Το κείμενό μας χτες με τίτλο “ΚΑΜΗΛΑ ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟ”,όπως ΔΕΝ ήταν από μας εδώ αναμενόμενο , εκνεύρισε πολλούς βασιλόφρονες. Εξ ου και οι προσωπικές επιθέσεις που δεχτήκαμε για την “εμμονή σου τόσα χρόνια να τα βάζεις με το θεσμό”.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον τ. βασιλιά Κωνσταντίνο, ούτε με τα παιδιά του, τρία εκ των οποίων υπήρξαν το σχολικό έτος 1982-83 μαθητές μου. Ούτε πρόκειται για εμμονή ,αλλά για ιστορικό καθήκον να επιμένουμε στην αλήθεια, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και ακριβείς στο έργο μας.
Η αλήθεια για του βασιλείς της Ελλάδας είναι η ίδια με όλες τις αλήθειες για τα διάφορα ιστορικά πρόσωπα. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως ο θεσμός της βασιλείας στην Ελλάδα στα χρόνια που διήρκησε, προξένησε μόνο συμφορές και ταπεινώσεις για τη χώρα και το λαό της. Όπως, δεν μπορείς να πεις πως και ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός στη διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας του στη χώρα απέδωσε μόνο θετικούς καρπούς και απ΄όλους τους εκπροσώπους του.
Ο ιστορικός δεν έχει την πολυτέλεια να τρέφει συμπάθειες και αντιπάθειες σε πρόσωπα και θεσμούς. Είναι υποχρεωμένος από τη στιγμή που πιάνει στα χέρια του την “ιστορική γραφίδα” να λειτουργεί «άδειος», κυρίως από ιδεολογικές επιλογές και λοιπές αγκυλώσεις. Ο ιστορικός παύει να είναι ο εαυτός του ,όσο ασκεί με την πένα το λειτούργημά του και τον ξαναβρίσκει, όταν την αποθέτει.
Για να μιλήσουμε, λοιπόν , “χωρίς φόβο και πάθος” για τα «έργα και τις ημέρες» των Βασιλέων των Ελλήνων, θα λέγαμε συνοπτικά και επιγραμματικά πως περισσότερες ήταν οι συμφορές που προξένησαν και αλυσιτελείς οι υπηρεσίες τους στον τόπο από το θετικό τους έργο και την προσφορά στη χώρα. Και αυτή η διαπίστωση είναι εύκολο να αναδυθεί μέσα από το χρόνο ,την παρατήρηση και την κριτική των ιστορικών δρώμενων που σχετίζονται με την περίοδο της δυναστείας ενός εκάστου των προσώπων που διετέλεσαν βασιλείς στη χώρα. Θα επισημάνουμε κάποια από αυτά τα έργα που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας.
Ο θεσμός της μοναρχίας εγκαινιάστηκε στην Ελλάδα με την επιλογή από τις Μ.Δυνάμεις της εποχής και την άφιξη στην Ελλάδα του 17ετους τότε ΄Οθωνα και των αντιβασιλέων του. Από τα πρώτες εγκληματικές πράξεις του θεσμού της αντιβασιλείας υπήρξε η σύλληψη , η δίκη και η καταδίκη σε θάνατο των σπουδαιότερων αγωνιστών στη διάρκεια της επανάστασης του Θ. Κολοκοτρώνη και του Δ. Πλαπούτα.
Ο Κολοκοτρώνης κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και μαζί με τους Πλαπούτα, Τζαβέλα, Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς συνελήφθησαν με την κατηγορία πως τάχα ετοίμαζαν συνωμοσία για να αντρέψουν τον ανήλικο βασιλιά. Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στην καρμανιόλα μέσα σε 24 ώρες.
Μόλις ακούστηκε η ποινή και λίγο μετά διαθόθηκε από στόμα σε στόμα ,πάγωσε όλη η τότε μικρή χώρα. Η απόφαση της καταδίκης προκάλεσε μαζί με το σάλο και τρόμο και απόγνωση στο λαό. Ούτε οι Τούρκοι δε δίκαζαν και καταδίκαζαν Ραγιάδες με τέτοιοες στημένες και συνοπτικές δίκες.
Η κατακραυγή και ο σάλος , ανάγκασαν λίγες ώρες αργότερα την αντιβασιλεία να μετατρέψει την ποινή σε κάθειρξη. Ο Όθωνας με την ενηλικίωσή του υποχρεώθηκε να δώσει χάρη στους καταδικασθέντες,για να αποφύγει τα χειρότερα,τα οποία, βέβαια,δεν τα απέφυγε με την επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη το 1843.
Να θυμίσουμε ακόμα πως ο Κολοκοτρώνης είχε περάσει στις φυλακές μεταχείριση τέτοια που ούτε οι Οθωμανοί διώκτες του δεν τόλμησαν. Έζησε για εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών στο Παλαμήδι και την Ακροναυπλία. Να τί λέει ο ίδιο στα Απομνημονεύματά του:
«Μ’ έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ’ το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που ‘χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».
