ΑΝ ΔΕ ΒΟΥΤΗΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ-ΕΘΝΙΚΗ “ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ” ΗΡΩΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΣΑΙ

Ασυνήθιστα μικρός θόρυβος προκλήθηκε πρόσφατα από δύο δημοσιοποιημένα σοβαρά γεγονότα . Το πρώτο γεγονός αφορά ένα βίντεο στο οποίο καθηγητής δημόσιου σχολείου απευθυνόμενος στους μαθητές του εκφράζεται απαξιωτικά για το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Παύλο Μελά , τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και άλλα πρόσωπα της ιστορίας μας.

«Ο Παύλος Μελάς είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα», ακούγεται να λέει στους μαθητές του ο καθηγητής χημείας σε σχολείο της Κέρκυρας και ο Μακεδονομάχος αποτελεί χείριστο δείγμα του ελληνικού πολιτισμού και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ήρωας». Μάλιστα, όταν ένας από τους μαθητές του λέει πως «και ο Κολοκοτρώνης ήταν Τούρκος», ο καθηγητής απαντά: «Σου είπα τι ήταν ο Κολοκοτρώνης. Σκότωνε γυναικόπαιδα, το έγραψε στα απομνημονεύματά του να πας να τα διαβάσεις ο ίδιος…».

Στη συνέχεια ακούγεται ο καθηγητής να διατυπώνει την άποψη ότι «η Μπουμπουλίνα εξαγόρασε τη ζωή των Εβραίων κυριών της Τρίπολης, όταν τους πήρε τα κοσμήματα. Τους πήρε όλα τα χρυσαφικά και τους».

Ας επισημανθεί ,ως άκρως αρνητικό φαινόμενο, η στάση της Ένωσης Καθηγητών της Κέρκυρας , η οποία όχι μόνο δεν καταδίκασε το μεμονωμένο αυτό γεγονός , αλλά διατύπωσε την άποψη: «Δε γίνεται να δημιουργείται ένα τέτοιο θέμα τώρα αυτήν τη χρονική περίοδο. Αυτή είναι η Δημοκρατία εξάλλου. Nα ακούγονται όλες οι απόψεις και τα παιδιά να καταλήγουν σε δικά τους συμπεράσματα (sic!!!)». Αυτά διατύπωσε δημόσια η Μαρίνα Ράπτη , πρόεδρος της ΕΛΜΕ Κέρκυρας.

Το δεύτερο γεγονός αφορά το θαρραλέο νεαρό Κύπριο , ο οποίος κατέβασε την τούρκικη σημαία από σχολείο των Κατεχομένων. Ωστόσο, σε άρθρο της φιλόλογος από την Κύπρο τον κατηγορεί για «παθολογική ηρωολατρεία», «εχθροπάθεια» και για « θυματοφάνεια». Ταυτόχρονα στοχοποιεί την κυπριακή εκπαίδευση για «σημαιολαγνεία» και « εθνοκαπηλεία».

Ξεχνούν ή σκοπίμως αγνοούν οι επικριτές των εθνικών μας ηρώων ότι παρά τα λάθη τους οι ήρωες κρίνονται στην εποχή τους και από την προσφορά τους στο έθνος.

Είναι εύκολο σήμερα λόγω ιδεοληπτικών αναγκών οι ήρωες που έχουν κριθεί από τη ιστορία να έχουν στοχοποιηθεί και να έχουν δώσει τη θέση τους σε πολιτικά θέσθετα και σε σύγχρονους «ήρωες» των Εξαρχείων, του Κερατσινίου και της οδού Γλάδστωνος. Παράλληλα είναι συχνό φαινόμενο να αγνοούνται, να αποσιωποιούνται και να παραποιούνται πρόσωπα και γεγονότα που δεν είναι σύμφωνα με τα πλαίσια μίας «προοδευτικής δημοκρατικής εκπαίδευσης».

Είναι σημείο των καιρών σήμερα να κατηγορείς διαχρονικά πρόσωπα για πατριδοκαπηλεία και εθνικισμό , αλλά είναι δύσκολο να τους διαγράψεις από την ιστορία και να προκαλέσεις λήθη για την εξυπηρέτηση ιδεολογικών αναγκών.

