Κουτσούμπας προς Τσίπρα: «Μούφα» και «καρικατούρα» η προοδευτική κυβέρνηση
“Όσοι πίστευαν ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να συνδράμει, έστω και με ψήφο ανοχής, σε μια κυβέρνηση «προοδευτική», όπως την αποκαλούν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ25, διαψεύστηκαν από όσα είπε ο Δημήτρης Κουτσούμπας στην εφημερίδα «Τα Νέα».
Σε συνέντευξή του ο κ. Κουτσούμπας, γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, έκανε λόγο για «“προοδευτική” κυβέρνηση μούφα» και «καρικατούρα», ξεκαθαρίζοντας ότι το κόμμα του δεν πρόκειται να συμπράξει σε κάτι τέτοιο. «Δεν θα μας συγχωρούσε ποτέ η εργατική τάξη, ο ελληνικός λαός μια επιλογή συμμετοχής ή ανοχής σε μια τέτοια “προοδευτική” κυβέρνηση μούφα. Στην πολιτική και γενικά στη ζωή δεν ισχύει “είμαι ό,τι δηλώνω”», είπε συγκεκριμένα και συμπλήρωσε\”
****
Νεαρός εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής τη δεκαετία του ’80 δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει το αισχρό παιχνίδι του συστημικού ΚΚΕ στην πολιτική. Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες καρπαζιές , για να αντιληφθώ πόσο εύκολα και για ποιους λόγους το ΚΚΕ του Περισσού, πούλαγε τόσο εύκολα τους λαϊκούς αγώνες και συνεργαζόταν άνετα με τις δεξιές και συντηρητικές δυνάμεις.
Προκλητικές , πολιτικές πράξεις που δεν ήταν η μια και οι δυο εξαιρέσεις στον κανόνα πως και τα κόμματα της Αριστεράς κάνουν τα λάθη τους. Παραήταν πολλά εκείνα τα λάθη, τουλάχιστον στο χώρο της εκπαίδευσης από τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ ,για να είναι τυχαία. ΄Υπουλα, ασύστολα, παράλογα σε δύσκολους αγώνες, ή έκαναν “κομπίνες” που δικαιολογούσαν με την προσφιλή αρχή τους “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” ή έδιναν εύκολα το χέρι στη Δεξιά και σπάνια ή ποτέ σε αντιδεξιούς σχηματισμούς.
΄Ενα από τα δεκάδες τέτοια παραδείγματα από τον προσωπικό μου, συνδικαλιστικό φάκελο θα ανασύρω από ένα κείμενο που ανέβηκε εδώ και στα Indymedia στις 1 με τίτλο
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ ΤΣΑΚΑΛΙΑ. Ξαναβάζουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από εκείνη τη δημοσίευση (*).
Σωρό παραδείγματα από αυτή την εποχή. Και θα μπορούσα να καταθέσω εδώ δεκάδες. Σίγουρα είναι πολλοί από τους παλιούς συναδέλφους που θα θυμούνται τέτοια συνδικαλιστικά ρεζιλίκια του ΚΚΕ. Σε όλες τις συντεχνίες και όχι μόνο των εκπαιδευτικών, ήταν από τις πλέον συνήθεις παρακτικές το ΚΚΕ να συνάπτει απλόχερες συνεργασίες με τη συντήρηση και τις Δεξιές κομματικές δυνάμεις, παρά με τις προοδευτικές.
