1. Ο Σταύρος Ψυχάρης γράφει για την «νέα εποχή» του Βήματος
Το “Βήμα” εισέρχεται από σήμερα σε μια νέα περίοδο, η οποία θα φέρει μεταβολές στο περιεχόμενο και στη διάταξη της ύλης του.
Πρόκειται για αλλαγές που συνδυάζονται με πολλαπλασιασμό των υπηρεσιών εντύπου και ηλεκτρονικού περιεχομένου.
Το “Βήμα” έτσι, επιβεβαιώνει και ενισχύει τη θέση του, πρώτο στη μάχη των ιδεών, και πρώτο στη μάχη των ειδήσεων».
Οι εφημερίδες της εκδοτικής οικογένειας Λαμπράκη πεθαίνουν. Κι ευτυχώς. Το κέρδος θα είναι πολλαπλό (πέρα από το… χαρτί που θα περισωθεί!).
Η παραπληροφόρηση, την οποία υπηρέτησαν ειδικά οι δύο ναυαρχίδες της επιχείρησης του παλιού Τύπου, ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ (βαίνουσες για παροπλισμό σήμερα), πνέουν τα λοίσθια. Το νέο αφεντικό, που τις αγοράζει και υποτίθεται αναλαμβάνει την υποχρέωση να τις σώσει, αφού καταβάλει κάτι… πολλά εκατομμύρια, τελικά δε θα τις σώσεις για χίλιους λόγους. ΄Ενας,ο βασικός, γιατί δεν υπάρχουν πια πελάτες-αναγνώστες των δύο «ιστορικών» αυτών εφημερίδων, όπως και σε όλες πια τις εφημερίδες και όχι μόνο τις ελληνικές. Και ο Μουλόπουλος δεν είναι δα και ο…Ιησούς Χριστός να αναστήσει το Λάζαρο! Με τίποτα δε στέκεται στα πόδια του το Συγκρότημα του ΔΟΛ. Ούτε καν με ένα θαύμα.
Το ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ στην πορεία τους, αν και η πυξίδα τους έδειχε πάντα κεντροαριστερό “Βορρά” στην ουσία ήταν άκρως συστημικά και συντηρητικά έντυπα. Μάλιστα, σε σχέση με άλλες, ακόμα και δεξιές εφημερίδες (ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, ΒΡΑΔΥΝΗ κ.α), υπηρέτησαν το ελληνικό κατεστημένο με συνέπεια σε όλες τις παραμέτρους και τα συστατικά του. Και, φυσικά, καθόλου (ή έστω ελάχιστα) το χώρο της Αριστεράς. (Ο Χ.Λαμπράκης, να μην ξεχνάμε, υπήρξε μέγας αντικομμουνιστής).
Ο ιδρυτής του ΔΟΛ παρέμεινε, ως τα στερνά του, ακραιφνώς συστημικός και σφόδρα κρατικιστής. Να θυμίσουμε μόνο πως όταν ο παλιός αγωνιστής Βασίλης Τσιρώνης επιχείρησε να διαμαρτυρηθεί για το αίσχος του εκλογικού συστήματος και την κλοπή των ψήφων, αλλά και για το αμαρτωλό πολιτικό-κομματικό σύστημα γενικότερα στην Ελλάδα την εποχή του και κήρυξε συμβολικά το διαμέρισμά του “ανεξάρτητο κράτος,” ο μεγαλοεκδότης -βαρώνος του Τύπου Χ. Λαμπράκης, λύσσαξε μέσα από τα έντυπά του να ζητάει, εμμέσως πλην σαφώς, “την κεφαλήν επί πίνακι” του ακτιβιστή Τσιρώνη, επειδή εξευτέλιζε τάχα το κράτος και τους θεσμούς του με αυτή του την ενέργεια. Και ο Μπάλκος, ο ακροδεξιός υπουργός του Κ.Καραμανλή, του έκανε τη χάρη. Δολοφόνησε τον ασυμβίβαστο αγωνιστή άοπλο μέσα στο ίδιο του το σπίτι και μπροστά στα μάτια των ανήλικων παιδιών του!
Από την άλλη, οι ίδιες εφημερίδες ΒΗΜΑ και ΝΕΑ, αποτέλεσαν μια ζωή “άβατο” και απροσπέλαστο χώρο, ,αφού για να προσληφθεί σ΄αυτές δημοσιογράφος ή να αρθρογραφήσει κάποιος, όφειλε να διαθέτει τις προδιαγραφές που προσ-διόριζε και απαιτούσε ο ιδιοκτήτης του ΔΟΛ . Αλλά κι αυτές, βέβαια, δεν είχαν πάντα σχέση με τα δημοσιογραφικά εφόδια του αιτούντος πρόσληψη ή άλλα, κυρίως, ιδεολογικά κριτήρια.
΄Ετσι ο Χ. Λαμπράκης δημιούργησε μια “οικογενειακή” εκδοτική επιχείρηση, «μανιάτικης φαμίλιας», που τη συγκροτούσαν και τη δούλευαν (σχεδόν μόνιμα και σταθερά) επί δεκαετίες ολόκληρες, πρόσωπα, που είχε επιλέξει μόνος του, με τα δικά του προσωπικά κριτήρια και τις λοιπές ιδιαιτερότητες, οι οποίες διέκριναν τον εκδότη. Το ίδιο και οι αρθρογράφοι και συνεργάτες των εντύπων του.
