Η ΜΗ ΕΓΚΑΙΡΗ ΚΑΙ ΟΡΘΗ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ
Βίντεο-σοκ: Τα βασανιστήρια που έκαναν στον Βαγγέλη Γιακουμάκη
Πηγή: Βίντεο-σοκ: Τα βασανιστήρια που έκαναν στον Βαγγέλη Γιακουμάκη | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/270386/vinteo-sok-ta-vasanistiria-poy-ekanan-ston-vaggeli-giakoymaki#ixzz4AVoI9K1Q
Σοκ προκαλεί το βίντεο από τις επιθέσεις που συχνά δεχόταν από τους συμφοιτητές του στην Εστία της Γαλακτοκομικής Σχολής των Ιωαννίνων ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.
Το βίντεο περιλαμβάνεται στη δικογραφία και το έδωσε στη δημοσιότητα ο Ελεύθερος Τύπος. Σε αυτό φαίνονται τα βασανιστικά «παιχνίδια» που έκαναν στον 20χρονο Βαγγέλη Γιακουμάκη οι συμφοιτητές του.
Το υλικό κατέγραψε φοιτητής που συμμετείχε στο «παιχνίδι» που λαμβάνει χώρα στο δωμάτιο του Γιακουμάκη. Ο νεαρός είναι πεσμένος στο κρεβάτι του και 4 άτομα βρίσκονται από πάνω του κρατώντας τον «όμηρο».Ο 20χρονος προσπαθεί να ξεφύγει, μάταια όμως. Στο υλικό ακούγονται φωνές και από άλλους φοιτητές που βρίσκονται στο δωμάτιο.
Σύμφωνα με την εφημερίδα το βίντεο βρέθηκε στα χέρια των αρχών όταν κάποιος από τους σπουδαστές φαίνεται ότι μετάνιωσε για τα όσα συνέβαιναν και το παρέδωσε σε υπάλληλο της Γαλακτοκομικής Σχολής.
Στο βίντεο, όπως προαναφέρθηκε, διακρίνεται ο 20χρονος Γιακουμάκης, πεσμένος στο κρεβάτι του, να παρακαλεί τους συμφοιτητές του από την Κρήτη να τον ελευθερώσουν. Αυτοί, όχι μόνο δεν τον αφήνουν, αλλά φωνάζουν και γελούν, συνεχίζοντας το «παιχνίδι» τους. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης φωνάζει ότι πονάει, και προσποιείται κάποια στιγμή ότι γελάει πιθανότατα για να τους πείσει να τον αφήσουν.
Στη συνέχεια ένας μυώδης νεαρός κάνει κεφαλοκλείδωμα στον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο 20χρονος φαίνεται να εγκαταλείπει και να περιμένει απλά πότε θα τελειώσουν το «παιχνίδι» τους.
Κάποια στιγμή ένας από τους νεαρούς ακούγεται να λέει «Φτάνει. Αφήστε τον τώρα» και το μαρτύριο τελειώνει με τους νεαρούς να βγαίνουν από το δωμάτιο.
Οι αρχές, διαβάζουμε στο ρεπορτάζ, έχουν μεν στα χέρια τους το φρικιαστικό αυτό βίντεο, αλλά οι δράστες-φονιάδες ακόμα δεν έχουν… βραχιόλια στα δικά τους χέρια. Φυσικά και δεν πρόκειται να υποκαταστήσουμε τη δικαιοσύνη και τα όργανά της, εισαγγελικές αρχές και δικαστές, ούτε είμαστε αρμόδιοι να εκτιμήσουμε τα υπόλοιπα στοιχεία που υπάρχουν στο φάκελο της δικογραφίας του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Δε γνωρίζουμε επίσης ποια θα είναι η τελική διατύπωση του κατηγορητηρίου και με ποια κατηγορία θα παραπεμφθούν (αν ποτέ παραπεμφθούν) οι δράστες, οι οποίοι, όπως όλα δείχνουν, οδηγήθησαν από απόγνωση και βαρύ τραυματισμό της αξιοπρέπειάς του, τον τραγικό Βαγγέλη Γιακουμάκη στην αυτοκτονία. Αυτή η εγκληματική συμπεριφορά και το μπούλινκγ, που υφίστατο τόσο καιρό στη σχολή, δείχνουν πως αποτέλεσαν τη βασικη αιτία να τολμήσει ο αυτόχειρας φοιτητής το “απονενοημένο βήμα”.
