ΕΚΑΨΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ,ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ, ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
΄Οταν κάνεις συνεχώς κόλπα και μπλόφες στο παιχνίδι, πολύ περισσότερο στο συστημικό-κομματικό, θα σε πάρουν είδηση οι συμπαίκτες και θα σου τη φέρουν. Το απολύτως σίγουρο σε τέτοιες περιπτώσεις, αν πρόκειται για χαρτοπαίγνιο , είναι να μείνεις ταπί. Πόσο, όμως, ψύχραιμος και αν «σε παίρνει», είναι άλλη ιστορία.
Τί εννοούμε, θα εξηγήσουμε αμέσως μετά. Πρώτα, όμως, να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά τη στάση μας απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, από την περίοδο που βρέθηκε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ως την ημέρα που εγκατέλειψε το κόμμα στην πιο κρίσιμη ώρα, έτσι ώστε πολλοί να του καταλογίζουν, ακόμα και στάση προδοσίας .
Δεν είμαστε ανάμεσα σε αυτούς. Η αποχώρησή του , υπήρξε και «Κάθαρση» για το κόμμα, αλλά και νομοτελειακή εξέλιξη για τον ίδιο. ΄Ισως, δεν πήγαινε άλλο. (Ακόμα ,πάντως, δεν έχει ξεκαθαριστεί ούτε το Μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του π. αρχηγού του. Θα δείξει σύντομα).
Αν υπήρξε προδοσία, όμως, αυτό έγινε μετά. Και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρης της Αριστεράς, που ως γνωστό στην Ελλάδα, είναι η πλειοψηφία του ενήλικου πληθυσμού και έχει αντιδεξιά και μάλιστα ως το κόκκαλο, ανακλαστικά.
Τώρα, το πώς γίνεται να μην είναι οι ΄Ελληνες Δεξιοί και να κυβερνά η Δεξιά, συμβαίνει πολλές φορές στην Ιστορία, αλλά κι αλλού. Και εξήγηση υπάρχει. Δείτε για παράδειγμα τη Ν. Αφρική λίγα χρόνια πριν. Η μειοψηφία των λευκών κυριαρχούσε χρόνια στην πλειοψηφία των μαύρων.
Μόνο που εδώ και τώρα, δεν είναι ο χώρος και η ώρα για εξηγήσεις αυτού του είδους. Μια μόνο, αλλά καθοριστική αναφορά στην ερμηνεία του παράξενου αυτού φαινομένου, θα μπορούσαν να μας δώσουν , αν είχαν τα κότσια και το ηθικό ανάστημα να κάνουν αυτοκριτική, όσοι δηλώνουν Αριστεροί ( ενδεικτικά Κουτσούμπας, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Ζωή, ομάδα νέων Αποστατών ), αλλά ρίχνουν νερό άφθονο στο μύλο της Δεξιάς από τις μικροδεξαμενές που έχουν στήσει κατά καιρούς. Και προτιμούν να ποτίζουν τους χέρσους κήπους της Δεξιάς ,παρά το περιβόλι της Αντιδεξιάς , που θα μπορούσε να είναι πιο ανθηρό και γόνιμο.
Η ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε συγκυριακή και ευκαιριακή. ΄Όπως και η «επιλογή» άλλων , να κάνουν τον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό του νέου κόμματος. Συνέπεσαν και τα δυο με την οργή των «Αγανακτισμένων στις πλατείες» για την πρώτη χρεοκοπία της χώρας. ΄Ηταν μια ευκαιρία εκείνον τον καιρό και με τέτοιες συνθήκες ,που δε χανόταν με τίποτα.
Κόμμα και αρχηγός, είχαν, επομένως, ίδιες αιτίες επικράτησης. ΄Η καλύτερα υπήρξαν συγκοινωνούντα δοχεία. Το ένα διαχεόταν στον άλλο και αντίστροφα. Συγκεκριμένα: Η ίδρυση ενός νέου κόμματος, που φαινομενικά δε θα κουβαλούσε την παθογένεια του παλαιοκομματισμού (αν και ουδέποτε την απέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ ), ήταν κάτι σαν ιστορική αναγκαιότητα . Αλλά ένα τέτοιο κόμμα, χρειάζεται επίσης και ένα νέο, άφθαρτο αρχηγό. Και ο Αλέξης Τσίπρας ήταν και τα δύο. Νέος στην ηλικία και ελεύθερος από τα βάρη που χρόνια είχε συσσωρεύσει στο όνομά της η ελληνική Αριστερά.
