Κανονικό και πατεντάτο δικαστικό πραξικόπημα, η χτεσινοβραδινή απόφαση του ΣτΕ για την αντισυνταγματικότητα του νόμου “Παππά” , που στοχεύει φανερά στην πολιτική αποσταθεροποίηση (διάβαζε στην εσπευσμένη κατάληψη της εξουσίας από το κομματικό μόρφωμα (κεντροδεξιό, ακροδεξιό, βασιλικό) της Ν.Δ και την απόδοση των “κεκτημένων” στο παλιό-γνωστό εκδοτικό κατεστημένο. Το δικαστικό παρα-κράτος (“πέμπτη φάλαγγα”) χτύπησε απροσχημάτιστα (όπως κάνει πάντα, άλλωστε) και διεμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις πως στη χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας”, δε νομοθετούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά οι διορισμένοι από το κράτος στους δικαστικούς θώκους, δημόσιοι υπάλληλοι υπό καθεστώς κομματικής φανατίλας, αλλά και ποικίλου “διάφορου”. Αυτό είναι το καθαρό ιστορικό συμπέρασμα. ‘ Ολα τα υπόλοιπα, που επικαλούνται οι ίδιοι οι δικαστές, οι πάτρωνες και οι κολαούζοι τους, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. “΄Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε”.
Δεν πιστέψαμε ποτέ ,βέβαια, πως ο νόμος για τα κανάλια που ψήφισε η κυβέρνηση, ήταν και ό,τι καλύτερο. Σε τέτοια συγκριτική διαδικασία στο παιχνίδι των εξουσιών, δεν μπαίνουμε Γιατί, ποσώς θα ενδιέφερε μια υγιή κοινωνία πολιτών, αν η βιομηχανία παραπληροφόρησης, η πρώτη και καλύτερη κρεατομηχανή παραγωγής κιμά -οπαδών και ικανός διαχειριστής στη διαμόρφωσης ψυχολογίας μάζας στις κοινωνίες, μένει στα χέρια του Βαρδινογιάννη και του Ψυχάρη ή αν ανοίγει η πόρτα και για το Μαρινάκη. “΄Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη”, ως γνωστό.
Η πληροφόρηση ,η είδηση, η ενημέρωση και μάλιστα σχολιασμένα, είναι καθήκον και δικαίωμα του ιστορικού και του δημοσιογράφου. Με μια «εκ των ων ουκ άνευ» προϋπόθεση: Αμφότεροι δε ζουν, δεν αμείβονται από αυτή τη δραστηριότητα. Η Ιστορία και η δημοσιογραφία, απαιτούν επαγγελματισμό, αλλά δεν μπορούν να αποτελούν επάγγελμα, προσοδοφόρα πηγή, όπως οι συντεχνίες το έχουν κατακυρώσει-καθιερώσει μέσα σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά οπαδοί. Για χίλιους λόγους δεν μπορεί η πληροφορία ,η ενημέρωση, ειδικά η σχολιασμένη, να βρίσκεται έρμαιο της διαχειριστικής ευχέρειας, διάπλασης, ξανάπλασης, χάλκευσης ατόμων, που έχουν οικονομική ή άλλη εξάρτηση από τον οικονομικό βραχίονα του “Συστήματος”-εξουσίας ή από το κορβανά της βιομηχανίας παραπληροφόρησης. (Δες και ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ).
Για μας και κάθε απεξαρτημένο από τις συστημικές ναρκωτικές ουσίες άτομο-πολίτη, είναι φανερό πως κι αυτή η κυβέρνηση συνέχισε, με το “νόμο Παππά” που ψήφισε, να αναπαράγει το ίδιο μοντέλο ενημέρωσης-πληροφόρησης, όπως ήταν και παλιά. ΄Ενα νομικό εξάμβλωμα για εφαρμογή, που είναι πέρα από αντιεπιστημονικό, αντιδεολογικό, και αντισυνταγματικό και παράνομο (με τα δεδομένα του ίδιου του Συστήματος). Πιο απλά και παραβολικά, επειδή ως γνωστό “δε βάζεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα”(όπου λύκος ο Χατζινικολάου, ο Τράγκας, ο Βαξεβάνης και πρόβατο η αντικειμενικά σχολιασμένη πληροφόρηση-είδηση). Δε συν-υπάρχουν, ως εκ της ιδιότητά τους, τέτοιες παρέες.
