Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»
Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO
****
Και δε μου λες, ω ΄ γαθέ, σεναριογράφε ή ό,τι άλλο δηλώνεις (είδα πως θήτευσες και ως ηθοποιός, επίσης, που σημαίνει, λέει …φως !) με το παραπάνω… ανθολόγιο-καλάθι , φίσκα από προϊόντα τηλεοπτικής καταχαβούζας, που διασώζει το προοδευτικιάρικο LIFO , για να… σκάσουν οι άτυχοι μεταγενέστεροι που δεν ευτύχησαν, όπως οι τωρινοί ,να τα απολαύσουν, τί στα κομμάτια σεμνύνεσαι πως πρόσφερες με αυτό το σκουπιδαριό υποκουλτούρας της βιομηχανίας των ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης) στον πολιτισμό, την τέχνη, τη διαμόρφωση του άρρωστου ψυχισμού του ΄Ελληνα, που θεωρεί διασκέδαση, ακόμα και σήμερα όλα αυτά τα εμέσματα- τηλεοπτικές -σειρές σαν τα δικά σου , του Ρώμα , της…βουλεύτριας, τώρα πια, Ακρίτα ή των προηγηθέντων υμών και δηλούντων πολλών και …αριστερών, όπως ο Φώσκολος και άλλοι ομοίοί του;
΄Εχει γράψει «ιστορία» αυτό το βρώμικο συνάφι των «καλλιτεχνών»! Αλλά, όπως τη διασώζουμε εμείς παρακάτω και όχι όπως θέλουν τούτοι, εξαγνισμένους στις κολυμπήθρες του κάθε LIFO να τους θυμούνται οι αμνήμονες ή μη υποψιασμένοι κατοπινοί.
Η λογοκρισία στο θέατρο τα χρόνια της χούντας -Κώστας Καζάκος: Μας καλούσαν συνέχεια στην ΚΥΠ (1
Η λογοκρισία γενικά, αλλά και ειδικά στο θέατρο, ήταν στην ημερήσια διάταξη κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών. Από την αρχή της επιβολής της, ωστόσο, οι θεατράνθρωποι δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια.
Κινητοποιήθηκαν πολλαπλώς, είτε βρίσκοντας τρόπους για να περάσουν αντιχουντικά μηνύματα και να επικοινωνήσουν με τον κόσμο είτε, όταν έφτασαν οι μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να βοηθήσουν έμπρακτα τους φοιτητές προσφέροντάς τους τρόφιμα και φάρμακα, αλλά και οργανώνοντας κάτι ακόμα μεγαλύτερο, μια απεργία συμπαράστασης.
«Ήταν ημέρες δύσκολες, αλλά και ηρωικές», θυμούνται ο Κώστας Καζάκος και ο Στέφανος Ληναίος οι οποίοι μίλησαν στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
*****
Ας αφήσει τους παλικαρισμούς ο …λαϊκός δικαστής του ΚΚΕ Κώστας Καζάκος (δίκασε σε εξέδρα στο Σύνταγμα τον Κλίντον, αλλά ποτέ τον …πατερούλη Στάλιν με τα 60.000.000 θύματα!).Δεν πείθει, τουλάχιστον, όσους έζησαν τις εποχές εκείνες και έχουν βιώσει και τα γεγονότα των ημερών και τις συμπεριφορές, όσων σήμερα βγαίνουν και αυτοανακηρύσσονται σε αντιστασιακούς.
Λοιπόν, για την Ιστορία, όλοι αυτοι σήμερα που μιλούν για τα…. ανδραγαθήματά τους την περίοδο της δικατορίας είναι και ψεύστες προκλητικοί. ΟΥΔΕΙΣ από δαύτους στα χρόνια Χούντας αντέδρασε,έκανε μια κίνηση αντίστασης, σταμάτησε την καριέρα του ή έφυγε για το εξωτερικό. Μείναν ΟΛΟΙ, παίζανε μιά χαρά στο θέατρο, τον κινηματογράφο,την τηλεόραση. Ηθοποιοί ,τραγουδιστές,άνθρωποι της “τέχνης” γενικώς. Βγάζανε και ένα σκασμό λεφτά. “Τα αργύρια της προδοσίας”.
