Ο Τσίπρας απειλεί: Κάποιοι κωλυσιεργούν σκόπιμα, να γίνει έκτακτη Σύνοδος
«Τόσο εγώ, όσο και η ελληνική κυβέρνηση δεν είμαστε διατεθειμένοι να παρακολουθούμε για πολύ ακόμη παιχνίδια σε βάρος του ελληνικού λαού και παιχνίδια σε βάρος της ενότητας της ΕΕ», διεμήνυσε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντηση με τον Ντόναλντ Τουσκ στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πρωθυπουργός δεν διευκρίνισε περαιτέρω την ευθεία προειδοποίηση-απειλή, ωστόσο εμφανίστηκε έντονα ανήσυχος για την πορεία της διαπραγμάτευσης. Χαρακτήρισε «αμετανόητους» ορισμένους εκ των πιστωτών και έριξε όλη την ευθύνη επάνω τους για την καθυστέρηση του κλεισίματος της αξιολόγησης, υποστηρίζοντας ότι κωλυσιεργούν σκοπίμως.
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε πως αν η συμφωνία δεν επιτευχθεί στο Eurogroup της Παρασκευής («αυτό το άτυπο διευθυντήριο της ΕΕ», όπως το αποκάλεσε), τότε θα πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο ώστε να επιτευχθεί λύση πριν από το Πάσχα και πάντως εντός του Απριλίου. Μάλιστα, ζήτησε να πραγματοποιηθεί και έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, αν απαιτηθεί κάτι τέτοιο.
Ακούγοντας τις σοβαρές αυτές καταγγελίες του πρωθυπουργού, αναρωτιέται κανείς στην παρούσα συγκυρία τί είναι το καλύτερο ή έστω το μη χείρον. Ποια στάση δείχνει ικανή να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδό της από τη κρίση, η οποία δεν έχει επιθετικό προσδιορισμό μόνο τον όρο “οικονομικός” . Επεκτείνεται παντού και διαβρώνει όλο τον κοινωνικό ιστό.
Ο ιδεολογικός μας προσανατολισμός, βέβαια, είναι μακράν του να έχει οποιαδήποτε ανοχή,πολύ περισσότερο συμπόρευση, με την “οικονομία της αγοράς”, τους νόμους της, τον τρόπο που λειτουργεί και που βρίσκονται σε φανερή αναντιστοιχία και ανιπαράθεση με τη τη φύση. Κι επομένως αυτή η ίδια η οικονομία της αγοράς, ως αφύσικη είναι παράλογη, αντιανθρωπιστική και αντικοινωνική.
Η μοναδική μορφή οικονομίας, που έχει αποδειχτεί ιστορικά πως είναι φυσική, άρα μπορεί να εξυπηρετήσει ικανοποιητικά το βιοπορισμό του ατόμου, είναι η “πρωτογενής” οικονομία (τη χαρακτηρίζουν και “οικιακή” ή οκονομία του “βωβού εμπορίου” και της “ανταλλαγής σε είδος”). Αυτή η μορφή της οικονομίας υπακούει στον κανόνα- αρχή πως “ό,τι παράγεις,καταναλώνεις”.
Μια τέτοια ιδεολογική στάση, όμως,δεν οδηγεί απαραίτητα στην αυτοτύφλωση και την περιθωριοποίηση. Αντίθετα. Από τέτοια σκοπιά, μπορεί κανείς να δει και να εκτιμήσει καλύτερα την κατάσταση, αλλά και να προχώρήσει στη διατύπωση λογικών προτάσεων στα «ζωής και θανάτου» θέματα, που αντιμετωπίζει η χώρα αυτή την ώρα .
Οφείλουμε,όμως, πριν από τη διατύπωση αυτών των προτάσεων να ξεκαθαρίσουμε τα εξής: Η προσωπική μας πεποίθηση, ως ιδεολογικός μπούσουλας, κοιτάζει σε διαφορετική σημείο του πολιτικού ορίζοντα από εκείνο, που βλέπουν τα κόμματα και οι πελάτες ή οι οπαδοί ψηφοφόροι τους.
Το υφιστάμενο κοινοβουλευτικό πολίτευμα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, εδώ και πολύ καιρό, «εξεμέτρησε το ζην» (και όχι μόνο εδώ). Κατέρρευσε υπό το βάρος των «αμαρτιών» του και ιδιαίτερα της έλλειψης στοιχειώδους λογικής και πολιτικής εντιμότητας, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές εδώ.