Φτάνει να θυμίσουμε την αισχρή και κατάπτυστη εκείνη συνεργασία Φλωράκη και Κύρκου με τον «Μητσοτάκη Κάθαρμα» στο «βρώμικο ’89». Οι δυο κορυφαίοι τότε κομμουνιστές ηγέτες, δε δίστασαν να ταυτιστούν σε πολιτικές πράξεις ανίερες και ντροπιαστικές με τον άνθρωπο που οδήγησε τη χώρα στη δικτατορία των συνταγματαρχών και χιλιάδες αριστερούς στην κόλαση. Στόχος να εξοντώσουν πολιτικά τον Ανδρέα Παπανδρέου που κυριαρχούσε τότε στην πολιτική σκηνή. Οι ηγέτες της Αριστεράς πίστευαν πως εύκολα, αν έλειπε ο Ανδρέας, οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ θα μοιράζονταν μεταξύ των δύο κομματικών σχηματισμών της συστημικής Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Σήμερα, ο Κουτσούμπας, κάνει το ίδιο ιστορικό λάθος. Ο Γ. Γραμματέας της Κ.Ε του «Περισσού», ο πλην των άλλων και “λίγος”, για να σηκώσει το βάρος του ιστορικού ΚΚΕ, είναι ο πλέον κατάλληλος στην εκπροσώπηση του εξευτελισμού μιας ηρωικής παράταξης που λίγες δεκαετίες πριν, επιχείρησε τη μοναδική κοινωνική επανάσταση στην Ιστορία της Ελλάδας. Και το σημερινό, συστημικό ΚΚΕ εκείνη την επανάσταση, την αποκαλεί …ΕΜΦΥΛΙΟ, όπως ακριβώς και η Δεξιά. ΄Ω, της ΄Υβρεως!
“Μούφα” και “καρικατούρα”, χαρακτηρίζει ο άνθρωπος με τον ξύλινο, πέρα από απολίτικο λόγο του, τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Είναι καλύτερα να ξανακυβερνήσει ο Μητσοτάκης, παρά ο Τσίπρας. Μια ζωή “Τί Παπάγος τί Πλαστήρας”. Δεν πρόκειται, απλώς , για λάθη, αλλά για συνειδητή επιλογή. ΄Η εκείνοι ή…γαία πυρί μιχθήτω.
Δεν έχουν καμιά ιδεολογική αναστολή να συνεργάζονται, ακόμα και με το άλλο άκρο, αν το στενό κομματικό τους συμφέρον το απαιτεί. “Και με το διάβολο θα πάω”, όπως με περισσή πολιτική αυθάδεια και έλλειψη αριστερού ήθους, ξεστόμισε το «βρώμικο 89» ο τότε Γ.Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης.
΄Αλλωστε, ο …πατερούλης τους ο Στάλιν, που είναι το πρόσωπο της ιδεολογικής τους αναφοράς και σήμερα, έδωσε πρώτος το καλό παράδειγμα. Υπέγραψαν με το Χίτλερ το περίφημο «Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης» ( Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) το 1939 . Σύμφωνα με τους όρους του, οι δύο χώρες δεσμεύονταν να μην επιτεθούν η μία στην άλλη. Και όχι μόνο. Με αισχρά ,μυστικά πρωτόκολλα, μοίραζαν τότε σε επιρροές τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες.
Δεν είναι σχήμα λόγου. Ούτε συμβολισμός. Κάθε αριστερή ,αλλά και ψήφος ΑΠΟΧΗΣ, που σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές, δίνεται στον Κουτσούμπα ή τον Βαρουφάκη, είναι ψήφος στήριξης του Κυριάκου Μητσοτοτάκη. Απλή, καθαρή και κατανοητή αλήθεια που μόνο ο μη συνειδητοποιημενος πολίτης και ο κομματικός οπαδός δεν μπορούν ,ούτε θέλουν, να την αντιληφθούν.
___________________________-
(*)…Τον Αργύρη Τσακαλία τον γνώρισα εκεί στη δεκαετία του 80, νεαρός τότε εκπαιδευτικός σε ένα Λύκειο του Περιστερίου. Ο Αργύρης ήταν θεολόγος…αθεολόγητος, όπως τον λέγανε οι συνάδελφοι, σε κάποιο σχολείο κι εκείνος, αλλά και συνδικαλιστής τότε του ΚΚΕ.
