1. ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ΥΠΟΔΙΚΟΣ.
2. “ΜΑϊΜΟΥ” ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΣΕ ΡΑΦΙΑ, ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΜ.
3. ΒULLYING KAI ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ.
__________________________________________________________
1. ΑΝΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
Μήνυμα Παυλόπουλου: Το Σύνταγμα υπερισχύει έναντι κάθε άλλου δικαίου, ακόμη και του διεθνούς
Το μήνυμα ότι το Σύνταγμα υπερισχύει κάθε άλλου κανόνα δικαίου, ακόμη και του διεθνούς δικαίου, έστειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Την άποψη αυτή εξέφρασε κατά την αναγόρευσή του ως επίτιμου καθηγητή του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Σε ειδική τελετή στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου, παρουσία και του υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά, ο κ. Παυλόπουλος ευχαρίστησε για την τιμή που του έγινε και απηύθυνε ομιλία με θέμα «Το Σύνταγμα μεταξύ Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η ιεραρχία της έννομης τάξης».
Ο κ. Παυλόπουλος υπογράμμισε ότι στην κορυφή-αλλά και, κατά θεσμική λογική, στη βάση, της έννομης τάξης βρίσκεται το Σύνταγμα, ως «Θεμελιώδης Νόμος» στήριξής της και οργάνωσης των εν γένει πολιτικών θεσμών.
«Η κανονιστική ιδιομορφία του Συντάγματος ως -κανόνα δικαίου- γενάρχη- της όλης έννομης τάξης οδηγεί, αναποτρέπτως, στην καθολική και αδιάστικτη υπεροχή του εντός της εσωτερικής έννομης τάξης, όπως άλλωστε προκύπτει σαφώς από το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του άρθρου 28 του Συντάγματος» τόνισε.
Εξήγησε επιπλέον ότι «το Σύνταγμα, ως θεμελιώδης νόμος αποτελούμενος όχι μόνον από τους κανόνες δικαίου που περιλαμβάνει, αλλά και από τις αρχές, οι οποίες συνάγονται απ’ αυτούς, υπερισχύει αναποδράστως κάθε άλλου κανόνα δικαίου. Είτε αυτός εντάσσεται στο εσωτερικό δίκαιο, είτε στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως ενσωματώνονται κάθε φορά στην έννομη τάξη μας».
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστήριξε ακόμη ότι «όπως το εθνικό Σύνταγμα υπέρκειται των κανόνων του διεθνούς δικαίου, είναι προφανές, ότι και το ευρωπαϊκό δίκαιο -πάντοτε ως προς την δομή της ελληνικής έννομης τάξης και της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση- υπέρκειται των κανόνων του διεθνούς δικαίου».
Καταλήγοντας, ο Πρόεδρος τόνισε ότι όσον η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τη σημερινή της μορφή, μια οδός υπάρχει για την επίλυση του προβλήματος της ιεράρχησης μεταξύ Συντάγματος και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Από την πλευρά του ΔΕΕ, όσο το δυνατόν πιο σύμφωνη με τα Εθνικά Συντάγματα ερμηνεία των κανόνων του ευρωπαϊκού δικαίου, και
Από την ερμηνεία των εθνικών δικαστηρίων, όσο το δυνατόν πιο σύμφωνη με το ευρωπαϊκό δίκαιο ερμηνεία των εθνικών συνταγματικών κανόνων».
Αυτή η «μέση οδός» πρόσθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διευκολύνει την αρμονική συμβίωση της ευρωπαϊκής έννομης τάξης με τις εθνικές έννομες τάξεις -και, φυσικά, αντιστρόφως- ως την τελική, τουλάχιστον θεσμική, ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μείνει πίσω από θεσμικής πλευράς και δεν έχει κάνει στοιχειώδη θεσμικά βήματα.
Νωρίτερα, ο Προκόπης Παυλόπουλος επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και ξεναγήθηκε από τους καθηγητές στις αίθουσες υποδομών του Πανεπιστημίου, ενώ παράλληλα συναντήθηκε και με το διδακτικό προσωπικό.
