Έχουμε δεδομένο πως ο ρους της Ιστορίας δεν αλλάζει επί της ουσίας ή αλλάζει προσωρινά και με επί μέρους κατακτήσεις, όταν υπάρχει βίαιη ανατροπή του υφιστάμενου ,ως τότε, συστήματος. Καμιά επανάσταση δεν έδωσε τα αναμενόμενα και υπεσχημένα από τους εξεγερμένους αποτελέσματα. Πλην της κατάργησης του παλιού. ΄Οταν έκλεισε ο κύκλος της και αναζητήθηκαν ιστορικά συμπεράσματα, αποδείχτηκε πως το παλιό καθεστώς απλώς παράδωσε τη σκυτάλη στο νέο. Οι δομές παρέμειναν ουσιαστικά ίδιες και οι νέοι πυλώνες εξουσίας ήταν εκείνοι που στήριζαν την παλιά.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι στην επανάσταση, αλλά στους επαναστατημένους. Με όση καλή διάθεση και όποια αγνά κριτήρια κι αν ξεκινούν, στο τέλος καταλήγουν σαν τους άλλους, μπορεί και χειρότεροι από τους παλιούς. Παλιοί στρατιώτες , χωροφύλακες, δικαστές, δάσκαλοι, αλλάζουν αφεντικά, όχι δραστηριότητα. Βεβαίως και… κασέτα με τα νέα τσιτάτα ,την καινούρια προπαγάνδα των ιδεασμών. Φαύλος κύκλος!
Ο άνθρωπος, ως βιολογική υπόσταση και ψυχολογική συγκρότηση, παραμένει ολόιδιος από τη αρχή. ( Κι αν υπήρξε, βεβαίως αρχή και πώς μετριέται, μια και χρόνος δεν υπάρχει). Η επί μέρους εξέλιξη του ανθρώπινου όντος με νέα χαρακτηριστικά (χρώμα, δέρμα, μέγεθος οστών κ.α) συμπαρακολουθεί την όλη μεταμόρφωση στη Φύση, (εξέλιξη των ειδών) . Δεν είναι, όμως, μια μεταπήδηση από τη μια όχθη στην άλλη. Δεν είχε ο άνθρωπος ποτέ κέρατα και τα απέβαλε, γιατί πια δεν τα χρειαζόταν ,ούτε χαυλιόδοντες που έχασε για τον ίδιο λόγο. Οι αλλαγές, οι τροποποιήσεις, οι εξελίξεις, έγιναν με βάση συγκεκριμένες ,κυρίως περιβαλλοντολογικές, αναγκαιότητες, που κι αυτές πραγματοποιήθηκαν , ως προγραμματισμένες. Υπακούοντας σε αρχές και κανόνες φυσικούς, προδιαγεγραμμένους.
Η Ιστορία δεν προσφέρει άλλη πληροφόρηση. Οι συναφείς επιστήμες (αρχαιολογία, παλαιοντολογία κ.α) συνάδουν με αυτή τη διαπίστωση. Προσκομίζουν τα σημάδια της αλλαγής και της εξέλιξης, ιχνηλατούν την πορεία ενός έμβιου όντος με κραταιή παρουσία και επικράτηση στη Φύση, που ονομάζεται ΄Ανθρωπος. Αλλά, καμιά απ΄αυτές τις επιστήμες δεν υπογράφει, ούτε καν με…+ πως ο άνθρωπος ξεκίνησε ως …αμοιβάδα και σε εκατομμύρια χρόνια κατέληξε Homo Sapiens. Κανένα τέτοιο αξιοποιήσιμο σημάδι. Ούτε καν ενδείξεις που θα μπορούσαν να γεννήσουν σοβαρές υποψίες μιας τέτοιας κοσμογονικής, γονιδιακής αλλαγής.
Κι αφού βιολογικά και ψυχολογικά παραμένει ο άνθρωπος ίδιος και οι επί μέρους αλλαγές και εξελίξεις δεν επηρεάζουν τον πυρήνα τους, είναι λογικό και οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές του να είναι πάντα οι ίδιες. Σε ένα δυνατό ιό είναι ευάλωτος ο οργανισμός. Αυτός είναι ο κανόνας. ΄Ομως η ανοσία που αποκτά με το χρόνο μπορεί να τον νικήσει. Αυτό είναι, όντως, εξέλιξη.
