Αφγανιστάν: Οι Ταλιμπάν σβήνουν τις γυναίκες από τους τοίχους -Φόβοι για επιστροφή του μεσαιωνικού καθεστώτος

“Διάσημοι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών, δάσκαλοι και διαζευγμένοι είναι μεταξύ εκείνων που φοβούνται την τρομακτική μοίρα που θα αντιμετωπίσουν οι γυναίκες εάν οι Ταλιμπάν ανακτήσουν την εξουσία. Υπενθυμίζεται ότι υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν τη δεκαετία του 1990. οι γυναίκες στο Αφγανιστάν εξαναγκάστηκαν να φορούν μπούρκα – ένα ρούχο που καλύπτει το κεφάλι και το σώμα μιας γυναίκας- δημόσια. Και υπό την απειλή της εκτέλεσης, τα κορίτσια απαγορεύονταν να πηγαίνουν στο σχολείο μετά την ηλικία των 8 ετών, με αποτέλεσμα όσες ήθελαν να μάθουν γράμματα να πηγαίνουν σε μυστικά σχολεία”.

***

Υπάρχει ένα κοινό μυστικό από τη φροϋδική σχολή.  ΄Αντρας ή γυναίκα που μισεί ή δεν τα πάει καλά με το  “αντίθετο φύλο”, είναι σίγουρο πως έχει “χοντρά” σεξουαλικά προβλήματα.  Αρχής γενομένης από το μυαλό του. Κι ας τα κρύβει πίσω  από όποιο ισλαμικό ή άλλο όμοιο  ιδεολόγημα. Χρειάζονται επειγόντως … γιατρό και θεραπεία.  

Οι Ταλιμπάν, αν τους αναλάβει ένα καλός ψυχίατρος  και  τους βάλει στον  “καναπέ”,  θα τους βγάλει πολλά.  Θα φρίξει κάθε νορμάλ και  σώφρων άνθρωπος  από τη  σεξουαλική διαστροφή και την ανωμαλία που κουβαλάνε στο σκοτεινό  τους υποσυνείδητο.

Αλλιώς, δεν εξηγείται τέτοιο μένος κατά της γυναίκας. Πώς μπορείς να μισείς και να πολεμάς τη “Μάνα”, ως ιδέα και πρότυπο  που σου έδωσε ζωή;  Είναι εντελώς άρρωστο.

Όπως   το  ίδιο μένος   στις ημέρες μας,   κουβαλάνε και κάποιες   γυναίκες-  Ταλιμπάν , του γνωστού φασιστικού  μορφώματος METOO (“καλός άντρας, ο νεκρός άντρας”). Τούτες μισούν τον “Πατέρα”.   Και   πίσω από τις γνωστούς  χαρακτηρισμούς για το κακό, βίαιο και εγκληματικό  αντρικό φύλο, κρύβουν  ισχυρή ροπή σε αλλόκοτες,  ψυχονευρωτικές  αγκυλώσεις .  Είναι η άλλη όψη του “νομίσματος”  της  αρρώστιας των  Ταλιμπάν.

Πολεμάμε ανεπίτρεπτες  και αισχρές  συμπεριφορές ατόμων.   ΄Οχι  συλλήβδην άνδρες ή γυναίκες. Είναι άρρωστο ,ναζιστικής έμπνευσης  και εφαρμογής  όποιες τέτοιες γενικεύσεις. “Κυνήγι μαγισσών”.

Δεν υπάρχουν άντρες και γυναίκες. Μόνο ΑΝΘΩΠΟΙ σε άφυλες (χωρίς  επιβεβλημένους  ρόλους) κοινωνίες. Αυτές που περιμένουμε και δουλεύουμε για να έρθουν.

Αν δεν  εμποδίσουμε   τα “καρκινώματα”   κακοήθειας  “Ταλιμπάν”  και δεν ανθίσουν  οι άφυλες  κοινωνίες, θα γυρίσουμε πίσω στην πατριαρχία και το τη φαλλοκρατία. Είναι ιστορική νομοτέλεια για τους λόγους  που  προσεχώς θα αναλύσουμε.

