Η απόφαση της Κ.Ε. που κόβει τον δρόμο σε Κασσελάκη και το δικό του πλάνο.
“Η παρουσία λιγοστών, ίδιων με τις προηγούμενες φορές, οπαδών του Στέφανου Κασσελάκη έξω από το ξενοδοχείο όπου πραγματοποιήθηκαν οι εργασίες, σε πρώτη φάση και, εν συνεχεία, έξω από την αίθουσα της Κ.Ε., ακόμη και με υβριστικά συνθήματα μετά το τέλος της ψηφοφορίας («αλητεία», «κάτω η χούντα της Αριστεράς» και άλλα τέτοια παρόμοια) προφανώς δεν περιποιούν τιμή για κανένα σε ένα δημοκρατικό κόμμα, πολύ περισσότερο για εκείνον που υποστηρίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Υπήρξε, μάλιστα, έως και στοχοποίηση (!) συναδέλφων δημοσιογράφων – μέσω της πλατφόρμας X – γιατί, προφανώς, όσα μετέδιδαν, δεν ήταν αρεστά…”
***
Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα ,όταν λέμε Αριστερά, σε ποιον ιδεολογικό χώρο αναφερόμαστε . Αριστεροί στις μέρες μας, από τους παλιότερους, δεν είναι η Αλέκα Παπαρρήγα, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Αλέκος Αλαβάνος ή , από τους νεότερους, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Για να μείνουμε ενδεικτικά σε εκείνους που απόκτησαν «εμπορικό όνομα» στην κομματική πιάτσα μιας τέτοιας συστημικής «Αριστεράς».
Κατ΄ αρχάς, και ως λέξη στο γραπτό λόγο , χρειάζεται εισαγωγικά. Χωρίς αυτά, δεν περπατάει στον ορθό ιστορικό δρόμο. Πέρα από το γεγονός πως είναι και τυμβωρυχία, σκύλευση της παλιάς, που δε ζει πια.
Τη συγκεκριμένη νέα «Αριστερά» στην Ελλάδα, δεν τη χωρίζει μόνο άβυσσος από την παλιά και ιστορική. Εκείνη του Πουλιόπουλου, του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη. Αυτοί υπήρξαν κομμουνιστές σε μια περίοδο, που διεκδικούσες τον τίτλο, ζωσμένος φυσεκλίκια στα πεδία των μαχών με τη φασιστική Δεξιά ,με το κεφάλι σου παλουκωμένο από τον αφιονισμένο Χίτη , απέναντι από τα εκτελεστικά αποσπάσματα του “εθνικού στρατού”, τις φυλακές, τα ξερονήσια , τα λογής κολαστήρια.
Αυτή η εποχή πέρασε. Όχι, όμως, και ανεπιστρεπτί. Μην το φαντάζεται κανείς ανιστόρητος πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Απλώς, αλλάζει χρόνια, ονόματα και ονομασίες.
Η νέα «Αριστερά» (και… εκ των πραγμάτων και συνθηκών) έχει άλλα χαρακτηριστικά. Τα μέλη της διεκδικούν κυρίως, τίτλους, καριέρες, αναγνώριση, επαγγελματική καταξίωση-αποκατάσταση -επιβίωση . Κάνουν ένα επάγγελμα ή μια μπίζνα, αυτή του … «αριστερού πολιτικού». Ίδια, όπως ο Δεξιός με διαφορετικό , «πολιτικό» λόγο, αλλά με… ίδια τσέπη. Και το γνωρίζει ο κόσμος. Δεν τον γελάς με εικονικές , σχηματικές διαφορές.
Τέτοιοι είναι όσοι τους κατονομάσαμε παραπάνω, ενδεικτικά .Και άλλοι , ασφαλώς, μιλιούνια στις ημέρες μας, που αυτοπροσδιορίζονται ως “Αριστεροί” , ζουν και «ακούγεται» το όνομά τους από την ενασχόλησή τους με την κομματική πολιτική. Είναι κι αυτός ο λόγος, άλλωστε, που επισημάναμε πως τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα. Αλλιώς, αν τα ξεχνάς ή συνειδητά τα στερείς από τη λέξη , διαπράττεις ΄Υβρη και τυμβωρυχία.