Από τη στιγμή που η Δημοκρατία αυτοαποκαλείται μεν πολίτευμα της πλειοψηφίας, ως αντώνυμο των ολοκληρωτικών καθεστώτων και της εξουσίας των “ολίγων” , αλλά αυτοαναιρείται στην πράξη και φαίνεται καθαρά πως είναι και τούτο ένα ολοκληρωτικό σύστημα, όπου κυβερνούν οι μειοψηφίες με πρόσχημα τις… πλειοψηφικές αρετές του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι έγκλημα πολιτικής “καθοσίωσης” να το στηρίζουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες και να συμμετέχουν στις διαδικασίες συντήρησης και επικράτησής του.
Τα τελευταία χρόνια για παράδειγμα, σχεδόν το 40% του ελληνικού, εκλογικού σώματος ΑΠΕΧΟΥΝ από τις εκλογές, βουλευτικές και άλλες, ή ρίχνουν ΑΚΥΡΟ-ΛΕΥΚΟ. Αυτό το ποσοστό σε αριθμό, αντιστοιχεί σε περίπου 4 εκατομμύρια πολίτες, όταν οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους είναι λίγο λιγότεροι από 10 εκατομμύρια εκλογείς.
Κι ακόμα. Αν σκεφτεί κανείς πως οι τελευταίες κυβερνήσεις εκλέγοναι με ισχνά εκλογικά ποσοστά, που πάλι αριθμητικά δεν πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια ψήφους, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί υποστηρίζουμε πως στις Δημοκρατίες οι “ολίγοι” κυβερνούν τελικά τους “πολλούς”. Κι αυτό είναι και αφύσικο και ανήθικο.
Με άλλα λόγια, όπως λειτουργεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει εξ αρχής, από τις κάλπες, χάσει την πραγματική «δεδηλωμένη» (για να χρησιμοποιήσουμε συμβολικά τη συνταγματική ορολογία), αφού υπάρχει ανεπίτρεπτη δυσαναλογία-δυσαρμονία-ανααντιστοιχία στα αποτελέσματα των εκλογών και στην εκφρασμένη λαϊκή βούληση. Κι αυτή η βούληση, σε καμιά περίπτωση δε θέλει να αποφασίζουν για τη συντριπτική πλειοψηφία μια…συντριπτική μειοψηφία! Κι αν κάτι τέτοιο καθορίζει και επιτρέπει το Σύνταγμα, που είναι ο κορυφαίος δικαιικός και νομικός χάρτης της χώρας, τότε αυτό το Σύνταγμα είναι και αφύσικο και άδικο και παράνομο.
Για λόγους, επομένως, ιδεολογικής συνέπειας οι συνειδητοποιημένοι Πολίτες, αρνούμαστε να συμμετέχουμε σ΄αυτό το …δημοκρατικό παιχνίδι, που έχει εφεύρει η εξουσία, για να εναλλάσσονται και να καρπώνονται οι φορείς της οφέλη από την άσκησή της. Είναι ένα παιχνίδι βρώμικο (ανήθικο), στο οποίο, όμως, μας καλούν όλους, υποχρεωτικά λένε, ακόμα κι αυτοί που δε θέλουν να παίξουν ,να παίρνουν χαρτί από μια σημαδεμένη τράπουλα. Η συμμετοχή σε τέτοιο παιχνίδια, πέρα από ανόητη και καταχρηστική, είναι πρωτίστως αφύσικη.
Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, όσοι αρνούμαστε κάθε μορφή κομματικού «τζόγου», οφείλουμε να συσπειρωθούμε, να οργανωθούμε και να δουλέψουμε πάνω σε νέα, αδοκίμαστα συστήματα πολιτικής, που θα εμπεριέχουν τα σπέρματα της γέννησης κοινωνιών ελεύθερων και αυτεξούσιων. Σε κοινωνίες που με το ισχύον σήμερα πρόσχημα “homo homini lupus”, δε θα μπορούν οι πονηρές και ανήθικες μειοψηφίες να επιβάλουν τη θέλησή τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των φιλοδοξιών τους.
Ως τότε, όμως και μέχρι να έρθουν οι καλύτερες ημέρες, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε δικαίωμα να αποστασιοποιηθούμε από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αφού ,καλώς κακώς, μας έχουν όλους ζέψει, ως υποζύγια, στο ίδιο κάρο. Και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι προβλήματα όλων μας. Και οι ενέργειες και η λύση που επεξεργάζονται στην εξουσία θα έχουν επιπτώσεις πάλι στο σύνολο. Η “σπάθη” θα πέσει επί δικαίων και αδίκων.