Πάντως, όποιος είχε την “τύχη” να… υιοθετηθεί στην οικογένεια ΔΟΛ, έκανε την…τύχη του. ΄Ολο σχεδόν το άθλιο συνάφι των παλιών δημοσιογράφων, πέρασε από τη «Στοά» Λαμπράκη. Ο Γ. Λιάνης, ο Α. Σκιαδόπουλος, ο Κ. Χαρδαβέλας, ο Λ. Παπαδόπουλος, ο Μ. Τριανταφυλλοπουλος, για να θυμίσουμε εκείνους που τουλάχιστον πρόλαβα ο ίδιος , ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά του Συγκροτήματος. Ο λαϊκισμός,η ερασιτεχνική διαχείριση της επιστήμης της δημοσιογραφίας και η ψευτοαριστερή κουλτούρα ήταν τα μοναδικά τους προσόντα.
Αλλά και οι λοιποί αρθρογράφοι-συνεργάτες όπως ο Κ.Θ Δημαράς, Γ.Π Σαββίδης,ο Μ.Πλωρίτης ο Σ.Πλασκοβιίης, ο Κ. Γεωργουσόπουλος,ο Θ.Νιάρχος, Β. Κρεμυδάς, ο Στ Φασουλής . κ.α συνήθως σοβαροφανείς και με επιστημονικοφανείς “περγαμηνές”, υπηρέτησαν παραδειγματικά, αλλάκαι μονοπώλησαν τη δραστηριότητα του Τύπου στην εποχή τους. Το χειρότερο, καλλιέργησαν δεκαετίες ολόκληρες μέσα από τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ τις περισσότερες από τις παθογένειες της φυλής. Τη διαπλοκή, το κομματικό οπαδιλίκι, την ψευτοκουλτούρα, το διανοουμενισμό και την κατ΄επίφαση προοδευτικότητα. Στην ουσία δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από ενεργούμενα του αφεντικού τους. Κι αν υπηρετούσαν κάτι, αυτό ήταν τα συμφέροντα του μεγαλοεκδότη, τα δικά τους και φυσικά την άρρωστη φιλοδοξία για δημοτικότητα και αναγνωρισιμότητα, τα οποία εξαργύρωναν παντοιοτρόπως.
Τρία επιχειρήματα θα επικαλεστούμε σε επίρρωση της άποψή μας. 1. Με τη δύναμη των δύο ειδικά αυτών, παραδοσιακών εφημερίδων και με τα “κονέ”, τις διαπλοκές που διέθετε σε όλες τις κυβερνήσεις ο Χ. Λαμπράκης πλούτισε στην κυριολεξία.΄Εκανε γερή μπίζνα την εμπορική δημοσιογραφία και τις λοιπές εκδοτικές του επιχειρήσεις. 2. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι από το επιτελείο- υπαλλήλους του ΔΟΛ …διέπρεψαν σε όλες τις κορυφές ή και τις παρυφές του Συστήματος και ιδιαίτερα στην πολιτική, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τις σοόου μπίζνες, την “τέχνη” και στα λοιπά «βήματα» που διαθέτει η παραπληροφόρηση της εμπορικής δημοσιογραφίας.3. ΄Ηταν τόσο σημαντική η προσφορά όλων των μέσων-εργαλείων που διέθετε στα χέρια του ο εκδότης και η χρήση τους από τους συνεργάτες τους για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης ,που τόσα χρόνια μετά από την…προσφορά του ρέκτη μεγαλοεκδότη και του επιτελείου -υπαλλήλων του, η Ελλάδα έπιασε πάτο ως χώρα στους περισσότερους τομείς . ΄Οσο για τον σύγχρονο ΄Ελληνα , απεδείχθη χειρότερος απ΄όλες τις προηγούμενες γενιές. Και όλα αυτά μετά από την …ανεκτίμητη προσφορά στη διαμόρφωση της κουλτούρας ενός λαού (υποχρέωση του Τύπου) από το συγκρότημα Λαμπράκη και τα τσιράκια-υπαλλήλους του, που δέσποζε στη χώρα και ήλεγχε ασφυκτικά τη ζωή του τόπου σε όλες τις εκφάνσεις της.
Και μόνο από συναισθηματικό ψυχαναγκασμό, αλλά και καθαρά ιστορική υποχρέωση (“κατά καθήκον” που λέγανε παλιά), να ευχηθούμε “καλό κατευόδιο” στο μεγάλο και αγύριστο ταξίδι,που πορεύονται ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ. Και κλείνοντας, να παραδεχτούμε το “αμάρτημα της νιότης” μας. Και οι δυο αυτές εφημερίδες του Χ.Λαμπράκη, μας συνόδευαν για χρόνια στην ηλικιακή ,πνευματική και ιδεολογική μας ωρίμανση. Ευτυχώς, που δεν υπήρξαν οι “δάσκαλοί”,που σήμερα σεμνυνόμαστε πως μας “μόρφωσαν” και τους “βγάζουμε το καπέλο”.