Ωστόσο,, αν κάτι θετικό θα ανακάλυπτε κανείς στο συγκεκριμένο νόμο για τα κανάλια, θα ήταν η υποχρεωτική καταβολή στο δημόσιο καλάθι, με το χαρακτήρα ενός οικονομικού αντίτιμου-ανταλλάγματος, ώστε (διάβολε!) ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης ,ο Βαρδινογιάννης και τα τσιράκια τους, τουλάχιστον να μην αλωνίζουν στο τηλεοπτικό τσιφλίκι τζάμπα και βερεσέ. “Να μην πίνουν εις υγείαν των κορόιδων”, τόσες δεκαετίες.
΄Ερχεται, όμως, σήμερα η δικαστική τήβεννος, ως μη όφειλε, και όχι μόνο δεν αποκατέστησε (ως όφειλε) την πραγματική αποστολή του Τύπου, που όπως είπαμε με τα σημερινά χαρακτηριστικά της παραποίησης, της χάλκευσης και του βιασμού της είδησης είναι εντελώς αντισυνταγματική και παράνομη η λειτουργία του, ή δεν έθεσε την πληροφόρηση-ενημέρωση στις σωστές, τις δίκαιες, τις νόμιμες βάσεις, αλλά με καθαρή κομματική εντολή για αντισυνταγματική εκτροπή και πολιτική αποσταθεροποίηση, καταργεί ολόκληρο το νόμο και την ,έστω και μια, θετική αντιπροσφορά του. Η νομοθετική πλέον αρμοδιότητα μιας εκλεγμένης κυβέρνησης δεν τίθεται απλά σε αμφισβήτηση, αλλά και καταργείται, παραβιάζεται κατάφωρα με πρόσχημα την αντισυνταγματικότητα ενός νόμου. Βαρύτατο ολίσθημα των δικαστών.
Πέρα, όμως απ΄αυτή την πραξικοπηματική απόφασή τους να προχωρήσουν σε υπεξαίρεση του νομοθετικού δικαιώματος μιας εκλεγμένης, πολιτικής κυβέρνησης (ενέργεια νόθευσης και ασέβειας στη λαϊκή βούληση), το ιλαροτραγικό της υπόθεσης είναι πως θεωρούν αντισυνταγματικό το νόμο ΕΚΕΙΝΟΙ που:
Δεν είδαν, δεν άκουσαν για τον εγκληματικό διπλασιασμό του χρέους και την εκτόξευση του ελλείμματος στο 15% ( και παραπάνω) από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, μοναδικό… κατόρθωμα ελληνικής κυβέρνησης στα νεότερα χρόνια. ΄Ηταν συνταγματική, δηλαδή, μας λένε οι δικαστές (με την απόφαση-αδράνειά να εγκαλέσει η ελληνική δικαιοσύνη την κυβέρνηση εκείνη) η χρεοκοπία, που υπήρξε απότοκο της ασύστολης καταβρόχθισης του δανεικού χρήματος από τη “γαλάζια ακρίδα” την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον “ανιψιό”.
Ο πρώην πρωθυπουργός, αντί σήμερα να είναι φυλακή για “εσχάτη προδοσία”, κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος και μας υποδεικνύει μάλιστα με πρόσφατο “δεκάρικο”, μεστό εθνικού-πατριωτικού πάθους, να «φυλάμε Θερμοπύλες”, υπερασπιζόμενοι την εδαφική ακεραιότητα της χώρας από τις τουρκικές προκλήσεις! Προχωράει σε πατριωτικό κήρυγμα, αυτός που πρώτος εκχώρησε την ανεξαρτησία της χώρας σε «ξένα κέντρα» με τον οικονομικό όλεθρο που προξένησε. «Ο πατριωτισμός είναι καταφύγιο των απατεώνων», βέβαια. Το διατύπωσε εύστοχα ο στοχαστής.
Και είναι έξω, φυσικά, ο υπόδικος πρώην πρωθυπουργός, ελέω τυφλής , κομματικής διαπλοκής, κουφότητας, αβελτηρίας και άλλων συνώνυμων και συγγενικών παθογενειών, που πλήττουν εδώ και σχεδόν δύο εκατονταετίες το αδιόρθωτο ελληνικό κράτος και όλους τους θεσμούς του. Αλλά ιδιαίτερα τον πλέον ευαίσθητο και βασικότερο πυλώνα των κατά καιρούς πολιτευμάτων του, όπως είναι ο θεσμό της δικαιοσύνης.