Κι ακόμα. Αιώνες πριν, για το νεκρό παιδί της μικρής κοινότητας στη σπηλιά, θρηνούν τα μέλη. Με το ίδιο σπαρακτικό τρόπο, όπως πάντα. Και έρχεται μια στιγμή και αλλάζει τα δεδομένα. Ο “πολιτισμός” οι νέες ηθικές προσαλμβάνουσες μιας εποχής, , θέλει τη Σπαρτιάτισσα μάνα να παραδίδει την ασπίδα στο γιο της με την αυστηρή και μακάβρια προσταγή “ή ταν ή επί τας”. Και να θρηνεί στο ΄τέλος της μάχης ,γιατί το παιδί που γέννησε , επέστρεψε από τη μάχη ζωντανός! Είναι μια φάση κι αυτή της εξέλιξης των ειδών. ΄Οχι πια στη βιολογική, αλλά στην ψυχολογική-ηθική υπόσταση του Ανθρώπου.
Αυτά, λοιπόν, τα επί μέρους δεδομένα μπορούν να αλλάξουν. Και οι συμπεριφορές επίσης να αντιστραφούν. ΄Ομως, δεν επηρεάζουν αποφασιστικά, δομικά, τελεσίδικα, τόσο τη βιολογική όσο και τη ψυχολογική- ηθική του υπόσταση. Ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος. Πιο ψηλός, λιγότερο δυνατός, πιο ξανθός στα βόρεια, πιο μαυριδερός στα νότια. Θρηνεί πάντα το παιδί του που έχασε. Σπεύδει ή δε νοιάζεται να γίνει αλληλέγγυος στον προσφυγόπουλο που πνίγεται. Γίνεται αλλόφρονας , όταν εγκλωβίζεται ανήμπορος να αντιδράσει σε μια πανδημία, που μετράει κάθε ημέρα για 2 ,ίσως 3 χρόνια, κάποιες εκατοντάδες νεκρούς, Αδιαφορεί, όμως, συστηματικά, αν για χρόνια τώρα, 15.000 παιδιά κάτω των πέντε (5) χρόνων, πεθαίνουν καθημερινά από έλλειψη ενός κοινού εμβολίου!
Όλες τις μεθόδους αλλαγής για καλύτερες συνθήκες ζωής ,τις δοκίμασε ο άνθρωπος στην πορεία της ιστορικής του εξέλιξης . Και επειδή όλες οι μέθοδοι είναι ίδιες ή παρόμοιες, το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. ΄Ομοιος πάντα ή ελαφρώς διαφορετικός, βιολογικά. Σταθερός μέσα στην ακαταστασία των συναισθημάτων των και των πιέσεων των αισθημάτων του. Ηθικός και ανήθικος.΄ Εντιμος και άτιμος, δίκαιος και άδικος, εγωιστής και ταπεινός. ΄Ενα πολύχρωμο ,μεν, σύμπλεγμα, αλλά πάντα με τα ίδια , τα συγκεκριμένα χρώματα. Μουντά, ανοιχτά, χαρούμενα, αισιόδοξα. Αλλά , μονίμως ΙΔΙΑ . Λογικό είναι, επομένως, με τέτοιες σταθερές και υπό τις αυτές συνθήκες “πίεσης και θερμοκρασίας” να αναπαράγει με τη δράση του συγκεκριμένα ,αμετάβλητα και ισοδύναμα αποτελέσματα
Καμιά ελπίδα να προκύψει κάτι διαφορετικό. “Να γίνει η ημέρα, νύχτα”. Κι αντίστροφα. ΄Ο,τι ρίξεις στη γη, θα βγάλει. ΄Οποιας ποιότητας νερό έχει η πηγή, θα στείλει στη βρύση να ποτίσει. “Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος” ΄Η του έχοντος μεν, αλλά προσφέροντος άλλο , από εκείνο που τους ζητάς. Μάρτυρας η Ιστορία.
