1. ΣΑΡΤΡ. “ΚΟΛΑΣΗ” ΤΟΥ ΚΑΙ Η… LIBERATION
2. ΜΠΙΛ ΓΚΕΪΤΣ. ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΖΑ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
“ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Η Liberation έβγαλε τα μαχαίρια: Ευτυχώς που η Μπριζίτ είναι ηλικιωμένη
![Η Liberation έβγαλε τα μαχαίρια: Ευτυχώς που η Μπριζίτ είναι ηλικιωμένη [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/brigitte708_3.jpg?itok=uy1yovRs)
Ενα χρονογράφημα με το ξυράφι στο χέρι έγραψε η δημοσιογράφος της Liberation Marcela Iacub για τη νέα Πρώτη Κυρία της Γαλλίας.
Η χρονογράφος, ενώ επιφανειακά δεν λέει κακή κουβέντα για την Μπριζίτ Μακρόν, κάτω από τις γραμμές επιτίθεται ειρωνικά στον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, ο οποίος έχει θεωρητικοποιήσει τη σχέση του με την κατά 25 χρόνια μεγαλύτερη σύζυγό του και την υπερασπίζεται σαν να ήταν κάτι φυσικό και αυτονόητο, κάτι που οι νέοι άνδρες δεν κατανοούν γιατί είναι κουτοί.
Γράφει η γαλλική εφημερίδα:
Δεν θα κάνει τη γλάστρα όπως όλες οι σύζυγοι των προέδρων της 5ης Δημοκρατίας;
Επομένως, σκέφτονται, αν η Μπριζίτ ήταν φεμινίστρια και χειραφετημένη, δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτόν τον θλιβερό ρόλο. Ωστόσο, αυτό το σκεπτικό θα ίσχυε αν η σύζυγος του νέου προέδρου ήταν νέα σε ηλικία. Αυτό όμως δεν ισχύει για την Μπριζίτ Μακρόν, της οποίας η επαγγελματική ζωή έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Και πράγματι, σε αντίθεση με τις Πρώτες Κυρίες οι οποίες προηγήθηκαν της Μπριζίτ Μακρόν, εκείνη δεν πρόκειται να σταματήσει να εργάζεται για να κάνει τη γλάστρα και να υφίσταται το κενό.
Η Μπριζίτ Μακρόν θα φροντίζει τον σύζυγό της, θα του δίνει την ισορροπία που θα έλειπε τραγικά χωρίς την παρουσία της. Να ένας ακόμη ρόλος που θα ήταν απαξιωτικός αν ήταν νεαρή γυναίκα η οποία θα έπρεπε να χτίσει την καριέρα της και να επιβιώσει επαγγελματικά με τις δικές της δυνάμεις. Ενώ στη δική της κατάσταση, δεν της λείπει τίποτα, δεν αποχωρίζεται κάτι -εκείνη έχει ήδη κάνει ένα επάγγελμα που την πάθιαζε σε όλη της τη ζωή-, οπότε θα μπορεί να διασκεδάζει απασχολούμενη με αυτόν τον νεαρό άντρα, γεμάτο ενέργεια και φιλοδοξία.
Και ενώ θα διασκεδάζει, θα προσφέρει και στον σύζυγό της κάτι που θα καθησυχάζει τους πάντες: ο λαός της Γαλλίας θα λέει ότι αν αυτός ο νεαρός άντρας, τον οποίο δεν γνωρίζει ακόμη, αποδεικνύει τόσο επιμονή με μια γυναίκα πολύ πιο μεγάλη από τον ίδιο, αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι πιστός, μπορεί να είναι επίμονος και μπορεί να υπόσχεται. Ο λαός θα σκεφτεί ότι είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και όχι ένας κυνικός, ένας άνθρωπος της περιπέτειας.
Γιατί αν η Μπριζίτ Μακρόν ήταν μια νεαρή γυναίκα, στρεσαρισμένη από την επαγγελματική της ζωή, η σχέση τους δεν θα κρατούσε. Ακόμη και όταν δεν εργάζονται, οι γυναίκες νιώθουν ενοχές, σαν να ήταν υποχρεωμένες να έχουν επαγγελματική σταδιοδρομία. Αυτό προκαλεί όλο και περισσότερους καβγάδες με τους συντρόφους τους, επειδή μπορεί να ζηλεύουν την επιτυχία και την καριέρα τους.