1.O Προκόπης,αν είχε “πέτσα” θα σιωπούσε για χίλιους λόγους. ΄Ενας από τους πολλούς και κυρίαρχους είναι πως, ως “παρακοιμώμενος” του Κωστάκη Καραμανλή επί αλήστου μνήμης πρωθυπουργίας του, οδήγησαν με τη λοιπή κυβερνητικη ,νεοδημοκρατική κομπανία τη χώρα στη χρεοκοπία και εγκατέλειψαν το σκάφος,΄που ακυβέρνητο έπεσε και συνετρίβη στα βράχια. Την ίδια εποχή, ξεκοκάλιζαν τα ρούβλια το Πούτιν ,τον οποίο στη συνεχεια “γέλασαν” (δεν τήρησαν τα υποσχημένα, με βασικό στόχο την αποσταθετοποίσηση της Ευρώπης -ΝΑΤΟ) και εκείνος το 2007 σε αντίποινα έκαψε τη χώρα, χωρίς να σεβαστεί ούτε τα αρχαία σεβάσματα (Ολυμπία),που ακόμα και ο Νέρωνας δεν τόλμησε να πειρράξει.
2. Ο πενιχρός μας νομικός εξοπλισμός (περάσαμε έναν καιρό και από τα θρανία της Νομικής) μας εξασφαλίζει το δικαίωμα να διαφωνήσουμε με την άποψη πως ένα εθνικό σύνταγμα υπερισχύει αναποδράστως κάθε άλλου κανόνα δικαίου. . Το σύνατγμά μας για παράδειγμα, δεν μπορεί να είναι ανώτερο ούτε από το Διεθνές ούτε από το Ευρωπϊκό δίκαιο. Πολύ περισσότερο που στην Ελλάδα, ναι μεν έχουμε ένα σχετικά “καλό” Σύνταγμα, από την άλλη όμως, αυτή η υπεροχή του αποδυναμώνεται από την απίστευτα αισχρή λειτουργία του θεσμού της δικαιοσυνης.
___________________________________________________________________________
2. Ο χειρουργός που την είδε…Ιστορικός!
Τί την ήθελα πρωινιάτικα σήμερα την περιήγηση σε βιβλιοπωλείο στο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να μου ανέβη το αίμα στο κεφάλι; Αλλά, είχα χρόνο μπροστά μου, πριν πετάξω για τον προορισμό μου και είπα να ρίξω μια ματιά στα βιβλία στους πάγκους και τα ράφια . Το μάτι έπεσε σε ένα χοντρό , “καλοδεμένο», σε καλό χαρτί (σχεδόν ιλουστρασιόν) βιβλίο με τίτλο σχετικό με τον ελληνικό «εμφύλιο» από το 1945-1949 (δε γράφω τον ακριβή τίτλο,ούτε αποκαλύπτω τον εκδοτικό οίκο και το όνομα του «συγγραφέα», για να μην τους …πάρει και τους σηκώσει. Δε θα τους το διαφημίσουμε κιόλας τους αλητήριους….).
.
Αναρωτιόμουν , πώς τάχα θα το διαπραγματεύεται και από ποια οπτική ο ιστορικός το θέμα. Ποιος να είναι; Μπορεί να ήταν και συμφοιτητής, σκέφτηκα και έσπευσα να αναζητήσω το βιογραφικό του στη μέσα σελίδα του οπισθόφυλλου. Και ω…του θαύματος ! Συμφοιτητής μου μεν ή άλλος γνωστός ή άγνωστος ιστορικός δεν ήταν ο “συγγραφέας”, αλλά έγραφε πως ήταν… χειρουργός γιατρός (διδάκτορας, μάλιστα.΄Ολοι οι γιατροί στην Ελλάδα είναι διδάκτορες,τελικά;), που «διέπρεψε» (sic) στην ιατρική και κάποια στιγμή για χόμπυ είπε να συγγράψει (όχι να διαβάσει) ιστορία. Κάθησε λοιπόν ο τύπος και μουτζούρωσε καμιά τετρακοσαριά σελίδες με “ιστορικό” υλικό που συνέλεξε με επιμέλεια”, έγραφε, “από τις πηγές”(!) και μάλιστα… απειλούσε πως θα συνεχίσει ακάθεκτος κα με άλλα ιστορικά θέματα.
Διάβασα στα όρθια 2-3 σελίδες και κόντεψα να πάθω το δεύτερο εγκεφαλικό (μετά το πρώτο, όταν διαπίστωσα την ιδιότητα του δράστη). Τα δικά του ο τύπος. Και δώσ΄ του “όλοι τα ίδια κάνανε” στον εμφύλιο, και άντε τα “κονσερβοκούτια” και τα παιδομαζώματα.