Αυτός είναι ο λόγος που στην κρίσιμη τούτη φάση που περνάει ο τόπος, δεν έχουμε δικαίωμα να φυγομαχήσουμε ή να αυτομολήσουμε στους ουδέτερους. Πρέπει να το παλέψουμε όλοι μαζί.Ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την κυβέρνηση να κρυφτεί πίσω από την αδιαφορία μας και να παίξει χωρίς συνέπειες τα γνωστά παιχνίδια της εξουσίας.
Και μετά απ΄αυτές τις διευκρίνισεις, ας περάσουμε στην καταγραφή της ασφικτικής κατάστασης που βιώνει αυτή τη στιγμή η χώρα και στις προτάσεις για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε λειτουργήσουν ως διέξοδος στο αδιέξοδο της κρίσης και ως λύση στο πρόβλημα του χειρισμού του χρέους. Μια λύση, όμως, οριστική πια και χωρίς παλινωδίες και πισωγυρίσματα.
Οι πολιτικές αμαρτίες του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του είναι βαριές και ασήκωτες. Αδύνατο να τις υπομνήσει κανείς στο σύνολό τους σε ένα μικρό κείμενο σαν τούτο, που έχει άλλο σκοπό και όχι πάντως την ανάξεση πληγών, εξαιτίας ακριβώς αυτών των ασυγχώρητων λαθών, που έχουν διαπράξει οι ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ.
Υπάρχει, όμως , καιρός ακόμα “η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα”, αριστερή κυβέρνηση να εξιλεωθεί ,αν τολμήσει να βουτήξει στη μοναδική “κολυμβήθρα του Σιλωάμ”, που έχει ανοιχτεί μπροστά της. ΄Αλλη ελπίδα συγχώρησης και θεραπείας δεν πρόκειται να βρει. Είναι η τελευταία της ευκαιρία, με την υπενθύμιση πως δεν υπάρχει περίπτωση να της δοθεί άλλη. Ούτε καμιά χάρη φυσικά.
Και για να αντιληφθούν εκεί στην κυβέρνηση, πόσο καταλυτική και ανεπανόρθωτη θα είναι η ζημιά, που θα προξενηθεί και σε επίπεδο πολιτικό, αλλά ,το σημαντικότερο, σε κοινωνικό, αν αγνοήσουν την τελευταία αυτή ευκαιρία τους, με τη στάση που προτείνεται στη συνέχεια, θα θυμίσουμε όμοιες ιστορικές ευκαιρίες ,που χάθηκαν στο παρελθόν από παλιότερους ομολόγους του Αλέξη Τσίπρα και οδήγησαν τη χώρα στον πάτο που βρίσκεται σήμερα.
1.Πρώτος στη λίστα ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος χρεώνεται ιστορικά τη χρεοκοπία της χώρας. Με τις δύο άφρονες κομματικές συμπεριφορές στις δύο θητείες διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ ,διπλασίασε το χρέος και εκτόξευσε το έλλειμμα πάνω από 15% (μη βιώσιμο χρέος). Κι αντί, όπως όφειλε, να σημάνει συναγερμό, να βγει και να παραδεχτεί το έγκλημά του και ταυτόχρονα να ζητήσει το σχηματισμό πολυκομματικής ή εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης, για να ληφθούν άμεσα διορθωτικά μέτρα και να αποφευχθεί η χρεοκοπία, προτίμησε με τους υπόλοιπους “αρουραίους” της κυβέρνησής του, να εγκαταλείψουν το σκάφος, το οποίο εν τέλει, όπως ήταν αναπόφευκτο, έπεσε στην ξέρα και έγινε κομμάτια .
-
Ο Γιώργος Παπανδρέου, φιλόδοξος, παλαιοκομματικής κοπής πολιτικός αλλά και αφελής από χαρακτήρα, ο οποίος αμέσως μετά που οι Καραμανλήδες του πέταξαν την “καυτή πατάτα” την έπιασε, διέπραξε άλλα μοιραία λάθη. Δέχτηκε από άκρατη φιλοδοξία και αστοχασιά να κρατήσει μόνος στα χέρια του την “καυτή” αυτή “πατάτα”. Και δεν τόλμησε και τούτος μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής να προχωρήσει στη μοναδική και απολύτως απαραίτητη λύση: Σε σχηματισμό εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης, η οποία , όπως είχαμε υποδείξει τότε, όφειλε: α. να ενημερώσει επακριβώς τον ελληνικό λαό για την κρισιμότητα της κατάστασης. β. να προχωρήσει (μονομερώς) σε βαθύ κούρεμα του χρέους και προσωρινή άρνηση εξυπηρέτησης του εναπομείναντος χρέους μέχρι την οικονομική αποκατάσταση της χώρας γ. να πραγματοποιήσει γενναία υποτίμηση του νέου εθνικού ,προσωρινού νομίσματος. δ. να συστήσει ειδικό δικαστήριο για να δικαστεί η προηγούμενη κυβέρνηση που προκάλεσε τη χρεοκοπία.