Γυναίκες που σήμερα οι παρακατιανοί άνδρες της ίδιας γενιάς βρίσκουν πολύ ηλικιωμένες. Ανδρες στους οποίους η επαγγελματική φιλοδοξία είναι αρκετά ισχυρή ώστε να αναζητήσουν την ευτυχία στην αγκαλιά μιας γυναίκας που έχει βγει στη σύνταξη».
“Ο καλύτερος δημοσιογράφος έχει σκοτώσει τη μάνα του”, λένε στο ίδιο το δημοσιογραφικό συνάφι τους. Κι εμείς παλιότερα εδώ είχαμε συμπληρώσει, “αφού πρώτα την είχε βιάσει”. Κι αν σκοτώνει κάποιος την ίδια του τη μάνα, γιατί θα δίσταζε να κακοποιήσει βάναυσα ,εν προκειμένω και να ασελγήσει, όχι τόσο στο ίδιο της το φύλο (γυναίκα η δράστις και γυναίκα το θύμα), αλλά στην έννοια ΄Ανθρωπος;
Η Marcela Iacub, δημοσιογράφος της Liberation διέπραξε κι αυτό το ανοσιούργημα. Και πρέπει να διακατέχεσαι από ανεξέλεγκτη φασιστική προδιάθεση, να είσαι από φύση διεστραμμένος χαρακτήρας ,για να βουτάς την πένα σου στα βοθρολήμματα του ηλικιακού ρατσισμού και με το “χρώμα” τους να χαράζεις λέξεις-ύβρεις για συνάνθρωπό σου. Και να εκθέτεις το κατόρθωμά σου στις σελίδες ενός «εντύπου», πάλαι ποτέ ταγμένου στην υπηρεσία του Ανθρώπου και τον αγώνα για την κατίσχυση των ατομικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Κι ακόμα χειρότερα, αν διαπράττεις το έγκλημα ως πληρωμένος δολοφόνος -κονδυλοφόρος, όπως είναι, άλλωστε, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι. ΄Οταν γράφεις υποχρεωτικά, κατόπιν εντολής του αφεντικού, ο οποίος, ως γνωστό, χαράζει και τη γραμμή του εντύπου του. Και είναι εκείνος που σε πληρώνει ως υπάλληλό του. Και έτσι μόνο διεκπεραιώνεται η αγοραπωλησία. Αυτονόητο, είναι, μετά από τέτοιο αλισβερίσι, να δείχνεις ανυπόφορα πόσο ανήθικος και κρετίνος μπορεί να είσαι.
Η δημοσιογράφος εδώ, με τη λογική δέσμευση της υπαλλήλου που πληρώνεται για να διαθέσει την πένα της στη βιομηχανία παραπληροφόρησης, όπως έχει πια καταντήσει και η Liberation, κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Το γεγονός πως δε διστάζει να διαπράξει δημοσιογραφική αλητεία με την αήθη επίθεση κατά της συζύγου του Γάλλου προέδρου, μόνο και μόνο γιατί δεν ειναι πια νέα, είναι πια το σύνηθες και όχι η εξαίρεση.
Κι εδώ, η γραμμή του αφεντικού (εν προκειμένω των μετόχων της πάλαι ποτέ αριστερής εφημερίδα) γα τους λόγους που εξηγούμε στη συνέχεια, θέλει «αίμα στην αρένα» της γαλλικής κοινωνίας. Το έγκλημα της Μπριζίτ είναι εξωφρενικό και ασήκωτο για τη συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης. «Ρίχνει» η… αλλόκοτη θείτσα, στη σχέση της μια ολόκληρη 25ετία στον 40χρονο άντρα της! Κι αυτό, ως γνωστό, είναι έγκλημα καθοσίωσης στην κατευθυνόμενη και διαμορφούμενη, κυρίως από τις «αγορές», παγκόσμια κοινωνία.
