά χρόνια υπήρξε η Ιζαμπέλα Ροσελίνι.

Κατά το 2000 υπήρξε πολέμια συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας Σομαλών μεταναστών στη Φλωρεντία. Σύμφωνα με περιγραφές που δίνει στο έργο της «Η οργή και η περηφάνια», κατάφερε, με προσωπική πρωτοβουλία που ανέλαβε, να ενεργοποιήσει την ιταλική αστυνομία και να τις διαλύσει.

Η Οριάνα Φαλάτσι, δεν υπήρξε πολιτική ακτιβίστρια. Μια φιλόδοξη δημοσιογράφος ήταν στο δρόμο της οποίας έπεσε ένα αληθινό παλικάρι, ο Αλέκος Παναγούλης. Και τον εκμεταλλεύτηκε ασύστολα για τη δική της δημοσιότητα.  Αυτή η σχέση, όμως, ούτε την εξιλεώνει,ούτε την κατατάσσει εξαιτίας αυτού στο πάνθεον των ηρώων.

Ρατσίστρια ,ακροδεξιά , με φανατικές αντιλήψεις, τα έβαλε αρχικά με τους μετανάστες στην Ιταλία και με το Ισλάμ, μετά τα γεγονότα στους δίδυμους πύργους.  Λες και  ως Καθολική  η ίδια  δεν ήξερε  πως ΟΛΕΣ οι θρησκείες είναι σύμφυτες με τη βία, την αυθαιρεσία, το σκοταδισμό.

Οι  φανατικοί Ισλαμιστές πήραν τη σκυτάλη από την Ιερή εξέταση και τους “στρατιώτες του Χριστού” των Σταυροφοριών. Δεν είναι  καμιά καινούρια, ανεξήγητη τακτική η  εγκληματική δραστηριότητα των Τζιχανστιστών σήμερα.  Δεν τα γνώριζε αυτά η Φαλάτσι;

Δεν αγάπησε παρά μόνο τον Αλέκο και τη μάνα της λέει. Ε,ναι. Θέλει αρετή  και τόλμη  η ελευθερία να αγαπήσεις τον ξένο, το μετανάστη, τον πρόσφυγα, το παιδί που πεθαίνει στην Αφρική από την έλλειψη μιας σταγόνας νερού. Η “καψούρα”, αλλά και η γονεϊκή  αγάπη,  αυτή του “αίματος”, επιγεννήματα  των ενστίκτων και των άλλων βιολογικών και συναισθηματικών διεργασιών, όταν  σταματούν  μόνο σ΄αυτά,  είναι εγωισμός και ζωώδης συμπεριφορά. Δεν έχουν καμιά σχέση με ανώτερα αισθήματα και διαχρονικές αξίες.

΄Αθλια μορφή η Οριάνα Φαλάτσι. Κρίμα που συνέδεσε το ονομά της με το ΜΟΝΑΔΙΚΟ, τον αξεπέραστο, το τραγικό παλικάρι, τον  Αλέκο Παναγούλη.

3.α. ΜΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Χίος: Γονείς κάνουν «δημοψήφισμα» για το αν θέλουν τα προσφυγόπουλα

Σύμφωνα με το astraparis.gr, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μπήκε χθες το μεσημέρι στις σχολικές αίθουσες και μοίρασε στους μικρούς μαθητές ένα ερωτηματολόγιο – «δημοψήφισμα», για να το παραδώσουν στους γονείς τους και να το επιστρέψουν συμπληρωμένο, το αργότερο έως την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες κάποιοι δάσκαλοι που αντελήφθησαν το περιεχόμενο του σημειώματος το έσκισαν.

Επίσης, ο πρόεδρος του Συλλόγου που μοίρασε τα σημειώματα Σφέρεται ότι ουδεμία είχε επικοινωνία με τον διευθυντή του σχολείου, προκειμένου να τον ενημερώσει ή και να πάρει την σχετική άδεια για την ενέργειά του αυτή.

Ερωτηματικά δημιουργούνται, τέλος, για το αν ο πρόεδρος του Συλλόγου ενήργησε αυτοβούλως ή αν είχε προς τούτο την σχετική έγκριση – απόφαση του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου.

β. Βόλβη: Δεύτερη μέρα δεν έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο, λόγω των προσφυγόπουλων

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις γονέων στον Προφήτη του δήμου Βόλβης, κατά της φοίτησης παιδιών προσφύγων στο δημοτικό σχολείο του χωριού.

