ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΄Η ΤΑΝΚΣ;

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου 1969, ο ελληνικός λαός πληροφορούνταν πως η κυβέρνηση της χούντας είχε αποχωρήσει «οικειοθελώς και μονίμως» από το Συμβούλιο της Ευρώπης, όταν διαπίστωσε πως είχε σχηματιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία για την έξωσή της απ’ αυτό το κατεξοχήν σύμβολο των δυτικοευρωπαϊκών δημοκρατιών. ΄Ηταν το αποκορύφωμα μιας πολύμηνης μάχης ανάμεσα στους μηχανισμούς και τους υποστηρικτές του δικτατορικού καθεστώτος, από τη μια, και το αντιδικτατορικό κίνημα και τους συμπαραστάτες του, από την άλλη.

΄Εχοντας ηττηθεί σ’ αυτό που προπαγάνδιζε μέχρι τότε σαν «μάχη μέχρις εσχάτων» με τον διεθνή αναρχοκομμουνισμό και τους συνοδοιπόρους του, η χούντα έκανε την ταπείνωση φιλότιμο και μεταμφίεσε την άτακτη φυγή της σε υποδειγματική στάση εθνικής υπερηφάνειας”.

efsyn.gr

***

  Δε λέμε πως η εμπορική δημοσιογραφία,έστω η λεγόμενη προοδευτική, όπως η  Εφημερίδα των Συντακτών, είναι σε θέση να (ξε)διακρίνει ,περισσότερο ή λιγότερο εναργώς, την ιστορική αλήθεια από το ιστορικό ψεύδος. ΄Αλλωστε, δεν είναι αυτή η δουλειά της.

Τί κρίμα, πάντως, να μην αντιλαμβάνεται ο προοδευτικός Τύπος, την απάτη και τις παγίδες, που στήνει η Δεξιά στρατευμένη παραπληροφόρηση σε θέματα ιστορικά. Κι αυτό έχει ως συνέπεια  να ρίχνει  νερό στο μύλο της ιστορικής εξαπάτησης. Να παίζει,άθελά του, το παιχνίδι της Δεξιάς.

΄Εχουμε πολλές φορές αναφερθεί εδώ  στη δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967 και όταν το κάναμε, προσπαθήσαμε να αποκαταστήσουμε   ή την αθελήτως τραυματισμένη αλήθεια από τις μνήμες των αντιστασιακών    της ιστορικής αυτής περιόδου ή  τη σκοπίμως  παραχαραχθείσα  από τις στρεβλές πένες. Και όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από τότε, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, σε ό,τι αφορά την οριστική, ιστορική  αρχειοθέτηση και  “σφράγιση”  εκείνων των τετελεσμένων της  7ετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών υπό τη μορφή που τα γνωρίζει ο πολύς κόσμος μέχρι σήμερα.

Κι αυτή είναι η αγωνία μας. Να μη συμβεί αυτό, να μην παραδοθεί στις γενιές  ατελής ή διαστρεβλωμένη η ιστορία της δικτατορίας. Μέχρι σήμερα ,δυστυχώς, δεν έχει αποκαθαρθεί.  Εμπεριέχει στοιχεία ανεπαρκή, αλλά και δολίως  προστιθέμενα κάποια άλλα, με στόχο τον αποπροσανατολισμό, την απαλλαγή ενόχων και φυσικά  την  διασφάλιση  της πολυπόθητης   λήθης για  τα εγκλήματα της Δεξιάς παράταξης . Και είναι απολύτως αναγκαία και καθοριστική η επισήμανση των παραποιημένων  και   ξένων αυτών στοιχείων και η  απομόνωση τους από τον υπόλοιπο ιστορικό κορμό.

Δεν έτυχαν επιμελημένης ιστορικής έρευνας και  παρατήρησης,όχι  τα “δρώμενα”,τα γεγονότα εκείνης  της εποχής τόσο,όσο  άλλες “λεπτομέρειες” ή αν θέλετε άλλοι  μη απολύτως ορατοί παράμετροι, που αν δεν  εντοπιστούν και δεν φωτιστούν επαρκώς, τότε καταλήγουμε στην ιστορική αποτίμηση εκείνης της περιόδου,που δε θα είναι ούτε αληθής ούτε  η  ενδεδειγμένη ιστορικά. ΄Ετσι, δηλαδή, όπως σήμερα την κατέχουμε και την αποδεχόμαστε.

Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, να συγκεντρώσουμε επιγραμματικά όσα διάσπαρτα στοιχεία   έχουμε κατά καιρούς καταθέσει στις σελίδες μας εδώ.  Αλλά  και άλλα, που είτε δεν καταχωρήθηκαν όλο αυτά τα χρόνια για διάφορους λόγους   ή είχαμε εν πολλοίς τις δικές μας αμφιβολίες, αν διέπονταν από την απαραίτητη    ιστορική γνησιότητα  γι΄αυτό και έχρηζαν καλύτερης, επιμελέστερης περαιτέρω μελέτης,

Αυτά, λοιπόν,τα στοιχεία, κάποιες  σοβαρές και “εκ των ων ουκ άνευ” αλήθειες, θέλουμε σήμερα να καταθέσουμε. Δεν  ειπώθηκαν ποτέ, είτε από φόβο και δισταγμό, είτε σκόπιμα και ηθελεμένα είτε,ακόμα,  από  τον “υπερβάλοντα ζήλο”  των παθόντων να καταλογίσουν αποκλειστικά και μόνο  την ευθύνη και την αγριότητα   στη χούντα και τους “πάτρωνές” της. Και όπως είπαμε, επιγραμματικά, την ουσία των πραγμάτων  και το κυρίαρχο περιεχόμενο . Εν καιρώ και ευθέτω χρόνω,  κάποια απ΄αυτά θα τύχουν  ιδιαίτερης ανάπτυξης.

