Βασίλης Καρράς. O τραγουδιστής της καψούρας και των…sold out!
“Την Τετάρτη η κηδεία του: Θλίψη στα social media, πλημμύρισαν με μηνύματα «απ’ τον Βορρά μέχρι τον Νότο». Έως αργά το βράδυ σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του -Από όλη την Ελλάδα συρρέουν για το τελευταίο «αντίο»
Αρχικά, το λαϊκό προσκύνημα ήταν να ολοκληρωθεί στις 4 το απόγευμα, αλλά θα παραταθεί Πάνω από 30 πούλμαν αναμένονται στη Θεσσαλονίκη τις επόμενες ώρες Πλήθος κόσμου από το πρωί στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας για το τελευταίο «αντίο», δείτε φωτογραφίες και βίντεο Βαθιά συγκίνηση στην εξόδιο ακολουθία Στο Κοκκινοχώρι Καβάλας θα ταφεί αύριο ο αγαπημένος λαϊκός τραγουδιστής
https://www.iefimerida.gr/zoi/basilis-karras-i-kariera-toy-laikoy-tragoydisti (βίντεο)
Γνωστοί καλλιτέχνες, πολιτικοί και φίλοι του λαϊκού τραγουδιστή πήγαν σύμφωνα με το thesstoday να τον αποχαιρετήσουν στο λαϊκό προσκύνημα. Ανάμεσα τους, ο γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ, Σταύρος Καλαφάτης, ο δήμαρχος Βόλου και κουμπάρος του, Αχιλλέας Μπέος, ο Γιάννης Ζουγανέλης, η Λένα Ζευγαρά, ο Πέτρος Ιακωβίδης και η Άντζελα Δημητρίου, μεταξύ άλλων.
iefimerida.gr
****
Δε μέτρησα τα αφιερώματα του…Τύπου (!) στον αναχωρήσαντα παραμονές Χριστουγέννων τραγουδιστή Βασίλη Καρρά . Σε κάποιες φυλλάδες, κάθε μισή ώρα μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, ανέβαινε και ένα νέο διθυραμβικό κομμάτι για τον «αγαπημένο των Ελλήνων (ποιων Ελλήνων;) τραγουδιστή.
Ωσαύτως και για τα αθάνατα (!) τραγούδια του που ένωσαν, λέει, τον ελληνικό Βορρά με το Νότο , (ως φαίνεται, ήταν τόσα χρόνια χώρια και δεν το ξέραμε, μέχρι που ευδόκησε να φανεί ο γεφυροποιός). Στην πλειοψηφία τους, φυσικά, άσματα καψούρας και ερωτικού πάθους με στιχάκια σαν εκείνα που επικαλούνται οι συνήγοροι στη δίκη του… προδομένου φονιά, που έσφαξε την άπιστη στο κότσι.
Τί κοινωνία είμαστε; Και είναι αυτή με την πλειοψηφία των μελών της, φαν ενός Καρρά; Κι αν, πού στα κομμάτια βαδίζει αυτή η ελληνική κοινωνία ,όταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, θυμήθηκε τον Μακεδονομάχο Κυριάκο Μητσοτάκη και βγαίνει να εκφράσει τη θλίψη του «για τη φωνή που σίγησε του…γνήσιου Μακεδόνα» (σ.σ οι άλλοι, δηλαδή, Μακεδόνες τί είναι; Και με ποια άλλα ,από τον Κρητικό, κριτήρια, ορίζεται ο Μακεδόνας;) .
Είναι εφιάλτης και μόνο η σκέψη πως οι τρελαμένοι από τη “φωνάρα και το ταλέντο” ενός Βασίλη Καρρά είναι αυτοί, από τους οποίους όχι μόνο θα προκύψουν οι δολοφόνοι και οι βιτριολιστές των συντρόφων τους , αλλά και θα επικαλεστούν τις ίδιες ακριβώς ατάκες των τραγουδιών του «Βασίλη» τους, για να πέσουν στα μαλακά, λόγω βρασμού ψυχής και πάθους. Αυτά ,ακριβώς, που υμνούσε στα κατάμεστα σκυλάδικα και τα γήπεδα στις συναυλίες sold out ο “Μακεδόνας” τραγουδιστής. Μια φρίκη!
