Η παρομοίωση και η μεταφορά στο λόγο είναι “μπαχάρι” στο φαϊ . Πέρα από γόνιμες περιγραφικά ως φράσεις, αυτά τα σχήματα λόγου, είναι και περιεκτικά νοήματος, “ολιγόλογα”, σαν το Απαρέμφατο και τη Μετοχή στην αρχαία ελληνική γλώσσα.
΄Οταν, π.χ, λες “πολεμάει τις κακοτυχίες σαν λέοντας”, δε χρειάζονται άλλες επεξηγήσεις, για να καταλάβουμε τί παλικάρι είναι. ΄Η σήμερα “φωτίστηκε η ψυχή του που σε είδε ” ,φτάνει και περισσεύει, για να ερμηνεύσουμε τα αισθήματά του.
Ο φασισμός στην καθημερινή χρήση του λόγου, όταν χρησιμοποιείται ως λέξη, δε σημαίνει πάντα το “πολιτικό κίνημα” του Κορπορατισμού που επικράτησε στην Ιταλία υπό την ηγεσία του Μπενίτο Μουσολίν. Ούτε ο Ναζισμός παραπέμπει αποκλειστικά στο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό του Αδόλφου Χίτλερ.
Συνήθως, οι δύο αυτοί όροι είναι σε χρήση ως μεταφορικές ή παρομοιωτικές έννοιες, ως συνώνυμα και συγγενικά του αυταρχισμού, του δεσποτισμού, του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της σκληρότητας και της μισανθρωπίας, αλλά και της καταπιεστικής και αυθαίρετης συμπεριφοράς . Μάλιστα, τουλάχιστον στην Ελλάδα και πριν την οργανωμένη κομματική παρουσία της Χρυσής Αυγής, λέγαμε φασίστες και Ναζί, αλλά σπάνια χρησιμοποιούσαμε τους συγκεκριμένους αυτούς όρους, για να χαρακτηρίσουμε οπαδούς του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Και ούτε ποτέ χρειάστηκε να βάλουμε στο γραπτό λόγο εισαγωγικά για τις δυο αυτές λέξεις κι ας μην είχε η χρήση τους πολιτική ,κομματική σημασία.
Υπ΄ αυτές τις αναφορές και τις επεξηγήσεις και σήμερα, όταν λέμε πως αυτός ο προϊστάμενος ,ο σύζυγος, ο γείτονας, ο μπάτσος είναι φασίστας και Ναζί, δεν εννοούμε απαραίτητα πως είναι Χρυσαυγίτης, όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια (χωρίς ,βέβαια να αποκλείεται και τούτο). ΄Η , πάλι, όταν πολλές φορές στα κείμενά μας δώσαμε τους ίδιους χαρακτηρισμούς στα ελληνικά Μέσα της παραπληροφόρησης και του Γκεμπελισμού, ή αποκαλέσαμε φασίστα και ναζί τον ΄Αδωνη Γεωργιάδη και το Μάκη Βορίδη, είναι αυτονόητο πως δε τους εντάσσαμε στους οπαδούς του Μιχαλολιάκου. (Αλλά δεν το αποκλείουμε κιόλας να έχουν…σέβας και εκτίμηση στο αντισημιτισμό, το ρατσισμό ή τη γκεμπελικής μορφής προπαγάνδα του Χίτλερ).
Σήμερα, στον “πολιτικό”-παραταξιακό-κομματικό χάρτη της Ελλάδας στη μετά Χρυσή Αυγή εποχή ,έχουμε να παρατηρήσουμε το εξής : ΄Ενα μεγάλο τμήμα της παραδοσιακής, της συντηρητικής παράταξης της Δεξιάς, έχει υποστεί πραγματικό…”πολιτισμικό” σοκ! Βρίσκεται σε μια πρωτοφανή ιδεοληπτική σύγχυση , σε σφοδρή “τρικυμία εν τω κρανίω”, αφού … “ου γιγνώσκει η Δεξιά της τί ποιεί η Ακροδεξιά της”!
Αντιμετώπισε έντονα το ίδιο πρόβλημα και η Αριστερά, όταν χωριζόταν σε δύο μεγάλα κομμάτια και οι αποκαλούσαν οι μεν, τους άλλους ΚΚΕ εξωτερικού και οι δε, τους παλιούς συντρόφους ΚΚΕ Εσωτερικού! Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κίρκος υπήρξαν για χρόνια οι ηγέτες των δυο μεγάλων αυτών τμημάτων της διασπασμένης Αριστεράς και κληρονόμου του Ιστορικού ΚΚΕ. Οι ιδεολογικές διαφορές τους, όμως, ήταν εντελώς διαφορετικής μορφής από εκείνες της Δεξιάς σήμερα. Συνοπτικά και κυριολεκτικά θα λέγαμε πως της κομμουνιστικής Αριστεράς , αφορούσαν κυρίως τις Σταλινικές εκτροπές και λιγότερο έως ελάχιστα, τις ιδεολογικές βάσεις ενός κομμουνιστικού συστήματος .
Για να μη σταθούμε αναλυτικά σε αριθμούς για τους οπαδούς της παραδοσιακής Δεξιάς σήμερα, που εκφράζεται από τη Ν.Δ, την Ακροδεξιά και τη Χ.Α, θα περιοριστούμε να επισημάνουμε τα ακόλουθα: α. Είναι φαινομενικά διαφορετικά τα κομματικά και ιδεοληπτικά ζητούμενα των τμημάτων της σημερινής Δεξιάς. β. παλιότερα, ως ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή, η παράταξη δεν είχε τέτοια προβλήματα, κυρίως ιδεοληπτικής σύγχυσης και ανασφάλειας .γ. όλοι τούτοι οι οπαδοί της Δεξιάς, όπως από τις τελευταίες εθνικές εκλογές, 12 τουλάχιστον χρόνων, έχουν καταγραφεί, δεν κατέχουν ποσοστά μεγαλύτερο από 25-30% του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη…συντριπτική μειοψηφία!
Το πώς και γιατί σήμερα η Ν.Δ , αν και μειοψηφία τέτοιας μορφής ,είναι κυβέρνηση, το έχουμε αναλύσει επανειλημμένα εδώ. ΄Ενας απ΄αυτούς τους λόγους, είναι και η κομματική διάλυση της Χ.Α. ΄Ενα μεγάλο ποσοστό των οπαδών της επανέκαμψε στις αγκάλες της “μητέρας”, “επανήλθε εις τάξιν και εις εαυτόν” και ψήφισε “δεξιά”, όπως εκφράζεται κομματικά από το μετασχηματισμένη ΕΡΕ σε Ν.Δ. Εκλογικές άλλες αναλύσεις και επεξηγήσεις, τύπου “εκλογολόγου” Νικολακόπουλου, πέρα από κατευθυνόμενες και “πέτσινες”, όπως οι δημοσκοπήσεις τους , είναι και απλοϊκά απλουστευμένες υπό την πομπώδη κάλυψη επιστημονικοφανών στατιστικών στοιχείων και ορολογιών.
Και μπορεί μεν το Δεξιό εποικοδόμημα να μην έχει, όπως είπαμε μέγεθος μέγα ή ομοιόμορφη δόμηση και συμμετρική παρουσία, όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι “λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα». Και είναι αυτά τα υλικά που το καθιστούν αρραγές και η ευστάθεια του κτιρίου είναι δεδομένη, ακόμα και σε σεισμικές-ιδεοληπτικές δονήσεις, μεγάλου μεγέθους.
΄Ενα απλό παράδειγμα με… σύγχρονες υπογραφές. Ο Θεοδωρικάκος από το ΚΚΕ που ήταν κάποτε, μεταπήδησε εύκολα και χωρίς ενοχές στη Δεξιά. Και δεν είναι ο μόνος. Παλιότερα είχαμε τέτοια πολλά κι ακόμα πιο ηχηρά ονόματα ( Τσιριμώκος, Γεωργαλάς και πλείστοι άλλοι). Ο Μιχαλολιάκος, όμως, δε θα πήγαινε ποτέ και για κανένα λόγο Αριστερά . Ούτε, φυσικά, ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Τώρα, τα βασικά υλικά με τα οποία έχει δομηθεί η ιδεοληψία της Δεξιάς παράταξης και όχι μόνο της ελληνικής, είναι ένα μίγμα φασισμού και ναζιστικής “πολιτικής” ιδεοληψίας και των καθημερινών συμπεριφορών ατόμων που εκφράζουν οι συνώνυμες και και συγγενικές λέξεις που παραθέσαμε .Δηλαδή “αυταρχισμού, δεσποτισμού, ρατσισμού, αντισημιτισμού, σκληρότητας και μισανθρωπίας, αλλά και καταπιεστικής και αυθαίρετης συμπεριφοράς” .
Και για του λόγου το αληθές και το αυταπόδεικτο, να δώσουμε κάποια ονόματα με δημόσια εικόνα ,αλλά χωρίς βαθμολογική αξιολόγηση. Αν για παράδειγμα , με κλίμακα το 10 “αυτός”, ως φασίστας , παίρνει… ΄Αριστα (10) κι “εκείνη”, Λίαν Καλώς (7). ΄Ομως, και ο “πρώτος” και μεσαίος “μαθητής” φοιτούν στο ίδιο σχολείο και έχουν ένα βασικό και κύριο γνώρισμα. ΄Αλλος περισσότερο , άλλος λιγότερο στην καθημερινή συμπεριφορά, “λόγω και έργω” είναι φασίστας και ναζί, όπως προσδιορίσαμε ήδη τους όρους. Ο ένας κυνηγά και σουγιαδιάζει Μετανάστες, ό άλλος εξαπολύει λεκτικούς ,ρατσιστικούς μύδρους εναντίον τους. Και είναι ίσως, με το “κύρος” του δημόσιου προσώπου, χειρότερος τούτος, γιατί από το δημόσιο βήμα του, αυτός οπλίζει το χέρι του φασίστα και του ναζί με το σουγιά. Και ως εκ τούτου, είναι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος που τιμωρείται με την ίδια ποινή, όπως και ο φυσικός.
Και για να μην ασχοληθούμε εμείς με την απονομή των τίτλων, μια και δεν έχουμε και αρμοδιότητα , θα παραθέσουμε ενδεικτικά κάποια ονόματα. Είναι δημόσια πρόσωπα, που σεμνύνονται για τη Δεξιές τους καταβολές και βδελύσσονται οτιδήποτε αριστερό, ακόμα και ως έννοια .
Θα καλέσουμε, μάλιστα, να τους “στεφανώσουν” ο Κωνσταντίνος Πλεύρη και ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Οι…πατριάρχες και από Φασιστικής-ΝεοΝαζιστικής “καθέδρας” αρμόδιοι . Κι ας αποφασίσουν, σύμφωνα με τις βαθμολογικές επιδόσεις (από “Λίαν καλώς” και “΄Αριστα”) σε φασίζουσα -φασιστική και Ναζιστική συμπεριφορά των κρινομένων . Επιλεγέντες (ως δείγμα) είναι οι κάτωθι:
Αντώνης Σαμαράς, ΄Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Κωνσταντίνος Μπογαδάνος, Αθανάσιος Πλεύρης Φωτεινή Πιπιλή, Σοφία Βούλτεψη , Κυριάκος Βελόπουλος, Θάνος Τζήμερος, Φαήλος Κρανιδιώτης, Γιώργος Τράγκας, ΄Αρης Πορτοσάλτε, Στέφανος Χίος, Σώτη Τριανταφύλλου.
Με γνώμονα όσα αναφέραμε, είναι εύκολο να αντιληφθούμε τώρα, γιατί η παράταξη της Μετά φασιστικο- Νεο Ναζιστικής Δεξιάς, αυτή την ώρα στην Ελλάδα, έχει δύο σοβαρά προβλήματα.