Αλλά, σε μια χώρα με βαριές κομματικές αρρώστιες, κυρίως δημαγωγία και λαϊκισμό, δεν μπορεί ούτε παλιό ούτε καινούργιο κόμμα να επιβιώσει. Πολλώ μάλλον να αποκτήσει και βλέψεις εξουσίας. Κι από αυτό τον κανόνα , δεν ξέφυγε ούτε μπορούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως νέα πολιτική πρόταση στην καταπονημένη πολιτικά χώρα. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ως άφθαρτος αρχηγός.
Η κομματική σύνθεση, επομένως, η ιδεολογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ τότε, όπως τη χαρακτηρίζαμε πολλές φορές εδώ , δεν υπήρξε καθαρά Αριστερή. ΄Ηταν «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμένα». Μέχρι, μάλιστα να ξεκαθαρίσει η σύνθεση, να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, ακόμα και Χρυσαυγίτες και λογής φασιστοειδή συμφύρονταν σε κείνον το κομματικό αχταρμά, με το ηχηρό όνομα , που υπονοούσε ισοπέδωση, γκρέμισμα …σύριζα, συθέμελα του ετοιμόρροπου παλιού, κομματικού κτίσματος.
Αχταρμάς και δημαγωγία- λαϊκισμός υπήρξαν τα πρώτα βασικά γνωρίσματα του νέου κόμματος . Ο αρχηγός του, μάλιστα, έδινε ρεσιτάλ επιτυχίας εκείνη την περίοδο σε αυτό το ρόλο. Είχε βάλει …ψηλά τον πήχη. Και είχε ξεπεράσει κατά πολύ, τους παλαιοκομματικούς και έμπειρους στο εθνικό σπορ του Μαυρογυαλουρισμού, πρωταθλητές. Από τα πλέον χαρακτηριστικά αθλήματα τούτο.
Δεν τα επαναλαμβάνουμε. Οι σελίδες του ιστορικού μας σάιτ …ασφυκτιούν από τέτοιες αναφορές στα χρόνια 2012-2015. Με ένα κλικ στη θέση «ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ-Επιλέξτε μήνα» και θα πέσετε πάνω τους.
Το 2015 υπήρξε χρονιά καθοριστική και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον Αλέξη Τσίπρα. Το νέο κόμμα και ο αρχηγός του έκαναν την έκπληξη και κέρδισαν τις εκλογές. Για να σχηματίσει, όμως , κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας, διάλεξε, βιαστικά, αντί να πάει σε νέες εκλογές, για να αποκτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, να διαπράξει ένα εγκληματικό λάθος. Συνήψε τη γνωστή «Ομερτά» με τον Κώστα Καραμανλή . Δανείστηκε τον ακροδεξιό καραμανλάνθρωπο Πάνο Καμμένο, για να σχηματίσει κυβέρνηση και σε αντάλλαγμα πρόσφερε στον υπόδικο για τη χρεοκοπία της χώρας, δικαστικό άσυλο και ατιμωρησία. Τερατώδες και ιστορικά απαράγραπτο έγκλημα!
Από εκεί και μετά, η θητεία του Αλέξη Τσίπρα στην κομματική και την πρωθυπουργική καρέκλα, υπήρξε επιτυχής. Η κρίση της Ιστορίας είναι αυτή. Και δεν αλλάζει, ούτε επειδή «άλλαξε» ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πια. Και μάλιστα, όπως παραστατικά στην αρχή είπαμε, έπαιξε πρόσφατα και έκαψε το «καλύτερο άσσο» , αυτό της γόνιμης και εν πολλοίς αριστερής (ως καθαρή και χωρίς διαφθορά) κυβερνητικής του θητείας.
Από το θετικό κυβερνητικό του έργο, επιλέγουμε τα ακόλουθα:
Η απόφασή του να κρατήσει τη χώρα στην Ε.Ε μετά το δημοψήφισμα
Η μετακίνησή του από το στρατόπεδο των πουτινιστών στο ευρωπαϊκό λόμπι
Η αποπομπή των αντιευρωπαϊστών με έντονα τα χαρακτηριστικά του ρώσικου εθνικο-πατριωτισμού
Η συνθήκη των Πρεσπών
Η πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα απουσία διαφθοράς μελών κυβέρνησης και μάλιστα από καταβολής ελληνικού κράτους
Οι ανθρωποκεντρικές επιλογές στην άσκηση της εξουσίας
είναι από τα κύρια και αναμφισβήτητα επιτεύγματα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Ουδείς σώφρων ούτε το αρνείται, ούτε και η Ιστορία επιτρέπει άλλη όραση. Αλλιώς, θα πρόκειται για ιστορίζουσα ή στρατευμένη κρίση.
