Τρία πράγματα γίνανε απολύτως ορατά σε όλη αυτή την περίοδο της ελληνικής κρίσης : 1. Η ανάγκη αντικατάστασης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος από ένα νέο, εύρωστο, υγιές, δίκαιο. 2. Η ανεξέλεγκτη, εκτός ορίων πλέον εξάπλωση της μόλυνσης που μεταδίδουν οι ρυπογόνες βιομηχανίες παραπληροφόρησης και προπαγάνδας (ο κατ΄ευφημισμόν “Τύπος”) και 3. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΝΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΗΠΕ). ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ,ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ.
1. “Η δημοκρατία” ,έλεγε ο Τσώρτσιλ, “είναι το χειρότερο πολίτευμα, αλλά δεν έχει ανακαλυφθεί τίποτα καλύτερο.” Πράγματι. Σήμερα (αλλά και παλιότερα), για να πάρουμε παράδειγμα την Ελλάδα, μια ασήμαντη πληθυσμιακά μειοψηφία με νεφελώδη ιδεοληψία, αλλά με απόλυτα συγκεκριμένο στόχο, το προσωπικό συμφέρον, με τις αλχημείες του εκλογικού νόμου, “έβαλε πλάτη” σε μια δράκα τυχοδιωκτών και δημαγωγών (ό,τι χειρότερο σε ποιότητα πολιτικών διαθέτει η χώρα ) να κάνει κυβέρνηση και να παίζει “ρώσικη ρουλέτα” στον κρόταφο της χώρας . Εδώ και κάτι εβδομάδες, οι ΄Ελληνες βιώνουμε αυτή τη φρικιαστική παράνοια, που κορυφώνεται από μέρα σε μέρα.
Το πολίτευμα της Δημοκρατίας, της κοινοβουλευτικής, λεγόμενης, δημοκρατίας (όχι μόνο στην Ελλάδα) “εξεμέτρησε το ζην”. Κατάντησε “παλιό ασκί” ,που δεν αντέχει να κρατήσει το “καινούριο κρασί”. Και δε χειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, για να πειστούν ακόμα και οι αφελείς και οι κακόπιστοι πως δεν πάει άλλο το πράγμα. 11 εκατομμύρια είναι οι ΄Ελληνες. Περίπου 10 εκατομμύρια οι ψηφοφόροι. Και 2.200.000 ψηφοφόροι…”αποφασίζουν και διατάσσουν”! Δεν είναι αυτό όνειδος; Δεν είναι παραποίηση, νόθευση, εξαπάτηση της πραγματικής λαϊκής βούλησης; Κι ακόμα χειρότερα, όταν σχεδόν 4.000.000 πολίτες ΑΠΕΧΟΥΝ, αρνούνται (και δικαίως) πλέον να συνεχίζουν να παίζουν ως κομπάρσοι στο ίδιο θεατρικό έργο που ανεβάζουν κάθε τόσο οι έμποροι του συστήματος, για να έχουν πάντα την προσχηματική τάξη και τη νομιμοφάνεια που τους χρειάζεται να “μαντρίζουν” τα πρόβατα και να διεκπεραιώνουν ανενόχλητοι τις πονηρές δουλειές τους.