Οι ιδεολογίες και η ιστορία έχουν διαφορές. Τα ιστορικά πρόσωπα δεν κρίνονται με βάση τις ιδεολογικές ανάγκες κάθε εποχής , αλλά από την καταξίωσή τους στο χρόνο, στη φήμη και στη συνείδηση κάθε λαού.

***

Μπορεί  από την  καθαρή   ιστορική ,αλλά και  ανθρωποκεντρική  οπτική γωνία να είναι (και είναι)  … τζίφος όσα λέει ο Τζίφας  στις εξάρσεις πατριδοκαπηλείας και εθνικισμού  παραπάνω .  Και  όταν, μάλιστα, δε διστάζει να  μπλέκει και την Ιστορία στα φληναφήματά του  (προφανώς οι ιστορικές του απαιτήσεις  είναι επιπέδου  ύλης   εγχειριδίου Ιστορίας Γυμνασιακών τάξεων) για την ενίσχυση του εθνικιστικού  παροξυσμού που τον διακατέχει.  Αλλά,  οφείλουμε να παραδεχτούμε πως έχει δίκιο σε κάτι.

Γράφει :   “Ξεχνούν ή σκοπίμως αγνοούν οι επικριτές των εθνικών μας ηρώων ότι παρά τα λάθη τους οι ήρωες κρίνονται στην εποχή τους και από την προσφορά τους στο έθνος” Και συνεχίζει:  “Τα ιστορικά πρόσωπα δεν κρίνονται με βάση τις ιδεολογικές ανάγκες κάθε εποχής , αλλά από την καταξίωσή τους στο χρόνο, στη φήμη και στη συνείδηση κάθε λαού”.

΄Ηρωας,   επομένως, δεν είναι,  κατά  το κουρκουτιασμένο     μυαλό του  Ελληνάρα  συντάκτη  , για παράδειγμα , ο ακτιβιστής-διασώστης ανθρώπων Ιάσονας Αποστολόπουλος ,  του οποίου   η ερίτιμος  πρόεδρος της Δημοκρατίας  ακύρωσε την παρασημοφόρησή του. ΄Ηρωας, όμως,  είναι  ο Μίκης Θεοδωράκης στη κηδεία του οποίου   θα παραστεί και  η ίδια η πρόεδρος,  προφανώς   γιατί ο Μίκης υπήρξε  σπουδαίος  πατριώτης  Ελληνας ,   όπως  κι από τα αποσπάσματα της συνέντευξης που παραθέσαμε,  βγαίνει ξεκάθαρα .   Αν ήταν μόνο μουσικοσυνθέτης και μάλιστα κομμουνιστής,   είναι σίγουρο πως   δε θα  υπήρχε  στην κηδεία του τέτοια υψηλή πολιτειακή    εκπροσώπηση.

Να μην ξεχνάμε, επίσης,   πως  ο Μίκης Θεοδωράκης ,όπως όλοι γνωρίζουν, πέρα από ΄Ελληνας πατριώτης, υπήρξε και   Μακεδονομάχος, αλλά  και  Εβραιο-Σκοπιανο-Τουρκοφάγος και ακόμα χειρότερα  “συναγωνιστής”  του Μιχαλολιάκου στο Σύνταγμα! Αυτή του την πλευρά δε θέλει να θυμάται κι ούτε τη ανέφερε στο μήνυμά της για το θάνατο του μουσικοσυνθέτη  η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.  Αλλά ούτε  και οι πάλαι ποτέ σύντροφοί του στο ΚΚΕ.

  Σύμφωνα , λοιπόν,  με την  ιστορική παιδεία   και τον  πατριωτικό ιδεασμό του συντάκτη  του  άρθρου  που παραθέσαμε  ο  (κατά δήλωση του ίδιου ακόμα) κομμουνιστής   μουσικοσυνθέτης ,  δεν κρίνεται με βάση  τον  ιδεολογικό του προσανατολισμό, έστω και δεκαετίες πριν και μάλιστα με  αριστερή ιδεολογία,  σφοδρά  αντιτιθέμενη    στον εθνικισμό    , αλλά “από τη φήμη του   και τη συνείδηση κάθε λαού”.   Και η Ιστορία οφείλει  να λησμονεί και να διαγράφει εγκλήματα και  παρεκτροπές που έγιναν με πνεύμα πατριωτισμού  και εθνικοφροσύνης ,υποστηρίζει ο ίδιος.

