1.α. Μουντιάλ 2018: Η Αγγλία αποκλείστηκε και οι Σκοτσέζοι το… γιορτάζουν
β. Μουντιάλ 2018: Πάρτι με γνωστό τραγουδιστή στο ξενοδοχείο της Κροατίας
γ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σήμερα η φιέστα του Ζάεφ για το ΝΑΤΟ -Γκρίνια για το «πάρτι» στην ΠΓΔΜ
Ο Εθνικισμός στο κόκινο και πέρα. Ποιος να το φανταζόταν, μεσούντος σε λίγο του 21ου αιώνα , πως οι αχυρόμυαλοι, αυτές οι τραγικές φιγούρες-ζόμπι, θα γύριζαν το ρολόι του χρόνου πίσω. Ανάθεμα!
2. Οι ΑΝΕΛ αδειάζουν τον Κοτζιά: Αδιαπραγμάτευτη η θέση μας για το σκοπιανό, ο ΥΠΕΞ να κοιτάζει τα του οίκου του
“Εσύ θα κάνεις πως με δέρνεις κι εγώ θα κάνω πως πονώ…” είναι η εσωτερική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Σας μάθαμε πια εκεί στο ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ.
Τακιμιάσανε τα παιδιά, πάντως, μια χαρά. Και ποιος να τό λεγε! Ακροδεξιό τον ανεβάζανε οι Συριζιανοί τον Πάνο, κουμμούνι τον κατεβάζανε οι ΑΝΕΛΛΗΝΕΣ τον Αλέξη.
Να τους φτύσουμε να μην τους ματιάσουμε! Οφείλουμε να παραδεχτούμε, πάντως, πως η συνύπαρξη, πέρα από αρομονική, υπήρξε και ωφέλιμη για τη χώρα. Το σωστό να λέγεται.
3. ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Αντιπτέραρχος, μετά θάνατον, ο ήρωας πιλότος Γιώργος Μπαλταδώρος
Να κάνεις λάθος στη δουλειά σου (και είναι ανθρώπινο) , να χάνεις τη ζωή σου, εξαιτίας αυτού του λάθους, να χρεώνεις το δημόσιο κορβανά με εκατομμύρια και να σε τοποθετούν στο πάνθεον των ηρώωνμαζί με τον… Αθανάσιο Διάκο, αν μη τί άλλο είναι πρόκληση.Πέρα από Ύβρις.
4. Ο Ελληνας δάσκαλος που έχει γυρίσει 60 χώρες και συνεχίζει -Τα απόκοσμα τοπία και οι περιπέτειες
Το χειμώνα, είναι δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο και ονειρεύεται τις επόμενες περιπέτειές του. Τα καλοκαίρια, ο Βαγγέλη Πρωτόπαπας γυρίζει τον κόσμο, ταξιδεύοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Μέχρι τώρα, έχει επισκεφθεί 60 χώρες σε όλες τις ηπείρους. Από το Κιργιστάν και το Εκουαδόρ, μέχρι το Ιράν, την Ινδία και τα φιορδ της Νορβηγίας. Και συνεχίζει τα ταξίδια.
«Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βλέπεις χώρες και να τις αθροίζεις στη λίστα σου, αλλά να ζεις αληθινές ταξιδιωτικές εμπειρίες και όχι να περνάς από έναν τόπο χωρίς να σε αγγίζει τίποτα», λέει στο ΑΠΕ. «Υπάρχουν χώρες στις οποίες έχω πάει πολλές φορές και πάντα ανακαλύπτω καινούρια πράγματα», συμπληρώνει και φέρνει ως παράδειγμα την Ιταλί, την Ισπανία και την Ελλάδα. «Θεωρώ ότι είναι ανεξάντλητες και δεν γίνονται αδιάφορες, όσες φορές κι αν τις επισκεφτείς», εξηγεί.