Εικονική φαίνεται να είναι η μετακίνηση προς τα εμπρός του ημερολογιακού δείκτη, ώστε να δείχνει 21 αιώνα. Αυτή η χρονική μετατόπιση δε συνεπάγεται απαραίτητα και πρόοδο και αλλαγή στη νοοτροπία των μελών των κοινωνιών μας. Η στερεότυπη ,ας πούμε, εδώ και χρόνια τακτική που προωθεί η Αγορά, θέλει ροζ εκδοχή του έρωτα και του σεξ, συγκεκριμένα-καθορισμένα πρότυπα ομορφιάς, απαραίτητο χάσμα γενεών και φυσικά λίαν απαραίτητο το στοιχείο της αιώνιας νεότητας, που “φτύνεις αίμα” γα να το αποκτήσεις και να το διατηρήσεις. Στο ίδιο πακέτο περιλαμβάνεται κατάλογος υποδείξεων και για τους ηλικιακούς περιορισμούς. Για να ντυθείς ,ας πούμε έτσι και όχι αλλιώς. Να πας σ΄αυτό και όχι στο άλλο κέντρο διασκέδασης. Να κάνεις σεξ ή να συντροφεύσεις με τον προκαθορισμένων προδιαγραφών εμφάνισης, συμπεριφοράς και…χρονολογίας γέννησης και ζωδίου , σύντροφο.
΄Εχουμε πρόσφατα αναπτύξει το κατεστημένο θέμα της διαφοράς ηλικίας, ειδικά της γυναίκας, σε ένα ζευγάρι με αφορμή αυτόν ακριβώς τον ηλικιακό ρατσισμό -παραλήρημα της εμπορικής βιομηχανίας κατά της…ηλικιωμένης Μπρζίτ και τη χολή που αφήνουν για το ατύχημα να έχει γεννηθεί νωρίτερα από το νέο σύζυγό της. Και βέβαια, δε θα υπήρχε πρόβλημα, αν η διαφορά ηλικίας ήταν αντίστροφη στο προεδρικό ζευγάρι. Αλλά, δε θα αναμηρυκάζουμε εδώ πάλι τα ίδια.
Θα επιχειρήσουμε, όμως, με αφορμή αυτό το κείμενο-δηλητήριο για μια γυναίκα από γυναίκα δημοσιογράφο που δημοσιεύτηκε, όχι σε ένα γαλλικό η αγγλικό ταμπλόιντ, αλλά στην εφημερίδας Liberation, να επισημάνουμε σε μια σύντομη ανάλυση την κατρακύλα ενός εντύπου, Μύθου της Αριστεράς και πώς στις μέρες μας το ίδιο έντυπο κατάντησε ένα εξέχον μέλος στο κλαμπ των βιομηχάνων παραπληροφόρησης.
Να εξηγήσουμε, όμως, πρώτα τη σημασία και τους χαρακτηρισμούς «εμπορική δημοσιογραφία» και «βιομηχανία παραπληροφόρησης», που συνηθίζουμε να επιστρατεύουμε στις χρηστικές μας ανάγκες στα κείμενα. Δεν πρόκειται λοιπόν για κάτι άλλο παρά για τον Τύπου ,ο οποίος διαχειρίζεται την είδηση, την πληροφορία, την κριτική ως προϊόντα κέρδους, μαρξιστικής υπεραξίας. Με άλλα λόγια, για να το πούμε και….ευαγγελικά, η αποκλειστική και ως εκ τούτου κυρίαρχη αντίληψη του σημερινού Τύπου ακούει στην υπόμνηση “Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν”.
Η Liberation ,λοιπόν, για τους παλιότερους, υπήρξε πράγματι ένας μύθος της δημοσιογραφίας. Ιδρύθηκε το 1973 από το μεγάλο μαρξιστή φιλόσοφο του υπαρξισμού και της φαινομενολογίας Ζαν Πολ Σαρτρ. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν αποτέλεσε μόνο ένα από τα έντυπα της αριστεράς εκείνης της εποχής, αλλά και σύμβολο προοδευτικής διανόησης και κουλτούρας.