Είμαστε, ως είδος, καταδικασμένο να παράγουμε με νομοτελειακή σκλαβιά και ρουτίνα, σταθερά προϊόντα δράσης .Διαφέρουν στα επί μέρους, ποτέ ανατρεπτικά της ουσίας. Γεννιόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε. Κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Ούτε, ό,τι προκύπτει από τη συγκεκριμένη διαδικασία πορείας, μπορεί να διαφέρει. Τελικά , η ελευθερία μας είναι μέσα σε κάγκελα.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα και έτσι παραμένουν, αν δεν πετύχαμε τελικά να αλλάξουμε ούτε σε συμπεριφορές στους αιώνες, αλλά οι όποιες αλλαγές μας είναι επιφανειακές και σε τομείς, που δεν έλυσαν οριστικά κανένα από τα κορυφαία προβλήματα του Ανθρώπου ή δεν του εξασφάλισαν σταθερή χαρά, ικανοποίηση, στόχο, απαλλαγή από το φόβο, ούτε καν ικανοποιητική τροφή και υγεία . Κι ακόμα χειρότερα. Αν παραμένουμε όπως πάντα και ίσως περισσότερο σήμερα, αρπακτικοί, πλεονέκτες, άτεγκτοι, άσοφοι, αστόχαστοι, άδικοι, άτιμοι . Τότε τί σόι πολιτισμό κερδίσαμε και πώς πια θα τον χαρακτηρίσουμε;
Το πιο εγκληματικό. Αν παραδίνουμε στα παιδιά μας ένα κόσμο χειρότερο από εκείνον που παραλάβαμε. Μια Φύση που πνέει τα λοίσθια. Μια οικονομία της Αγοράς με τον καταναλωτισμό και το αναίσχυντο, το βάρβαρο κέρδος, χωρίς έλεος, ως ευαγγέλιο. Το μισό ημισφαίριο να ταπεινώνεται από δεινή πείνα, ανέχεια κάθε είδους, αρρώστιες και μάστιγες υπό τη χαιρέκακη ματιά του άλλου μισού ,που νιώθει τη μιζέρια του ως τύχη ,επειδή δεν είναι σαν τους απέναντι. Μια ασύδοτη προπαγάνδα που ασκούν οι αχυράνθρωποι της εξουσίας με τους διαχρονικούς Γκέμπελς , για να επιβάλουν και να στηρίζουν κάθε είδους φασισμό και εξουσιαστικό μοντέλο . Μια απέραντη ατιμωρησία ενόχων και μάλιστα με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.’ ΄Εναν 21ο αιώνα που επιμένει να δέχεται το Μωυσή, ως αυθεντία της ύπαρξης του κόσμου και να ανέχεται τον παραληρηματικό συγγραφέα της Αποκάλυψης να αποκαλεί δαιμονισμένους τους βατσινωμένους . Μια κοινωνία με έμφυλο ρατσισμό, που κατανέμει και επιβάλει ρόλους στα φύλα, αντί να καθιερώσει τις άφυλες κοινότητες με μέλη Ανθρώπους και όχι αντρικό και γυναικείο πληθυσμό.
Κι εσύ, ακτιβιστή και επαναστάτη μου, “κοίτα το δέντρο και χάσε το δάσος”. Αλυσοδέσου στα κάγκελα του εργοστασίου, που ρυπαίνει το ποτάμι. Παραφύλαξε και “γάζωσε” το δυνάστη κάθε είδους. Κι ακόμα, αν τα καταφέρεις και κερδίσεις τον εχθρό κι αλλάξεις το σύστημα , βάλε να σε φυλάνε οι δικοί σου μπάτσοι και να σε λιβανίζουν οι άλλοι, ορκισμένοι σου Γκεμπελίσκοι .”Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω οι βασιλεύς”
΄Ο,τι και να κάνεις, το βέβαιο είναι ένα. Αναπαράγεις τα ίδια δεδομένα και τους αλλάζεις αρχείο και κωδικούς. Το περιεχόμενο είναι ίδιο. Διαφορετικό το περιτύλιγμα με μεταφορά σε άλλη θέση.
Είναι βέβαιο πως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Και δε φαίνεται τέτοιος δρόμος να οδηγεί στην ΠΟΛΗ με τα πολλά τα φώτα, τα μεγάλα πάρκα, τους αστραφτερούς δρόμους , την άνεση. Πάντα, η ίδια πορεία, ποτέ μέσα από εύκολες λεωφόρους, αλλά από ατραπούς που οδηγούν σε άνυδρες και αμμώδεις ερήμους.
Είμαστε καταδικασμένοι και εγκλωβισμένοι σε μια σισύφεια πορεία, λοιπόν; Ναι, είναι αλήθεια. Αυτό διαβεβαιώνει η Ιστορία. Τα αδιέξοδα, απλώς, έχουν άλλα ονόματα και θέσεις .Πάντα είναι, όμως, αδιέξοδα. Οι αγώνες όποιου είδους, ακόμα και οι πιο ευγενείς, πέφτουν πάντα πάνω σε τοίχο. Χαλύβδινο, αδιαπέραστο.
(Συνεχίζεται)