Ολα ξεκίνησαν το 2001, όταν στη ζωή του τότε «έκλεινε μια πόρτα», εξηγεί. «Τα ταξίδια ήταν το παράθυρο που έδωσε φως και όραμα. Άρχισα να διαβάζω τις αλήθειες του κόσμου διαφορετικά. Να καταλαβαίνω περισσότερο τους ανθρώπους, να ανέχομαι και να αγαπάω τη διαφορετικότητά τους, αλλά και να εκτιμάω πράγματα από τον πολιτισμό της χώρας μου, που μέχρι τότε δεν τους έδινα και πολύ σημασία», παραδέχεται.
Η αλατοέρημος Uyuni στη Βολιβία και η ανατολή από την κορυφή του όρους Σινά
Από τα τοπία που τον έχουν εντυπωσιάσει είναι στο Κιργιστάν, στο Tash Rabat που βρίσκεται πάνω στον δρόμο του μεταξιού λέει.
«Βρέθηκα σε ένα τοπίο με πολύ καθαρή ενέργεια. Είχε χαμηλή βλάστηση, με χορτάρι σαν χοντρό χαλί, όπου περιπλανιόντουσαν ελεύθερα κοπάδια με γιακ, κάλπαζαν άλογα και πετάγονταν από τις φωλιές συμπαθέστατα και χαριτωμένα μεγαλόσωμα τρωκτικά. Ηταν μια αίσθηση παραδείσου», περιγράφει.
«Από τα πιο εντυπωσιακά μέρη που έχω επισκεφτεί ήταν η αλατοέρημος Uyuni στη Βολιβία, το Lençóis Maranhenses, μια περιοχή με μεγάλους αμμόλοφους και καταγάλανες λίμνες από βρόχινο νερό στη Βόρεια Βραζιλία και η θέα του ορίζοντα πλησιάζοντας μετά από 5 ώρες περπάτημα στην Trolltunga, στη Νορβηγία. Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το πολύ έντονο συναίσθημα που ένιωσα βλέποντας την ανατολή από την κορυφή του όρους Σινά μετά από μια ολονύχτια ανάβαση και τον ήχο της απόκοσμης γαλήνης αγγίζοντας τον ουρανό στον βράχο της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη».
Η πιο έντονη εμπειρία όμως ήταν Camino de Santiago de Compostela, ένα περπάτημα- προσκύνημα 900 χλμ, από τα σύνορα της Γαλλίας έως τον Ατλαντικό, διασχίζοντας την Ισπανία.
«Δεν στέκομαι στα χιλιόμετρα σαν κάτι εξαιρετικό, άλλωστε το κάνουν χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο. Για μένα είχε 4 διαφορετικές διαστάσεις. Πρώτον, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τη φυσική ομορφιά της Ιβηρικής χερσονήσου, τα βουνά, τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τους εύφορους κάμπους. Δεύτερον, ήρθα σε επαφή με τον πολιτισμό της Ισπανίας, τα γραφικά χωριά και τις εντυπωσιακές πόλεις του λιγότερο τουριστικοποιημένου βορρά, τις τοπικές παραδόσεις και τη μουσική, την ντόπια κουζίνα και το εξαιρετικό κρασί. Τρίτον, γνώρισα ανθρώπους από όλο τον κόσμο και έκανα δυνατές φιλίες. Και τελευταίο και πιο σημαντικό, απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση με τον εαυτό μου, γυρνώντας πίσω διαφορετικός και ανανεωμένος», διηγείται.
Οι περιπέτειες
Από τα ταξίδια του δεν λείπουν και οι επικίνδυνες στιγμές. Ανάμεσά τους, όταν ταξίδευε για δύο μήνες οδικώς με τοπική συγκοινωνία, από το Εκουαδόρ στην Κολομβία, τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και το Σαλβαδόρ ντε Μπαΐα, όπου επιχείρησαν να του κλέψουν τη φωτογραφική μηχανή του.
