Μια αλήθεια ευαγγελική είναι τούτη: “Δε βάζεις φρέσκο κρασί σε παλιό ασκί”. Κι αν το βάλεις, θα σπάσει και θα χυθεί στο δρόμο.
Οι νέες ιδές, ωσαύτως , χρειάζονται νέα μυαλά. Καθαρά, ανοιχτά, έτοιμα να τις υποδεχτούν, να τις επεξεργαστούν και να τις εφαρμόσουν. Παλιομοδίτικες αρχές και συνήθειες δε τις αφομοιώνει ένα τέτοιο μυαλό. Και όποιος τις κουβαλάει, είναι ίδιος με τον παλιό, τον ξεπερασμένο, με εκείνον που πριν απ΄αυτόν τις είχε οδηγό στο διάβα της ζωής του. Αυτονόητα και ευκολοκατανόητα όλα τούτα.
Σήμερα, σε νέες εποχές, που δε θυμίζουν σε πολλά τις παλιότερες, τα δύο φύλα, στην κοινή τους πορεία, πραγματοποιούν κι άλλη μια στάση. Ξεκουράστηκαν, ανασυντάχτηκαν, μέτρησαν τις δυνάμεις και τις αντοχές τους και ξεκινούν πάλι το ταξίδι. Από καινούριο δρόμο, τώρα πια, πιο άνετο και χωρίς την κακοτράχαλη κατάσταση που περπάτησαν, ως και λίγα χρόνια πριν. Δεν έχουν πλέον, παρά να συνεχίσουν με μεγαλύτερες ελπίδες πως το τέλος της πορείας είναι κοντά. Φτάνουνε στη μεγάλη πόλη, που θα τους υποδεχτεί η φωτισμένη ταμπέλα στο έμπα της. Η ΑΦΥΛΗ ΠΟΛΗ.
΄Ομως, ενώ η πυξίδα τους δείχνει τη βόρεια ,σωστή κατεύθυνση που βρίσκεται ο προορισμός τους, κάποιοι από τους συνοδοιπόρους, ακόμα και στην τωρινή κοντινή πια απόσταση που τους χωρίζει από το τέλος της διαδρομής, συνεχίζουν πεισματικά και ανόητα να μη θέλουν να απαλλαγούν από περιττά βάρη . Και πορεύονται, κουβαλώντας πράγματα αχρείαστα , βαριά πολλά, που και τους ίδιους κουράζουν και την πορεία τους τροχοπεδούν. Και όλα τούτα, θα τους είναι παντελώς άχρηστα στη νέα τους διαμονή.
Δεν είναι, μάλιστα , λίγοι από τους φορτωμένους, που λιγοθυμούν στο δρόμο, εξαιτίας αυτών ακριβώς των βαρών. ΄Αλλοι που διαπληκτίζονται μεταξύ τους με κατηγορίες πως οι μεν σηκώνουν περισσότερα φορτία από τους δε. Κάποιοι πιο πίσω, διαμαρτύρονται πως τάχα τους βάζουν κρυφές τρικλοποδιές. κι εν πάση περιπτώσει, η συνοδοιπορία, όντως, δεν είναι, όπως θα έπρεπε, ειρηνική. Η μουρμούρα στην καλύτερη περίπτωση, οι διαμάχες, καμιά φορά και οι πιο άγριες συμπλοκές, δε λείπουν από αυτό το ταξίδι των δύο φύλων.
Οι εξουσίες με μοχλό τα ιερατεία ,κυρίως , στους αιώνες, μοίρασαν ρόλους στα δυο φύλα ήδη από την ώρα που ο άνθρωπος εγκατέλειψε την παρθένα μορφή ζωής και αντικατέστησε τις φυσικές αρχές και αξίες με δικής του, χρησιμοθηρικής έμπνευσης ,κυρίως ιδιοκτησιακές, τεχνητές αρχές και φέικ κανόνες. Είναι τα βάρη που είπαμε πως κουβαλούν στη μακροχρόνια κοινή πορεία τα δύο φύλα και που δε θα ήταν τέτοια, αν από τη αρχή οι κοινωνίες διατηρούσαν τη φυσική τους υπόσταση, αθώα και “πρωτόγονη”.