Εμείς, μια ομάδα νέων εκπαιδευτικών, που δε θέλαμε τα κόμματα να ελέγχουν το συνδικαλισμό μας, είχαμε δημιουργήσει μια μικρή ομάδα «ανεξάρτητων εκπαιδευτικών», κυρίως αναρχικών-αντιεξουσιαστών και κατεβαίναμε στις εκλογές, για να “αλώσουμε” την ΕΛΜΕ Δ.Αττικής, που ήταν η μεγαλύτερη ΕΛΜΕ στη χώρα και την ήλεγχε χρόνια το ΚΚΕ. Στόχος μας, να την κάνουμε δύο ή τρία κομμάτια, ώστε να είναι και πιο ευέλικτη, αλλά και να σπάσει αυτό το σερί του ασφυκτικού της ελέγχου από το ΚΚΕ .
Οι Σταλίνες, ως γνωστό, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, για να κερδίζουν τις εκλογές οι δικοί τους υποψήφιοι, κατέφευγαν σε πάμπολλα τεχνάσματα. Τα συνηθέστερα ήταν (και είναι) τούτα: Τραβάνε τις Γ. Συνελεύσεις ενός κλάδου από την αυγή μέχρι τα μεσάνυχτα. Βάζουν μέλη τους να μιλάνε με τις ώρες, χωρίς να λένε τίποτα, ώστε να κουραστεί ο κόσμος, να σηκωθεί να φύγει και να μη ψηφίσει. Κι όταν βλέπουν πως άδειασε η αίθουσα και μείνανε μόνο οι δικοί τους, σπεύδουν και κάνουν την ψηφοφορία, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι τους να ψηφίζονται μονοκούκι. ΄Ετσι από ένα σύνολο εκπαιδευτικών σε μια ΕΛΜΕ 500, ας πούμε, ατόμων, μένουν και ψηφίζουν τελικά οι 150 (και πολλούς είπαμε) και βγαίνουν οι υποψήφιοι του ΚΚΕ με… 50 ψήφους! (Υπόψη, τα μέλη του ΚΚΕ και 24 ώρες να κρατήσει η συνέλευση, δεν αποχωρούν. Μένουν εκεί, ξεροσταλιάζουν, μέχρι να έρθει η ώρα να ψηφίσουν).
΄Ενα άλλο, τραμπούκικο αυτό τέχνασμα ,είναι ο σταλινικός όχλος να θορυβεί ή να γελοιοποιούν με ατάκες από την αίθουσα έναν ομιλητή αντίθετης παράταξης, να τον προπηλακίζουν ή και να τον ξυλοφορτώνουν. (Παραθέσαμε δυο από τα…102 τέτοια… έντιμα και ηθικά τερτίπια που μετέρχονται οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, για να κερδίζουν εκλογές).
Στη Γ. Συνέλευση, λοιπόν, μια χρονιά για την ΕΛΜΕ της Δ. Αττικής, που ήμουνα υποψήφιος με τους Ανεξάρτητους και είχαμε σοβαρό ρεύμα, για να κερδίσουμε, οι Σταλινικοί αρχίσανε πάλι τα κόλπα τους. Αλλά τούτη τη φορά είμαστε οι άλλοι περισσότερο οργανωμένοι και αποφασισμένοι, ώστε να μην περάσουν οι «πουστιές» τους. ΄΄Ετσι, όταν άρχισαν να φωνασκούν, να καθυστερούν τη διαδικασία και στην αίθουσα ήταν μόνο οι δικοί τους, εμείς συνεχίζαμε ατάραχοι χωρίς να αγωνιούμε. Είχαμε ενημερώσει τον κόσμο από τις προηγούμενες ημέρες και οι ψηφοφόροι άρχισαν να έρχονται μόνο, όταν ειδοποίησε ο ένας τον άλλο πως ξεκίνησε η διαδικασία. Κάπου εκεί το απόγευμα, έσπευσαν σωρηδόν να ψηφίσουν οι δικοί μας.