Η χώρα στενάζει. Η υφήλιος καίγεται. Ανοιχτές πληγές παντού. Πόλεμοι (δίπλα μας), φτώχεια, πείνα, αρρώστιες θάνατοι παιδιών, Θερίζουν οι λαίλαπες τους “κολασμένους της γης”. Σ’ αυτούς που προστέθηκαν χιλιάδες συμπατριώτες μας. Οι τελευταίοι είναι σίγουρο πως δε θα τραγούδησαν ποτέ στη δυστυχία τους μέσα, τη μεγάλη επιτυχία του… «άστην να λέει» ! Και όχι μόνο. ΄Εσο συχωρεμένος, αν της τραβήξεις της…καρι#λας και καμιά μαχαιριά στην απόγνωσή σου πάνω, γιατί σου ζήτησε να φύγει . Και τέτοιο ρεζιλίκι, άντρας παντελονάτος, δε θα το επέτρεπες ποτέ.
Είπαμε.΄Ενας εφιάλτης ανείπωτος , μια φρίκη απερίγραπτη. Για τους νουν και αυτογνωσία έχοντας, φυσικά. Μην περιμένεις να σου πει το ίδιο και ο ακόλουθος του Διονυσιακού τραγουδιστή που, πλην των άλλων …ένωσε τη Μακεδονία (τους) με το Μωριά (μας)! Θα σου βγει κι από πάνω, αν τολμήσεις να του πεις πόσο ανόητος και επικίνδυνος είναι. Θα υπερασπιστεί την τύφλα του μέχρι θανάτου. Ο χρυσαυγιτισμός δεν είναι … προσόν μονάχα του Νεοναζισμού.
Μιλήσαμε κι άλλες αφορές γι΄αυτή τη μάστιγα της καψούρας , του σεξισμού και της ντόπας. ΄Ενα κείμενό μας παλιότερο στη συνέχεια:
ΤΑ ΚΑΨΟΥΡΟΧΑΣΙΣΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΙΑΣ ΕΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΙΚΗΣ- ΤΣΙΤΣΑΝΙΚΗΣ ,ΛΑΪΚΗΣ (ΥΠΟ)ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΤΑ ΠΟΔΑΣ MIA ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΡΕΚΛΙΖΟΥΣΑ ΕΛΛΑΔΑ
“ΕΔΩ ΠΥΡΓΟΣ. ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΘΜΟΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΟΥ.”
Η πασίγνωστη εκφώνηση του ιστορικού ραδιοφώνου του Πύργου στη δεκαετία του 60΄.Με εμβέλεια,κάποιες ώρες τις ημέρας, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, λέγανε!
Παιδιά στην Ανδρίτσαινα. Τρανζιστοράκι στο χέρι, από το Δημοτικό ακόμα, όμοια σαν σήμερα τα σχολιαρόπαιδα τα κινητά και τα τάμπλετ. Σε πλατείες και σοκάκια να ακούμε στο διαπασών στους σταθμούς του Πύργου και της Αμαλιάδας αφιερώσεις τραγουδιών και συγκινητικά μηνύματα ,συνήθως αποχαιρετισμών για ξενιτιά. Τα συγκεκριμένα προγράμματα, μάλιστα, ξεκινούσαν από τις πρώτες πρωινές ώρες και τελείωναν…μεσάνυχτα! Κομβόι τα τραγούδια και οι αφιερώσεις. Και ακροαματικότητα να σπάζει τα φράγματα . Δε φαντάζομαι , ως σήμερα, ραδιόφωνο να έχει κατακτήσει ποτέ τέτοιους αριθμούς ακροατών.
“Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές: Ο Αλέξης από το Μπάρτζελι που αναχωρεί για τη Γερμανία,το αφιερώνει στους γονείς του με συγκίνηση! Η Ελένη από το Φανάρι Ολυμπίας που φεύγει για την Αυστραλία, το αφιερώνει στα αδέρφια της. Ο Αναστάσης από την Αμφιλοχία, πατέρας του Πολυχρόνη που ζει στη Αμβέρσα του αφιερώνει το πονεμένο αυτό τραγούδι και του ζητάει να γυρίσει πίσω!”
Και να διαβάζει η ναζιάρικη κοριτσίστικη φωνή μια τέτοια λίστα σε κάθε τραγούδι που ακολουθούσε, μπορεί και ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας. Αφιερώσεις αγαπημένων σε αγαπημένους, κυρίως στη ξενιτιά. ΄Ηταν η εποχή, εκείνη τη δεκαετία, που η μετανάστευση βρισκόταν στο φόρτε της,
Αλλά ο Πύργος μετέδιδε και μπόλικα τραγούδια …καψούρας, αφιερώσεις, όμως, με μυστικούς κώδικες επικοινωνίας,για να μη βγει βούκινο η σχέση στο χωριό. ΄Εβαζες σε ένα φάκελο το σημείωμα της αφιέρωσης και δυο γραμματόσημα των πέντε δραχμών ,το έκλεινες και το ταχυδρομούσες για Πύργο. Ούτε διεύθυνση ούτε αριθμό. Αρκούσε: ΠΡΟΣ ΡΑΔΙΟΦΟΝΙΚΟ ΣΤΑΘΙΜΟ ΠΙΡΓΟΥ. ΕΙΣ ΠΙΡΓΟΝ ΗΛΙΑΣ!
΄Οσο με μαλώνεις και όσο με πικραίνεις
Μην περιμένεις πια ,όλα τελειώσανε.
Σήκω χόρεψε κουκλί μου.
Σε μια νύχτα μου έχεις κάνει άσπρα τα μαλλιά, μαύρη την καρδιά.
Θα φύγω και θα με ζητάς.
Παπούτσι από τον τόπο σου.
Τον καμπούρη τον Γ(λ)ηγόρη,
΄Οταν θα δεις τα πέριξ
Πού΄ σουν μάγκα το χειμώνα
Τα πασίγνωστα σουξέ της εποχής . Τα περισσότερα,αλλοιωμένα σήμερα στα πανηγύρια και τα σκυλάδικα, τραγουδισμένα σε ήχους …πλάγιους βυζαντινούς και με ταξίμια από κλαρίνα σε “γύφτικο” παίξιμο και 6χορδα μπουζούκια. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Με τρομάζει που 50 χρόνια μετά, οι νέες γενιές συνεχίζουν να έχουν τα ίδια ακούσματα των παππούδων και των πατεράδων τους,μια και τούτα από παιδιά μεγάλωσαν στις γιορτές του σπιτιού τους με τέτοια τραγούδια στα πικάπ, τα κασετόφωνα ,τα σιντί. Αλλά και στις τραγουδιστικές εκπομπές στα κανάλια . “Στην γεια μας, ρε παιδιά”, λες και δεν κινήθηκε ο χρόνος, δεν άλλαξε τίποτα από τη μουσική εποχή του ιστορικού ραδιοφώνου του Πύργου.
Κι εδώ δεν μπορώ να μην αναφωνήσω.΄ Ελεος, ρε παιδιά! Όχι πια άλλο Καζαντζίδη, Τσιτσάνη, Πρόδρομο Τσαουσάκη, Ζαγοραίο, Γαβαλά, Μπέλου, Ρία Κούρτη, Πόλυ Πάνου.Φτάνει.΄Ο,τι ήταν να πουν αυτές οι φωνές ,το είπαν .Και κανονικά έπρεπε και τα τραγούδια τους να έχουν κι αυτά φύγει,όπως πια φύγανε κι εκείνοι.