__________________________________

1. Τρέμουν τα Rafale οι Τούρκοι: Οι ασταμάτητοι πύραυλοί τους καταρρίπτουν τα εχθρικά F-16 – Ελληνικό προβάδισμα στον ηλεκτρονικό πόλεμο

2. Παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Ν. Φιλαδέλφεια

Ούτε καν τα  θεσμικά της προσχήματα    κρατάει πια αυτή η  κυρία. Τα δίνει όλα λες και θέλει να εξοφλήσει με μιας όλα τα γραμμάτια που έχει υπογράψει στη φαμίλια

Εν τάξει, με τον Ψαρρά και τους άλλους  επαγγελματίες  “αριστερούς”  της εφσυν,  σίγουρα μιλάμε διαφορετική γλώσσα.  Κι ευτυχώς. Αλλά, διάβολε,  έστω και στη δική τους γλώσσα που καταλαβαίνουν, δεν μπορεί   η λέξη  “πρόκληση”  στο σώφρονα ΄Ελληνα πολίτη  να έχει άλλη έννοια.

Αθάνατη Ελλάς…Ελλήνων  Χριστιανών (και κατά τα άλλα καθολικώς διαμαρτυρομένων).

3. Μεγάλη φωτιά στην Κερατέα: Μήνυμα 112 για εκκένωση των οικισμών Μαρκάτι και Συντερίνα

“Εκκενώσατε”, λοιπόν και “γαία πυρί μιχθήτω”.

΄Ενας υπήκοος, που το βάζει στα πόδια,  όπως ακριβώς τον θέλει το Σύστημα.  ΄Αβουλο, αδρανή, αμέτοχο,  εξαρτημένο από τη συνταξούλα του ΙΚΑ και του ΟΓΑ . Υπό  την …αμέριστη   προστασία του Κράτους! Απλώς, να  είναι  υπάκουος.

Κι εδώ είναι το μέγα μυστικό της εξουσίας. Η υπακοή του χαχόλου. Αλλιώς, “φίδι που την έφαγε” .   Στο τέλος, οι εκπρόσωποί  της, πάλι, μεν,   θα ασχολούνται   με εκκενώσεις, αλλά  τούτη τη φορά..  βόθρων.

Γιατί ,όπως λέει ο “Φωτεινός”

“Αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα

και μένει πάντα ζωντανό, ή ρόδι φάγ’ ή βρίζα,

αυτό το βόιδι το μανό, π’ όσο βαθιά ρουχνίζει

τόσο εύκολα μυγιάζεται κι ανεμοστροβιλίζει,

και που το κράζουνε Λαό. Θα σπάσει το καρύκι

και θα προβάλει με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.

Τότε, πουλί το σερπετό, ποιός ξέρει πού θα φτάσει!”

Γράφαμε   28/7/2016

Το περασμένο καλοκαίρι, κάηκε το πευκοδάσος στη Μακρυκάπα Εύβοιας .΄Ενα όμορφο, μεγάλο  δάσος, που έδινε εκτός από οξυγόνο και ομορφιά, ρετσίνι μπόλικο και ξυλεία για εκμετάλλευση στους κατοίκους. ΄Οταν ξέσπασε η φωτιά, πήγα επιτόπου να δω  αν μπορούσα να βοηθήσω. Ο κόσμος ούτε είχε πάρει ακόμα είδηση τί γινόταν. Μόλις άρχισε να πνίγεται το χωριό από τον καπνό, πετάχτηκαν όλοι έξω.

Αλλά, αντί να πάρουν τον ανήφορο να παλέψουν με τη φωτιά, περίμεναν να έρθει η…πυροσβεστική.  Μετά από  2 ώρες, όταν πια η φωτιά είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και οι άνθρωποι απλώς την κοίταζαν να εξαπλώνεται, ήρθε ένα γελοίο ψηλό, κόκκινο όχημα, το οποίο δεν κινήθηκε για ώρα,  επειδή, λέει  δεν έβρισκε το πλήρωμα…βάνα να γεμίσει το ντεπόζιτο!