΄ Ισως δε χρειάζεται η παράθεση άλλου ζοφερού έργου των αντιβασιλέων αλλά και του ίδιου, ενηλικιωμένου πια ΄Οθωνα, για να διαπιστωθεί το μέγεθος της αφροσύνης εκείνης της κατάπτυστης πράξης. ΄Ηταν αυτό ακριβώς το μήνυμα που ήθελα οι Βαυαροί να περάσουν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ στη συνείδηση του λαού. “Από δω κι εμπρός, πρώτα και πάνω απ΄όλα υπάρχει το συμφερον του στέμματος. Το συμφέρον του ΄Εθνους μπορεί και να περιμένει”.
Ο επόμενος βασιλιάς Γεώργιος ο Α΄ συνέδεσε την άσκηση των καθηκόντων του με τις συνεχείς τριβές, ειδικά με τον χαρισματικό πρωθυπουργό Χαρ. Τρικούπη για την περίφημη «αρχή της δεδηλωμένης». Μέχρι την καθιέρωσή της, ήταν ο Γεώργιος που διόριζε αρεστούς πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις από τις μειοψηφίες και όχι απο το κόμμα που λάμβανε την πλειοψηφία στις εκλογές.
Το επόμενο έγκλημα του Γεωργίου Α΄ ήταν πως όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε στο τότε δημαγωγό πολιτικό Δ. Ράλλη που ζητούσε αναμέτρηση (!) με την Οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά συμπαρατάχτηκε με το δημαγωγό πολτικό και διόρισε επικεφαλής του παράλογου εκείνου πολέμου του 1897 τον γιο του ,νεαρό τότε, Κωνσταντίνο. Τα αποτελέσματα τραγικά. Οι Τούρκοι, αν δεν επενέβαινα πάλι οι Μ. Δυνάμεις, θα είχαν κυριεύσει τη μικρή τότε Ελλάδα, που για να διασωθεί υποτάχτηκε οικονομικά μέχρι στα πρόσφατα χρόνια στους δανειστές της.
Ο Κωνσταντίνος ο Α΄ αμαύρωσε κι αυτός το έργο του με την εμμονή του να συμπεριφέρεται ως σκληρός, ανυποχώρητος Μονάρχης και να θεωρεί το συμφέρον του στέμματος ως το συμφέρον του ΄Εθνους. Η σύγκρουσή του με το Βενιζέλο ,ο διχασμός, η επιμονή του να τεθεί επικεφαλής (αρχιστράτηγος) της εκστρατείας στη Μ. Ασία, η προώθηση μέσω των ευνοούμενων στο στράτευμα, ως διοικητή του Β’ Σώματος Στρατού του αδερφού του Ανδρέα, του αποκαλούμενου και Καψοκαλύβα, ενός εντελώς άχρηστου πρίγκιπα-στρατιωτικού, μέτρησαν αποφασιστικά στην καταστροφή που υπέστη η χώρα σ εκείνη την παράλογη εκστρατεία στη Μ. Ασία ως το Σαγγάριο.
Ο Γεώργιος ο Β , ακολούθησε τη διχαστική πολιτική του πατέρα του Κωνσταντίνου. Η βασιλεία του συνέπεσε με τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο και την Κατοχή των Ναζί. Με την επιστροφή του στη χώρα, αντί να προτάξει το έργο της συμφιλίωσης και της ανόρθωσης της καταστρεμμένης χώρας, ακολούθησε σκληρή γραμμή απέναντι των κομμουνιστών με απώτερο στόχο την ολοσχερή κατάπνιξη του αντάρτικου κινήματος.
Ο Παύλος, ένας αδύναμος ηγέτης, πέρασε στη σκιά της διαβολεμένης βασίλισσας συζύγου του Φρειδερίκης. Ο λεγόμενος “εμφύλιος” πόλεμος, η αιματοχυσία, η μεγάλη εκείνη τραγωδία έγιναν επί των ημερών του. Οι Χίτες, οι “Μάηδες”, τα τάγματα ασφαλείας, τα κολασμένα εκείνα καθάρματα, υπεύθυνοι δολοφονιών αθώων, των ληστειών, των βιασμών, των καταστροφών της περιουσίας ανύποπτων πολιτών, ήταν ο συρφετός που όμνυε στο ΣΤΕΜΜΑ! ΄Ηταν η εποχή και για χρόνια μετά που οι μισοί ΄Ελληνες ήταν «μιάσματα» και οι άλλοι μισοί βασιλόφρονες-εθνικόφρονες και έχοντες σε όλα το «πάνω χέρι».
Ο τελευταίος βασιλιάς Κωνσταντίνος, συνέδεσε το όνομά του με την Αποστασία του “Μητσοτάκη κάθαρμα”, την πτώση μιας λαοπρόβλητης τότε κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και την προετοιμασία της δικτατορίας των στρατηγών που τους πρόφτασαν,όμως, οι συνταγματάρχες την 21 Απριλίου 1967.
Η Ιστορία αυτά τα έργα των βασιλιάδων που μνημονεύσαμε επί τροχάδην, έχει καταγράψει και κρίνει με “Μαύρα” γράμματα. Και κανείς νουνεχής και ίστωρ δε θα μπορούσε να θεωρήσει τις δραματικές επιπτώσεις των έργων των βασιλέων των Ελλήνων στην ιστορία της χώρας, ως ολιγοβαρείς. Το όποιο θετικό τους έργο έχει επίσης η Ιστορία σημειώσει, είναι αντιστρόφως ανάλογο των πληγών και των συμφορών που προξένησε ο θεσμός του Στέμματος μέχρι σήμερα σε τούτο το δύσμοιρο τόπο.