Οι ΄Ελληνες ,ως ευρύτερο κοινό γνώρισαν τη γαλλική εφημερίδα εξαιτίας της δημοσίευσης της προκήρυξης της Α΄17 Ν για τη δολοφονία του Γουέλς τον Δεκέμβριο του 1975. Οι ελληνικές εφημερίδες δεν δημοσίευσαν την προκήρυξη, γι΄αυτό και το κείμενό της παραδόθηκε ,άγνωστο πώς από το συντάκτη της στον Σερζ Ζιλί.
Η προκήρυξη έμεινε στο συρτάρι της Liberation αδημοσίευτη. Αλλά μετά τη δεύτερη εμφάνιση της οργάνωσης με τη δολοφονία Μάλλιου και την αποστολή και της δεύτερης προκήρυξης προς την ίδια εφημερίδα, μέσω ταχυδρομείου αυτή τη φορά, αποφασίστηκε η δημοσίευσή τους. Η ισχυρή άποψη ότι ο Ζαν Πολ Σαρτρ ήταν ο κομιστής της πρώτης προκήρυξης της 17Ν,όπως ακουγόταν έντονα εκείνη την εποχή, δεν είναι καθόλου απίθανη.
΄Εκτοτε, “κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι”, και η περίφημη εφημερίδα-κόρη του μαρξιστή και υπαρξιστή φιλόσοφου Σαρτ, κατάντησε με τον καιρό αγνώριστη, ΄Ενα “πολύχρωμο”, κιτς πολυκατάστημα της εμπορικής βιομηχανίας ,που είναι ανοικτό σε κάθε πελάτη και μαυλίζει οποιονδήποτε αγοραστή, αφού διαθέτει πια μια μεγάλη γκάμα (υπο)προϊόντων για όλα τα γούστα. Από τσιτάτα και αριστερόστροφες κορώνες, μέχρι εθνικιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα, σαν το παραπάνω κείμενο. “Απ΄όλα έχει ο μπαξές” τελικά, ώστε , αν ζούσε σήμερα ο ιδρυτής της στοχαστής Σαρτρ, θα αναφωνούσε οργισμένος πως μαζί με τους «άλλους», κόλασή του πια είναι και η … Liberation!
Δεν είναι πολλά χρόνια (Φλεβάρης 2014) που πολλοί από τους δημοσιογράφους της εφημερίδας είχαν επισημάνει και μάλιστα ευθέως αυτή την τρομακτική μετάλλαξη της αριστερής Liberation σε κείμενό τους με τον εύγλωττο τίτλο
«Είμαστε μία εφημερίδα, όχι ένα εστιατόριο, όχι ένα κοινωνικό δίκτυο»
Με ένα ηχηρό πρωτοσέλιδο η γαλλική εφημερίδα Liberation βροντοφωνάζει: «Είμαστε μία εφημερίδα, όχι ένα εστιατόριο, όχι ένα κοινωνικό δίκτυο, όχι ένας πολιτιστικός χώρος, όχι ένα τηλεοπτικό πλατό, όχι ένα μπαρ, όχι μια μηχανή εκκόλαψης επιχειρήσεων».
Με το επαναστατικό της πρωτοσέλιδο οι δημοσιογράφοι της ιστορικής αριστερής εφημερίδας λένε «όχι» στις αποφάσεις των μετόχων της που θέλουν να τη μετατρέψουν σε «κοινωνικό δίκτυο».
Τότε, στις 9/2/2014, είχαμε κι εμείς εδώ σχολιάσει το παραπάνω δημοσίευμα ως εξης:
Αφήστε τις μεγάλες κουβέντες. “Μαγαζάκι” την καταντήσατε και σεις (και μάλιστα προ πολλού) την πραγματικά “αριστερή” κάποτε εφημερίδα του Σαρτρ. Πληρώνεστε για να γράφετε. Κι αυτό, ίσως, δε θα ήταν κακό (και ο γιατρός πληρώνεται για να κάνει μια εγχείριση), αν παίρνατε μεν ένα μισθό, αλλά να γράφατε έξω από “γραμμές” και υποδείξεις. Δεν το κάνετε, όμως, ούτε και σεις πια, πολύ καιρό τώρα.