Ούτε τα μνημόνια πείραξαν την περί δικαίου ευαισθησία των δικαστών, ούτε οι συνεργασίες με τη Μόσχα των “δραχμιστών” Λαφαζάνη-Βαρουφάκη-Κωνσταντοπούλου (εν γνώσει ή χωρίς του Αλέξη Τσίπρα) για την εντελώς άκαιρη νομισματική επιστροφή της χώρας στην προ ΟΝΕ εποχή. (Και να επαναλάβουμε με αυτή την ευκαιρία, γιατί ήταν και παραμένει μέγιστος κίνδυνος η επιστροφή στη δραχμή. Μια τέτοια κίνηση ,όπως επανειλημμένα από εδώ ζητούσαμε παλιότερα, όφειλε να γίνει πριν τα μνημόνια και μόνο τότε. Και αφού δεν έγινε στον καιρό της, δε θα μπορούσε, χωρίς τον κίνδυνο “εμφυλίου” και άλλων δεινών να γίνει μετά. Κι αν κάποτε αποφασιστεί τέτοια επιστροφή στη δραχμή, δε θα πρέπει να είναι η κυρίαρχη κίνηση, ασυνόδευτη από την οριστική-ολική διαγραφή του χρέους).
Θα χρειαζόμαστε “Μέρες του Μαγιού και νύχτες του Γενάρη” να ανασύρουμε από τη μνήμη της Ιστορίας όλες τις ανείπωτες-καραμπινάτες συνταγματικές και παράνομες εκτροπές της ελληνικής δικαιοσύνης, έστω και για την τελευταία δεκαετία. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και να σχολιάσει; Να μνημονεύσουμε επιγραμματικά μια δράκα τέτοιων δικαστικών υποθέσεων-σκανδάλων, που έμειναν ατιμώρητα από ελλιπή ή ανύπαρκτη δικαστική αίσθηση καθήκοντος:
α. Η προκλητική διασπάθιση δυσ.ευρώ (δημοσίου χρήματος) στους Ολυμπιακούς αγώνες, για να κάνει η χώρα… εφέ. Στην ουσία για να πετύχει το ντεμπούτο -επανεμφάνισή του ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος στο πολιτικό προσκήνιο και για να εκτονώσει (με το αζημίωτο) την κοσμική της μεγαλομανία η κυρία Αγγελοπούλου.
β. Η απόφαση-σκάνδαλο του αλήστου μνήμης π. προέδρου του Αρείου Πάγου Ρ. Κεδίκογλου που δώρισε εκατομμύρια αναδρομικά στο δικαστικό σινάφι, τη στιγμή ακριβώς που οικονομικά το σκάφος της χώρας είχε εξοκείλει στις ξέρες.
γ. Η νομιμοποίηση από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας του ναζιστικού μορφώματος, της εγκληματικής οργάνωσης του Μιχαλολιάκου, που έστειλε τη Χ.Α στο κοινοβούλιο.
δ. Η για χρόνια προκλητική αδιαφορία της ελληνικής δικαιοσύνης να αρχίσει έρευνες και να κινήσει διώξεις (αναγκάστηκε να το κάνει μετά από ευρωπαϊκή πίεση) στους πρωτεργάτες της ναζιστικής οργάνωσης, η οποία έχει χρεωθεί με 60 δολοφονίες και 3.500 κακοποιήσεις μεταναστών, άλλων αλλοδαπών και ημεδαπών . Εγκλήματα όλα τούτα της ναζιστικής μανίας της ίδιας της ηγετικής ομάδας του Μιχαλολιάκου και των οπαδών της πανελλαδικά
ε. Η αποφυλάκιση του συνεργού του Ναζί Κορκονέα στο φόνο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και τον εγκλεισμό στα κάτεργα με την κατηγορία του τρομοκράτη του επίσης εφήβου φίλου του και παρόντος στην εκτέλεση, Νίκου Ρωμανού.
στ. Η σκόπιμη, κατευθυνόμενη εκπνοή του 18μηνου της προφυλάκισης της εγκληματικής ομάδας -πρωτεργατών των Ναζί και η ελεύθερη κι προκλητική συνοίκηση της ελληνικής κοινωνίας με τους φονιάδες. Την ίδια στιγμή, το 18μηνο της προφυλάκισης δεν ίσχυσε ούτε ισχύει για περιπτώσεις ατόμων που δηλώνουν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές.
ζ. Η ανεπίτρεπτη καθυστέρηση της δίκης του επίσης θύματος των Ναζί Παύλου Φύσσα και η απίστευτη ανεκτικότητα της έδρας απέναντι στις προκλήσεις των χρυσαυγιτών στους χαροκαμένους γονείς, που παρίστανται στη δίκη-“χελώνα”.
Θα ξεφεύγαμε από τα πλαίσια των κανόνων που οροθετεί η ιστορική δημοσιογραφία για την ανάλυση των θεμάτων της, αν συνεχίζαμε να απαριθμούμε και να σχολιάζουμε τα εγκλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης. Είναι και άπειρα και κραυγαλέα.