«Αντιδρώντας αντανακλαστικά έκανα ένα σάλτο και ξανάρπαξα την μηχανή από τον επίδοξο κλέφτη, παίρνοντάς τον στο κυνήγι και βρίζοντάς τον στα ελληνικά. Επίση, γλίτωσα από θανατηφόρο τροχαίο και μετά, περπατώντας 10 ημέρες στα Ιμαλάια, κάτω από συνεχή βροχή και κατολισθήσεις, όπου χάθηκαν πολλοί άνθρωποι, ένιωσα πολύ έντονα τι σημαίνει να ταξιδεύεις με κινδύνους», λέει.
Πώς τα καταφέρνει
Ο κ. Πρωτόπαπας τονίζει ότι ο καθένας θα μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματά του, με λίγο κόπο παραπάνω.
«Είναι αυτονόητο ότι δεν μένω σε ξενοδοχεία πολυτελείας, αλλά σε φτηνά καταλύματα, ή σε σπίτια. Γενικώς, δεν ξοδεύω πολλά λεφτά στα ταξίδια μου και για να τα βάλω αυτά τα χρήματα στην άκρη δουλεύω πολύ σκληρά όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ζώντας λιτά και απέριττα», εξηγεί.
Οι επόμενοι προορισμοί
Τα πλάνα του δεν σταματούν ποτέ, καθώς έχει ήδη κατά νου τους επόμενους προορισμούς του.
«Πάει καιρός που θέλω να κάνω τον Υπερσιβηρικό ξεκινώντας από την Κίνα και το Πεκίνο, μέσω Μογγολίας και φτάνοντας στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Με γοητεύει πολύ το νότιο μέρος της Χιλής και της Αργεντινής, ως την Παταγονία. Ομως, έχω κάνει και ένα τάμα. Να ξαναπερπατήσω στο Camino de Santiago για τη μνήμη της μητέρας μου που έφυγε πρόσφατα», δηλώνει.
Βρήκε το νόημα της ζωής ο δάσκαλος. Μεγαλώνει μεστωμένος από γνώσεις, εμπειρίες, θάματα του πέρα κόσμου.
Τυχερά τα παιδιά που θα τον έχουνε πατέρα. Αλλά πρωτίστως τυχεροί και οι μαθητές του στο σχολείο.
Θα τον θυμούνται πολλοί για πάντα με τις ιστορίες που θα τους διηγείται, ως νέος Οδυσσσέας και κάποιοι θα ακολουθήσουν τα βήματά του. Μπορεί να μην κάνουν τέτοια μακρινά ταξίδια, αλλά να επιλέξουν να βιώσουν μια ζωή διαφορετική, με ενδιαφέροντα, με δράση , με περιπέτεια, ας είναι και με κινδύνους.
Η ζωή στον “καναπέ” είναι ο πραγματικός θάνατος. Ο οριστικός μπορεί και να μην είναι…θάνατος τελικά.
5. 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΙ
«Πλαζ Λουκιανός Κηλαηδόνης» -Με μια συναυλία με αγαπημένα τραγούδια του η μετονομασία
Κάνε μια σούμα των…αξιόλογων ανθρώπων στην κοινωνία που δώρισαν τα ονόματά τους σε δρόμους και πλατείες (“Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι/με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους”, Κ. Καρυωτάκης). Θα εκπλαγείς,που θα συνειδητοποιήσεις πως λογικός και συνετός άνθρωπος δε θα ήθελε να μοιάσει σε πολλούς από τους τιμώμενους
Βάζουμε παλιότερο κείμενό μας εδώ για το μακαρίτη Λουκιανό που θα τον τιμήσουν (κι αυτόν) με ονοματοδοσία της πλαζ της Βουλιαγμένης. Περιθώριο το άτομο. Και λίαν επικίνδυνο ως παράδειγμα μίμησης.
ΝΟΣΗΛΕΥΟΤΑΝ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Πέθανε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, σε ηλικία 74 ετών (7/2/2017)
Εφυγε από τη ζωή ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Την είδηση έκανε γνωστή η σύζυγός του Άννα Βαγενά.