Ανήκετε πλέον στη “βιομηχανία παραπληροφόρησης”, ειδικά μετά τον ξεπεσμό και την παραμόρφωση της Αριστεράς στη Ευρώπη. Μόνο ευκαιριακές, χρησιμοθηρικές, ενώσεις οπαδών και κομματικά μορφώματα, τύπου ελληνικού ΣΥΡΙΖΑ, εκπροσωπεί πλέον η Αριστερά. Γι αυτήν γράφετε; Αυτούς τους οπαδούς αποκαλείτε σεις αριστερούς; Να τους χαίρεστε! Εμάς, μας συγχωρείτε, δε θα… πάρουμε».
Καταλυτικό, όσο και αποκαλυπτικό για τον κατήφορο της εφημερίδας του Σαρτρ ,ήταν και το κείμενο του διευθυντή της Νικολάι Ντεμορά ,ο οποίος παραιτήθηκε και αποχώρησε όταν διαπίστωσε σε τί βάθος είχε πια προχωρήσει η διάσταση συνατκτών και μετόχων στην «επιχείρηση». Σε αποκλειστική του συνέντευξη που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Le Monde, έλεγε:
“Αποφάσισα να παραιτηθώ από τη θέση του διευθυντή και να αποχωρήσω από τη Liberation. Η Liberation διέρχεται πλέον μία ανοικτή κρίση…”
Η Liberation διέρχεται πλέον μία ανοικτή κρίση…θεωρώ ότι αποτελεί δική μου ευθύνη ως επικεφαλής να ξαναδώσω περιθώρια ελιγμών και διαπραγμάτευσης στις διαφορετικές πλευρές”, δηλώνει.
“Χθες ακόμη έγινα αποδέκτης της πλήρους και απόλυτης υποστήριξης των μετόχων και λαμβάνω την απόφαση αυτή διότι θεωρώ ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Liberation πρέπει να απεμπλακεί, με μία ξεκάθαρη σύγκρουση ανάμεσα στην σύνταξη και μέρος των μετόχων.
Κατά τη διάρκεια των τριών ετών που πέρασα στη Liberation αντιμετώπισα σοβαρές κρίσεις, αλλά είναι η πρώτη φορά που γίνεται ξεκάθαρο ότι πρέπει να κινηθώ”, προσθέτει.
Να σημειώσουμε πως Ο Νικολά Ντεμοράν ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας τον Μάρτιο 2011,
Με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις του με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας επιδεινώθηκαν και δέχθηκε τέσσερις ψήφους μομφής εναντίον του.
Η κρίση κορυφώθηκε την Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014, κατά την απεργία στη Liberation, όταν το κείμενο που έγραψε για το φύλλο της επόμενης ημέρας δεν έγινε δεκτό από την συντακτική ομάδα.
Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας , που διέρχεται σοβαρή οικονομική κρίση, ανακοίνωσαν την Κυριακή την πρόθεσή τους να αντιταχθούν σε σχέδιο των μετόχων για την μετατροπή της εφημερίδας σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Οι μέτοχοι της Liberation, παρουσίασαν την περασμένη Παρασκευή σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η εφημερίδα θα μετατραπεί σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με πολλαπλές επί πληρωμή εφαρμογές πολυμέσων και τα γραφεία της σε πολιτιστικό κέντρο.
Η απροσδόκητη ανακοίνωση του σχεδίου αυτού, που μετατρέπει την εφημερίδα σε χάρτινο αξεσουάρ, έπεσε σαν κεραυνός στη συντακτική ομάδα,
Ενδεικτικό της «αλλαγής πλεύσης» και της επιλογής της “πεπατημένης”, για να κυκλοφορεί και να κερδίζει πλέον η εφημερίδα ,είναι και το παρακάτω κείμενο, που ανεβάσαμε στις 13-4-2014.
” Το προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο της Liberation: Μαστουρώστε… ελεύθερα!
«Μαστουρώστε υπεύθυνα» (Droguez-vous avec modération) καλεί τους Γάλλους η εφημερίδαLiberation και μάλιστα από το… πρωτοσέλιδό της!