Ποιο θα ειναι το νέο πολιτικό σύστημα, το καινούριο πολίτευμα που θα αντικαταστήσει το εντελώς φθαρμένο πλέον δημοκρατικό και στο οποίο θα λειτουργεί το άτομο ως πολίτης και όχι ως μάζα-οπαδός, είναι μια μεγάλη κουβέντα, που δε θα την κάνουμε εδώ σήμερα. ΄Ομως, θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στη διατύπωση μιας πρότασης που αν εφαρμοστεί, θα μπορούσε για την Ελλάδα, τουλάχιστον, να αμβλύνει τις παρανοϊκές παρενέργειες του δημοκρατικού πολιτεύματος με τους ισχύοντες εκάστοτε εκλογικούς νόμος του ,τις συνέπειες των οποίων υφίσταται σήμερα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η πρότασή μας είναι η ακόλουθη: Συσπείρωση ,δημιουργία κοινής συμμαχίας ευρωπαϊστών από τα κόμματα και τους πολιτικούς σχηματισμούς που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό . Ανάληψη-άσκηση πραγματικής, δυναμικής αντιπολίτευσης και κοινή κάθοδο σε εκλογές, όταν έρθει η ώρα. Δε χρειάζεται ιδεολογική ή κομματική ισοπέδωση των εταίρων. Η μια και μοναδική “κόκινη γραμμή” που δε θα πρέπει να ξεπεραστεί ποτέ από τους “συμμάχους” είναι η απεμπόληση για οποιοδήποτε λόγο της αρχής “ανήκουμε στην Ευρώπη” .Μένουμε στην Ε.Ε και το ευρώ και παλεύουμε για την ίδρυση των ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΗΠΕ).” Τα υπόλοιπα θα τα βρίσκουν κάθε φορά “καθ’ όδόν”,στην πορεία.
Ας το τολμήσουν, όσοι κόπτονται για το μέλλον της χώρας και θρηνούν για το κακό που προξένησαν οι θεοπάλαβοι εθνικιστές στη χώρα με τους ανόητους -ακατανόητους χειρισμούς τους. Άυτή την ώρα, ούτε κυβέρνηση ούτε αντιπολίτευση υπάρχει στη χώρα. ΄Ενα απέραντο μπάχαλο είναι και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Ας αλλάξουν πορεία οι Ευρωπαϊστές, μια κα δεν αλλάζουν οι εθνικιστές. Ακόμα και τα πρόσωπα των αρχηγών ας αντικατασταθούν, αν χρειάζεται. Νέο “κρασί” σε καινούριο, δυνατό “ασκί”. Η Ευρώπη είναι το μέλλον της Ελλάδας. Δεν μπορεί ο νοήμων, ο συνετός, ο ελεύθερος πολίτης να μην το γνωρίζει, να μην εργάζεται με κάθε τρόπο ,για να ζήσουν τα παιδιά του σε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό κόσμο. Σε ένα μέλλον με εγγυημένη εθνική “ταυτότητα (για όσο χρόνο ακόμα θα χρειάζονται οι πολίτες τέτοιες “ταυτότητες”).
2. Η εμπορική δημοσιογραφία (τα έχουμε πει πολλές φορές) “εξεμέτρησε” κι αυτή, όπως και η δημοκρατία, “το ζην”. Το ασήκωτο βάρος των αμαρτιών και των εγκλημάτων της, τη γονάτισαν. Αυτό το σύστημα που διακινεί, εκμεταλλεύεται δίκην “προαγωγού” για καθαρά οικονομικούς λόγους την είδηση την πληροφορία, την κριτική, που φτιάχνει πελατεία και διαμορφώνει τρόπο ζωής, συμπεριφορές, κυρίαρχες αντιλήψεις “επί παντός επιστητού” , δείχνει να είναι ζωντανό, αλλά στην ουσία έχει πεθάνει. Ζόμπι είναι αυτά που βλέπουμε να έχουν κατακλύσει το “χαρτί”, το “γυαλί” ,τον κυβερνοχώρο.
Μόνο το κέρδος ενδιαφέρει αυτές της βιομηχανίες. Η καθεμιά, ανάλογα με την πελατεία και τις ανάγκες της, κατασκευάζει, πλασάρει και πουλάει προϊόντα. Να φέρουμε ως παράδειγμα μόνο τις εφημερίδες Bild στη Γερμανία και “Αυγή” στην Ελλάδα. Θυσιάζουν και οι δύο “ιερά και όσια” στο βωμό του κέρδους . Παραπληροφορούν, προπαγανδίζουν, φανατίζουν, κατασκευάζουν και διαδίδουν χαλκευμένες ειδήσεις, παρουσιάζουν φανατικά ανεγκέφαλα κείμενα, μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν τη γραμμή των αφεντικών τους που είναι τούτη: Ταϊστε όποιο “σκουπίδι” αρέσει στον πελάτη. Αρκεί να είναι χορτάτος και να μένει πελάτης.
