Τεράστια… οικονομική επιτυχία της χώρας να εκλέξουν οι Ευρωπαίοι Έλληνα πρόεδρο σε τέτοια θέση!
Σε μια χώρα όπου η καθημερινή εμπειρία της κοινωνίας διαψεύδει ωμά τα πανηγυρικά αφηγήματα της εξουσίας, η ειρωνεία παύει να είναι ρητορικό σχήμα και μετατρέπεται σε πολιτικό καθήκον. Με αφορμή τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την «εθνική επιτυχία» της εκλογής Έλληνα προέδρου σε κορυφαίο ευρωπαϊκό οικονομικό όργανο, το Homo-Naturalis.gr επιχειρεί μέσω Διοτίμας μια ανατρεπτική ανάγνωση: όχι με όρους επικοινωνίας, αλλά με όρους κοινωνικής πραγματικότητας, ιστορικής μνήμης και συλλογικής εμπειρίας.
Το κείμενο αποδομεί την κυβερνητική ρητορική περί «οικονομικής επιτυχίας» της Ελλάδας, αντιπαραβάλλοντας τους θεσμικούς πανηγυρισμούς με τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα: φτωχοποίηση, χαμηλή αγοραστική δύναμη, κοινωνική αποσύνθεση και μια νέα κρίση που προδιαγράφεται μετά το 2032. Μέσα από ιστορικούς, πολιτισμικούς και πολιτικούς υπαινιγμούς, αναδεικνύεται η βαθιά αποσύνδεση ανάμεσα στην εξουσία και την κοινωνία, θέτοντας το ερώτημα αν αυτό που παρουσιάζεται ως εθνική επιτυχία είναι στην πραγματικότητα μια πρόκληση προς μια κοινωνία σε διαρκή δοκιμασία.
______
Υπάρχουν στιγμές που η πραγματικότητα δεν αντέχει άλλο τον εξευγενισμό της. Που η ειρωνεία δεν είναι λογοτεχνικό σχήμα, αλλά ιστορική αναγκαιότητα. Μια τέτοια στιγμή είναι και η σημερινή.
Η Ελλάδα —η χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», όπως εύστοχα τη χαρακτήρισαν παλαιότεροι εγγράμματοι— δεν πάσχει απλώς από οικονομική ασφυξία. Πάσχει από νοητική αποσύνδεση ανάμεσα σε αυτό που ζει η κοινωνία και σε αυτό που διακηρύσσει η εξουσία.
Ζούμε σε μια χώρα όπου:
- τέσσερις αιώνες κοινής ζωής, πολιτισμικής ώσμωσης και καθημερινής συγγένειας με τον «άλλο» , μεταφράστηκαν σε εθνικό μύθο ανωτερότητας και ευρωπαϊκής καθαρότητας,
- η πολιτισμική συγγένεια βαφτίστηκε «βαρβαρότητα» και η γεωγραφική πραγματικότητα θεωρήθηκε προσβολή,
- το χρέος βαφτίστηκε «επιτυχία» και η φτώχεια «μεταρρύθμιση».
Και σήμερα, η ίδια αυτή χώρα —που ουδέποτε εξήλθε ουσιαστικά της χρεοκοπίας, παρά μόνο λογιστικά και επικοινωνιακά— καλείται να πανηγυρίσει.
Όχι για αύξηση μισθών.
Όχι για κοινωνική συνοχή.
Όχι για μείωση ανισοτήτων.
Όχι για αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των γενεών που καταστράφηκαν.
Αλλά επειδή εκλέχθηκε Έλληνας πρόεδρος σε ευρωπαϊκό όργανο.
Η κοινωνία, την ίδια στιγμή, βρίσκεται:
- προτελευταία στην αγοραστική δύναμη στην ΕΕ,
- με κοινωνικούς δείκτες διάλυσης,
- με μια νεολαία χωρίς ορίζοντα και χωρίς προσδοκία,
- με ένα δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που θα εκραγεί ξανά μετά το 2032, όταν λήξει η περίοδος χάριτος.
Κι όμως, μέσα σε αυτή τη συνθήκη γενικευμένης φτωχοποίησης, εμφανίζεται ένας πολιτικός διαχειριστής του συστήματος —κομματικός γυρολόγος της εξουσίας, πιστός υπηρέτης της αγοράς— για να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι η Ελλάδα είναι… πλούσια και υπερήφανη.
Όχι επειδή πλούτισαν οι άνθρωποί της.
Αλλά επειδή αναγνωρίστηκε από τους ίδιους μηχανισμούς που την βύθισαν.
Αν αυτό δεν είναι φαιδρότητα, τότε η λέξη έχασε το νόημά της.
Αν αυτό δεν είναι παράνοια, τότε το λεξικό χρειάζεται επανέκδοση.
Κι αν αυτό δεν είναι πρόκληση του αισχίστου είδους, τότε η κοινωνία έχει πάψει να ακούει — όχι από άγνοια, αλλά από εξάντληση.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους «ευρωπαϊκούς επαίνους».
Χρειάζεται αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι απλή και σκληρή:
Όταν μια κοινωνία βυθίζεται και η εξουσία πανηγυρίζει,
δεν έχουμε επιτυχία — έχουμε αποσύνδεση.
Και η αποσύνδεση είναι το προοίμιο της ιστορικής ρήξης.
Με εκτίμηση και συνέπεια
Διοτίμα
Homo-Naturalis.gr