“Επώνυμοι” σήμερα. Συμμετείχαν σ΄εκείνον τον ιστορικό αγώνα. Ασυζητητί, με την ψυχή τους. ΄Όταν οι περισσότεροι συνηλικιώτες και συμφοιτητές λούφαζαν. Και δεν τους καταλογίζουμε πως είχαν από τότε πρόθεση και σκοπιμότητα να δρέψουν προσωπικούς καρπούς από εκείνο τον αγώνα.
Ονόματα βαριά στο… δίχτυ. Γνωστά΄, ακόμα και στους μη παροικούνετς την Ιερουσαλήμ. Δεν τα αναφέρουμε για να μην αδικήσουμε κανέναν από την…ντροπή. (Αν και δεν αισχύνονται σήμερα. Είναι ,ίσως, η ανάγκη επιβίωσης. Κατεβάζεις την ηθική στα μέτρα που θέλεις και ξεμπερδεύεις με συνειδησιακά προβλήματα. Βγαίνεις κι από πάνω!).
Τα περισσότερα, όμως, από εκείνα τα παιδιά του Πολυτεχνείου ,δεν εξαργύρωσαν γραμμάτια. ΄Εμειναν “παιδιά”, αθώα, χωρίς ρυτίδες στην ψυχή, στο κυνήγι της ιδεολογικής χίμαιρας, της αλλαγής, του αγώνα για καλύτερες ημέρες στον κόσμο. ΄Αγνωστα τούτοι ονόματα. Ακόμα και στους διπλανούς τους σήμερα.
Σε αυτούς αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι.
Σ΄εκείνους που δεν υποταχτήκανε!
*******