Η μόνη όαση σ΄αυτή την απέραντη έρημο της κατασκευασμένης είδησης, πληροφορίας, κριτικής, το μόνο φάρμακο σε τέτοια προχωρημένη δημοσιογραφική σήψη ,που απομένει είναι η Ιστορική Δημοσιογραφία. Είναι επιστήμη, διέπεται από κανόνες, αρχές, δεοντολογία ,αξίες. Δεν έχει αφεντικά,δε λογοδοτεί σε ” κυρίους” , δε στοχεύει στο κέρδος, στην εξυπηρέτηση συμφερόντων. Αυτός είναι και ο λόγος που την εμπιστεύονται μόνο συνειδητοποιημένοι πολίτες, ενώ την πολεμά με λύσσα και φανατισμό η εθισμένη στη σκουπιδοφαγία μάζα, ο πελάτης, που τρέφεται από τους πανάθλιους σκουπιδοπαραγωγούς της πλασματικής, της τεχνητής, της κατασκευασμένης ενημέρωσης.
3. Η ίδρυση των ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΗΠΕ). Σήμερα, έτσι όπως λειτουργεί η Ε.Ε στην ουσία είναι ένας άνευρος οργανισμός, μια χαλαρή ένωση χωρών ,που η καθεμιά έχει το δικό της “κεφάλι” και η ένταξη στη ένωση και η συνύπαρξη με τους εταίρους στην πραγματικότητα είναι με “σημαία ευκαιρίας”. Εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ως μηχανή πολλών ταχυτήτων. Οι εύρωστες οικονομικά βόρειες χώρες-σύμμαχοι παίζουν το δικά τους “όργανα” και απαιτούν από τους νότιους πτωχότερους (και εξ αιτίας αυτής της ιδιότητας) να χορεύουν στο χαβά τους. Δε γίνεται έτσι, όμως. Δεν μπορεί, ας πούμε, στα φτωχά Γρεβενά να ισχύουν διαφορετικοί “νόμοι και προφήτες” από εκείνους στον εύπορο νομό της Αργολίδας. Δεν είναι στην Ελλάδα οι δεύτεροι πρώτης κατηγορίας πολίτες και δεύτερης οι πρώτοι. Στη σημερινή ευρωπαϊκή ένωση βιώνουμε αυτό τον παραλογισμό, τέτοια ανεπίπτρεπτη ανισότητα. ΄Αλλη μεταχείριση για τα “Γρεβενά” και άλλη για το “Ναύπλιο”. Δε στέκεται τέτοιο σύστημα, τέτοια συμμαχία. Πώς να το κάνουμε!
ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ είναι όρος “sine qua non” για την ύπαρξη της ίδιας της Ευρώπης. Αν μείνει αυτό το σύστημα, ως έχει σήμερα,πολύ σύντομα θα καταρρεύσει. Οι ΗΠΕ είναι η μοναδική και λίαν επείγουσα λύση. Μια κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, μια πολιτική, μια οικονομία, μια νοοτροπία, μια πορεία.΄Ολων των χωρών της Ευρώπης. Και της Ρωσίας αργότερα ,όταν οι ιστορικές συγκυρίες το ευνοήσουν.
Αν σήμερα υπήρχαν ΗΠΕ, ούτε ένα ανώριμο “σχολιαρόπαιδο” θα “χόρευε στο ταψί” ολόκληρη Ευρώπη, ούτε εμείς οι υπόλοιποι πολίτες μιας φτωχής σε υλικά αγαθά χώρας, αλλά πλούσιας σε παρακαταθήκη ανθρωπισμού και πολιτισμού, θα κινδυνεύαμε αύριο να φαγωθούμε μεταξύ μας. Είναι εντελώς παρανοϊκό και άδικο.