Τί ήταν να το δει αυτό ο Αργύρης; Την ώρα που μιλούσα στο βήμα, σηκώνεται, ανεβαίνει επάνω και έτσι στην ψύχρα μου κόβει ένα χαστούκι, που «είδα τον ουρανό σφοντύλι». Φαντάστηκε πως θα τα κάναμε λίμπα εκεί μέσα μετά απ΄αυτό το απρόσμενο συμβάν και θα ματαιώνονταν οι εκλογές. Αλλά δεν πέσαμε στην παγίδα. Η διαδικασία συνεχίστηκε. Κερδίσαμε εκείνη τη χρονιά τις εκλογές και σπάσαμε, αν θυμάμαι καλά στα δύο την απέραντη ΕΛΜΕ της Δ.Αττικής.
Αργότερα, ο Τσακαλίας αποχώρησε από το ΚΚΕ. Και ήταν τότε που γνωριστήκαμε καλύτερα. Μας συμφιλίωσαν σε μια τυχαία συνάντηση οι κοινοί μας φίλοι, ο Γιάννης Σερίφης και η γυναίκα του η Ντίνα. Του συγχώρησα κι εκείνη τη μπούφλα που με φιλοδώρησε τότε και κάναμε καλή παρέα, με κουβεντούλα πολιτική, αλλά και μπόλικες διαφωνίες και σαματά.
Στα τελευταία, όταν βρισκόμουνα Ελλάδα, συναντούσα σχεδόν καθημερινά τον Αργύρη στα Εξάρχεια. Καθόταν και έπαιζε τάβλι με κολλητούς του στην παλιά Μαρονίτα ή στη διπλανή καφετέρια. Κάναμε με τις ώρες γόνιμες κουβέντες από εκείνες που ήξερε καλά να λέει ο Τσακαλίας. Δεν είχαμε πια και τεράστιες, αποκλίνουσες, ιδεολογικές διαφορές. Οι βασικές μας διαφωνίες ήταν στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (πώς θα γινόταν, αν γινόταν) και στην ΕΝΟΠΛΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ. Πίστευε και στα δύο ο Αργύρης .
Γινόταν “Τούρκος”, όταν του έλεγα πως ο ασυνειδητοποίητος όχλος, αν κάνει επανάσταση, θα είναι μόνο για το στομάχι του και πως η ένοπλη λαϊκή πάλη, όχι μόνο ήταν αδιέξοδη και έξω από τις αρχές του αναρχισμού, αλλά και έδινε όπλα στην εξουσία να αυξάνει την πίεση και την καταστολή της. Δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα.
Χαλάρωσε πολύ, όμως, όταν ήμουνα ο πρώτος που έγραψα στο Homo για την κατάσταση της υγείας του ανιψιού του Σάββα Ξηρού, πριν ακόμα τον καταντήσουν «φυτό”, ζήτησα την αποφυλάκισή του, αλλά και να δοθεί αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους. Το εκτίμησε και από τότε διάβαζε περισσότερα κείμενά μου και τα συζητούσαμε. ΄Όταν διαφωνούσε και του έλεγε αν είδε εκείνο το κομμάτι που έγραψα, έκοβε την κουβέντα με την περίφημη ατάκα (την έλεγε και σε άλλους) πως είναι…ψιλά τα γράμματα και δεν μπορούσε να τα διαβάσει στον υπολογιστή!
Εκεί έβαζες τελεία. Δεν σήκωνε παρακάτω συζήτηση, δεύτερη κουβέντα. Αν έκανες την αποκοτιά και συνέχιζες, σε… έπαιρνε και σε σήκωνε. Μπορούσε και να σε διώξει από το τραπέζι του. Δεν κόλωνε σε τίποτα. Η υποκρισία ήταν άγνωστη ιδιότητα για τον Αργύρη. Και ο αυθορμητισμός και η ισιάδα του η πρώτη.
Αυτός ήταν ο Αργύρης Τσκαλίας.΄Ενας έφηβος επαναστάτης όλη του τη ζωή. Ανυποχώρητος, σκληρός, αδιάφθορος, έντιμος.
Στο καλό Αργύρη! Να αναπαυτείς κι εσύ. Πολλά πέρασες, πολύ αγωνίστηκες και ο αγώνας ακόμα δεν δικαιώθηκε (Ούτε πρόκειται).Καλό σου ταξίδι, φίλε!