Τα λάθη, πλην του κυρίαρχου και καταλυτικού, αυτού της «Ομερτά», δεν ήταν, ασφαλώς, λίγα. Αλλά, το θετικό έργο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα (στην ουσία, ήταν ο ίδιος ολόκληρη η …ορχήστρα ) , τα επισκίαζε. Μέχρι, πρότινος ,τουλάχιστον.
Από τα πλέον επικίνδυνα λάθη, που στοίχισαν τελικά και την επανεκλογή του, αλλά και την αναμενόμενη, μετά την απομάκρυνσή του από τη αρχηγία, διάσπαση του κόμματος, την ενότητα και το Μέλλον της Αντιδεξιάς, επισημαίνουμε τα πλέον ολέθρια:
Η (κυρίαρχη ως αυτή την ώρα) πατριωτική επιλογή παρουσίασης –εθνικιστικής ταυτότητας , η επίδειξη της οποίας και με τον τρόπο που γίνεται, εκπλήσσει, τουλάχιστον την ευρωπαϊκή Αριστερά. Σπάνια ένα αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα τολμάει να αρθρώνει τέτοιο εθνικιστικό λόγο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Και ως φαίνεται και ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ δε λέει, ούτε θέλει να απαλλαγεί από ένα βαρίδι που τον κρατά καθηλωμένο στο έδαφος και αποτελεί ένα ανεξίτηλο στίγμα στην προοδευτική πορεία που οραματίζεται.
Η αδυναμία του να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία στον ταλαίπωρο για… διακόσια χρόνια ελληνικό Τύπο. Επέτρεψε κατά τρόπο απαράδεκτο και εγκληματικό να καταντήσει ο Τύπος στην Ελλάδα, ειδικά σήμερα, μια βρώμικη βιομηχανία προπαγάνδας και βιαστής της βαρύνουσας σημασίας και αποστολής για την ύπαρξη δημοκρατίας και κράτους δικαίου, Τέταρτης εξουσίας.
Η ανικανότητα όλου του κομματικού μηχανισμού της Κουμουνδούρου και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα, ως αντιπολίτευση πια , να αναδείξει στις πραγματικές τους διαστάσεις τα τεράστια σκάνδαλα και τα εγκλήματα καθοσίωσης του Μητσοτακικού καθεστώτος . Είναι τόσα πολλά και τέτοιας σύσταση και αισχρότητας (τα μνημονεύουμε συνεχώς εδώ), που με μια πραγματικά δυνατή και συνειδητοποιημένοι Αντιδεξιά αντιπολίτευση, δε θα μπορούσε ούτε λεπτό να σταθεί μια τέτοια κυβέρνηση στην Ευρώπη. Στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιραν, ναι. Στην Ευρώπη ποτέ.
Η απίστευτη πάλι για αριστερό και προοδευτικό κόμμα, έμφυλη ρατσιστική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του τότε αρχηγού του . Κήρυξε πόλεμο σε ιδιότητες, «ιερές» από το χρόνο, όπως αυτή του γονέα-πατέρα. Ταυτίστηκε απόλυτα με ακροδεξιά, περιθωριακά μορφώματα, που καλλιεργούν έμφυλο ρατσιστικό μίσος, βάλουν κατά της εξέλιξης των κοινωνιών σε άφυλες, ανισεξιστικές και ισότιμες με την απάλειψη κάθε στοιχείου (πλην των βιολογικών) που προσδιορίζει διαφορές στα φύλα.
Στο τέλος, αυτά τα ολέθρια λάθη, δεν μπόρεσαν να μην υπερκεράσουν το θετικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση και να του επιτρέψουν να κερδίσει τις πρόσφατες εκλογές. (Διευκρίνιση. Κοντά, πάντως, σε αυτά τα λάθη που μέτρησαν καθοριστικά στην ήττα και την κυριαρχία του καθεστώτος, δε θα πρέπει να αποκλείσουμε και τη «βία και τη νοθεία», που καθόλου δεν είναι αναπόδεικτη στις εκλογές Μάη και Ιούνη 2023). Το αποτέλεσμα, δεν ήταν μόνο η απόλυτη καταστροφή για τον ελληνικό λαό (πλην της γαλάζιας ακρίδας), που ήδη βιώνει μια δεύτερη χρεοκοπία, αλλά και για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα με προοπτική εξουσίας.