Αλλά, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Ως άσχετος και ανεύθυνος ιστορικά ο γιατρός , ό τι ήθελε έγραφε, βέβαια. Εκείνο ,όμως που με σύγχυσε παντελώς ήταν το θράσος του. Ασχολήθηκα λέει με την ιστορική συγγραφή για…εκτόνωση,για χόμπυ και θα το… ξανακάνει!
Πώς, βρε,γιατράκο μου και με τί κότσια, με τί προσόντα και ποια αρμοδιότητα,ασχολήθηκες , λεβέντη μου με την Ιστορία; Τί είναι η Ιστορία; Σέρφινγκ;Η καφενείο, που όποιος θέλει μπαίνει να πιεί βαρύ γλυκό και να στρωθεί στην κολτσίνα; Εγώ τόλμησα ποτέ να κάνω εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς ή έστω ακίδα να βγάλω με βελόνα από ζωντανό κρέας, ή ακόμα να συγγράψω ιατρικό βιβλίο; Θα με παίρνανε (και καλά θα κάνανε) με τις πέτρες. Θα με είχατε “σουβλίσει” και ταράξει στις μηνύσεις εκεί στο συνάφι σας, τον ιατρικό σύλλογο.
Και άντε,πες μπήκες σε μια εκκλησία και λειτούργησες ως παπάς. Ασέβεια μεν,αλλά λίγο το κακό. Το να διατείνεσαι, όμως, πως είσαι ιστορικός και να βάζεις το Ζάρα από τα δικά μας χωριά στην ίδια συνομοταξία με το Βελουχιώτη ή τους “Μάιδες” βιαστές και άρπαγες που εκτέλεσαν οι αντάρτες στην ίδια κατηγορία με τον Μπελογιάννη, είναι έγκλημα καθοσίωσης.
Κι αν, ελαφρά τη καρδία, επειδή κρατάς από παιδί τις μνήμες από τα μοιρολόγια της Μικρασιάτισας γιαγιά σου για το μεγάλο κακό που πάθανε στην «Ιωνία» και πιάνεις τώρα με …στορική εμβρίθεια να να τσαμπουνάς στα φόρουμ και στα μπλογκ πως οι Τούρκοι διέπραξαν στη Μ.Ασία γενοκτονία Ελλήνων, χωρίς ούτε μια πηγή ιστορική να έχεις ποτέ επιμεληθεί ή να μάθεις πώς “διαβάζεται”, δεν είσαι απλά φαιδρός, αλλά εγκληματίας, κατευθείαν για ”απόσπασμα”.
Το μυθιστόρημα δεν είναι ιστόρημα .Είναι τέχνη. Η Ιστορία είναι επιστήμη. Για να κάνεις τέχνη, δεν είναι απαγορευμένο. Μπορείς να γράφεις διηγήματα, ποιήματα, να κρατάς ημερολόγιο (7 στους 10 ΄Ελληνες αποδεδειγμένα γράφουν) ανεμπόδιστα. Αλλά, όχι! Χίλιες φορές όχι. Είναι απαγορευμένο να καταπιάνεσαι με ιστορικά θέματα, χωρις να είσαι ιστορικός. Να σχολιάζεις, να εκφράζεις άποψη,να συμφωνείς ,να διαφωνείς με ιστορικά κείμενα μπορείς.΄Οχι να υποκαθιστάς τον ιστορικό. Πάει τελείωσε.
Παράγινε το κακό με τους «μαϊμού» ιστορικούς .Και η «κουτσή Μαρία» συγγράφει …ιστορικά κείμενα ή ασχολείται ευκαιριακά σε μπλόγκ και φόρουμ με θέματα Ιστορίας! Σε ύφος, αρμοδιότητα, αντικειμενικότητα και… αναίδεια Θουκυδίδη!
Αλλά, δεν πάει άλλο. Είναι τόσο επικίνδυνο να παριστάνεις τον ιστορικό, όσο και να πλησιάζεις ένα σπίρτο αναμμένο σε βαρέλι με μπαρούτι σε κατάμεστη από κόσμο πλατεία. Κάτι πρέπει να γίνει και στη χώρα μας. Να σταματήσει αυτό το αίσχος.