Εισαγγελείς δεν υπάρχουν σ΄αυτό τον τόπο να κάνουν τη δουλειά τους; Δεν είναι ο ρατσισμός έγκλημα που τιμωρεί ο νόμος;

 Δάσκαλοι; Γιατί δεν αντιδρούν οι ίδιοι οι δάσκαλοι; Γιατί δεν κατεβαίνει η…λαλίστατη και αγωνιστική ΔΟΕ σε απεργία διαρκείας γι΄αυτό το ρατσιστικό αίσχος που συμβαίνει σε μια χώρα με το μισό πληθυσμό της πρόσφυγες; Μόνο για τα όβολα ξέρουν να αγωνίζονται  οι δάσκαλοι;

Σ΄αυτή  τη χώρα και η δικαιοσύνη και  η παιδεία, από τους σημαντικότερους θεσμούς-πυλώνες μιας πολιτείας ,δε λειτουργούν πλέον. ΄Η “πνέουν τα λοίσθια”.

Αν δεν πνεύσει νέος και δυνατός άνεμος αλλαγής στη χώρα, αν όλοι τούτοι οι αισχρά διαπλεκόμενοι, οι ανεπαρκείς , οι παρτάκηδες δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους,  δεν τιμωρηθούν, θα συνεχίσει η χώρα να ντρέπεται να κοιτάξει το είδωλό της στον καθρέπτη.  Το χειρότερο είναι που νομίζει πως κρύβει την ασχήμια της, αν κάνει κομμάτια τον… καθρέπτη. Αυτό γίνεται εδώ και πολλά χρόνια σ΄αυτό τον τόπο. Κι ακόμα ίδια ιστορία.

4. Ράμφος: Η ασθένεια του Τσίπρα συντονίζεται με την αρρώστια του λαού

΄Οντως, βαριά παθογένεια δέρνει τον ελληνικό λαό και τους πολιτικούς του εδώ και χρόνια΄Ολοι το γνωρίζουν. Κι εκείνοι, που κόπτονται να μας πείσουν πως είμαστε υποχρεωμένοι (!) να προσερχόμαστε στις κάλπες, για να εκλέγουμε  εκείνους  ακριβώς, που οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους παραδέχονται μετά  πως είναι χαμένα κορμιά και  δηλώνουν  κοψοχέρηδες!

Καλά όλα αυτά που μας λέει ο… θρησκεύων Στ.Ράμφος. Γι αυτή την αρρώστια, όμως,  από την οποία πάσχει και ο ίδιος (και όχι μόνο αυτός) τη Νεο-Ορθόδοξη πανούκλα, θα μας πει τίποτα; Σαββόπουλοι, Γιανναράδες, Ράμφοι που  το παίζουν κριτές των άλλων (“άλλων ιατρός αυτός έλκεσι βρύων”) και υπεράνω, δεν είναι, παρά   ανεγκέφαλοι,φανατικοί  Χριστιανοί.  Χρόνια τώρα ταλαιπωρούν τα αυτιά μας με φληναφήματα,ενώ  δε γνωρίζει η “δεξιά  τί ποιεί η αριστερά τους”. Αυτή κι αν είναι “τρικυμία εν τω κρανίω”!

5. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΑΘΗΜΑ

Καθηγητής στο ΑΠΘ χορεύει τανγκό στο πρώτο μάθημα της χρονιάς [βίντεο]

O Μάρκος Ασσαέλ, καθηγητής του τμήματος Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ ο οποίος έγινε γνωστός όταν πριν από μερικούς μήνες είχε στήσει έναν εικονικό καβγά με πρωταγωνίστρια τη μέτζο σοπράνο, Κασσάνδρα Δημοπούλου με σκοπό να κάνει πιο ενδιαφέρον το μάθημα της χημικής μηχανικής για τους φοιτητές του, ξαναχτύπησε.

Φέτος για να κάνει πιο ενδιαφέρον το πρώτο μάθημα της χρονιάς χόρεψε τανγκό.

« Επειδή η ζωή είναι τανγκό και σίγουρα υπάρχουν περισσότερα από τη μηχανική», έγραψε στην περιγραφή του βίντεο που ανέβασε ο ίδιος στο youtube.

   Viedeo:

http://www.iefimerida.gr/news/294149/kathigitis-sto-apth-horeyei-tangko-sto-proto-mathima-tis-hronias-vinteo?utm_source=reembed&utm_medium=endscreen&utm_campaign=po

Υπάρχουν και τέτοιοι καθηγητές στην τριτοβάθμια εκπ/ση; Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δε θα το πίστευα. Στην άνυδρη, την ψωριασμένη πανεπιστημιακή κοινότητα ,που περισσεύουν η σοβαροφάνεια, η τυπικότητα  και η ημιμάθεα, είναι ευχάριστη έκπληξη τέτοια απρόβλεπτα διαλείμματα.

Μπράβο, Μάρκο Ασσαέλ!