Οι εξουσιαστές φόρτωσαν τον άντρα και τη γυναίκα με ρόλους που με το χρόνο φαίνονται να έγιναν αναπόσπαστο μέρος της φυσικής τους υπόστασης. Σαν να γεννήθηκαν με αυτούς. Ενώ δεν είναι τούτη η φυσική αλήθεια. Και τα δύο φύλα στη φυσική τους παρουσία έχουν ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ιδιότητα. Αυτή του Ανθρώπου. Τα αφεντικά, όμως, την αντικατέστησαν με την ιδιότητα των φύλων!
Παράδειγμα:
Ο άντρας (Αδάμ) , σύμφωνα με τη διδασκαλία της θρησκείας του Γιαχβέ, είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η γυναίκα (Εύα) είναι ΑΝΔΡΙΣ, και ο ρόλος της βοηθητικός σε εκείνους του άντρα. Η πατριαρχία έχει τις ρίζες της εδώ ακριβώς. Ο Παύλος αργότερα θα το πει κυνικά μεν, ρεαλιστικά δε. “Κεφαλή της γυναικός είναι ο ανήρ. Και του ανδρός ο θεός”. Η γυναίκα να φοβάται (και να υποτάσσεται) στον άντρα. Και τούτος στο θεό.
Αυτή είναι η θρησκευτική τάξη πραγμάτων, που αντικατέστησε τη φυσική και καθορίζει: ΄Αντρας και γυναίκα έχουν ανατομικές διαφορές, όπως τα περισσότερα όντα στη γη. Και όχι μόνο τα έμβια. Η ιδιότητά τους, όμως, είναι Μία και ως εκ τούτου ΄Ιδια. ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και ως τέτοιος, ουδείς ασκεί εξουσία επί του άλλου. Δοθέντος πως από τα βασικά δικαιώματα που εκχώρησε η Φύση στον άνθρωπο, είναι αυτά της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
Μετά από αυτή την ταραχώδη σύγχυση και τη φυσική παρεκτροπή, τα πράγματα πήραν εύκολα το δρόμο που επιζητούσαν να ανοίξουν οι εξουσίες Ο άντρας βάδισε στο δύσβατο μονοπάτι του στρατιώτη και του κουβαλητή. Ρόλοι βαριοί που του στοίχισαν αίμα, πόνο, κόπο, θάνατο. Αποκλειστικά σε αυτόν. Μια ματιά να ρίξει κανείς στις σελίδες της Ιστορίας, είναι βαμμένες από αντρικό αίμα στα παιδία των μαχών. Αλλά εξίσου και με πολύ ιδρώτα στο μόχθο της χειρωνακτικής εργασίας, που όφειλε πάλι τούτος να φορτωθεί ως “δυνατό φύλο”- υποζύγιο ,εκεί που δεν μπορεί να αντεπεξέλθη το “αδύναμο φύλο” .
Η γυναίκα με τη σειρά της, πορεύτηκε σε άλλη ατραπό, επίσης κοπιαστική και κακοτράχαλη. Χρεώθηκε ως αποκλειστικό ρόλο τη φυσική ικανότητα της τεκνοποιίας (μάνα), αλλά παράλληλα και της ανατροφής του γόνου και του εγκλεισμού της σε ρόλο νοικοκυράς “εις τα του οίκου.”
΄Ομως, εξίσου αποκλειστικός και πρωταγωνιστικός της ρόλος ήταν κι εκείνος του σεξουαλικού αντικειμένου , ως πληρωμή-συμμετοχή προσφοράς στο επίπονο έργο του άντρα και ως ” ανάπαυλα του πολεμιστή”. Μάλιστα , σε κάποιες κοινωνίες , δε δίστασαν να την υποβιβάσουν, να αποκαλέσουν ακόμα και res (=πράγμα) και να της στερήσουν έτσι εντελώς τα ανθρώπινα δικαιώματά της. Με ό,τι συνεπάγεται για ΄Ανθρωπο μια τέτοια αφύσικη απώλεια.