Αυτά ήταν τα πρώτα και βασικά μέτρα, που όφειλε εκείνη η κυβέρνηση να αποφασίσει αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 και να τα εφαρμόσει. Βεβαίως, είναι γεγονός πως θα αντιμετώπιζε η χώρα ένα πρωτοφανές χάος αρχικά, πιθανότατα και εμφυλιακές συγκρούσεις, υποκινούμενες κυρίως από το Μιχαλολιάκο, ο οποίος, ακόμα τότε, δεν είχε προφτάσει να συγκροτηθεί σε επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση-κόμμα . Αλλά, με την κατάλληλη ενημέρωση του ελληνικού λαού και την από μέρα σε μέρα βελτίωση της κατάστασης σε λίγους μήνες μέσα, η χώρα θα μπορούσε να αποφύγει τα χειρότερα και να ορθοποδήσει.
Δοθέντος, μάλιστα, πως η συγκεκριμένη εξέλιξη θα έβρισκε απροετοίμαστους τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς της αγοράς, το “ντόμινο” που θα επακολουθούσε, θα έπληττε και άλλες χώρες. Αλλά αυτή η εξάπλωση-μετάδοση του οικονομικού ιού και της κοινωνικής αναταραχής, θα λειτουργούσε κατευναστικά στους κλονισμούς των ρυθμών της ελληνικής κοινωνίας, αφού δε θα ήταν η μόνη στις χώρες της Ε.Ε που θα υφίστατο τις συνέπειες ενός μικρού ή μεγάλου οικονομικού κραχ στην Ευρώπη.
Αυτό σημαίνει πως θα μπορούσε εκείνη η κυβέρνηση να χειριστεί ευκολότερα και με σύνεση την έκτακτη κατάσταση, ώστε να αποφευχθεί η ακυβερνησία και το μόνιμο χάος Παράλληλα, μπροστά στον πανικό για μια διεύρυνση-μόλυνση πιο επικίνδυνη του “ντόμινο και ανατροπή του οικονομικού και του πολιτικού στάτους της Ε.Ε, θα ήταν απείρως πιο εύκολη η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές και τους θεσμούς της Ευρώπης. ΄Ανετα και προς όφελος της Ελλάδας θα περνούσαν τότε οι προτάσεις και τα μέτρα που θα παρουσίαζε “πακέτο” η κυβέρνηση.
Αντί γι΄αυτό, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ,προτίμησε να συμμορφωθεί με τους νόμους της Αγοράς. Κάπως έτσι άνοιξε “ο ασκός του Αιόλου” με τα μνημόνια, τις δεσμεύσεις, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, τα επαχθή οικονομικά και εργασιακά μέσα, την ταπείνωση και τη στέρηση που υφίσταται μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, που οδήγησαν τη χώρα στο σημείο “μηδέν” ,όπως αυτή την ώρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κατάστασή της Ελλάδας (και όχι μόνο η οικονομική).
Από κει και πέρα, όλες οι κινήσεις των υπολοίπων κυβερνήσεων που ακολούθησαν την παπανδρεϊκή, ήταν δρομολογημένες, αυστηρά καθορισμένες, και πάντα προς όφελος των δανειστών και κατίσχυση των μέτρων που επέβαλαν οι θεσμοί. ΄Ανοιξε, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος, πού εύστοχα παρομοιάστηκε από πολλούς, ως ένα καλάθι, όπου η Ευρώπη έριχνε τον …οβολό της. Μόνο που ο πάτος του, ήταν… τρύπιος. Αλλά η παρομοίωση αυτή είναι ατελής, αν δε συμπληρωθεί το παζλ με το κομμάτι εκείνο που δε είναι άλλο από καλάθι πάλι, με στέρεο πάτο τούτο, που είχαν-έχουν τοποθετήσει οι πονηροί εταίροι μας κάτω από τον τρύπιο του δικού μας, για να πέφτουν μέσα σ΄εκείνο ,όσα έριχναν από…φιλανθρωπία .