Δε φτάνει να λέμε στην Ελλάδα είναι κανείς ό τι δηλώσει. Δια ροπάλου να απαγορευτεί σε ευαίσθητες επιστημονικές περιοχές, όπως η Ιστορία, να πλησιάζει “παλαβός”ή “ψωνισμένος”,να υποδύεται ρόλους, να μεταμφιέζεται, να υποκαθιστά, να ανιποιείται,να παριστάνει τον ειδικό και τον αρμόδιο. Ο φανατισμός, τα μίση, η ημιμάθεια, ο εθνικισμός, εκατοντάδες άλλα τέτοια αρρωστήματα που στοίχισαν στους λαούς πολύ αίμα και δάκρυ, είναι απότοκα της κακής ιστορικής ενημέρωσης. Της αναρμόδιας πρωτίστως ιστορικής πένας.
Γράφουμε για το συγκεκριμένο θέμα στα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ:
“Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.
Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ”Ελευθερη εισοδος επισκεπτων” και καταληψη γνωστικου χωρου, που ” de jure et ipso jure” ανηκει σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.
Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει “ιστορια”. Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε “ιστορικα γεγονοτα”.
Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ”ιστορικους” αυτου του ειδους.
Αλλα, δεν ειναι μονο αυτο το προβλημα της Ιστοριας. Το ιδιο σοβαρο και μαλλον σοβαροτερο, ειναι εκεινο που συναρταται με την προσωπικοτητα του ιστορικου στη διασταση της επαρκειας και της ανταποκρισης του στις απαιτησεις της ιστοριας. Η “επιστημη του Θουκιδυδη”, δεν απαιτει μονο γνωση και εξειδικευση, αλλα απολυτα συστοιχα και συναλληλα, ειναι και το ”ηθος” και το “συνειδος” του ιστορικου. Αυτα που τοσο ευκολα προϋποθετουμε, ως αρετες του ιστορικου και τερπουν στην ακοη, ως ευηχα κοσμητικα (αντικειμενικοτητα, κριτικη ικανοτητα, αμεροληψια, ανιδιοτελεια) ειμαστε, δυστυχως, υποχρεωμενοι να παραδεχτουμε, πως, κατα κανονα, λειπουν απο την ηθικη αρματωσια των ιστορικων και η απουσια τους εβλαψε ανεπανορθωτα την παλαιοτερη χρονογραφια-ιστοριογραφια, ακομα και στην απλη και κριτικη καταγραφη των γεγονοτων. Αλλα και η εξακολουθηση της απουσιας τους, εν πολλοις, στη νεοτερη ιστορικη επιστημη, ταλαιπωρει το ερευνητικο της εργο στην αναζητηση, την ερμηνεια, την κατανοηση και τη διακριση των πηγων, την επιλογη των αξιομνημονευτων προσωπων και πραξεων και την ενταξη τους στο ιστορικο γιγνεσθαι. Αναληθειες, σκοπιμοτητες, προκαταληψεις, μικροτητες περνουν μεσα απο στρεβλες γραφιδες και παραδιδοναι στις γενιες ως ”ιστορια”. Εμπαθεις, καποτε και παρανοϊκες πενες, πνιγουν στο μονοχρωμο μελανι τους συνταρακτικα ιστορικα γεγονοτα και αξιολογες μορφες, αμαυρωνοντας το δημιουργικο τους εργο. Πυργωνουν το “ιστορικο” τους οικοδομημα με τονους λασπη και παραμορφωμενα, αλλα ανθεκτικα υλικα. Και δεν ειναι καθολου ευκολο να γκρεμιστει ενα τετοιο χτισμα. Θαμμενα απο τους εκτελεστες τους λαμπρα ιστορικα προσωπα, με καταχωνιασμενο το ιστορικο τους εργο, περιμενουν την “ανακομιδη των λειψανων” τους. Ειναι χρεος (και ελαχιστος φορος τιμης) του συχρονου ιστορικου.
