ΕΛΛΑΔΑ. Η ΜΕΚΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΥ.

H εμπορική δημοσιογραφία είναι  το κακό σπυρί και μάλιστα ο κακοήθης όγκος στον  υπογάστριο της ενημέρωσης, της είδησης-πληροφόρησης και ασφαλώς της κριτικής των ποικίλων δρώμενων  στις κοινωνίες.   Τους εκπροσώπους της, τους  χαρακτηρίσαμε  και τους αποκαλούμε συχνά εδώ   Γκέμπελς, επειδή ,ακριβώς,  η  δουλειά  τους  είναι η ίδια: Η  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, μέσω της κακοποίησης, της χάλκευσης  της αλήθειας,  ώστε με τη μέθοδο του Προκρούστη, να εξυπηρετεί εκείνο ακριβώς που υπηρετούν.

Ο  Γκέμπελς ,γνωρίζουμε, πως  πρόσφερε και μάλιστα ολόψυχα, σημαντικό έργο στην υπόθεση της προώθησης και στερέωσης  της  Ναζιστικής ιδεοληψίας. Υπήρξε ο πιο πιστός φίλος του Χίτλερ ,ως το τέλος κι εκείνος ουσιαστικά που στις δύσκολες, στην αρχή τουλάχιστον,  στιγμές του συστήματος,   το στήριξε και του εξασφάλισε μια άνετη εξέλιξη, επειδή  ο δαιμόνιος αυτός “δημοσιογράφος”-υπουργός προπαγάνδας  επινόησε τη σωστότερη μέθοδο για να στραφεί  σχεδόν  σύσσωμος  ο Γερμανικός λαός στο Ναζισμό.  Ανήγαγε σε επιστήμη τη μέθοδο της μετάλλαξης, της γενετικής τροποποίησης της πραγματικότητας. Το άσπρο μαύρο ,το κοντό ψηλό και το πικρό μέλι!

Τρεις  υπήρξαν  οι  βασικές, αρχικές κινήσεις τους, για να πετύχει αυτό το έργο της ναζιστικής προπαγάνδας και της σχεδόν σύσσωμης  λαϊκής στροφής στο Ναζισμό. α. Εξαγόρασε όλες τις  Γερμανικές εφημερίδες. β.  προμήθευσε όλα τα γερμανικά σπίτια με δωρεά ραδιόφωνα  γ.  κατέστησε υποχρεωτική την ανάγνωση και τη ακρόαση του “Τύπου” δια της παρακολούθησης  και της ρουφιανιάς.

Οι στρατιές με το γνωστό φανατισμό των Ναζί στη συνέχεια, χωρίς την καταλυτική παρουσία και τη δυναμική ενός Γκέμπελς, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν σε τέτοιο αριθμό φανατικών οπαδών ,ούτε τη δύναμη και την αντοχή θα διέθεταν να  γίνονται μετά χαράς κιμάς ,ως   “μάρτυρες  αυτοκτονίας” για το νέο κόσμο που  θα εγκαινίαζε η κατίσχυση της Αρίας φυλής.  Σπάνια στην Ιστορία   οι στρατιώτες με αποκλειστικά  και μόνο  κοσμικούς ιδεασμούς , χωρίς ίχνος μεταθανάτιας ανταμοιβής, επέδειξαν τέτοια συνοχή στις μάχες, αλλά και παρανοϊκή αντοχή ,ώστε να θυσιάζουν σωρηδόν και  χωρίς  ίχνος μεταμέλειας για τέτοιες βαρβαρότητες και τις ίδιες τις ζωές τους. Μόνο με θρησκευτικό ντελίριο, με δέλεαρ, αν μη τι άλλο το μεταθανάτια “παράδεισο”, θυσίαζαν με τέτοιο  αψήφιστο τρόπο στρατιώτες της ζωή τους.