Αυτοί οι «Αριστεροί» μόνο έχουν την άνεση και την ευρυχωρία της ξεχειλωμένης κομματικής τους συνείδησης (διαχρονικά) να:
-Συνεργάζονται με τον πατριάρχη της Αποστασίας «Μητσοτάκη κάθαρμα» στο «βρώμικο 89» ,για να εξοντώσουν πολιτικά τον κομματικό τους αντίπαλο Ανδρέα Παπανδρέου.
-Να μη συνεργάζονται, όμως, μεταξύ τους, ως αντιδεξιές, κομματικές δυνάμεις, για να ανακόψουν τη Δεξιά λαίλαπα στη χώρα επί συναπτά έτη, να ανακουφίσουν εκείνους στο όνομα και τις ανάγκες στήριξης των οποίων ομνύουν και υποκρίνονται πως σέβονται και υπηρετούν. Πρόκειται για διαφορετικά… μαγαζιά, σου λένε. Με άλλη πραμάτεια στα ράφια.
-Να συνάπτουν «ομερτά» ατιμωρησίας με τον «ανιψιό», που χρεοκόπησε τη χώρα, για να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας με ένα σύγχρονο «Ναζί χωρίς στολή» και να σεμνύνονται πως μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί ιστορικά να διεκδικεί τον τίτλο τιμής , ως η «πρώτη φορά Αριστερά»!
– Να κλείνονται ,ως σταλινική νομενκλατούρα σε μια αίθουσα ξενοδοχείου… 138 κουκιά και να φτύνουν κατάμουτρα την…πλέμπα .Τη λαϊκή βάση, δηλαδή, «αριστερού» κόμματος, που μόλις λίγους μήνες πριν, διάλεξε νέους και όχι τους δοκιμασμένους και αποτυχημένους παλαιοκομματικούς, να κάνουν κουμάντο στο κόμμα με νέα πρόσωπα , άλλη δυναμική και διαφορετικές προοπτικές κατίσχυσης και συντριβής του καθεστώτος.
Εσύ, Στέφανε Κασσελάκη, είσαι ένας απ΄αυτούς, μήπως; Αν όχι, γιατί βαδίζεις στα χνάρια τους; Προτιμάς να είσαι πολιτικός με εισαγωγικά ή μια φρέσκια παρουσία στην πολιτική και την κομματική ζωή του τόπου ,που δεν θα έχει καμιά σχέση με τις δημαγωγικές τακτικές, το ήθος και τη συμπεριφορά των εκπροσώπων του παλαιοκομματικού λαϊκισμού ολόκληρου του λεγόμενου συνταγματικού , κομματικού τόξου;
Δεν είσαι ούτε συ Αριστερός. Όπως δεν είμαστε και όλοι εμείς, που αν ζούσαμε εκείνη την εποχή των πολιτικών οραμάτων του κομμουνισμού, για να αλλάξουμε τον κόσμο, πιθανότατα θα είχαμε ζωστεί τα φυσεκλίκια. Και, ίσως, το κεφάλι μας εκείνες τις μαύρες , αλλά ένδοξες ημέρες της επανάστασης, να …κοσμούσε τα κάγκελα στις πλατείες, κάτω από τους “λυχνοστάτες”, για να βλέπουν οι περαστικοί. Να τρέμουν και να ξέρουν πως όσοι δεν ασπάζονται «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», θα έχουν όμοια κατάληξη. Και πάλι, ,πιθανότατα στα ίδια κάγκελα να μην εύρισκες κανένα από τα σημερινά “κεφάλια” της νέας “Αριτεράς”!
Να σέβεσαι εκείνη την Αριστερά. Να υποκλίνεσαι κάθε φορά και να διαλαλείς αυτό το σεβασμό σε εκείνους που θυσιάστηκαν για τα οράματα μιας τέτοιας ιδεολογίας, που ακόμα δεν είναι απλώς ζωντανά. Είναι ζητούμενα « εκ των ων ουκ άνευ». Ζωής και θανάτου. Κι όχι μόνο για τη χώρα μας. Για τον πλανήτη ολόκληρο. Είναι η ελπίδα επιβίωσης των γενεών που έρχονται. Της ύπαρξης και της συνέχισης με αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής.