Παλαιοτερα εχουν γινει τετοιες προσπαθειες και μερικες αξιολογες. Οσο πληθαινουν τοσο το καλυτερο. Μπορει καποτε να γινουν ποταμι, που θα παρασυρει την ιστορικη κοπρο. Τοτε, εχει τη δυναμικη, η Ιστορια, ως ανθρωποκεντρικη επιστημη, να συμβαλλει αποφασιστικα στην προοδο και την εξελιξη του ανθρωπου. Θα μπορουσε μαλιστα να αποτελεσει τον ακρογωνιαιο λιθο στο οικοδομημα του ανθρωπινου πολιτισμου. Διαφορετικα, θα ηταν προτιμοτερο και εξυπνοτερο να εχουμε λιγοτερη εμπιστοσυνη στις σελιδες της. Και το κακο θα ηταν λιγότερο!Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.
Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ”Ελευθερη εισοδος επισκεπτων” και καταληψη γνωστικου χωρου, που ” de jure et ipso jure” ανηκει σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.
Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει “ιστορια”. Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε “ιστορικα γεγονοτα”.
Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ”ιστορικους” αυτου του ειδους.
Αλλα, δεν ειναι μονο αυτο το προβλημα της Ιστοριας. Το ιδιο σοβαρο και μαλλον σοβαροτερο, ειναι εκεινο που συναρταται με την προσωπικοτητα του ιστορικου στη διασταση της επαρκειας και της ανταποκρισης του στις απαιτησεις της ιστοριας. Η “επιστημη του Θουκιδυδη”, δεν απαιτει μονο γνωση και εξειδικευση, αλλα απολυτα συστοιχα και συναλληλα, ειναι και το ”ηθος” και το “συνειδος” του ιστορικου. Αυτα που τοσο ευκολα προϋποθετουμε, ως αρετες του ιστορικου και τερπουν στην ακοη, ως ευηχα κοσμητικα (αντικειμενικοτητα, κριτικη ικανοτητα, αμεροληψια, ανιδιοτελεια) ειμαστε, δυστυχως, υποχρεωμενοι να παραδεχτουμε, πως, κατα κανονα, λειπουν απο την ηθικη αρματωσια των ιστορικων και η απουσια τους εβλαψε ανεπανορθωτα την παλαιοτερη χρονογραφια-ιστοριογραφια, ακομα και στην απλη και κριτικη καταγραφη των γεγονοτων. Αλλα και η εξακολουθηση της απουσιας τους, εν πολλοις, στη νεοτερη ιστορικη επιστημη, ταλαιπωρει το ερευνητικο της εργο στην αναζητηση, την ερμηνεια, την κατανοηση και τη διακριση των πηγων, την επιλογη των αξιομνημονευτων προσωπων και πραξεων και την ενταξη τους στο ιστορικο γιγνεσθαι. Αναληθειες, σκοπιμοτητες, προκαταληψεις, μικροτητες περνουν μεσα απο στρεβλες γραφιδες και παραδιδοναι στις γενιες ως ”ιστορια”. Εμπαθεις, καποτε και παρανοϊκες πενες, πνιγουν στο μονοχρωμο μελανι τους συνταρακτικα ιστορικα γεγονοτα και αξιολογες μορφες, αμαυρωνοντας το δημιουργικο τους εργο. Πυργωνουν το “ιστορικο” τους οικοδομημα με τονους λασπη και παραμορφωμενα, αλλα ανθεκτικα υλικα. Και δεν ειναι καθολου ευκολο να γκρεμιστει ενα τετοιο χτισμα. Θαμμενα απο τους εκτελεστες τους λαμπρα ιστορικα προσωπα, με καταχωνιασμενο το ιστορικο τους εργο, περιμενουν την “ανακομιδη των λειψανων” τους. Ειναι χρεος (και ελαχιστος φορος τιμης) του συχρονου ιστορικου.
Παλαιοτερα εχουν γινει τετοιες προσπαθειες και μερικες αξιολογες. Οσο πληθαινουν τοσο το καλυτερο. Μπορει καποτε να γινουν ποταμι, που θα παρασυρει την ιστορικη κοπρο. Τοτε, εχει τη δυναμικη, η Ιστορια, ως ανθρωποκεντρικη επιστημη, να συμβαλλει αποφασιστικα στην προοδο και την εξελιξη του ανθρωπου. Θα μπορουσε μαλιστα να αποτελεσει τον ακρογωνιαιο λιθο στο οικοδομημα του ανθρωπινου πολιτισμου. Διαφορετικα, θα ηταν προτιμοτερο και εξυπνοτερο να εχουμε λιγοτερη εμπιστοσυνη στις σελιδες της. Και το κακο θα ηταν λιγότερο!