Ο θεσμός της Θέμιδος διέρχεται τη χειρότερη ιστορική του κρίση. Το κύρος των δικαστών, ειδικά στα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια, έχει δεχτεί αλλεπάλληλα πλήγματα αυτοχειριασμού. Και πλέον είναι ζητούμενο προβληματισμού, αν τέτοιοι δικαστές μπορούν να ανεβαίνουν στην έδρα να δικάζουν πράξεις παράνομες ή και εγκληματικές, όταν οι ίδιοι είναι υπόδικοι για μια σειρά όμοιων και χειρότερων παραβάσεων.
Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε τελικά το …ακατόρθωτο. Να ξεκινήσει φουριόζο από αριστερά (κατά δήλωσή του) και να καταντήσει σήμερα στριμωγμένο, με την πλάτη στον τοίχο και …άκρα δεξιά.
Κι αυτή η κακοτράχαλη πορεία οφείλεται στην αδυναμία του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα να συλλάβει και να κατανοήσει μια βασική αρχή, έτσι όπως τη διατύπωσε η θυμοσοφία του λαού στη φράση “δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν κρατιούνται”. Αυτή την ώρα τα αλλεπάλληλα χειρουργικά “τραβήγματα” στο ιδεολογικό πρόσωπο της αριστερής κυβέρνησης, με πρώτο τη συνεργασία της με τους “Ναζί χωρίς στολή” του Καμμένου, το κατάντησαν αγνώριστο και αποκρουστικό. «Κοιμάται, όπως έστρωσε» τελικά η κυβέρνηση. Κανέναν άλλον να μην αιτιάται για το κατάντημά της.
Οι δικαστές τον πήραν είδηση .Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο πως κατά κανόνα, όσοι υπηρετούν τη “Θέμιδα” σ΄αυτόν τον τόπο, δεν είναι απλά συντηρητικοί με ό,τι σημαίνει πολτικά (όχι ηθικά) ο όρος, αλλά η ιδεοληπτική τους πλαστικότητα εξικνείται από δεξιά μέχρι την άκρα δεξιά .
Και είναι εκεί για να προστατεύουν με τις καινήσεις και τις αποφάσεις τους τις δεξιές πολιτικές και το συντηρητισμό και να αρνούνται, έστω και τυπικά, να αναγνωρίζουν, πολλώ μάλλον να χορηγούν, πιστοποιητικά νομιμότητας σε μια κυβέρνηση που λέει πως είναι, έστω κι αν δεν είναι, αριστερή ή σε ιδεολογίες, που φαίνεται πως αφίστανται από το συστημισμό. Ούτε ως έκφραση ή σχήμα λόγου μπορούν να ακούσουν και να ανεχθούν οι δικαστές οτιδήποτε είναι ή υπονοεί πως είναι αριστερό-αναρχικό-αντιεξουσιαστικό, προοδευτικό. Οι γέφυρες είναι εξ ορισμού και χαρακτηρισμού κομμένες μαζί τους.
Ακόμα και με μια “γιαλαντζί” κυβέρνηση αριστεράς, η πλειοψηφία των δικαστών μας δεν μπορεί να συνυπάρξει. Ούτε στοιχειώδη ανοχή να δείξει στην είσοδο “αριστερών” στο “ιερό” της κρατικής εξουσίας. Αποτελεί “΄Υβρη”, έστω και η διανόηση τέτοιας πρόκλησης . Και οι δικαστές με τις αποφάσεις τους, όπως η χτεσινή του ΣτΕ, συλλαμβάνονται για άλλη μια φορά με συγκεκριμένη δεξιά, συντηρητική ιδεοληπτική ταυτότητα. Πλαστή και παράνομη για δικαστές.
Συμπέρασμα:
Ας πρόσεχε ο ΣΥΡΙΖΑ .”΄Επαιζε εν ου παικτοίς” τόσο καιρό και έχασε. Ηττήθηκε κατά κράτος σε όλα. Τώρα πια και καλό έργο να έχει στις προθέσεις του να παράγει, για όσο καιρό θα καρκινοβατεί στην εξουσία, θα ταυτίζεται με το χούι του τσοπανόπουλου στο παραμύθι “Λύκος στα πρόβατα”. Ουδείς θα τους παίρνει πλέον στα σοβαρά.”
΄Ολα εδώ πληρώνονται”, τελικά Αλέξη Τσίπρα. Μόνο που δεν το λέμε για να το ακούσει μόνο ο πρωθυπουργός. Ας έχουν το ίδιο υπόψη τους και όσοι σήμερα χωρίς αιδώ και μνήμη. προχώρησαν στη δημιουργία “πέμπτης φάλαγγας”-παρακράτους στο ίδιο το κράτος που οι ίδιοι ομνύουν.
