Είναι και δια γυμνού οφθαλμού ορατό πως τα κύρια και αποκλειστικά χαρακτηριστικά της εποχής μας ,είναι η απάθεια, ο εφησυχασμός και ο ωχαδερφισμός των ανθρώπων. Ουδέποτε στο παρελθόν, ο ατομικισμός και η έλλειψη αλληλεγγύης, αλλά και της ανάγκης αλλαγής για την έλευση του καινούριου, του αλλιώτικου κόσμου ,δεν αποτέλεσαν τα βασικά γνωρίσματα ,όπως στη δική μας εποχή που χαρακτηρίζεται ως εκείνη της αφθονίας και της παραίτησης.
΄Ομοιο φαινόμενο και σε τέτοια έκταση δε συναντάμε στον κόσμο, τουλάχιστον ,τα 100 τελευταία χρόνια. Αντίθετα ,ο αιώνας που πέρασε, χαρακτηρίστηκε εποχή των επαναστάσεων ,των αλλαγών ,αλλά και του αγώνα για τη προάσπιση και την κατοχύρωση των βασικών ατομικών δικαιωμάτων.
Η επανάσταση στη Ρωσία, τα άλλα όμοια ή παρεμφερή κινήματα σε όλο τον κόσμο, οι ηρωικοί αντίσταση , ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, οι πιο σύγχρονες εξεγέρσεις, όπως ο Μάης του ΄68 , αλλά και η ανάπτυξη ένοπλων λαϊκών επαναστατικών κινημάτων σε όλο σχεδόν τον κόσμο, άφησαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στον αιώνα που πέρασε. ΄Ενας αιώνας πλούσιος σε συνεχείς αγώνες και εξεγέρσεις, από οράματα και αρχές για την επικράτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού.
Οι λεγόμενες μεταπολεμικές γενιές , οι γεννημένοι μετά τη λήξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου, λίγα χρόνια μετά, ως έφηβοι και νέοι, ήταν εκείνοι που σήκωσαν το κύριο βάρος αυτών των αγώνων. Μπορεί να μη συμμετείχαν σε μέτωπα μαχών των δύο μεγάλων πολέμων , όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους, αλλά μετέφεραν τον “πόλεμο” σε διαφορετικά πεδία, μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες, κυρίως με τη διαμαρτυρία, τη διαδήλωση, την πορεία, με εκατοντάδες αγώνες ενάντια σε ό,τι εμπόδιζε την αλλαγή και πισωγύριζε τον κόσμο.
Θα ήταν περίεργο και θα φάνταζε εξαίρεση να συναντήσεις νέο άνθρωπο μετά το 60 μέσα σε κείνο τον επαναστατικό οργασμό, που να μην είχε αποκτήσει πολιτικό συνειδός όχι μόνο μέσα από τα βιβλία και τις μπροσούρες, αλλά κυρίως από τα «σχολεία» του δρόμου και της πλατείας σε μάχες με δυνάμεις κρατικής καταστολής και σύγκρουσης σε κάθε επίπεδο αντίδρασης της εξουσίας. Τα αριστερά κινήματα είχαν μια θριαμβευτική πορεία σε όλο τον κόσμο και για δεκαετίες μετά. Να ήσουν “ιδιώτης” στη δεκαετία του 60 , του 70 και του 80, δεν θα ήταν απλώς πρωτάκουστο, αλλά και υποτιμητικό, χαρακτηριστικό πλαδαρής και άρρωστης προσωπικότητας.
Βόρεια και Λατινική Αμερική, Κίνα, Ιαπωνία, στην Ευρώπη Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία σε κάθε γωνιά της γης σαν να είχε πέσει… μάννα εξ ουρανού! Τρέφονταν οι νέες γενιές παγκόσμια με οράματα πλούσια, ανθρωποκεντρικά ,αλληλεγγύης, κατανόησης, συμπαράστασης. Με πρωτοφανή ενέργεια , μοναδική αποφασιστικότητα, να φέρουν τα πάνω κάτω ,να αλλάξουν για πάντα τον άνθρωπο και όσες αξίες ήταν ψεύτικες και κατασκευασμένες
Απέραντα συγκοινωνούντα δοχεία ο κόσμος. Ουδείς μπορούσε να εξηγήσει πώς η φλόγα μεταπηδούσε από τόπο σε τόπο, από κοινωνία σε κοινωνία και άναβε πυρκαγιές ως στην άκρη του κόσμου. Χωρίς ιντερνέτ, πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και τους άλλους γνωστούς σήμερα τρόπους επικοινωνίας , ταξίδευε η ανάγκη της ανατροπής και της οικοδόμησης του νέου στα πέρατα της οικουμένης. ΄Εστω κι αν και τότε οι γνωστοί…διαχρονικοί Γκέμπελς ,ως εξουσία, στυλοβάτες και προστάτες των υπόλοιπων, θόλωναν το τοπίο, αποπροσανατόλιζαν ,παραπλανούσαν, προπαγάνδιζαν.
ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΗ (ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ) ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΖΟΥΣΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. ΟΙ “ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΛΕΙΠΟΜΕΝΟΙ”, ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ. ΗΤΑΝ, ΑΛΛΩΣΤΕ, ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ. ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΘΕΑΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΩΜΕΝΩΝ. ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΤΕΤΟΙΟΙ, ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΝΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΩΜΕΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΣΕ …ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ,ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ , ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Το τέλος του προηγούμενου αιώνα, σηματοδοτεί και το «τέλος εποχής» του επαναστατημένου κόσμου που περιγράψαμε για την έλευση του νέου, που, όμως, δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα ,ξαφνικά και απρόσμενα, ήδη από την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, ολοκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε καταστολή, περιέπεσε σε κώμα μελλοθάνατου. Δεν αναγνωρίζεις πάνω της ίχνος από τα παλιά σημάδια ακμής, ζωντάνειας, ζωής.
΄Οπως λέμε στην αρχή, η απάθεια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, , ο εφησυχασμός, η αδράνεια, ο ατομικισμός και η έλλειψη αλληλεγγύης, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του 21ου αιώνα. Καμιά διάθεση ή ανάγκη για αλλαγή για πορεία σε νέες κοινωνίες. Παραίτηση, ουδετερότητα, αποξένωση, αλλοτρίωση ,γνωρίσματα ανύπαρκτα , μόλις 30-40 χρόνια πριν!
(Συνεχίζεται)