_________________________________________________________3.
3. ΝΕΑΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΔΑ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ
O φόβος του bullying τη διώχνει από το νησί της
«Η βία ήταν κυρίως λεκτική και ψυχολογική. Βρισιές, αντικείμενα που της πέταγαν, ψέματα που έλεγαν για αυτήν. Ο κόσμος λέει πως είναι πολύ ευαίσθητη και πως όλα τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τέτοιες καταστάσεις. Εγώ όμως τους ρωτάω πόσο θα άντεχαν αυτοί σε ένα ανάλογο εργασιακό περιβάλλον όπου υπήρχαν απειλές, βρισιές και λεκτική κακοποίηση σε καθημερινή βάση. Η κόρη μου άντεξε αυτή την κατάσταση για πάνω από έναν χρόνο».
Συγκλονίζουν τα λόγια της Φιλίππα Κέμπσον στο «Εθνος» με τα οποία περιγράφει τα όσα υποστηρίζει ότι έζησε η 17χρονη κόρη της, Ελένη, που έπεσε θύμα bullying στο σχολείο της, στη Λέσβο.
Οι γονείς της 17χρονης, παρακινημένοι και από την αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αποφάσισαν τον περασμένο Μάρτιο να δημοσιοποιήσουν τον εκφοβισμό που δεχόταν η κόρη τους στο σχολείο. Η είδηση πέρασε τότε στα ψιλά, αλλά ο αντίκτυπος που είχε στην οικογένεια Βρετανών που ζουν εδώ και χρόνια στη Λέσβο ήταν τεράστιος. Οπως δηλώνουν στο «Εθνος», η αντιμετώπιση που είχαν από μία μικρή μερίδα κατοίκων της κλειστής κοινωνίας του νησιού ήταν σχεδόν επιθετική, επειδή μίλησαν ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Ομως για τη 17χρονη μαθήτρια που αναγκάστηκε να αλλάξει και σχολείο, οι επιπτώσεις ήταν ακόμη μεγαλύτερες, καθώς έχασε τη σχολική χρονιά από απουσίες, διότι δεν τολμούσε από φόβο να μπει στην τάξη της, ενώ χωρίς σαφείς εξηγήσεις διακόπηκε η μεταφορά της στο σχολείο. Τώρα μάλιστα οι γονείς της έχουν αποφασίσει να τη στείλουν ξανά στην Αγγλία για να ολοκληρώσει εκεί το σχολείο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Φιλίππα Κέμπσον πήγε με τον άνδρα της για διακοπές στη Λέσβο και την ερωτεύτηκαν. Από τότε επισκέπτονταν το νησί κάθε χρόνο και όταν παντρεύτηκαν, αποφάσισαν να μετακομίσουν στον Μόλυβο. Πριν από 19 χρόνια, στις 22 Μαΐου, παντρεύτηκαν στο μέρος που ερωτεύτηκαν και όταν γεννήθηκε η κόρη τους, πήραν τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσουν στην Ελλάδα, καθώς ένιωσαν πως αποτελεί καλύτερο μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί.
Η Ελένη Κέμπσον μεγάλωσε στον Μόλυβο και σήμερα είναι μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης. Είναι καλή μαθήτρια, θεωρείται μουσικό ταλέντο και έχει βραβευθεί σε μουσικό διαγωνισμό στη Θεσσαλονίκη. Η μητέρα της, Φιλίππα, περιγράφει στο «Εθνος» τα όσα συνέβησαν στην κόρη της.
Η μαρτυρία
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, «το πρόβλημα άρχισε να χειροτερεύει πριν από περίπου έναν χρόνο. Τέσσερα κορίτσια στο σχολείο της ήταν κατά βάση υπεύθυνα για αυτό, αλλά ενθάρρυναν και άλλους να συμμετέχουν. Είναι δύσκολο να αναφέρω ένα συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο και ξεκίνησε την κατάσταση. Η βία ήταν κυρίως λεκτική και ψυχολογική με αποτέλεσμα να την απομονώνουν και να την κλειδώνουν έξω από την τάξη. Πρόκειται για μια σειρά μικρών περιστατικών που με την πάροδο του χρόνου έγιναν αφόρητα», λέει στο «Εθνος».