Και φυσικά καμιά ισχύ δεν έχει το επιχείρημα των φαν τέτοιων τραγουδιών πως δεν έφυγαν και έζησαν τόσες γενιές και έγιναν αθάνατα γατί είναι… άξιοι οι συνθέτες και οι τραγουδιστές. Γιατί, δηλαδή , παλιότερα ο Νίκος Γούναρης και οι αδερφοί Κατσάμπα τί ήταν ;Γιατί δεν τραγουδάμε πια …”ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά”;
Γιατί απλούστατα, όταν κυκλοφόρησαν προπολεμικά ,στην Κατοχή και λίγο μετά αυτά τα τραγούδια, δεν υπήρχαν ραδιόφωνα, μαγνητόφωνα, τέτοια τεχνολογία . ΄Ενα γραμμόφωνο βασίλευε και αυτό το είχαν οι έχηδες. ΄Ετσι χάθηκαν.΄Ομως ,όπως είπαμε, ο ραδιοφωνικός σταθμός Πύργου, σάρωνε ως το τέλος του ΄70, αν θυμάμαι καλά. Αλλά όχι με Γούναρη . Με Καζαντζίδη. Με τέτοια πλύση εγκεφάλου, λογικό και αυτονόητο να γίνει ο Στελάρας αθάνατη φωνάρα (και δε σημαίνει αυτό πως δεν έχει φωνή καμπάνα).
Δεν είναι επιχείρημα πως η παράδοση είναι πάντα θετική και οφείλουμε να τη διατηρήσουμε στην καθημερινότητα και όχι στα σεντούκια. .Αλλιώς, να κυκλοφορούμε με φουστανέλες και τσαρούχια. Και να βγάζει η πεθερά το ματωμένο σεντόνι να το κρεμάει στο μπαλκόνι την πρώτη νύχτα που ο νταβραντισμένος ο γιος -γαμπρός, ξεπαρθένεψε την κόρη- νύφη.
Τα λαϊκά τραγούδια αυτής της εποχής, μαζί και τα παλιότερα ρεμπέτικα, κουβαλάνε βαριά ελληνική παθογένεια. Και έχουν από ελάχιστη ως καθόλου σχέση με το παραδοσιακό τραγούδι .Κατά κανόνα είναι και με διαφορετικό στίχο και μουσικό άκουσμα. Τούτα τα Καζαντζιδικά και Τσιτσανικά τραγούδια, σου μαυρίζουν την καρδιά .Μίρλα, μπάφοι ,πιοτό, καπηλειό, φτώχεια στα τσαρδιά, προδοσία, κακιά και άπιστη γυναίκα, παντελονάτος άντρας και δουλευταράς. Νισάφι!
Το τραγούδι επηρεάζει καταλυτικά τη ζωή του ανθρώπου. Αν σήμερα η ροζ εκδοχή του σεξ κάνει θραύση, δεν φταίει μόνο ο Παύλος και ο Σαίξπηρ. Το καψούρικο τραγούδι, ειδικά εκείνα τα πανηγυρίστικα με τον άθλιο στίχο και κλαρίνο αλά Γιώργου Μάγκα, κάνουν μεγάλη ζημιά. Θρησκευτκή, φαλλοκρατική, μονογαμική, ρατσιστική,εθνικιστική, δικτατορία, υστερία και παλαβωμάρα . ” Τη μέρα νοικοκύρης,τη νύχτα αμαρτωλός”!
Καιρός να μπουν για καλά στα μουσικά αρχεία. Και να βγαίνουν, όπως τα κλέφτικα σε ημέρες εθνικής έξαρσης. Τούτα Χριστούγεννα και Πάσχα. Και να κυνηγήσουν με βρεγμένη σανίδα τους Σπύρους Παπαδόπουλους που συνεχίζουν να είναι οι βασικοί φορείς της παθογένειας της κακομοιριάς και της αφροσύνης αυτού του λαού.Και μουσικά.