«Ο Λουκιανός έφυγε σήμερα, 7 Φεβρουαρίου 2017, τα ξημερώματα από κοντά μας.
Ευχαριστούμε πολύ όλους τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που τον φρόντισαν σε όλες του τις νοσηλείες.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που τον αγαπήσατε και ξέρουμε ότι θα τον αγαπάτε για πάντα.
Η τελετή θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Να πάλι που με το θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη ,ορθώνεται για άλλη μια φορά και για πολλούς …αμείλικτο το ( ανύπαρκτο στην ουσία) ερώτημα. Ο καλλιτέχνης κρίνεται για την τέχνη του ή από το σύνολο των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, των επιλογών, της συμπεριφοράς και της στάσης του απέναντι στη ζωή;
Θα πει κάποιος συνετός. ΄Ενας καλός καλλιτέχνης και ένας κακός χαρακτήρας σίγουρα δεν μπορεί να μετρηθεί στο σύνολο ως…Καλόκακος άνθρωπος. ΄Όπως, ακριβώς, δεν μπορείς να προσθέσεις γενικώς ανόμοια πράγματα. Να πεις πέντε πορτοκάλια και 3 λεμόνια μας κάνουν…8 λεμονο-πορτόκαλα.
Και όχι μόνο στο χώρο της τέχνης, αλλά σε κάθε δραστηριότητα της ζωής το άτομο, αν είναι να κριθεί, αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνολικά, αλλά για κάθε επί μέρους στοιχείο της δραστηριότητας, του έργου, των αρχών, της συμπεριφοράς, του χαρακτήρα του. Τέτοια άποψη είναι απολύτως κατανοητή στους νουνεχείς και εντελώς ακατανόητη στους πάσης φύσεως «μύωπες» ή τους έχοντας συγκεκριμένους λόγους να παρουσιάζουν «προκατάληψη» στις κρίσεις τους για τον κρινόμενο .
Λένε για παράδειγμα. Αυτός ο γιατρός, που πέθανε σήμερα ήταν φοβερός επιστήμονας, αλλά… κακός πατέρας. Τί γίνεται εδώ; Τί μας μένει, αποχωρούντος του γιατρού από τον μάταιο τούτο κόσμο να σκεφτούμε για κείνον;
Το παιδί του θα τον θυμάται σίγουρα με την ιδιότητα του πατέρα, ως σκληρό και άκαρδο, που το ξυλοφόρτωνε στα νεύρα του και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο σχολείο να ρωτήσει τους δασκάλους για το πώς τα πάει στα μαθήματά του. Κάποιος ασθενής από την άλλη, που το ίδιο άτομο με την ιδιότητα του γιατρού τον έσωσε στο παρά τρίχα από του χάρου τα δόντια και μάλιστα χωρίς φακελάκι, τον θυμάται και τον κρίνει ως άριστο επιστήμονα, συνεπή επαγγελματία και έντιμο άνθρωπο. Συμπέρασμα; Καλόκακος και ο γιατρός, ως μακαρίτης;
Για τους νουνεχείς είπαμε, δεν υπάρχει δίλημμα. Κάθε ιδιότητα του ανθρώπου, που παράγει πράξη-έργο ,θετικό ή αρνητικό, μετριέται και κρίνεται ξεχωριστά . Μάλιστα στη σωστή, την κανονική, την αντικειμενική βάση της κρίσης (κυρίως της ιστορικής) καμιά ιδιότητα και απορρέουσα εξ αυτής πράξη, δε βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά σε βάρος μιας άλλης. Δεν επιτρέπεται να επηρεάζεται η κρίση από μια ιδιότητα της οποίας το παραγόμενο έργο, έχει υπέρτερες επιπτώσεις, δυσμενείς ή όχι, από μια άλλη, αφαιρώντας έτσι από τον κρινόμενο το δικαίωμα, να κριθεί αντικειμενικά.
