΄Οσοι ενηλικιωθήκαμε τη δεκαετία του ’70 είναι αδύνατο σήμερα να ερμηνεύσουμε την επιλογή εφήβων και μετεφήβων για «μοναστική αναχώρηση» και αυτοεγκλεισμό-απομόνωση στα σκοτεινά κελιά του διαδικτύου. Ένα δράμα που βιώνει η πλειονότητα της νεανικής κοινωνίας.
Αλλά, πρόκειται για επιλογή, μίμηση ή εξαναγκασμό σε αυτοεξορία, ως θύματα της προπαγάνδας και της κερδοσκοπικής ασυδοσίας των εμπλεκομένων βιομηχανιών ; ΄Η μήπως η έλλειψη ζωντανής επικοινωνίας ήταν εκείνη που οδήγησε τα παιδιά μας σε ένα τραγικό ,διηνεκές και αδιέξοδο, διαδικτυακό lockdown;
Δε ζήσαμε σε τέτοιες «αποφράδες ημέρες» οι δικές μας γενιές. «Σπίτι» μας ήταν το «έξω». Το παγκάκι στο πάρκο, η παραλία, η καφετέρια, το κλαμπ, η ντισκοτέκ, η ταβέρνα. Και ασφαλώς, σε πρώτη ζήτηση και επίδοση το περίφημο…καμάκι (παγκόσμιας εμβέλειας, και ας λένε πως ήταν σπορ ελληνοϊταλικής προέλευσης). Σε καμιά περίπτωση, ακόμα και άρρωστος, αν ήσουν, δεν υπήρχε περίπτωση στα 20 σου χρόνια να μείνεις «μέσα».
Χάσανε τα παιδιά μας το ερωτικό παιχνίδι. ΄Όχι μόνο το σεξ. Τη διάθεση για σμίξιμο. Κοινωνικό, έστω. Δεν κάνουν πια τα δύο φύλα ούτε ερωτικό παιχνίδι, ούτε σεξ. Μαίνεται ο έμφυλος ρατσισμός. Οι μεν κατηγορούν τις δε (και τούμπαλιν) για χίλια δυο κουσούρια- κακουργήματα.
Και, ή :
-βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση του… κυρίου Τέλειου, ενός «Μπραντ Πιτ», ας πούμε
– μένουν αυστηροί φαν μιας κατασκευασμένης «πορνοκούκλας» στην αντρική τους φαντασίωση από τους «πληρωμένους δολοφόνους» της ζωντάνιας και της φυσικότητας, τα γνωστά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης
– ενδίδουν από την απελπισία της ερωτικής και σεξουαλικής μοναξιάς και της απομόνωσης να δοκιμάζουν τον εύκολο δρόμο ερωτικής συντροφιάς, μιας ομόφυλης σχέσης.
Ειδικά η τελευταία κατάληξη ,ως λύση απελπισίας, και όχι ως (κατανοητή) δοκιμή σεξουαλικής εμπειρίας στην πραγματικότητα περιθωριοποιεί-γκετοποιεί το άτομο. Δεν το αναζωογονεί και δεν το εντάσσει απρόσκοπτα στο λοιπό κοινωνικό σύνολο.
Στην εποχή της δεκαετίας του ΄70 ,που λέμε, αλλά και άλλες δύο δεκαετίες μετά, τέτοιο φαινόμενο «επιδημικής» εισβολής της ομοφυλοφιλίας ,όπως είναι σήμερα, ήταν ανύπαρκτο. Οι ομοφυλόφιλοι ήταν ελάχιστοι στις παρέες μας, λόγω ιδιαιτεροτήτων, κυρίως ορμονικών. ΄Ενα τέτοιο άτομο ήταν χαρισματικό, συνήθως ως καλλιτεχνικό ταλέντο και είχε τον απόλυτο σεβασμό μας , την άνετη επικοινωνία με τα μέλη της υπόλοιπης παρέας. Ουδεμία διάκριση, καμιά κατάκριση. Δεν ήταν «κραγμένος» (gaylord). Σήμερα, άλλαξε και αυτό το τοπίο. Και τις περισσότερες φορές σε… “κρανίου τόπο!
Τί συνέβη παίδες; Πότε επιτέλους θα αποφασίσετε να ζήσετε; Να γίνετε “ταξιδιώτες στο χρόνο”; Και, ει δυνατόν, “πάτε” πίσω στα δικά μας ,τα νεανικά χρόνια. Ανέμελα, πλούσια σε εμπειρίες, κυρίως λόγω … «αχαλίνωτης» κοινωνικής (δια)σύνδεσης, όχι (δια)δικτυακής ,όπως η δική σας τραγική, σημερινή.
Homo