Αν κάποια στιγμή έλειπε ο  Χίτλερ από το ηγετικό, ναζιστικό  προσκήνιο , το πιθανότερο να μην έφτανε και το τέλος  του Ναζισμού. Δεν ήταν δα ο Φύρερ,  ούτε καμιά στρατιωτική, πολλώ μάλλον πολιτική,  διάνοια και μεγαλοφυία.  Οι συγκυρίες τον ανέδειξαν και τον καθιέρωσαν. Στην ουσία με τα μέτρα και τα σταθμά που ορίζονται   στα συστήματα οι  “ηγέτες” , ο Χίτλερ υπήρξε μια μετριότητα. Αν κάτι ξεχωριστό διέθετε από τους άλλους, ήταν  μόνο το μέγεθος της παράνοιας.

΄Ομως, αν έλειπε ο Γκέμπελς , το πιθανότερο,  εκείνες οι συγκυρίες να είχαν καταστεί  μπούμερανγκ για το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό κόμμα. Και ο Χίτλερ  χωρίς πάνδημη,  λαϊκή συμπαράσταση,  να είχε συλληφθεί και εκτελεστεί. Ο Γκέμπελς  του έδωσε το λαϊκό έρεισμα που χρειαζόταν,  για να αντέξει και να εξελιχθεί, τον στέρεο και αρραγή  πυλώνα  για να στερεωθεί και και να εκδηλωθεί  με τέτοια άνεση  η αβυσσαλέα  παράνοιά του . Και ο Χίτλερ γνώριζε πολύ καλά πως η καρδιά του Ναζισμού  χτυπούσε στα συστήματα προπαγάνδας  του Γκέμπελς.  Κι αυτός ήταν ο λόγος που πάντα του συγχωρούσε τις όποιες  (και πολλές κατά καιρούς) παρεκτροπές του υπουργού και φίλου  του  από το  εγκόλπιο   του καλού Ναζί.

Στις ημέρες μας, αν ο “καλός” πολιτικός, για να προκόψει οφείλει να διαθέτει ένα σύνολο από μακιαβελικές αρετές, ο δημοσιογράφος αντίστοιχα χρειάζεται Γκεμπελικές.  Χωρίς αυτές , είναι χαμένος από χέρι. Αποτυχημένος ,ως κατοικοεδρεύων  στα ράφια των  αζήτητων.

Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως αποτελεί σχήμα οξύμωρο να συνυπάρχει ο δημοσιογράφος με την εντιμότητα, την αντικειμενική  κριτική  και την  αγωνιστικότητα.  Στην απόλυτη πλειοψηφία τους τα μέλη αυτής  της  συντεχνίας και στην εποχή μας ,αναγνωρίζουν  και αποφοιτούν  από μια σχολή.  Εκείνη που άνοιξε και λειτούργησε  ο πρώτος  σχολάρχης και διδάξας , ο ναζιστής  Γκέμπελς.  Το Σύστημα σήμερα με τις όποιες επωνυμίες και τα επιμέρους αναγνωριστικά,  ,όπως κι εκείνο του Ναζισμού, δεν μπορεί να υπάρξει,  χωρίς τη σύναρση και την  προσφορά   της προπαγάνδας. Και   η ασφαλέστερη μέθοδος της αποτελεσματικής, της καταλυτικής χρήσης  μια ς τέτοιας δύναμης,   είναι αυτή, η γνωστή, όπως την καθορίσαμε,  γκεμπελική μέθοδος .

Να επικαλεστούμε ένα χαρακτηριστικό, σύγχρονο παράδειγμα προς επίρρωση  αυτής της ιστορικής  θέσης:

Η εισβολή που αποφάσισαν και πραγματοποίησαν στο Ιράκ ο Τζορτζ Μπους ,  ο Τόνι Μπλερ και  οι  λοιποί  “Ιέρακες”   το 2003 με τα εκατομμύρια θύματα εκατέρωθεν και του συνεχώς  ,έκτοτε και ως  εκ τούτου του εγκλήματος ,  ανοικτού παραμένοντος  “ασκού του Αιόλου”, είναι έργο του διεθνούς Γκεμπελικού  Τύπου.  Με τις ευλογίες του  παγκοσμίως, πραγματοποιήθηκε και  νομιμοποιήθηκε το μέγα έγκλημα.  Σε μια Αμερική, αλλά και Αγγλία με χρόνια αγωνιστικής παρουσίας  ενός μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος, θα έπιαναν τόπο τα  φληναφήματα και οι απάτες των Γερακιών, περί ύπαρξης χημικών στη χώρα και υπόθαλψης  Ισλαμικής  τρομοκρατίας  από το  Σαντάμ Χουσεϊν ,  αν δεν τα έντυναν   οι Γκέμπελς   με εθνικές σημαίες και δεν  τα  προπαγάνδιζαν εκκωφαντικά  με τύμπανα πατριωτικού πολέμου;  Σε καμιά περίπτωση.