Την ταφόπετρα και στο κόμμα και στον εαυτό του (ως πολιτικό πρόσωπο), ο Αλέξης Τσίπρας, που σηματοδοτεί και την ιστορική αποκαθήλωσή του, την έβαλε, πάντως, ο ίδιος σε άλλη στιγμή. ΄Ηταν λίγες εβδομάδες πριν, όταν αποδέχτηκε την πρόταση του ακροδεξιού συντάκτη της βιογραφίας καθαγιασμού του Κων. Μητσοτάκη και διευθυντή της Μεταξικής φυλλάδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, να παραστεί στο…ιστορικός της συνέδριο (!) που διοργάνωσε με απώτερο, μη ορατό απολύτως , στόχο, να απολογηθεί (το είπαν αυτοκριτική!) για τα λάθη που διέπραξε ως κυβέρνηση.
Και είπε, παραδέχτηκε, ακριβώς, αυτά πού ήθελε η Δεξιά . Επέστρεψε ο Αλέξης Τσίπρας στον…ίσιο συστημικό δρόμο ,ως «Μετανοούσα Μαγδαληνή». Μεγαλύτερο δώρο στο καθεστώς και τη Δεξιά παράταξη, δε θα μπορούσε να υπάρξει. Και αυτό ήταν το ζητούμενο το πέτσινου συνεδρίου του απόγονου του Γκέμπελς ,Αλέξη Παπαχελά.
Ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε σε πραγματική αυτοχειρία. Ακομα χειρότερα, προδοσία. Στην κυριολεξία της λέξης. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει αποκαθήλωση. ΄Όχι μόνο από την ίδια την Ιστορία, αλλά και από τη συνείδηση κάθε αντιδεξιού και μη διαπλεκόμενου ΄Ελληνα .ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ. ΠΟΙΑ «ΟΜΕΡΤΑ» ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΠΑΛΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΚΛΑΛΫΨΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ. ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.ί
Η προδοσία συνίσταται στα εξής (πλην της ίδιας της παρουσίας του στο ακροδεξιό συνέδριο):
1.Υπέγραψε «Δήλωση Μετανοίας» σε βάρος μάλιστα ανθρώπων έντιμων και πολέμιων της διαφθοράς του καθεστώτος, χαρακτηρίζοντας το μέγα σκάνδαλο της Novartis, σκευωρία (δεν το είπε , ακριβώς, έτσι, αλλά αυτό εννοούσε)!
2.Αναγνώρισε το…δίκιο και το δικαίωμα του Αλαφούζου, του Μαρινάκη, του Κυριακού και του Ράπτη, να στήνουν, ως … ευυπόληπτα, άλλα πρωτίστως εξέχοντα μέλη της οικονομικής ελίτ του τόπου , βιομηχανίες προπαγάνδας και βιασμού του Τύπου. Να μονοπωλούν το δικαίωμα στην ελεύθερη άποψη και την απαγόρευση σε φτωχά αλλά έντιμα βαλάντια, να αποκτούν βήμα και φωνή.
Κι αυτό, αμέσως μετά τη διάπραξη τέτοιας ΥΒΡΕΩΣ, ο ίδιος ο δράστης-υβριστής ,την αποκάλεσε …αυτογνωσία και αυτοκριτική! Ω, της παράνοιας και της ασέβειας!
Η Ιστορία έκανε το καθήκον της. Ως όφειλε, μετέφερε τον Αλέξη Τσίπρα στα σκουπίδια της. Στις «Μαύρες» σελίδες της.
Με ανοιχτά τα μάτια , παρακολουθεί τώρα πια από κοντά το νέο «Αλέξη Τσίπρα» του ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο ευχόμαστε να μη διατηρήσει την ταυτότητα του προκατόχου του, που πλέον είναι άτιμη! Να κρατήσει και να αναδείξει το δικό του πρόσωπο. Να χαράξει τη δική του πολιτική πορεία με το δικό του όνομα, μακριά από τις αντιγραφές και τα λάθη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και των κορυφαίων στελεχών του.
Αν δε συμβεί αυτό, με ιστορική …μαθηματική ακρίβεια, ο ΝΕΟΣ ΣΥΡΙΖΑ σε πορεία κόμματος εξουσίας αυτή την ώρα, θα καταντήσει απόκομμα. Ακόμα χειρότερα. Ανοσιουργήματα σαν αυτά στην Πύλο, τα Τέμπη, το φράκτη της Αλεξανδρούπολης, θα αναγνωρίζονται ως ως νέα και υψηλά ιδεώδη της κοινωνίας και αξεπέραστα επιτεύγματα του καθεστώτος . Της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, δηλαδή, όπως πλέον έχει καταντήσει το πολίτευμα της χώρας με τη δολοφονία εδώ και πολύ καιρό ,της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου.