ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

Ποιο είναι τελικά το ελληνικό πρόβλημα; Γιατί σχεδόν  όλοι επιμένουν να  “βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος”; Και σε τί πραγματικό μετασχηματίζονται και αποκωδικοποιούνται οι παροιμιακές αυτές, μεταφορικές έννοιες;

 Το “δέντρο” είναι οι ελληνικές εκλογές. Το “δάσος” το δυσβάστακτο χρέος της χώρας σε συνδυσμό με την παθογενή  νοοτροπία ενός λαού που δε λέει να την  αντιληφθεί και  να αλλάξει.

 Οι  εκλογές, όπως γράψαμε τόσες φορές, έστω κι αν τις κερδίσει ο Τίπρας, δεν θα είναι “το τέλος του κόσμου” για τη χώρα, αφού, όπως και ό Σουλτς παραπάνω επισημαίνει, ο νεοδημαγωγός αρχηγός του κομματικού  μορφώματος δεν έχει δυνατότητα να κάνει κυβέρνηση. Με ποιους θα τη συγκροτήσει; Τα ποσοστά των ακροδεξιών με τους οποίους ευχαρίστως θα συνεργαζόταν, δε φτάνουν, για να συγκυβερνήσει. Με τη ΔΗΜΑΡ; … “Αστο καλύτερα”.

Ο Σαμαράς ,λοιπόν,   την επομένη των εκλογών θα στήσει το “μαγαζί” με πασοκικούς συνεταίρους, πάσης συνιστώσας και κατεύθυνσης, και φυσικά με το “ΠΟΤΑΜΙ”, αν χρειαστεί. Να υπολογίζει κανείς χοντρικά πως  απο τις ψήφους που θα μετρηθούν στις κάλπες των προσεχών εκλογών οι ευρωπαϊστές  θα αποσπάσουν   ένα 45 -50%, ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ξεπεράσει το 25- 29%.  Τεράστια η διαφορά.

Επομένως,  αλλού είναι το πρόλημα και όχι στη κυβέρνηση, αν, δηλαδή, την επομένη της 25ης Ιανουαρίου θα είναι μνημονιακή ή “αντί”. Ο Σαμαράς θα συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός της χώρας και αυτή τη φορά θα “βγάλει”  πολύ πιθανόν και την 4ετία.

Το “δέντρο”, λοπόν,  οι εκλογές δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το “δάσος”. Και το “δάσος” εκτείνεται σε δύο “πλαγιές”.

1.   Το…ανοικονόμητο χρέος ,που έχει φτάσει στο 175% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ασφαλώς πως  δεν είναι (εδώ και πολλά χρόνια) βιώσιμο και δεν μπορεί να εξοφληθεί ούτε σύντομα ούτε και σε “εύλογο” χρόνο υπό τις παρούσες συνθήκες και τον τρόπο  (μοντέλο) που αναπττύσσεται η χώρα.

Αλλά, δεν είναι μόνο το δυσθεόρατο χρέος. Κι άλλες τελικά χώρες έχουν τέτοιο “βουνό” και μερικές πιο ψηλό  στην πλάτη τους.΄Ομως ,σ΄αυτές το χρέος είναι βιώσιμο, όχι επειδή έχουν καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης ,αλλά για έναν και μοναδικό λόγο. Είναι η δεύτερη “πλαγιά” που λέγαμε.

2. Σ΄αυτές τις χώρες η νοοτροπία του λαού είναι εντελώς διαφορετική από την ελληνική. Η  δική μας νοοτροπία δομείται  από τα ακόλουθα επισφαλή υλικά  που καθιστούν το εποικοδόμημα της χώρας ανά πάσα στιγμή ετοιμόρροπο και κατεδαφιστέο. Πελατειακές σχέσεις, πατερναλιστική αντίληψη κράτους  (“πατερούλης”), λαός  που λειτουργεί  ως “οπαδός” και όχι ως πολίτης, εθνικιστικές αγκυλώσεις, αλλαζονικά σύνδρομα καταγωγής, διαπλοκή, διαφθορά,  τριτοκοσμικές συμπεριφορές στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο, είναι μερικά από τα ευπαθή  (διαβρωμένα) αυτά υλικά, τα οποία  μάλιστα τα συναντάμε και στη βάση, στα θεμέλια, του (και γι αυτό)  υπό κατεδάφιση διατελούντος πλέον  ελληνικού “χαλάσματος”.

“Περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ θα κόστιζε στην Γερμανία ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, ποσό μικρότερο από όσο θα κόστιζε μια ελληνική στάση πληρωμών ή ένα «Grexit», σύμφωνα με  την εκτίμηση του οικονομολόγου του Ινστιτούτου για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW) Γιενς Μπόιζεν-Χογκρέφε.  «Εάν η Ελλάδα καταστεί αφερέγγυα και φύγει από το ευρώ, θα πρέπει η γερμανική κυβέρνηση να αναμένει μια απώλεια ύψους έως και 76 δισεκατομμυρίων ευρώ», σημειώνει ο καθηγητής Οικονομίας του Ifo Τίλο Βολμερσχόιζερ.

Αυτό από μόνο του δείχνει πως, όσο και να “τα έχει πάρει κρανίο”  η Μέρκελ με την …πάρτη μας, δε θα τολμήσει μάλλον  να μας δώσει κλωτσιά , ώστε να μας στείλει …αδιάβαστους σε μια  άτακτη χρεοκοπία. Πώς θα απολογηθεί στους Γερμανούς για τα 30 δισ διαφορά που θα χάσουν με ένα τόσο επώδυνο και γι΄αυτούς Grexit;  Οπότε, η επιλογή  -συνταγή Μέρκελ μάλλον θα πρέπει να είναι διαφορετική. Και κατά την άποψή μας, θα είναι της μορφής  “ας ροφάμε  το αίμα των Ρωμιών με το… καλαμάκι , σιγά,αλλά σταθερά”.

Η λιτότητα, τα μέτρα, η φτώχεια θα είναι τα μελλοντικά υπέρβαρα προβλήματα της χώρας, ακόμα βαρύτερα από τα σημερινά. Την ίδια στιγμή ένα πανάθλιο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κουβαλάει  την παραπάνω παθογενή νοοτροπία που περιγράψαμε (κυρίως στους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς), θα μας ταλαιπωρεί και θα ακυρώνει κάθε προσπάθεια αλλαγής και προσανατολισμού της χώρας σε  πρότυπα χωρών με πολιτικό-κομματικό, δκαιικό, αλλά και κοινωνικό πολιτισμό.

Σ΄αυτά τα δύο οφείλουμε να εστιάσουμε την προσοσχή  μας πια και όχι στο αν κερδίσει ο Τσίπρας τις εκλογές. Δύο και μοναδικά είναι τα ερωτήματα: Πώς μπορούμε να πετάξουμε από πάνω μας αυτό το μέγα βάρος του ανοικονόμητου χρέους, που μας συνθλίβει, αλλά και έχει πλέον καταντήσει “σισύφειο μαρτύριο”; ‘Ενα αυτό. Το άλλο. Πώς θα κάνουμε τον ΄Ελληνα, ΠΟΛΙΤΗ και όχι οπαδό-πελάτη;

΄Εχουμε τρόπο, προτάσεις, εργαλεία; Πάνω σ΄αυτά θα κριθούν σε λίγο καιρό τα νέα κόμματα, τα ακτιβιστικά κινήματα, οι πολιτικοί συνασπισμοί, που θα προκύψουν πέραν πάσης αμφιβολίας στο πολιτικό στίβο  της  χώρας.

Στις 26 Ιανουρίου θα ξημερώσει μια νέα ημέρα για το ημερολόγιο, αλλά όχι για την Ελλάδα. Ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, δεν έχει φρέσκιες προτάσεις να ακουμπήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, ούτε,  κι αν ήθελε, μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο αυτό αλισβερίσι με την τρόικα. Να “παίρνεις με το ένα χέρι” και να τα “δίνεις με το άλλο”, είναι μια σχέτη κοροϊδια και δε χρειάζονται εξειδικευμένα οικονομικά μυαλά, για να το συλλάβουν.