΄Ετσι κάηκε το δάσος στη Μακρυκάπα. Από την αδράνεια των κατοίκων και την ανευθυνότητα της πυροσβεστικής. Το άλλο τώρα περιστατικό.

Θυμάμαι παιδί. ΄Ενα πρωί, καλοκαίρι σαν τώρα, έπιασε φωτιά  η Ρουνίτσα, ένας λόφος στο Κουφόπουλο της Ανδρίτσαινας. ΄Ηταν  Κυριακή και οι περισσότεροι  βρίσκονταν στην εκκλησία.

Μόλις ξέσπασε η φωτιά και ειδοποιήθηκε  ο παπάς, σταμάτησε τη λειτουργία! ΄Ολος ο κόσμος πετάχτηκε έξω στο προαύλιο. Και να χτυπάει   τις καμπάνες δαιμονισμένα ο μπαρμπα Πολυχρόνης ο Κωλαράς, επί ώρα, για να μαζευτούν στην εκκλησιά και όσοι έλειπαν. Πανζουρλισμός.

Ο κόσμος να τρέχουν σαν τρελοί.  Και όλοι, μα όλοι, άλλος με κλάρες από δέντρα, άλλοι με λάτες (τενεκέδες) γεμάτες νερό από την κάτω Βρύση, ορμήσανε στη ράχη και πριν προφτάσει η φωτιά να βγει πάνω στις Μπουρνελιές του Μάλλιου  και στο Κοτσιλώνι, την είχανε σβήσει.

Τεμπέληδες και ανεπρόκοποι  οι ΄Ελληνες σήμερα. Τα περιμένουν όλα από τον…πατερούλη-κράτος. Συντάξεις, μισθούς, επιδοτήσεις, αποζημιώσεις. Ακόμα και να περνάει θέλουν  έξω από την πόρτα του καθενός  το εκχιονιστικό, γιατί οι ίδιοι  δεν έχουν ούτε φτυάρια ούτε ανάκαρο να ξεχιονίσουν.

Μη λέμε   περισσότερα και ανεβαίνει η πίεση.

4.Το twitter ανέστειλε τη λειτουργία του λογαριασμού του Κυριάκου Βελόπουλου -Η ανακοίνωση του κόμματος

“Όπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η Ελληνική Λύση, «δυστυχώς, μια ημέρα εορτής για την Ορθοδοξία, η Ελληνική Λύση και ο πρόεδρός της, Κυριάκος Βελόπουλος, δέχονται επίθεση. Την στιγμή που ακόμα και ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν διατηρεί λογαριασμό στο συγκεκριμένο μέσο ανενόχλητος, το Twitter ανέστειλε τη λειτουργία τού λογαριασμού των ανακοινώσεων της Ελληνικής Λύσης και του προέδρου της, Κυριάκου Βελόπουλου».

Η Ελληνική Λύση εκτιμά πως «οι πρόσφατες αποκαλύψεις της για τις ανεμογεννήτριες και την απάτη των ΑΠΕ, τις πυρκαγιές, τους παράνομους μετανάστες αλλά και η συνεχής αναφορά μας σε θέματα που το σύστημα προσπαθεί επιμελώς να αποκρύπτει, ενόχλησαν».

***

Να χτυπιέσαι  κάτω από τα γέλια.  “ΤΟ  ΣΥΣΤΗΜΑ  χτυπάει το Βελόπουλο”!   Τον αστείο, τελευταίο τροχό της  αμάξης του. Κι ας είναι εντελώς φαιδρός.

 Τον  χρειάζεται κι αυτόν, όμως,  όπως και όλο το “συνταγματικό, κομματικό του τόξο”,   για να αποχαυνώνει  οπαδούς, να αποπροσανατολίζει, να   συντηρεί το θέατρο των ελεύθερων(!)  εκλογών και της δημοκρατίας. Κομπάρσος, αλλά απαραίτητος στο έργο.