Ακόμα χειρότερα. Αυτή την ώρα ,πάλι οι Γκέμπελς του ίδιου συστήματος  που έστειλαν τότε  τους πατριώτες και εκδικητές στο Ιράκ,  βγαίνουν λάβροι και κατακεραυνώνουν  τους αρχιτέκτονες εκείνης της απάτης  Τζορτζ Μπους και Τόνι Μπλερ.  Γράφουν   περισπούδαστες αναλύσεις  και εκφωνούν σε εκπομπές πύρινους δεκάρικους για το πώς δεν υπήρχε περίπτωση να έχει ο Σαντάμ χημικά  ή να υποθάλπει τρομοκράτες. Κάποιοι μάλιστα ,καλύτεροι από τους άλλους ηθοποιοί, ωρύονται στην κυριολεξία όχι με τους πρωτεργάτες του εγκλήματος, αλλά και  με τα Μέσα του Τύπου  ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΩΣ εκείνης της εποχής που στήριξαν το έγκλημα. Μόνο  που οι εργοδότες τους είναι οι ίδιοι ακριβώς ή οι κληρονόμοι τους   που τότε και σήμερα κατέχουν τα ίδια  Μέσα από τα οποία  διαπράχτηκε το ανοσιούργημα της εισβολής.

Στο μεταξύ, για τον  Τζορτζ Μπους και τον  Τόνι Μπλερ (και όχι μόνο αυτοί ),ως διαπράξαντες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας    όχι μόνο δεν απαίτησαν δυναμικά,  οι τωρινοί Γκέμπελς να δικαστούν και να καταδικαστούν, αλλά μερικούς μήνες πριν    oι  κάμερες  και τα μικρόφωνά  τους υπερήφανα ,  εξιλέωσαν και νομιμοποίησαν    τον π. Αμερικανό, υπόδικο  πρόεδρο, όταν   παρίστατο  στην ορκωμοσία του νέου προέδρου  Τζο Μπάιντεν, που  αγκαλιά  με το ζεύγος  Ομπάμα ,έδιναν… μαθήματα  συνέπειας και αφοσίωσης  στην κλονισθείσα ,  λόγω  αψίκορου  Τραμπ,  αμερικανική  Δημοκρατία. Θεοί!

Αυτή, ακριβώς, η τακτική ,είναι η μια μορφή του γκεμπελισμού .  Γιατί έχει και άλλες πολλές.   Είναι σαν τη Λερναία ΄Υδρα.  Δε χάνει ποτέ  “κεφάλι”. Ούτε με τον Τζορτζ  Μπους, ως πατριώτη εισβάλοντα στο Ιράκ τότε,  ούτε τον iδιο, ως εγκληματία πολέμου σήμερα , παριστάμενο  σε τελετές  ορκωμοσίας για  τη Δημοκρατία,  αλλά  παράλληλα στο στόχαστρο της κριτικής των ίδιων ανδρείκελων κοντυλοφόρων, που τον επευφημούν.

Η Ελλάδα είναι η Μέκκα  του γκεμπελισμού . Ανέκαθεν.  ΄Εχει δώσεις άπειρες επιτυχείς εξετάσεις.  ΄Οπως έχουμε κι άλλες φορές γράψει  εδώ, τη Μικρασιατική εκστρατεία, για  παράδειγμα, την απαίτησαν και την επέβαλαν οι Γκέμπελς της εποχής.  Εδώ κι απέναντι. Μόνο μια μια ματιά να ρίξει κανείς  στις εφημερίδες  της εποχής, παραμονές της εισβολής, καταλαβαίνει,  γιατί ΔΕ θα μπορούσε να μη γίνει εκείνη  η εκστρατεία του ολέθρου.