Εκείνη η Αριστερά δεν αντιγράφεται και δεν επαναλαμβάνεται με ίδια μέσα δράσης, ούτε καν με όμοιο πολιτικό λόγο σήμερα για την κατάκτηση των υψηλών στόχων της. Πρόκειται για ιστορικό «αναχρονισμό», για να μην πούμε παραλογισμό, διπολισμό και αμφισημία. Πέρα από ασέβεια και καπηλεία. Αλλά και φαιδρότητα και κατάντια.
Να τολμάς, δηλαδή, ως Γεροβασίλη, να λες αυτή την ώρα πως δικαιούσαι να είσαι «Πάπας» της αριστεροφροσύνης , γιατί ως συνεχιστής των αγώνων του… Βελουχιώτη, έλιωσες «γαλότσες» , για να πείσεις … περί του αριστερού σου ήθος το μικροσυνταξιούχο των 600 ευρώ της ΄Αρτας να σε ψηφίζει . Στην ουσία , βέβαια, για να εισπράττεις τα βουλευτικά 7χίλιαρα το μήνα και επί χρόνια ολόκληρα. Δε θέλει πολλές και ξεγυρισμένες μπάτσες όποιος τολμά να ξεστομίζει όμοιες ύβρεις στο όνομα της Αριστεράς;
Εσύ, φαίνεσαι να μην έχεις τέτοιες…βιοποριστικές ανάγκες. Δεν είσαι ο «γιος της πλύστρας», για να σε φοβηθούμε. Και το όποιο βιος έχεις, δε δείχνει να είναι «μαύρο» . Απόκτημα απάτης και διαφθοράς . Σαν αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Γι΄ αυτό σε χρειαζόμαστε. ΄Ολοι εμείς που δε δηλώνουμε «αριστεροί» σαν τον Σπίρτζη και τον Ευκλείδη. Σε αναγνωρίζουμε ως διαφορετικό από το παλιό και σάπιο. Ως αντίπαλο… Μητσοτακικό δέος! Μπουχτήσαμε από παλαιοΜαυρογυαλουρισμό , λαϊκισμό και δημαγωγία. Αλλά και…ηθικολογία και συντηρισμό, ωσαύτως.
Κράτησε τα οράματα της Αριστεράς. Και άσε το όνομα ως τίτλο και εύσημο σε αυτούς που τους ανήκει στην Ιστορία. Μη διαπράττεις και συ ΄Υβρη και σκύλευση.
Επιβιβάσου στο τρένο της εποχής σου. Να θυμάσαι μόνο , πως έχεις ίδιο προορισμό με τον «ιστορικό» πια Αριστερό. Αλλά, λόγω εποχής , έχετε μπει σε διαφορετικό τρένο.
Πάρε στις 8 Νοέμβρη εντολή από αυτόν τον κόσμο, που δε δηλώνει οπαδός της σταλινικής ή της ευρύτερης, λάιτ «Αριστεράς». Είναι συντριπτικά υπέρτεροι. Και δεν είναι που δεν έχουν κομματική στέγη. Δε περιφέρονται. Η άρνησή τους να ενταχθούν σε όποιο κομματικό κοπάδι, είναι , πρωτίστως, στάση πολιτική.
Κι αυτό, πλην των άλλων πολλών και διαφορετικών, σημαίνει πως δε θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς, όχι μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ληστρική του παρέα, αλλά όμοια και απαράλλαχτα, ούτε τον Κουτσούμπα, τον Τσίπρα, τον Ανδρουλάκη, το Χαρίτση, το Φάμελο και τον Παππά. Την απαίσια συντεχνία του κομματικού επαγγελματισμού και της καριέρας που τα αναγορεύουν σε πολιτική και ιδεολογία.
Τί δουλειά έχεις εσύ με αυτούς να ντύνεσαι, ως παλιάτσος και Καραγκιόζης, με παλιές φθαρμένες χλαμύδες και σάπια αμπέχονα; «Νέο κρασί δε βάζεις σε παλιά ασκιά». Δεν το κρατάνε. Φτιάχνεις από την αρχή, νέα και γερά. Αν δεν μπορείς, δεν αντέχεις, δεν έχεις κότσια και διάθεση, άστο καλύτερα. Ουδείς αναντικατάστατος και μοναδικός, άλλωστε, διδάσκει η Ιστορία.
.