΄Εχασαν πια  οι λέξεις την κυριολεκτική  σημασία τους . Ανάγκη να  κάνουμε το    νέο λεξικό της ελληνικής γλώσσας.  Ούτε αυτή σεβάστηκαν οι αχρείοι.

5.Πάτρα: Σε σοβαρή κατάσταση ο 19χρονος με κορωνοϊό που υπέστη πνευμονική εμβολή .Καμπανάκι από Παγώνη: Έρχονται δύσκολες μέρες αν δεν προχωρήσει ο εμβολιασμός

***

Και πώς θα προχωρήσει ο εμβολιασμός;  Με ευχολόγια; ΄Οταν βλέπεις τον πυρομανή να βάζει φωτιά στο δάσος, τον αφήνεις για να μην του στερήσεις  τα   δικαιώματα της ψυχοπάθειά του;

Δημαγωγία και λαϊκισμός.  Λέγαμε πως θα διέφερε η κυβέρνηση τουλάχιστον σε αυτό το ζήτημα  από την αντιπολίτευση. Μάλλον, κάνουμε λάθος.  Παίζουν και τούτοι “εν ου παικτοίς”.   ΄Οπως στα άλλα,  βέβαια.

6. ΧΑΛΑΡΩΣΗ

Δεκαπενταύγουστο, χαλάσαμε την παράδοση. Βάζαμε πάντα το “αλλιώτικο”  κείμενο.  Αλλά, χτες  δε μας άφησε να χαλαρώσουμε η άλλη …ελληνική  παράδοση της  παθογένειας και της διαφθοράς.   Ας είναι.

Σήμερα, θα μας αποζημιώνει η κόρη μου,  η μικρή.   Με  ένα κομμάτι από την ψυχή της.  Δε  “ευλογώ  τα γένια” μου.    Να πάρουμε   μια ανάσα μόνο.

Αύγουστος – θέλω να εξαφανιστώ. Ανοίγω χάρτες στο κινητό και σχεδιάζω με το δάχτυλο τη διαδρομή. Θα πάρω μια βαλίτσα μικρή και όλα τα μαγιό μου. Ονειρεύομαι μπάνια και ντοματοσαλάτες, μοναξιά κι αντηλιακό καρύδα. Παρ’ όλα αυτά, κάτι με σπρώχνει και σου στέλνω μήνυμα “φεύγω τετραήμερο, θα έρθεις;”. Φυσικά θα έρθεις. Δίχως να το πολυσκεφτείς. Γιατί είσαι ικανός να φύγεις για την άκρη του κόσμου, ακριβώς την τελευταία στιγμή. Αρκεί να υπάρχει παρέα καλή. Για διάθεση ούτε λόγος.

Θα φορτώσουμε τα πράγματα στο πορτ μπαγκάζ και θα κοτσάρουμε τα ψάθινα καπέλα μας. Με ένα τσουβάλι όρεξη, τυρόπιτα στο αλουμινόχαρτο, χαμόγελα στη διαπασών. Θα οδηγήσω εγώ. Στα μέρη που με πήγαινες μικρούλα. Θα λέμε ξανά τις ίδιες ιστορίες και θα καταπίνουμε χιλιόμετρα. Θα πληρώνουμε διόδια αβέρτα και θα σχεδιάζουμε το τετραήμερο-κι οι δυο της τελευταίας στιγμής. Καμία κράτηση σε ξενοδοχείο, καμία σοβαρή προοπτική για οργανωμένες διακοπές.

Απολαμβάνουμε τη διαδρομή και την άγνοιά μας.

Βρίσκουμε ένα ψαροχώρι, με εκκλησία, πλατεία και παιδιά που αλωνίζουν. Νοικιάζουμε στο πρώτο rooms to let που ξεφυτρώνει μπροστά μας -από εδώ θα αλωνίσουμε κι εμείς τα περίχωρα. Με ένα τρόπο μαγικό -όπως πάντα- θα βγει το πρόγραμμα της ημέρας και θα το τηρήσουμε ευλαβικά.