1. Η στρατιωτική δικτατορία είναι  μια παρένθεση εξουσίας της Δεξιάς παράταξης .Και μάλιστα εκείνης της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
2. Η τριανδρία της δικτατορίας και φυσικά όλη η ομάδα εκείνη, στενότερη ή ευρύτερη ,που συμμετείχε  στο πραξικόπημα  είναι γνήσια  παιδιά της Δεξιάς. Απλώς περισσότερο… οργισμένα,ανυπόμονα  και ατίθασα. Γαλουχημένα, πάντως, άπαντα ανεξαιρέτως  από το βυζί και μόνο της Δεξιάς μάνας.
3.  Ουδένα από τα “συνθήματα” της δικτατορίας  υπήρξε μη υιοθετημένο από τη Δεξιά. ΄Ολα έφεραν τη γνήσια  υπογραφή της. Αν το κυρίαρχο και αναγνωριστικό σύνθημα της Δικτατορίας, υπήρξε  το ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, εκείνο   το γνωστό τρίπτυχο (παλιά  και τώρα),  ώριμος καρπός της παράταξης του Παπάγου και του Καραμανλή, ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, σε τί διέφερε από το χουντικό;
4. Κυρίαρχο γνώρισμα της ιδεοληψίας της  Δεξιάς μετά τη λήξη του Ανταρτοπόλεμου και την απόλυτη κυριαρχία της, υπήρξε ο αντικομμουνισμός. ΄Οπως, βέβαια και παλιότερα, υπήρξε   επίσης και  γνήσιο τέκνο της η 4η Αυγούστου. Το ΚΡΑΤΟΣ και το παρακράτος του ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ και της ΕΡΕ είχαν ανάγει σε “θρησκεία” το αντικομουνιστικό” τους μένος.  Συλλήψεις, εκτελέσεις, βασανισμοί, κυνηγητό. Και όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και των “συνοδοιπόρων” . Η μισή Ελλάδα στα “ξερονήσια” και στην εξορία των “Ανατολικών” χωρών. Τί διαφορετικό έκανε η δικτατορία σε έκταση και αγριότητα; Γιατί οι ΕΣΑΤΖΗΔΕΣ  ήταν  περισσότερο απάνθρωποι βασανιστές  από τους ….ενωματάρχας και τους χωροφύλακας της παλιότερης, αλήστου μνήμης εποχής των “πέτρινων χρόνων” ;
5.  Η κυβέρνηση Καραμανλή, ως και την απόδραση του τελευταίου στο Παρίσι , δεν είχε παρά ελάχιστες ομοιότητες με τις Δημοκρατίες της Δύσης. Πλην  εκείνης της διαδικασίας των εκλογών.  Παρωδία, βέβαια και τούτες, αφού  για να   εξασφαλιστεί ανυπερθέτως  η νίκη της παράταξης, ψήφιζαν  πεθαμένοι ψηφοφόροι,  ακόμα και …δέντρα.
6.   Ο “ασκός του Αιόλου” για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή άνοιξε,από την ώρα που επιχείρησε να απεκδυθεί τον “Κηπουρό” και να πολιτευτεί εν μέρει  σε βάρος της παράδοσης και της ισχύος  των ανακτόρων. Η Φρειδερίκη  και ο  γιος της,  νεαρός τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος ( όπως και όλοι ο βασιλείς άλλωστε πριν),   ουδένα  σεβασμό ή εμπιστοσύνη έτρεφαν στους πολιτικούς.  Και μπροστά στον κίνδυνο να έχουν δύο αντιπάλους, τον εν δυνάμει Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον δεδομένο Γεώργιο Παπανδρέου, αποφάσισαν να κινηθούν συνωμοτικά και σε συνεργασία με τον “Αποστάτη” Κωνσταντίνο  Μητσοτάκη και την παρέα του ετοίμαζαν τη δικτατορία των στρατηγών. Οι συνταγματάρχες, όμως, πλέον φιλόδοξοι και ταχύτεροι των άλλων, τους πρόφτασαν.  Και μαζί με τους κομμουνιστές και τους “συνοδοιπόρους” τους, έδεσαν και  τους  βασιλοχουντικούς και  τους φιλοΚαραμανλικούς.
7. Μια  παρενθετική, εμφύλια διένεξη  στη Δεξιά παράταξη υπήρξε η δικτατορία των Συνταγματαρχών. Είχε επανειλημμένα συμβεί στο παρελθόν. Ο στρατός, άλλωστε,ανέκαθεν  υπήρξε  το σύμβολο ισχύος και εθνικής καθαρότητας αυτής της παράταξης. Το κόσμημά της! Οι διαφορές δεν ήταν ιδεολογικές, αλλά προσωπικές  ή διαφορετικής τακτικής και αντίληψης . Η κατάργηση του κοινοβουλίου και κάποιες άλλες περισσότερο “χοντρές” συμπεριφορές της χούντας, ήταν…λεπτομέρειες. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της ΕΡΕ, ως πρωθυπουργός, απλώς τα προσχήματα του κοινοβουλευτισμού τηρούσε. Σεβάστηκε ποτέ το Σύνταγμα που…καταπάτησε ο στρατός του;  Τί έκανε  λιγότερο ή περισσότερο ο Παπαδόπουλος,που δεν θα το έκαναν οι ηγέτες της τότε  Δεξιάς ; Περπάτησε και τούτος στα δικά τους αχνάρια .΄Αλλη διαφορά ανάμεσά τους η Ιστορία δεν μπορεί να διακρίνει.
8. Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του,  δεν αντιστάθηκε στη δικτατορία. Τη δέχτηκε προθύμως και…ανακουφιστικώς.   Μιλάμε πάντα για τους μη συνειδητοποιημένους πολίτες . Και τέτοιοι, τότε  τουλάχιστον, δεν ήταν παρά   όσοι ανήκαν στην  αποδεκατισμένη “Αριστερά” και ένα μέρος οπαδών της παράταξης της Ε.Κ του Γεωργίου Παπανδρέου. Κι απ΄αυτούς, όμως, ελάχιστοι μπήκαν δυναμικά  στην αντίσταση.  Η υπόλοιπη Ελλάδα με το χρόνο, κι επί μια σχεδόν 7ετία, είχε καταντήσει μια χουντική χώρα με ένα λαό που στην πλειοψηφία του και   όμνυε στους πρωτεργάτες  της  “εθνοσωτηρίου  επαναστάσεως ” και τρεφόταν από τα οράματα εκείνης και κατέδιδαν ο ένας τον άλλον,αν υπήρχε έστω υποψία πως δεν ακολουθούσαν την κοινή,εθνική  πορεία.