΄Ομως, έχουμε υποχρέωση να επισημάνουμε κάποια πράγματα επ΄ αφορμή της δημοσίευσης του βίντεο-σοκ, όπως αποκαλούν τα ρεπορτάζ το νέο στοιχείο. Και είναι σημαντικό, γιατί αξιόλογα μέλη του νομικού κόσμου παραδέχονται πως το συγκλονιστικό και καθοριστικό αυτό στοιχείο, είναι από μόνο του αρκετό για την άσκηση δίωξης εναντίον των δραστών και το πιο σημαντικό υλικό στο φάκελο της δικογραφίας του αδικοχαμένου παιδιού.
Ισχυριζόμαστε ,λοιπόν, πως ο νόμος δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν δεν εφαρμόζεται σωστά. Ο δικαιικός-νομικός πολιτισμός ανά τους αιώνες οικοδομήθηκε αργά, αλλά σταθερά , όχι τόσο για την απόδοση δικαιοσύνης (η δικαιοσύνη μπορεί να “αποδοθεί” και με άλλους τρόπους), αλλά κυρίως , για να προλαμβάνεται η αυτοδικία. Με άλλα λόγια, “για να μην παίρνουν το νόμο στα χέρια” τους , όπως συνηθίζεται να λέγεται, το θύμα ή όσοι συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτό, αφού, μια τέτοια συμπεριφορά , οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο βεντέτας, ακόμα υπαρκτής και σήμερα στην Ελλάδα,αλλά και σε άλλες βαλκανικές χώρες (π.χ Αλβανία).
Και η αυτοδικία, οφείλουμε να παραδεχτούμε ιστορικά, , τουλάχιστον στην Ελλάδα και τη νεότερη εποχή, σε περιοχές που ίσχυε ή εφαρμοζόταν (“νόμιμα”,ως έθος, ή παράνομα), είχε ουσιαστικά αποτελέσματα, αφού ο υποψήφιος δράστης ενός “εγκλήματος”, έπρεπε να σκεφτεί καλά ,πριν λειτουργήσει θυμικά και υπό το κράτος βίαιων συναισθημάτων ,την “κόλαση αίματος” που θα προκαλούσε και θα εκαλείτο να αντιμετωπίσει ο ίδιος και ο άμεσος περίγυρός του (παιδιά, γονείς, αδέρφια κ.λπ). Και μάλιστα, όχι στιγμιαία και προσωρινά , αλλά για γενιές ολόκληρες. Στη φάση του προ-βήματος και της προσχεδιασμένης πραγματοποίησης μιας βίαιης πράξης, ειδικά δολοφονίας, όλα τούτα ήταν υπό εκτίμηση και ζύγισμα στην κρίση του δράστη, αν δεν ήταν εντελώς σκοτισμένη και η υπόμνηση μιας τέτοιας εξέλιξης , λειτουργούσε συνήθως αποτρεπτικά από εγκληματικές ενέργειες, ειδικά από ειδεχθείς δολοφονίες.
Οι κοινωνίες εκπαιδεύτηκαν αιώνες, για να καταφέρουν να χτίσουν,αλλά και το πιο δύσκολο να απο-δεχτούν να ζήσουν μέσα σε έναν πολιτισμό στον οποίο η δικαιοσύνη δεν αποδιδόταν πια από το θύμα ή τους οικείους του, αλλά από επαγγελματίες δικαστές, που εκπροσωπούσαν τη δικαιοσύνη και λειτουργούσαν για λογαριασμό της. Δεν ήταν, όμως, τόσος εύκολος ο “εγκλιματισμός” όλων των κοινωνιών του πλανήτη στους ιστορικούς χρόνους (ως τέτοιους εμείς νοούμε τις περιόδους που έχουμε ικανοποιητικές,ιστορικές πληροφορίες για τα δρώμενα των κοινωνιών). Ακόμα και σήμερα, σε κοινότητες ανθρώπων με περισσότερο η λιγότερο “πρωτόγονο” πολιτισμό, η αυτοδικία συνεχίζει να αποτελεί το κύριο εργαλείο-μέσο απονομής δικαιοσύνης.
Αλλά, για να μην μακρυγορούμε, θα περιοριστούμε στη χώρα μας και θα επισημάνουμε-αναλύσουμε δυο ιστορικά παραδείγματα αυτοδικίας ή θεωρούμενης, αποτέλεσμα δόλιας συμπεριφοράς ή κακής λειτουργίας του θεσμού της δικαοσύνης. Αφορμή ,όπως προαναφέραμε, είναι το συγκεκριμένο έγκλημα με θύμα το Βαγγέλη Γιακουμάκη. Συγκεκριμένα.