Η  Ιστορία, κατά Τζίφα , οφείλει να παρέχει εύκολα και απλόχερα συγχωροχάρτια σε αυτού του είδους  τους  ήρωες, τους εθνικούς ,  έστω κι αν τα εγκλήματά τους είναι ειδεχθή και ανίερα. ΄Απαντες  εξιλεώνονται, αν διέπραξαν  ακόμα και αισχρά  εγκλήματα   για την πατρίδα !   Το έθνος  είναι η “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” ,που όποιος πέφτει, εξαγνίζεται και  θεραπεύεται από κάθε αρρώστημα.    Και  πλέον στη συλλογική πατριωτική  μνήμη,  διασώζεται  ΜΟΝΟ  ως ήρωας.

Να ανοίξουμε μια αποκαλυπτική  σελίδα της  Ελληνική ιστορίας που αναφέρεται σε ήρωες της Επανάστασης του 1821. Αυτοί που  σύμφωνα με όσα  η εθνικιστική ιστορία πρεσβεύει,   είναι καταξιωμένοι στη συνείδηση του λαού.

Όπως γράφει, λοιπόν  ο Μπερνάρ Πιερόν  ( πρβλ, μελέτη «Εβραίοι και Χριστιανοί στη νεότερη Ελλάδα. Ιστορία των διακοινοτικών σχέσεων από το 1821 ώς το 1945»)  από το 1821 μέχρι το 1831 που ιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος, ο Εβραϊκός Πληθυσμός της Ελλάδος συρρικνώθηκε δραματικά εξ αιτίας των σφαγών και της μετανάστευσης. Οι Εβραίοι έφευγαν από την Ελλάδα για να μην τους σφάξουν οι Έλληνες! Οι Εβραϊκές Κοινότητες της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας εξαλείφθηκαν παντελώς από τους επαναστατημένους Έλληνες.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 1821 οι Έλληνες κατέλαβαν την Τριπολιτσά, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπολίνα ,οι άλλοι οπλαρχηγοί  και τα παλληκάρια τους, έσφαξαν 5.000 Εβραίους! Ο Πιερόν  δανείζεται τη μαρτυρία  του  μεγάλο Γάλλου περιηγητή Πουκεβίλ για να μας δώσει μια εικόνα της σφαγής:  Οι χριστιανοί ,λέει, σφάζανε μέχρι και τα ζώα των Εβραίων!  Και  ο αυτόπτης μάρτυς Μαξίμ Ρεμπό διηγείται: Συχνά ένας Έλληνας που πάει να μαχαιρώσει έναν Μουσουλμάνο, τον παρατάει για να σκοτώσει έναν Εβραίο. Οι Ισραηλίτες της Τριπολιτσάς θανατώθηκαν όλοι, οι περισσότεροι από αυτούς ρίχτηκαν στην πυρά. Και οι περιουσίες τους καταληστεύθηκαν από τους φονείς τους.

Οι  ίδιοι οι ΄Ελληνες   εξηγούσαν και εξηγούν και  σήμερα το φοβερό Αντισημιτισμό που επικράτησε  το 1821, κυρίως  γιατί υπήρχε το παραδοσιακό Χριστιανικό μίσος απέναντι στον «θεοκτόνο» Λαό των Εβραίων που σταύρωσε τον Ιησού  Χριστό  και λιγότερο γιατί  οι υπήκοοι  αυτοί  της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήταν  ομογενείς-ομοθενείς.  ‘ ΄Αλλωστε, οι  άλλες μη ελληνικές μειονότητες που ζούσαν ως υπήκοοι της Πύλης, δεν καταδιώχτηκαν ή  κατασφάχτηκαν  από τους επαναστατημένους  ΄Ελληνες την ίδια εποχή.