΄Ετσι, έδιναν με το ένα χέρι και τα έπαιρναν με το άλλο. Οπότε, από τα δισ. που μας δάνειζαν κάθε φορά οι… πονόψυχοι εταίροι μας, το μεγαλύτερο μέρος πήγαινε στις ελληνικές τράπεζες για νη μη , λέει, χρεοκοπήσουν (χεστήκαμε) και στην εξόφληση των παλαιών και των νέων δανείων μας. Πραγματικά, ένας απίστευτος φαύλος κύκλος. Μια τρέλα, που όμοιά της δεν έχει ζήσει αυτός ο τόπος, ούτε στις πιο οδυνηρές του χρεοκοπίες στην ιστορική πορεία του νεότερου ελληνικού κράτους.
Και θα συνεχιστεί έτσι η ίδια αδιέξοδη κατάσταση ή πιθανότερο, η τραγωδία θα παίζεται χωρίς καμιά ελπίδα «Κάθαρσης”. Κι αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο για τον ελληνικό λαό, αφού οι αντοχές του σε όλα πια τα επίπεδα έχουν εξαντληθεί.
Απομένει μόνο μια λύση-μονόδρομος. Κι αυτή οφείλει εδώ και τώρα να προωθήσει η κυβέρνηση, μετά τις νέες δηλώσεις-καταγγελίες του πρωθυπουργού από τις τελευταίες εξελίξεις πως οι δανειστές έχουν πλέον αποθρασυνθεί και δεν παίζουν απλώς παιχνίδια τακτικής, αλλά ζητούν κυριολεκτικά την “κεφαλήν επί πίνακι”. Σ΄αυτή, λοιπόν ,την κρίσιμη και ιστορική καμπή προτείνουμε:
-
Να ενημερωθεί επακριβώς και με διάγγελμα ο ελληνικός λαός για το συνεχές αδιέξοδο μέσα στο οποίο έχουν οι δανειστές εγκλωβίσει κάθε προσπάθεια βιώσιμης και οριστικής λύσης.
-
Να ξεκινήσει η διαδικασία σχηματισμού πολυκομματικής κυβέρνησης, η οποία θα εξουδιοδοτηθεί να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όσον αφορά το κούρεμα του χρέους και άλλα απαραίτητα οικονομικά μέτρα, όσο οι δανειστές και οι θεσμοί κωλυσιεργούν και δεν επιδιώκουν λύση. Οι ενέργειες αυτές τις νέας κυβέρνησης με πρώτη τη μονομερή προσφυγή σε κούρεμα του χρέους, θα μπορούσαν να υλοποιηθούν ακόμα και με την προσφυγή σε δημοψήφισμα.
-
Στην περίπτωση που κάποιο ή κάποια κόμματα αρνηθούν τη σύμπραξη στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας αφού καταγγείλει αυτή τη αντιλαϊκή και ολέθρια άρνηση για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, να παραιτηθεί και η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές.
Αν συνεχιστεί αυτή η διελκυστίνδα στις διαπραγματεύσεις, με την κυβέρνηση να “σκίζεται” να κερδίσει τις εντυπώσεις για κομματικό όφελος, τους δανειστές να μη διστάζουν να ρουφήξουν και τις τελευταίες σταγόνες γάλα από το μαραμένο πια βυζί της χώρας και τους θεσμούς να παριστάνουν το διαιτητή, αλλά στην ουσία να συντάσσονται απόλυτα με τους νόμους της αγοράς, επομένως με τους δανειστές, δε βλέπει κανείς το λόγο, γιατί να παρακολουθούμε πια τέτοιο θέατρο παραλογισμού. Και το χειρότερο, να μην έχουν τελειωμό οι ατελέσφορες σκηνές του εδώ και χρόνια. Από το 2010 και εντεύθεν.
Οριστική αυλαία και φυσιολογικά, έτσι κι αλλιώς, δε φαίνεται να πέφτει . ΄Ασε που ως τώρα από την εξέλιξη του έργου, όλοι ,καθένας για τους δικούς του λόγους ,είναι από δυσαρεστημένοι ως σφόδρα οργισμένοι. Επομένως, δεν πάει άλλο.Καλύτερα να φύγουμε στη μέση της παράστασης. Ας τη ρίξουμε μόνοι μας την αυλαία!