Στην Ελλάδα, η σύσταση της χώρας σε κράτος, σημαδεύτηκε από μια συγκλονιστική δολοφονία-εκτέλεση του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, την οποία οι καθεστωτικοί και οι ερασιτέχνες “ιστορίζοντες” (λαθρεπιβάτες στο όχημα της ιστορικής επιστήμης) , την απέδωσαν σε αυτοδικία και εκδίκηση. Οι Μαυρομιχαλαίοι, μαθημένοι ,λένε, να έχουν δικό τους “δοβλέτι” στη Μάνη για αιώνες, δεν ανέχτηκαν τις επεμβάσεις και ειδικά τις οικονομικές επιβαρύνσεις του νέου κυβερνήτη και τον δολοφόνησαν από εκδίκηση και πάθος.΄Ετσι απλά!
Πρόκειταια για έναν ιστορικό μύθο, που διδάσκεται ακόμα στα ελληνικά σχολεία. Η δολοφονία εκείνη ήταν απότοκο: α. Της καταπιεστικής, αντικοινωνικής, προσβλητικής, παράλογης πολιτικής απέναντι στους αγωνιστές της επανάστασης και τις οικογένειές τους από το νέο κυβερνήτη , υψηλό αξιωματούχο της Ρωσίας, η οποία με ίντρικες, δολοπλοκίες ,διπλωματικά παιχνίδα και απάτες κατάφερε να βάλει στον κυβερνητικό θώκο του νεοσύστατου κράτους τον Υπουργό Εξωτερικών της! β. Της ολοκληρωτικής χειραγώγησης της τότε δικαιοσύνης από τον ίδιο τον κυβερνήτη, η οποία “έκανε τα στραβά μάτια” στις φανερές παρανομίες του Ι.Καποδίστρια. Και ήταν εκείνη, η οποία “αιχμαλώτισε” τελικά παράλογα και άδικα σε “χρυσό κλουβί” στο Ναύπλιο δύο από τα εξέχοντα μέλη της οικογένειας του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη γ. Της αγγλικής και της γαλλικής πολιτικής που δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι οι Ρώσοι, οι οποίοι ευθύνονταν για την εγκατάλειψη των Ραγιάδων στο μαχαίρι του Οθωμανού (Ορλωφικά) ,κουμάνταραν μια χώρα σημαντικότατης γεωπολιτικής σημασία και για τις ίδιες, την ώρα που η Ευρώπη είχε χύσει αρκετό αίμα στη διάρκεια της Επανάστασης για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Οι εκτελεστές του Ι. Καποδίστρια πίστευαν πως εκτελούσαν εθνικό-κοινωνικό χρέος, δολοφονώντας τον τύραννο , τον χλευαστή χιλιάδων αγωνιστών του ΄21 και το “δικαστή” σε θέση δικαστή, “ως μη ώφειλε”. Είχαν την πεποίθηση πως ελευθέρωναν για δεύτερη φορά τη χώρα από το ρώσικο ζυγό τώρα.
Το γεγονός πως συνωμότησαν οι εκτελεστές, αλλά και μια άριστα οργανωμένη ομάδα επαναστατών-αντίπαλων του Καποδίστρια με την Αγγλία και τη Γαλλία, δεν υποβαθμίζει στο ελάχιστο τη σπουδαία και ηρωική εκείνη πράξη της εκτέλεσης ενός τυράννου, που ξεφεύγει πλέον από τα ταπεινά κίνητρα μιας αυτοδικίας, μιας “οικογενειακής” υπόθεση, όπως την παρουσιάζουν οι στρατευμένες ή οι άσχετες ιστορικά πένες
΄Εκτοτε (και για να κάνουμε ένα μεγάλο άλμα από τότε ,ως τη σύγχρονη εποχή), η αυτοδικία τάραξε και τραυμάτισε άπειρες φορές τη νομιμότητα στη Ελλάδα και σε ιδιωτικό- προσωπικό επίπεδο και σε πολιτικό. Να θυμίσουμε από τα πολιτικά-ιστορικά γεγονότα, τις εκτελέσεις αξιωματούχων βασανιστών της δικτατορία του ΄67 από την Α΄17Ν, που κι αυτές ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης απονομής δικαοσύνης.