Τα ιερατεία, ανέκαθεν πονηρά, αδίστακτα και ανήθικα, φρόντισαν στη συνέχεια να ξεγελάσουν τη γυναίκα. Μετά την ανάθεση του ρόλου του σεξουαλικού αντικειμένου , με την εφετμή, όπως την παρουσίασαν, της μονογαμίας ,της κατάργησης δια ροπάλου της πολυγαμίας και της ελαχιστοποίησης της ανάγκης για ικανοποίηση των σεξουαλικών της ορμών, την υπέταξαν σε ένα σκληρό , φαλλοκρατικό κόσμο, χειρότερο από τον πατριαρχικό.
Με το χρόνο , σε όλο αυτό το θέατρο που έστησαν , επιστράτευσαν και τους τερατολόγους συγγραφείς της ροζ λογοτεχνίας και κοντά στη μονογαμία που επέβαλαν οι πρώτοι ,τούτοι κατέστησαν οι καλύτεροι προπαγανδιστές του έρωτα τώρα, ως συμπλήρωμα , οποίος επίσης απαιτεί αποκλειστικότητα σεξουαλικού συντρόφου και μονογαμία. ΄Ετσι , έδεσε απολύτως το γλυκό. ΄Η μάλλον έδεσε χειροπόδαρα και τα δυο φύλα με την εκτροπή της φυσικής πολυγαμίας και ασφυκτική πρόσδεση της σεξουαλικής επιθυμίας στο άρμα τη μονογαμίας και της ψυχικής τάχα συνύπαρξης με το σεξ. Αλλιώς, αν δεν ισχύει αυτή η τεχνητή και αφύσικη αρχή, το σεξ είναι… αμαρτία ή ανηθικότητα και πορνεία. ΄Η όλα μαζί!
Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα, ως η πεμπτουσία της επιποθούμενης “αιώνιας νεότητας (διάβαζε την δια βίου εξασφάλιση της σεξουαλικής έλξης), είναι οι μεγάλες παγίδες που εγκλώβισαν τα δύο φύλα. ΄Ετσι, μια από τις φυσικές ανάγκες του Ανθρώπου, όπως είναι το σεξ , με το χρόνο η κατάκτησή του κατέστη σχεδόν μοναδική επιδίωξη των ατόμων. Σαν όλα τα άλλα να υστερούν μπροστά στην κορυφαία αυτή επίδειξη αρρενωπότητας και θηλυκότητας ,υποκατάστατα κι αυτά του μύθου και της επιδίωξης της αιώνιας νεότητας.
Και… εγένετο ούτω ο σεξισμός , ο οποίος στην εποχή μας ξεπέρασε ακόμα κα τις πιο ακραίες μορφές του, ως αποκλειστική, πλέον και μοναδική ενασχόληση των ανθρώπων. Σαν να ξεπήδησαν τελικά σήμερα ως πραγματικές, υπαρκτές εκείνες οι βιβλικές, μυθικές κοινωνίες στα Σόδομα και τα Γόμορα! Και είναι αυτά ακριβώς τα δύο ζητούμενα, ως κορυφαία, η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα, που εκμεταλλεύτηκαν αιώνες τώρα και ειδικά σήμερα οι βιομηχανίες που υπόσχονται με το αζημίωτο, να εξασφαλίζουν την αιώνια νεότητα.
Τα βασικά συστατικά της αρρενωπότητας, είναι τα γνωστά από αιώνες τώρα. ΄Εχουν αποκλειστικά σχέση με τη μυϊκή, κυρίως , δύναμη και τα πρότυπα ανδρικής ομορφιάς κάθε εποχής, που βέβαια αλλάζουν με το χρόνο. Κι η δύναμη, ως γνωστό , εμπεριέχει τα επί μέρους στοιχεία που τη διακρίνουν και είναι η αγάπη της θήρας, η προσήλωση σε εξουσιαστική συμπεριφορά , η επιβολή, η κατάκτηση, η επικράτηση, η κατίσχυση, η υπόταξη.