Δεν είναι η πρώτη φορά που η γαλλική εφημερίδα τάσσεται υπέρ της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών. Απλά αυτή τη φορά το κάνει με… πρωτοσέλιδο!
Πέρα από το πρωτοσέλιδό της, η εφημερίδα ασχολείται με το θέμα των ναρκωτικών και στο editorial της, με τον αναπληρωτή εκδότη της, François Sergent να γράφει πως «καμία ναρκωτική ουσία δεν είναι ακίνδυνη, ωστόσο επιβάλετε οι νέοι να εκπαιδευτούν μαθαίνοντας να κάνουν χρήση ναρκωτικών υπεύθυνα».
Το πρωτοσέλιδο και η… προτροπή της εφημερίδας προέκυψε από την έρευνα του Βρετανού ψυχιάτρου Adam Winstock, που υποστηρίζει ότι το κίνητρό για την χρήση ναρκωτικών ουσιών δεν είναι η εξάρτηση αλλά η διασκέδαση.”
Και τα σχόλιά μας τότε γα το κείμενο:
Αυτή δεν είναι πια η Λιμπερασιόν ,αλλά η… “Μαστουρασιόν”. Καταλαβαίνει κανείς μετά τα τελευταία γεγονότα, ειδικά με την παραίτηση του διευθυντή της, τί “κουρκουτιασμένα μυαλά” γράφουν και “κουμαντάρουν” πλέον την πάλαι ποτέ Αριστερή και υπεύθυνη εφημερίδα που αρθρογραφούσαν οι μεγαλύτερες μορφές-διάνοιες του περασμένου αιώνα από τη Γαλλία, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
Από κει και μετά η ιδεολογική κατρακύλα της εφημερίδας υπήρξε ραγδαία. Κείμενα -σκάνδαλα ακόμα και για συντηρητικές εφημερίδες, με μπόλικο ρατσισμό και εθνικισμό, συχνά πυκνά, βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες της. Να θυμίσουμε ενδεικτικά το σφυροκόπημα του ρωσικού εθνικισμού με τους διθυράμβους υπέρ της Τατάρας,νικήτρια τραγουδίστριας Τζαμάλα στη Eurovision. ΄Όμως, η ίδια εφημερίδα είναι απολύτως άνετη με τον γαλλικό εθνικισμό που εδώ και χρόνια έχει χτυπήσει το ίδιο κόκινο όπως και ο ρώσικος. Και μάλιστα το πλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι πως το 85% των αριστερών νιώθουν Γάλλοι πατριώτες! Η Ανιές Πουαριέ, μια από τις πιο γνωστές Γαλλίδες συγγραφείς, σε ένα «ντελίριο» εθνικισμού θα δηλώσει έμπλεη εθνικιστικού οίστρου «…και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα, γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα»!
Είναι φανερό πια πως όσοι μένουν σε επάλξεις και αντιστέκονται στο Σύστημα είναι καιρός να αλλάξουν, να αναθεωρήσουν τις προτεραιότητές του αγώνα τους. Ο υπ’ αριθ. 1 κίνδυνος των κοινωνιών σήμερα είναι ο ολοκληρωτικά εξωνημένος Τύπος και η θριαμβευτική είσοδός του στην οικονομία της αγοράς. Η παραπληροφόρηση που παράγει και ενδημεί παγκόσμια είναι από τις κυριότητες αιτίες που οι κοινωνίες παραμένουν στάσιμες ιδεολογικά και αργεί ο πολιτισμός να αποκτήσει το βασικό του χαρακτηριστικό που είναι ο ανθρωποκεντρισμός. Και ο παγκόσμιος Τύπος πρωτοστατεί στη κατασκευή βαριδιών, για να μένει ο σύγχρονος άνθρωπος καθηλωμένος στο έδαφος.
Οι ρατσισμοί, οι εθνικισμοί, ο φονταμενταλισμός, η φτώχεια, η εκμετάλλευση ,τα μνημόνια εδώ σε μας , τα περισσότερα αρρωστήματα του πλανήτη είναι γεννήματα-τέρατα ,που μορφώθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην μήτρα της παραπληροφόρησης, της χάλκευσης της είδησης, της στρατευμένης επιλογής και της στρεβλής κριτικής του ιστορικού γίγνεσθαι Και η μολυσμένη αυτή μήτρα που γεννά τέτοια τέρατα έχει ονόματα και τίτλους: ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ-ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ- ΒΑΡΩΝΟΙ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ.
Το καθήκον κάθε έντιμα αγωνιζόμενο ιδεολόγου, είναι πια η συστράτευση στον αγώνα για το γκρέμισμα ενός από τα ισχυρότερα οχυρά που πύργωσε το Σύστημα ,για να επιτηρεί και να ελέγχει τη ζωή των κοινωνιών και του ατόμου. Τον “Τύπο”. Είναι καιρός να δώσουμε προτεραιότητα ,αλλά προπαντός ισχύ και περιεχόμενο στο μήνυμα, όπως εκφράζεται στο παλιό εκείνο σύνθημα : “Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» . ΄Ωρα να τραβήξουμε τα πλουμιστά φύλλα συκής τους. Να μείνει σε κοινή θέα η απαίσια, πλαδαρή γύμνια τους.
2. Ο Μπιλ Γκέιτς αποκάλυψε τι θα σπούδαζε σήμερα αν ξεκινούσε από την αρχή
Συγκεκριμένα, ο συνιδρυτής της Microsoft «θυμήθηκε» τα φοιτητικά του χρόνια και δημοσίευσε στο Twitter μερικά εμψυχωτικά μηνύματα για όσους νέους τον ακολουθούν.Ο Μπιλ Γκέιτς ανέφερε, μάλιστα, πως αν καθόταν και πάλι στα έδρανα θα έκανε σπουδές πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη, την ενέργεια ή τις βιοεπιστήμες, αναφέροντας πως και οι τρεις τομείς είναι πολλά υποσχόμενοι, καθώς έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία.Οι επιλογές του προφανώς δεν είναι τυχαίες, μιας και οι ειδικοί της τεχνολογίας και της οικονομίας έχουν ήδη πει πως τα επόμενα χρόνια οι εταιρίες θα χρησιμοποιήσουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ΄ότι σήμερα την τεχνητή νοημοσύνη, έτσι ώστε να αυτοματοποιήσουν τα εργοστάσια, τους εργοταξιακούς χώρους τους και τις θέσεις λιανικής πώλησης.Ήδη ο δισεκατομμυριούχος έχει προβλέψει πως η ανθρωπότητα θα δει ένα «θαύμα ενέργειας» μέσα στα επόμενα 15 χρόνια.
Την ίδια ώρα, η αγορά βιοτεχνολογίας των ΗΠΑ αυξάνεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς, καθώς οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται στο να αναπτύξουν πιο έξυπνα φάρμακα και επιλογές θεραπείας για ανθεκτικά βακτήρια. Η συμβουλή του Γκέιτς για τα τρία αυτά πεδία προέρχεται από προσωπική εμπειρία. Ως πρόεδρος του Ιδρύματος Gates, ξέρει από πρώτο χέρι πόσο μεγάλη πρόοδο έχει γίνει στην αυτοματοποίηση των πιο απλών εργασιών του, την εξάλειψη των ασθενειών και την προσέλκυση εναλλακτικών πηγών ενέργειας στις φτωχότερες περιοχές του κόσμου.
Ο Γκέιτς, του οποίου η περιουσία ανέρχεται στα 86 δισ. δολάρια, αυξημένη κατά 11 δισ. Δολάρια από το πέρσι, είπε επίσης μερικά αποφθέγματα για την ζωή αναφέροντας μεταξύ άλλων πως η νοημοσύνη ενός ανθρώπου δεν είναι τόσο σημαντική και κυρίως δεν είναι μονοδιάστατη. Ο δισεκατομμυριούχος επισήμανε πως του πήρε χρόνια να μάθει για το πόσο άνισος είναι ο κόσμος, κάτι το οποίο δεν του έμαθε κανείς όταν πήγαινε σχολείο.