Να το ξεκαθαρίσουμε.  Ο Κολοκοτρώνης,  η Μπουμπουλίνα,   οι Μαυρομιχαλέοι, οι άλλοι οπλαρχηγοί και οι επαναστάτες που τους ακολουθούσαν,     υπήρξαν  αντρειωμένοι . Και  μεταξύ  άλλων ομοίων τους , ήταν  οι συντελεστές της  “εθνικής ανεξαρτησίας”.  Και τους τιμάμε γι΄αυτό.

΄Οπως   τιμάμε επίσης  τον ΄Αρη Βελουχιώτη , το Νίκο Μπελογιάννη και όλους τους νεότερους  ήρωες  αγωνιστές  για τη   συμμετοχή τους τούτοι  στην κοινωνική επανάσταση  για την οποία  έδωσαν  και τη ζωή τους.   Αυτονόητες και ξεκάθαρες τέτοιες διαπιστώσεις στις σελίδες της αστράτευτης Ιστορίας.

΄Ομως , το νόμισμα  έχει πάντα δυο όψεις. Και είναι τουλάχιστον, ανήθικο,   άπρεπο και  υποκριτικό    η Ιστορία να δέχεται και να παρουσιάζει μόνο την ηρωική πλευρά των πρωταγωνιστών του ιστορικού γίγνεσθαι. Η  ευθύνη  της Ιστορίας είναι να αποδίδει  “τα του  Καίσαρος τω Καίσαρι”.   Να μην  ωραιοποιεί, να μην εξιδανικεύει να μην ψεύδεται, να μη  αποκρύπτει .

Στον Κολοκοτρώνη να  του  αναγνωρίζει τον αγώνα για  ελευθερία της  Ελλάδας. Αλλά  επίσης να χρεώνει στον ίδιο  το μέγα έγκλημα   της γενοκτονία Τούρκων και Εβραίων το Σεπτέμβρη  του 1821 στην Τριπολιτσά.   Τον τιμάμε για το πρώτο ,τον κρίνουμε και τον κατακρίνουμε για το δεύτερο.   Χωρίς  κανενός είδους συγχωροχάρτι.  Δεν απαλλάσσεται  του εγκλήματος   ο κρινόμενο ιστορικά από την άλλη  προσφορά του. ΕΤΕΡΟΝ ΕΚΑΤΕΡΟΝ. Το ένα ,δεν αναιρεί το άλλο.

Κι αυτή είναι η τεράστια διαφορά ανάμεσα στην στρατευμένη και την ανεξάρτητη Ιστορία.  Αλλά και του ακηδεμόνευτου  ιστορικού  από τις εξωνημένες  πένες ή την κρίση του  “μεσαίου ανθρώπου”. Δεν είναι όλα “άσπρα-μαύρα”, όπως ως εύκολη λύση   αναγνωρίζουν οι περισσότεροι.

Είναι δύσκολο να αρθεί κάποιος  πάνω από ανθρώπινες, καθημερινές μικρότητες και να διακρίνει την πολυχρωμία στα δρώμενα της ζωής και των συνανθρώπων του. Συνήθως  κρίνει και αποφασίζει  με γνώμονα και  πυξίδα  τα συμφέροντά του, τις ιδεοληψίες, τους ιδεασμούς, την προπαγάνδα που του άσκησαν και το μέγεθος της “λοβοτομής” που έχει υποστεί από το Σύστημα και   τον περίγυρό του.

Κι εδώ έγκειται  η αξία ή    απαξία ενός ιστορικού. ΄Οπως  εύστοχα  αποφάνθηκε ο φιλόσοφος του Υπερανθρώπου  “η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να βαστάξει”!  Ειδικά ο Ιστορικός.

Μπορεί να κρατήσει στις πλάτες τους την αλήθεια πως ο Γέρος του Μωριά υπήρξε  η ψυχή  της επανάστασης  για την απελευθέρωση  της πατρίδα του, αλλά συνάμα και εκείνος που ως αρχηγός  των επαναστατών στην κατάληψη της  Τρίπολης   δεν εμπόδισε τη γενοκτονία σχεδόν ολόκληρου του Τούρκικου και του  Εβραϊκού πληθυσμού της πόλης;