Σούμα, επομένως… «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξη το λαδόξυδο, δεν υπάρχει. Το αποτέλεσμα της κρίσης είναι ακριβώς , όπως το επιτάσσει η λογική. ΄Αριστος σ΄αυτό, χείριστος στο άλλο. («΄Ινα» στο κάτω κάτω, «πληρωθή το ρηθέν» πως ουδείς τέλειος σ΄αυτό τον κόσμο.
Κάναμε το μακροσκελή αυτό πρόλογο για να προλάβουμε την απόρριψη της κριτικής μας στη συνέχεια για το Λουκιανό Κηλαϊδόνη, που έφυγε πια από κοντά μας. Κι αυτό, λόγω του…βεληνεκούς του θανόντος σε αναγνωρισιμότητα και προσφορά στην τέχνη, που αναγκάζει, εκόντες άκοντες, κάποιους να υποκύπτουν σε μια κρίση, παραβλέποντας άλλες συνιστώσες ,εξίσου σημαντικές, για την τελική εξαγωγή ενός αντικειμενικού, κριτικού συμπεράσματος
Και να ποια είναι η κρίση μας για τον καλλιτέχνη Λουκιανό Κηλαηδόνη. Εξαίρετος! Ούτε χρειάζεται ευτυχώς κοπιαστική αναζήτηση επιχειρημάτων, για να δικαιολογήσει κανείς ένα τέτοιο χαρακτηρισμό. Αρκεί κανείς να θυμηθεί πόσες γενιές «φτιάχτηκαν» μουσικά με τα ιδιόμορφα ακούσματα του Λουκιανού, όπως «Στη Βουλιαγμένη», «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάουμποϋ», «Μια μέρα μιας Μαίρης», «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών» («Λέμε ναι» ).
Και πώς να μην τα χαρακτηρίσεις «γαμάτα» αυτά τα κομμάτια; Μεγαλώσαμε μ΄αυτά και γερνάμε με τα ίδια. Και φαίνεται πως αντικαταστάτης άξιος του Λουκιανού σ΄αυτό το είδος που χρόνια καλλιέργησε με επιτυχία, δε φάνηκε ακόμα. ΄Ηταν μοναδικός στις περισσότερες από τις συνθέσεις του. Αυτές τις κρίσεις για το μουσικό έργο του Λουκιανού Κηλαηδόνη θα θέλαμε να παραδώσουμε στις γενιές που έρχονται.
Αλλά δεν ήταν μόνο καλλιτέχνης ο Κηλαηδόνης. Ως δημόσιο πρόσωπο με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και ισχυρή δύναμη επιρροής στον κόσμο, άσκησε και το ρόλο του «δάσκαλου», του «σκαπανέα» της κοινωνίας Μια ιδιότητα που δε θα έπρεπε να αποφύγουμε να τη βάλουμε στο κριτικό μικροσκόπιο, από το φόβο πως μπορεί η διαφορετική μας κρίση, αρνητική τούτη τη φορά για τον ίδιο καλλιτέχνη, θα μείωνε το καλλιτεχνικό του κύρος ή δε θα συγκέντρωνε και πολλά ευήκοα ώτα .
Λέμε λοιπόν μετά λόγου γνώσεως, πως όσο εξαίρετος ήταν ο Λουκιανός ως μουσικός συνθέτης ,άλλο τόσο κακός υπήρξε ως δάσκαλος σε κορυφαία θέματα, όπως εκείνο της παράθεσης των επιλογών του, ως παράδειγμα στη διαμόρφωση ενός συνειδητοποιημένου- πολίτη. Το Λουκιανό ήταν καλό να τον ακούς ,αλλά να μην τον… ακούς. Να ευφραίνεις με τη μουσική του την ψυχή σου, αλλά να μην την καλλιεργείς με τις επιλογές που εκείνος αποφάσισε στη ζωή του. Σίγουρα δεν ήτα ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και το καλύτερο πρότυπο, ειδικά για τους νέους ανθρώπους στην ηλικία που αποφασίζουν για τη ζωή τους.