Σήμερα, το ίδιο φαινόμενο  παρουσιάζεται σε  όλη του τη μεγαλοπρέπεια της Ναζιστικής εποχής του Γκέμπελς. Τα  κέντρα της  Ακροδεξιάς-φασιστικής  Νέας Δημοκρατίας,  για να μπορέσουν να επιβάλουν τον εκλεκτό τους  “΄Ορμπαν” και στη χώρα μας, τον υιό του χειρότερου πολιτικού της Ελλάδας, του Κων. Μητσοτάκη , αντέγραψαν ΑΚΡΙΒΩΣ της κινήσεις του  υπουργού προπαγάνδας  στην αρχή της  πορείας  του Ναζισμού.  (Εξ)αγόρασαν ΟΛΑ τα μέσα  του ελληνικού Τύπου και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων   ή  έφτιαξαν καινούρια.   Μαρινάκης, Αλαφούζος, Κυριακού,  Χατζηνικολάου,  Ράπτης, Κουρτάκης,  Μαυρίδης, Φαναράς, Παναγόπουλος στην πρώτη γραμμή.

Μάλιστα, με μια όντως  έξυπνη κίνηση, για να δείχνει πως το παιχνίδι της Δημοκρατίας και της  ελευθεροτυπίας “παίζει”  και στον τόπο μας, άφησαν δυο  (κυρίως)  βαμμένα αντιδεξιά έντυπα έξω από το χορό της εξαγοράς   Την εφημερίδα Συντακτών και το Ντοκουμέντο. ΄Οχι πως ήταν  δύσκολο με πολύ λιγότερα λεφτά ή να εξαγοράσουν τον Παππά και τον Βαξεβάνη ή να τους αφήσουν να τα  κλείσουν με κάποιο πρόσχημα.

Μάλιστα,  η ίδια  μαφία, αργότερα, ως κυβέρνηση τώρα πια, με πεπόνι και μαχαίρι  δικά τους,  προχώρησε σε μια ακόμα πιο έξυπνη κίνηση. Με αφορμή την  πανδημία,  ξεβράκωσαν εντελώς τον Βαξεβάνη.  Αρνήθηκαν σκοπίμως και όχι ,φυσικά, θυμικώς,  να του πετάξουν ξεροκόμματο από τη Πετσολίστα και τον άφησαν να εκτεθεί από μόνος τους. Να φτιάξει ακόμα και… εξεταστική επιτροπή  στη Βουλή ! ΄Οχι, βέβαια, για τον αισχρό και πασιφανή έλεγχο  του Τύπου και τις ηλίου φαεινότερες πέτσινες δημοσκοπήσεις, αλλά γιατί ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΜΕΡΤΙΚΟ Ο ΙΔΙΟΣ  ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ!  . Αυτό είναι   το πρόβλημα  από την σκουπιδοπαραγωγή  της χαφούζας-   βιομηχανίας παραπληροφόρησης-παραπλάνησης  και των αλλεπάλληλων φέικ    δημοσκοπήσεων  στη χώρα.  Εν άλλοις,  πάλι  ο καυγάς για το πάπλωμα.  Μη  επαναλαμβάνουμε τα ίδια.

Λέγαμε στην αρχή πως αν ο “δημοσιογράφος “Γκέμπελς  δεν κατάφερνε να συσπειρώσει γύρω από το Χίτλερ ολόκληρο σχεδόν το Γερμανικό  λαό, ο Ναζισμός θα είχε καταρρεύσει.  Οι δικοί μας εδώ  αντιγραφείς ,όμως, της γκεμπελικής μεθόδου,  ως ανιστόρητοι, έκαναν  ένα λάθος. Δεν μέτρησαν πως οι εποχές μας δεν είναι  ίδιες με εκείνες τις παραμονές του 2ου παγκοσμίου  πολέμου και πώς  σε αυτό το λαό υπάρχει παράδοση Αντίστασης.  Να νομίζει ο Ράπτης πως με  μια, ακροδεξιο-πορνο-φυλλάδα  με ατόφιο  φασιστικό πυρήνα   και πλούσια συλλογή  από  χρωματιστά στριγκάκια   θα κατάφερνε  να  εγκλωβίσει  σε αδιέξοδο  το συντριπτικά  υπέρτερο αντιδεξιό λαό  της χώρας ,στην οποία κάθε  σπίτι είχε  και έναν παππού, πατέρα η θείο  Αντάρτη, πρέπει ή να είναι εντελώς  ιστορικά αναλφάβητος ή να πετάει στα σύννεφα.