- Ο ίδιος ο αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν “τραβάει” άλλο και έχει καταντήσει το χειρότερο βαρίδι στην παράταξη. Πέρα από το γεγονός πως, όπως λέγαμε χτες , είναι μειωμένου ηθικού καταλογισμού και κύρους, παρουσιάζει και ανεπαρκή διανοητική ικανότητα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμίζει ως πρωθυπουργός αυτή την ώρα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν ηγείτο της ΕΡΕ. (Μόνο ως προς την θεσμική ιδιότητα. Ως προσωπικότητες οι δύο τους δεν έχουν καμιά σχέση). Σήμερα, η Ν.Δ παλεύει πάση θυσία να αλλάξει την εικόνα της Μητσοτακικής , αποτυχημένης διακυβέρνησης σε όλους τους τομείς. ΄Οπως, ακριβώς, ο Κων. Καραμανλής της ΕΡΕ του παρακράτους, των δολοφονιών, της “βίας και της νοθείας”. Δεν τράβαγε άλλο ως ηγέτης της τότε Δεξιάς και οι Αμερικανοί αποφάσισαν να τον αντικαταστήσουν με τη Χούντα των συνταγματαρχών και τον ίδιο τον έστειλαν στο Παρίσι για λίγα χρόνια, ως “ρεζέρβα”. Σήμερα, στην Ελλάδα, όμως, τα πολιτικά πράγματα δεν τα κανονίζουν ούτε Αμερικανοί ούτε Εγγλέζοι, αλλά το κεφάλαιο και οι εφοπλιστές. Είναι αυτοί που έκαναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό και τώρα σκίζονται να βρουν τρόπο να τον πετάξουν. Μόνο που άλλο πρόσωπο, ικανό να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα για τη Δεξιά ,όπως ήταν και είναι πάντα μια ενωμένη Αριστερά, δε φαίνεται να υπάρχει κανείς στον ορίζοντα.
- Η επιστροφή στην “πατρικό”, όπου μεγάλωσαν οι οπαδοί της Δεξιάς. ΄Οσοι για καιρό παλινδρομούσαν σε ακροδεξιούς και Νεοναζιστικούς , κομματικούς σχηματισμούς και έκαναν τη μεγάλη ζημιά στην παράταξη, αφού ,ούτε ικανή, εκλογική δύναμη διέθεταν ,αλλά αντίθετα, αποδυνάμωναν την φλόγα της “εστίας”, αφαιρώντας ομόαιμους ψήφους. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης (καθ΄ υπόδειξη των εκπροσώπων της “πατρωνίας” της παράταξης), έκαναν εκείνο που δεν έκανε ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας (δεν συνέφερε). Κυνήγησαν και εν τέλει διέλυσαν τη Χρυσή Αυγή. Στο “πόδι” της να σταθεί άλλη υπολογίσιμη εκλογική δύναμη, πλην εκείνης του Γιώργου Τράγκα, ,δε φαίνεται να υπάρχει. Αυτό είναι και το μέγα δεύτερο δίλημμα αυτή την ώρα της ανέκαθεν προβληματικής για χίλους λόγους Δεξιάς παράταξης.
Ζητούμενα ,για να κλείσουμε τα σημερινά, στη Δεξιά σήμερα, με δύσκολη την πρόβλεψη, είναι η εκλογή ενός Νέου, άφθαρτου αρχηγού χωρίς τα ασήκωτα πια βαρίδια της Μητσοτακικής κυβερνητικής θητείας και το άγριο τσαλάκωμα της εικόνας του κόμματος της Ν.Δ. Αλλά, επίσης, σημαντικό ,όσο και αμφίδρομο, είναι και το μαύλισμα των οπαδών της Φασιστικής-Νεο-ναζιστικής Ακροδεξιάς πάλι στα στήθη της Δεξιάς-τροφού, που τους θήλασε και τους γαλούχησε . Την ΕΡΕ παλιότερα και τη Ν. Δημοκρατία από τη Μεταπολίτευση και ύστερα.