Με αφορμή μια συνέντευξή του παλιότερα (μας εξόργισε τότε ομολογουμένως) , παραθέσαμε μια σκληρή κριτική για όσα είπε. Πιστεύουμε πως και σήμερα πού έφυγε ο καλός καλλιτέχνης, η αρνητική εκείνη κριτική είναι εποικοδομητική, επειδή ακριβώς δεν κρύβει, δεν αποσιωπά τα στοιχεία της θετικής αντιπροσφοράς του.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ (14 Απρίλη 2012)
«Σε συνέντευξη που έδωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στην «Real life» μίλησε για την περιπέτεια υγείας που πέρασε, τους πολιτικούς, την ευτυχία και άλλα πολλά. Δεν χάνει ποτέ το χιούμορ του – μάλιστα, δίπλα από το κουδούνι του έχει γράψει. «Η κρίση δεν πέρασε ποτέ αυτήν την πόρτα» – και δηλώνει μισός μουσικός και μισός αρχιτέκτονας.
Όταν ο δημοσιογράφος του λέει «πίστευα ότι θα είχατε κόψει το τσιγάρο μετά τις περιπέτειες της υγείας σας», εκείνος απαντά:
«Ναι, καλά. Χέστηκα! Κατ’ αρχήν, το ’94 μου έκανε ένα μπαϊμπάς ο υπέροχος Γιακούμπ. Από τότε μέχρι τον περασμένο Γενάρη, οπότε είχα το καινούργιο επεισόδιο με την καρδιά μου, οι γιατροί μου έλεγαν «Περπάτα, κόψε το τσιγάρο, μην πίνεις.». Αλλά εγώ συνέχισα να κάνω αυτά που ήξερα και δεν άλλαξα τίποτα στη ζωή μου, βαρέθηκα να ασχολούμαι με το τι ακριβώς πρόβλημα έχω και είπα. «Αυτός είμαι, όσο ζήσω, όσο πάει!». Το ’94 είχαν φράξει μερικές βασικές αρτηρίες, τις οποίες αντικατέστησαν στο χειρουργείο.
Και ορισμένες από αυτές έφραξαν ξανά. Υπάρχει όμως, μια καλή, η οποία λειτουργεί ακόμα. Μου είπε πρόσφατα μια καρδιολόγος: «Ρε συ, Λουκιανέ, έχεις κλειστή τη Συγγρού και τη Σταδίου, αλλά υπάρχει ακόμα η Πανεπιστημίου η οποία δουλεύει. Μπορείς να κόβεις δρόμο από κει.». Από το ’94 και μετά έπαθα και καρκίνο στον πνεύμονα, αλλά ούτε σ’ αυτή την περίπτωση μάσησα.»
΄Οσο σκέφτομαι πως μια εποχή άκουγα τα τραγούδια αυτού του ανόητου και περιθωριακού τύπου και η γενιά μου τον θεωρούσε για χρόνια «ξεχωριστό», πάω να σκάσω, ντρέπομαι, διαβάζοντας αυτά που λέει ο τύπος σήμερα στο άθλιο έντυπο του Χατζηνικολάου. Χαμένος από χέρι, περιθωριακός, απολίτικος, παρτάκιας απεδείχθη ο Κηλαηδόνης.
Εν τάξει, Λουκιανέ. Θα περάσουμε το μήνυμα, που μας δίνεις στα παιδιά μας. Καπνίστε μπάφους, καταναλώστε οινοπνεύματα και αν μείνετε με μια αρτηρία κι αν σας πλακώσουν καρκίνοι, δεν τρέχει και τίποτα.
Αυτό είναι μαγκιά!»
.6.ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Ο οίκος Fitch υποβάθμισε το αξιόχρεο του τουρκικού Δημοσίου