Πρωινές βουτιές-κυρίως για μένα. Εσύ θα πιάσεις μια σκιερή γωνιά και θα γράφεις ασταμάτητα.

Κάθε μέρα ρίχνουμε ζάρι και βρίσκουμε παραλία- είπαμε, σταθερά απρόβλεπτοι. Κάπου ανάμεσα σε μια ξώφαλτση στροφή -”Μπαμπά, το κάμπινγκ που μας έφερνες μικρά!”. Ένας χαμένος παράδεισος. Διασχίζουμε το ξεχασμένο πάρκινγκ κρατώντας σχεδόν την αναπνοή μας. Οι καλύβες που φιλοξενούσαν ταξιδιώτες στέκονται μεγαλειωδώς ξεχαρβαλωμένες, απομεινάρια των ένδοξων καλοκαιρινών στιγμών τους. Λειτουργεί όμως ακόμα η πλαζ και το κιόσκι με τον καφέ. Δεν χάνουμε καιρό και την αράζουμε στην παραδεισένια ακροθαλασσιά.

Ξανακοιτώ τη φωτογραφία που έχεις στο κινητό σου- εμείς σε τούτη εδώ τη μεριά, μπόλικα χρόνια πριν, μπροστά από μια καλύβα. Ψάχνω απεγνωσμένα την καλύβα. Πουθενά. Παρ’ όλα αυτά εντοπίζω την ιδιοκτήτρια, μοστράρω τη φωτογραφία λάφυρο κι αραδιάζω την ιστορία του παραθερισμού-συγκινούμαστε αμφότεροι κάτω από το λιοπύρι.

Τα μεσημεράκια τρώμε ταπεινά -μια μαραθόπιτα στη μέση και μια μπύρα στα δύο.

Τ’ απογεύματα στρωνόμαστε στα ντόπια καφέ των χωριών κι απολαμβάνουμε τον καφέ μας. Εσύ ταγμένος στις αράδες σου, εγώ παραδίπλα ‘καταπίνω΄ βιβλία.

Τα βράδια έχουν την τιμητική τους. Το ταβερνάκι ξυστά στην αμμουδιά, με το χύμα ροζέ και τ’ ακαταμάχητα μαγειρευτά. Οι πιτσαρίες με τις ιταλικές μακαρονάδες και τις λεμονάτες σόδες. Σκόρπιες κουβέντες για το παρόν και συγκινητική αφοσίωση στο παρελθόν-κάθε βράδυ ξαναστήνουμε τις οικογενειακές αναφορές μας.

Πόσες όμορφες στιγμές θα κρατήσω! Ανεκτίμητες σιωπές και φλύαρες διηγήσεις, ιστορικούς καυγάδες στην έξοδο της εθνικής και παλιά τραγούδια στο ραδιόφωνο, δροσερές σιέστες και ξάστερες νύχτες στο μπαλκονάκι.

“Δεν ξανάρχομαι μαζί σου!” μου πετάς, κάπου ανάμεσα σε ένα υστερικό κρεσέντο μου- τέσσερεις ώρες εγώ στο τιμόνι- με το δρόμο έξω να βράζει και την εθνική κομμένη στα δύο απ’ τις πυρκαγιές. Οδηγώ κάμποσα λεφτά στενοχωρημένη και σιωπηλή, “βγαίνουμε σ’ αυτή την έξοδο να κάνουμε μια βουτιά;”, σου πετάω απ’ το πουθενά, καμιά ώρα έξω από την Αθήνα. “Και δε βγαίνουμε; Να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε μια μπύρα!”

Στρίβω το τιμόνι δεξιά και ξεγλιστράμε στην παραλιακή οδό. Ο ήλιος φουντώνει τον τόπο κι η θάλασσα αστράφτει. Φοράμε ακόμα τα ψάθινα καπέλα μας και χαμογελάμε ξεδιάντροπα.

“Να το ξανακάνουμε και του χρόνου!”

Το νου σου- ε, μπαμπά!

Vanessa Adamopoulou