Η ελληνική δικαισύνη τότε, όχι μονο δεν τιμώρησε παραδειγματικά τους βασανιστές και τους βιαστές της αξιοπρέπειας των αγωνιστών της δικτατορίας, αλλά τους άφησε ελεύθερους και πολλούς μάλιστα με συντάξεις, τίτλους και παράσημα! Και όλα αυτά, όταν και η ίδια η δικαιοσύνη είχε αρκούντως “λερώσει τη φωλιά” της, αφού από τα ίδια τα σπλάχνα της και τον ανώτατο θώκο της ,εκείνον του προέδρου του Αρείου Πάγου , αναδείχτηκε πρωθυπουργός και εκφραστής της νομιμότητας της δικατορίας, ο Κωνσταντίνος Κόλλιας. Και ο ανέντιμος και ρίψασπις αυτός ανώτατος δικαστικής, δεν τιμωρήθηκε ποτέ, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι βασικοί συνεργάτες της Χούντας των συνταγματαρχών.
΄Ετσι, η συμβολική εκτέλεση κάποιων βασανιστών της Χούντας από τα πρώτα και με καθαρό ,πολιτικό, -ιδεολογικό εξοπλισμό , μέλη της 17Ν , θεωρήθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αυτοδικία- Νέμεσις. Με άλλα λόγια, η ίδια η ελληνική δικαιοσύνη με τον τρόπο λειτουργίας και τις αποφάσεις της, οδήγησε κάποιους άλλους, να φέρουν σε πέρας το έργο που δεν επιτέλεσε ο θεσμός της δικαοσύνης με τα εντεταλμένα όργανά του.
Αναφέραμε όλα αυτά, επ΄ αφορμή του νέου στοιχείου-μαρτυρίας που ήρθε στο φως για την αυτοκτονία-δολοφονία του τραγικού παιδιού Βαγγέλη Γιακουμάκη, για να υπενθυμίσουμε στις “αρμόδιες αρχές” που έχουν στα χέρια τους το νέο βίντεο-σοκ των βασανισμών του παιδού πως “όποιος δε θυμάται την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να ξαναζήσει τις τραγωδίες της”. Και ως αυτή την ώρα ,δεν είδαμε να αξιοποιείται, όπως θα έπρεπε, το νέο αυτό τεκμήριο ενοχής. Να έχουν,δηλαδή, προφυλακιστεί οι δολοφόνοι.
Ποιος θα δικαιώσει το θύμα που “περιμένει” την τιμωρία των ενόχων; Θα εξωθήσουν τους οικείους του να “πάρουν το νόμο στα χέρια” τους; Και ποιος τότε θα ευθύνεται; Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην Κρήτη, όπου ακόμα η βεντέτα, η αυτοδικία αποτελούν τοπικό “κώδικα τιμής” και ορθή δικαιική συμπεριφορά.
Είναι καθήκον μας να τονίσουμε με αυτή την αφορμή πως γενικώς η αδράνεια της δικαιοσύνης, η αδιαφορία, η συγκάλυψη και ειδικά η διαφθορά και η διαπλοκή των δικαστών, με λίγα λόγια η μη έγκαιρη και ορθή απονομή της δικαοσύνης , είναι μια “απασφαλισμένη χειροβομβίδα” για τις οργανωμένες πολιτείες και “έγκλημα καθοσίωσης” , που θεωρείται το υψηλότερο στην ιεράρχηση εγκλημάτων του ποινικού κώδικα. Τέτοια λειτουργία του κορυφαίου θεσμού μιας χώρας, όχι μόνο τραυματίζει το κύρος του, αλλά η ίδια η δικαιοσύνη καταλήγει να χαρακτηρίζεται ως ο ηθικός αυτουργός, που οπλίζει το χέρι των φυσικών αυτουργών σε περιπτώσεις αυτοδικιών, βεντέτας ή άλλων όμοιων συμπεριφορών .
Στον 21ο αιώνα ,εποχή που διανύουμε, είναι ανεπίτρεπτο σε μια χώρα με δικαιικό και νομικό πολιτισμό, να συναντώνται τέτοια πρωτάκουστα φαινόμενα παθογένειας σε ένα θεσμό, που όλοι τον θεωρούν κορυφαίο. Είναι, όμως, τέτοιος ο ελληνικός θεσμός της δικαισύνης, όταν βαρύνεται με πλήθος “αμαρτιών” από συστάσεως ελληνικού κράτους,ως σήμερα;
Εμείς ,”με το χέρι στην καρδιά” ,λέμε ΟΧΙ. Ο ίδιος ο θεσμός” έφαγε τις σάρκες” τους ,έκανε “χαρακίρι” πολλές φορές με αποτέλεσμα να απολέσει το κύρος που όφειλε να έχει, να σέβεται και να διαφυλάττει, “ως κόρην οφθαλμού”.