Η θηλυκότητα από την άλλη , έχει κι αυτή τα δικά της ξεχωριστά συστατικά που δεν έχουν καμιά σχέση με την αρρενωπότητα. Το αντίθετο. Τέτοια είναι η εξασφάλιση και η επίδειξη ομορφιάς, πάλι στα πρότυπα της κάθε εποχής, που κι αυτά τα ανατρέπει ο χρόνος, συμπεριφορές σεξουαλικής πρόκλησης-κάλεσμα , ρόλος θηράματος, παράδοσης, αλλά , ως προσφορά , ως δώρο στην ικανοποίησης της ανδρικής ορμής, στόχος που προηγείται όλων των άλλων, ακόμα και της δικής της σεξουαλικής ικανοποίησης. Και όλες οι παραπάνω συμπεριφορές και για τα δύο φύλα , πότε σε αγαστή συμπόρευση με τη μονογαμία ,την αποκλειστικότητα και τον έρωτα και πότε ερήμην τους.
Σήμερα, όπως παραβολικά διαλέξαμε να ξεκινήσουμε το τέλος αυτού του θέματός μας σε συνέχειες , τα δυο φύλα ως συνοδοιπόροι, κάνουν τη τελευταία τους στάση, για να ξεκουραστούν ,πριν τη μεγάλη μέρα που θα φτάσουν στην ΠΟΛΗ. Το ταξίδι κράτησε αιώνες και ήταν κοπιώδες, έως τελικής εξάντλησης, περιπετειώδες με καθ΄ οδόν με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν.
Πάντα, όμως, οφείλουμε να παρατηρήσουμε, πορεύονταν μαζί και τα δυο φύλα, όπως η Φύση- Μάνα τα προόρισε . ΄Εστω και με διαλείμματα. Ακόμα κι αν οι εκμεταλλευτές τους τα ήθελαν αντιπάλους για τα δικά τους συμφέροντα . Η φυσική τους ιδιότητα ΄Ανθρωπος ,πάντως, είχε τις περισσότερες φορές το πάνω χέρι σε πείσμα των όποιων αφεντικών.
Αλλά και τώρα, ακόμα και στην τελευταία στάση και λίγο πριν το τέλος της πορείας, πολλοί συμπορευόμενοι δεν εννοούν να απαλλαγούν από το άχρηστα βάρος ,τα περιττά πράγματα που κουβαλάνε και που τους φόρτωσαν οι αιώνες. Επιμένουν και στις δυο μεριές όχι μόνο να τα κουβαλάνε, αλλά και να τα επιδεικνύουν ως στολίδια και παρακαταθήκες των παλιών γενεών τους. Ανίκανοι να αντιληφθούν πως σκούριασαν πως έγιναν πια για πέταμα. Ακόμα δεν εννοούν να καταλάβουν. Συνεχίζουν να τα παρουσιάζουν ως χαρακτηριστικά προσόντα του φύλου τους. Και μάλιστα τα αποκαλούν … ΟΠΛΑ! ΑΡΡΕΝΩΠΟΤΗΤΑ και ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΑ!
Η Ιστορία ,όμως, αποφαίνεται αλλιώς. Θα τα πετάξουν κι αυτοί, μόλις αντικρύσουν σε λίγο τη φωτεινή επιγραφή της ΠΟΛΗΣ που θα αναγράφει με τεράστια γράμματα ΑΦΥΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Και από κάτω θα διαβάζουν της αναγραφή “ΟΥΔΕΙΣ ΩΣ ΦΥΛΟ ΕΙΣΙΤΩ, ΑΛΛ ‘ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ΄”.
Θα αναγκαστούν να πετάξουν… ακόντια και σπαθιά. Αν μη τι άλλο, θα θα είναι εντελώς αστείοι να παραμένουν ζωσμένοι με δαύτα και να περιφέρονται μέσα στην Πόλη.
Είναι το τέλος της παράστασης. Οι ηθοποιοί θα κατέβουν από τη σκηνή. Η αυλαία έπεσε. Οι ρόλοι παίχτηκαν και εξαντλήθηκαν. Ειδικά εκείνοι της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας έγιναν και εντελώς πια βαρετοί και αστείοι.
Οφείλουν πλέον όλοι να πορευτούν, όχι πια ως ηθοποιοί σε ρόλους και σκηνοθεσία παράστασης. Να αγκαλιάσουν τη φυσική , την αυθεντική, την ανθρωποκεντρική ζωή. Αυτή που τόσους αιώνες, αφύσικα , ανήθικα και με τεράστιο κόστος , τους τη στέρησαν οι εξουσίες.