Οι γονείς συναντήθηκαν με τον διευθυντή του σχολείου, αφού είχαν δημοσιοποιήσει το θέμα και τους ζητήθηκε να μην αλλάξει σχολείο η Ελένη. Η απάντησή τους ήταν ότι τα περιστατικά εκφοβισμού έχουν κλιμακωθεί και ήταν αδύνατον για την κόρη τους να συνεχίσει στο ίδιο σχολείο. Τότε, ο διευθυντής αρνήθηκε να συμπληρώσει τα έγγραφα για την μετεγγραφή της Ελένης. Οπως λέει η κ. Κέμπσον, δύο ημέρες μετά το περιστατικό, ο διευθυντής κάλεσε τον οδηγό ταξί στις 7 το απόγευμα και του είπε να μην παραλαμβάνει και μεταφέρει άλλους μαθητές πέραν όσων ήταν ήδη επιβάτες στο ταξί του, εξαιρώντας την Ελένη.
Μετά το Πάσχα, δεν υπήρχε ακόμα απόφαση για τη μεταφορά της και η Ελένη όλο τον καιρό μεταφερόταν με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ περνώντας ατελείωτες ώρες και χάνοντας μαθήματα. Στις 29 Απριλίου έφτασε ένα γράμμα στην οικογένεια από «τρίτο άτομο», που δεν κατονομάζεται, το οποίο ενημέρωνε ότι σύντομα θα υπάρξει συνάντηση για να διευθετηθεί το ζήτημα της Ελένης, αλλά ταυτόχρονα προειδοποιούσε να μη μιλήσουν ξανά στα ΜΜΕ, αφού κάνουν την κατάσταση χειρότερη για τους εαυτούς τους. Μάλιστα, ανέφερε ότι ο λόγος που είχε καθυστερήσει η επίλυση του προβλήματός τους ήταν επειδή είχαν μιλήσει στον Τύπο.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ατεκμηρίωτες καταγγελίες που δημιουργούν ψευδή εικόνα
Το σχολείο της 17χρονης Ελένης εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία έλεγε ότι τα δημοσιεύματα για το bullying «βασίστηκαν σε αδιασταύρωτες δηλώσεις της μαθήτριας Ελένης Κέμπσον και της μητέρας της και σε ατεκμηρίωτες πληροφορίες, και δημιούργησαν μια ψευδή, άδικη και απαξιωτική εικόνα για το Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης». Επίσης αναφερόταν ότι «από πουθενά δεν προέκυπτε θέμα bullying, αφού όλες οι καταγγελίες της ήταν ασαφείς, αόριστες και αντιφατικές. Στην επιθυμία της να αλλάξει σχολείο ο Σύλλογος δεν έφερε καμία αντίρρηση, έγινε δε αναλυτική συζήτηση με τους γονείς της, όπου και πάλι τονίσαμε ότι όσο και αν ψάξαμε από πουθενά δεν τεκμηριώθηκε θέμα ?bullying?».
Η μητέρα
Η Φιλίππα Κέμπσον απαντά στο σχολείο λέγοντας: «Εχουν διαστρεβλώσει την ιστορία και κατηγορούν το θύμα. Γι’ αυτό τον λόγο είναι τόσοι πολλοί οι γονείς αλλά και τα θύματα που φοβούνται να μιλούσαν ανοιχτά για το θέμα bullying. Πλέον στιγμάτισαν την Ελένη στη μικρή μας κοινωνία, ως ψεύτρα και ταραχοποιό, ενώ την ίδια στιγμή λένε πόσο καλή μαθήτρια ήταν. Επίσης διαθέτουμε στοιχεία και προέρχονται από τις ώρες συζητήσεων στο Ιντερνετ μεταξύ των μαθητών που εμπλέκονται στα περιστατικά bullying. Ηταν η προσπάθεια ενός εκ των μαθητών που είχε καλές προθέσεις και ήθελε να ”θεραπεύσει” αυτά τα φαινόμενα και αυτά τα μηνύματα τα είχαμε δώσει στον διευθυντή του σχολείου». Η μητέρα της μιλάει στο «Εθνος».
ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ
«Είναι πάντα δύσκολο να μιλάς ανοικτά…»
-Ηταν δύσκολο για την Ελένη και εσάς να μιλήσετε ανοικτά για αυτό το θέμα;
Το να μιλάς ανοικτά είναι πάντα δύσκολο, αλλά η Ελένη επιθυμούσε να σταματήσει αυτή η κατάσταση και να προστατεύει τους συμμαθητές της. Φαίνεται πως μερικοί διευθυντές πιστεύουν πως αν παραδεχτούν πως υπάρχουν κρούσματα bullying στο σχολείο τους, αυτό έχει αντίκτυπο στους ίδιους και έτσι προσπαθούν να το κουκουλώσουν.
Η Ελένη είχε πέσει θύμα bullying στο δημοτικό σχολείο, εδώ στον Μόλυβο και όταν ζήτησε βοήθεια από τον διευθυντή, αυτός στράφηκε εναντίον της. Εκανε τόσα πολλά… από το να λέει στους γονείς πως η Ελένη έχρηζε ψυχολογικής βοήθειας μέχρι να την κατηγορεί ως ψεύτρα και απατεώνισσα. Μέχρι που μας έγραψε επιστολή, αναφέροντας πως το bullying είναι αλλοδαπό πρόβλημα και πως δόξα τω Θεό δεν συμβαίνει στα ελληνικά σχολεία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να στραφεί όλο το χωριό εναντίον μας, λίγοι ήταν οι γονείς που μας υποστήριξαν, αλλά ακόμα και αυτοί θεωρούσαν πως ήταν λάθος μας να μιλήσουμε ανοικτά για αυτό, καθώς αυτό έκανε απλώς τα πράγματα χειρότερα και πώς ήταν βλακεία μας να πάμε ενάντια στις Αρχές στην Ελλάδα.
Είναι κατανοητό πως πολλά παιδιά στην Ελλάδα που είναι θύματα bullying φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια και συχνά παραμένουν σιωπηλά, η κόρη μας όμως έπεσε θύμα bullying από τους συμμαθητές της και στη συνέχεια από τις ίδιες τις Αρχές που είναι υπεύθυνες για την εκπαίδευση και την ευημερία των μαθητών. Τι είδους κοινωνία διαμορφώνεται όταν επιτρέπεται στα παιδιά να συνεχίζουν να φοβερίζουν τους άλλους χωρίς καμία συνέπεια;
Είχαμε μεγάλη συμπαράσταση από τους ανθρώπους της Μυτιλήνης, ειδικά από τον διευθυντή του σχολείου που μεταφέρθηκε η Ελένη, αν και πολλοί έχουν κατηγορήσει την Ελένη ότι είπε ψέματα και ότι επιζητούσε τη δημοσιότητα, ειδικά μετά την έκδοση ανακοίνωσης στον Τύπο από το συμβούλιο του Μουσικού Σχολείου που φοιτούσε η Ελένη, στην οποία υπαινισσόταν πως ήταν ψεύτρα και πως επιζητούσε δημοσιότητα για το καινούργιο της album.
Αλλοι άνθρωποι μας έχουν στείλει μηνύματα συμπαράστασης για την προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των μαθητών που δέχονται bullying στην Ελλάδα.
Εχουμε γνωρίσει πολύ καλούς διευθυντές, αυτόν που διηύθυνε το Γυμνάσιο στην Πέτρα και ο οποίος προσπάθησε να βοηθήσει όσο μπορούσε και τώρα τον διευθυντή του 2ου Λυκείου Μυτιλήνης που έχει υπερβεί των καθηκόντων του για να κρατήσει την Ελένη στο σχολείο.
Καλά, εισαγγελέας δεν υπάρχει στο νησί να μπουζουριάσει αυτούς τους αλήτες και πρώτα απ΄όλους τον πανάθλιο διευθυντή του σχολείου, που θέλει, τρομάρα του, να λέγεται και εκπαιδευτικός; Γιατί δε δημοσιοποιείται το όνομά του; Αλλά και των…νοικοκοιραίων που τα κακομαθημένα αλητάκια τους οδεύουν, αντί για άνθρωποι, να εξελιχθούν σε υπάνθρωπους, σε Ναζί. Να μάθει το πανελλήνιο τί κουμάσια είναι όλοι αυτής της συνομοταξίας.
Συγγνώμη, Ελένη για τους πανάλθλιους αυτούς συμπατριώτες μας. Μη δίνεις σημασία. Προχώρα, η τέχνη σου είναι η ασπίδα και το δόρυ σου. Μπροστά, Ελένη!