Βεβαίως, δεν αρνούμαστε πως  με πλέον των 21.000 νεκρών  από κάκιστη διαχείριση της πανδημίας . Με μια οικονομία, όχι  απλώς  παραπαίουσα, αλλά πεθαμένη και  ήδη όζουσα. Με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ντόπιων και  προσφύγων-μεταναστών ,  στον κλίβανο της αποτέφρωσης. Με χίλια άλλα δεινά που συσσώρευσε ,ως τώρα ο γιος του Αποστάτη (όπως έκανε ακριβώς και ο πατέρας του).  Το ένα, έστω  20% του εκλογικού σώματος, ακόμα και τώρα,  να παραμένει αμετακίνητο στον ακροδεξιό Λεβιάθαν του Κυριάκου  Μητσοτάκη, πρέπει  αυτοί οι  οπαδοί   να στερούνται ή στοιχειώδους  λογικής ή να μην έχουν ίχνος συνείδησης. ΄Η και τα δυο μαζί.

΄Ομως, με ΄σχεδόν 4 εκατομμύρια Αποχής και άλλα τόσα  με αντιδεξιό προσανατολισμό, δεν μπορεί η μαφία της Ακροδεξιάς να περιμένει πάλι  θαύματα, με  μια νέα δικιά της θητεία Αρμαγεδώνος.   ΄Οσα έντυπα και κανάλια κι αν αγοράσουν πάλι οι Μαρινάκηδες και οι Αλαφούζοι.  Δε γίνονται στην Ελλάδα αυτά. Το Μέλλον τους είναι καθαρά  και απόλυτα προδιαγεγραμμένο.

΄Ενα είναι  το  βασικό συμπέρασμα από όσα είπαμε εδώ και ειδικά   από τη νέα διαμόρφωση   του πολιτικού   και του  δημοσιογραφικού  τοπίου :  Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρωτίστως  πολιτικό. Είναι πρόβλημα  της έντονης  επικράτησης  και επικυριαρχίας   του  Νεογκεμπελισμού.    Της άλωσης πανταχόθεν   του ελληνικού Τύπου από επίδοξους Γκέμπελς.

Οι Ρωμαίοι έλεγαν:  “Η εκπαίδευση ενός άντρα είναι υπόθεση μια γενιάς. Της γυναίκας -μάνας    πολλών γενεών”. Η αδόκιμη ακόμα και καταστροφική  θητεία  μιας κυβέρνησης είναι υπόθεση χρόνου, για να τελειώσει. Και ειδικά αυτή  η Μητσοτακική  έχει σύντομα ημερομηνία λήξης

Οι  παθογένειες ,όμως,  που υφίστανται οι κοινωνίες  σε βάθος χρόνου και σφοδρότητας εκδηλώσεων  και προκύπτουν από    την νεκρανάσταση  του φαινομένου  του γκεμπελισμού  ,είναι απρόβλεπτες  και μη αναστρέψιμες οι συνέπειές τους. ΄ Οπως, ακριβώς ,  εκείνες  που προκάλεσαν  οι εγκληματικές  μέθοδοι του παλιού Γκέμπελς  και  άνοιξαν  κρεματόρια,  έκαψαν παιδιά σε πυρπολημένα σχολεία,  εξέθρεψαν  κουκουλοφόρους και δωσίλογους, εν τέλει  συσσώρευσαν ερείπια στον κόσμο  και έβαψαν  στο  χρώμα του αίματος   της ζωές, τα όνειρα και τις προσδοκίες των γενιών, λίγο πριν από τις δικές μας. Των παππούδων και των πατεράδων μας