Ακόμα και οι … ποιητές, οι λογοτέχνες, οι “άνθρωποι των γραμμάτων” σιώπησαν παντελώς. Δείτε τη στάση του Σεφέρη για παράδειγμα. ΄Ελάχιστοι από αυτούς, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και όσοι είχαν …χεσμένοι τη φωλιά τους, “πλήρωσαν τη νύφη”.
Ο καλλιτεχνικός συρφετός ξεκίνησε την “αντίσταση” τις τελευταίες ημέρες εκ του ασφραλούς, όταν πια ήταν φανερό πως η χούντα είχε φάει τα ψωμιά της . Ο θίασος Τζένης Καρέζη-Κώστα Καζάκου ανέβασε, λίγο πριν αλλά και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τη θρυλική παράσταση του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» (22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο “Αθήναιον”. Δημιουργός του θεατρικού έργου ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλης και η μουσική ήταν του Σταύρου Ξαρχάκου).
Είχαν περάσει, όμως, τόσα χρόνια για να συμβεί, ό,τι δεν έκαναν τόσα χρόνια οι άνθρωποι της “Τέχνης”. Και έχουν τεράστια ευθύνη στην αποβλάκωση του λαού και την καλλιέργεια πνεύματος αδιαφορίας για αντιστασιακή δράση.
Γράφαμε γι΄αυτό το ζήτημα παλιότερα:
ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΦΟΡΟΚΛΕΦΤΗΣ. ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ. (12/12/2015)
…Αλλωστε, μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι απ΄ αυτούς τους παλιούς καλλιτέχνες, που τους κάνανε θεούς το πόπολο, μέσα στη χούντα αναδείχτηκαν. Τη χούντα υπηρέτησαν με το δικό τους ύπουλο τρόπο. Μνημονεύουμε κάποια τέτοια, «βαριά», ονόματα καλλιτεχνών απ΄όλους τους χώρους .Ο εν λόγω Τόλης, ο …φαβοριτάκιας Σταμάτης Κόκοτας ,ο Γιώργος Ζαμπέτας κ.α. Οι «μεγάλοι» ηθοποιοί και σκηνοθέτες ,επίσης, με τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Να μην καταγράψουμε ονόματα, γιατί θα μας πάρει το πρωί. Αλλά δε θα αποφύγουμε να μην αναφέρουμε ειδικά τους υποδυόμενους τους κομμουνιστές, όπως ο Θανάσης Βέγγος, ο Μάνος Κατράκης, το επίσης κομμουνιστικό ζεύγος Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκου , ο Νίκος Φώσκολος κ.α ).
Να γυρίσουμε στο Βοσκόπουλο σ΄εκείνη τη συναυλία στο πανεπιστήμιο. Με το που ξεκίνησε, λοιπόν, τα…βελούδινα, γλυκανάλατα, ροζοτραγούδά του, τίγκα η αίθουα από φοιτητές, δεν πρόφτασε να πει 2-3, και τσουπ, κόβονται τα μεγάφωνα. ΄Εμεινε σύξυλο ο καλλιτέχνης. Πού να βγάλει φωνή και να ακουστεί στην απέραντη αίθουσα. Κραυγές, σφυρίγματα, γιούχα από κάτω. Πού να τραγουδήσει ο Τόλης. Κατάλαβε πως του τη φυλάγανε. Σου λέει «κάτσε μην τις φάω κιόλας», τα μάζεψε στο λεφτό και την κοπάνησε από την πίσω πόρτα.
΄Ηταν πρόκληση να φέρουν το Βοσκόπουλο να δώσει συναυλία στο πανεπιστήμιο. «Ανοσιούργημα» για την εποχή εκείνη. Είχανε κάνει κομμάτια τα καλώδια στα μηχανήματα μια ομάδα αντιστασιακών παιδιών, μάθαμε μετά. Τα ξέραμε τα περισσότερα. Ο ένας ήταν από το δικό μας τμήμα το ιστορικό-αρχαιολογικό. (Δε θα αναφέρω το όνομά του, ως «εκδίκηση» γιατί αργότερα διαφοροποιήθηκε). Μια μικρή πράξη αντίστασης. ΄Ενα μάθημα στον «καλλιτέχνη» που δεν είχε τσίπα να αρνηθεί τα χιλιάρικα που τον στούμπωνε η Χούντα, για να αποκοιμίζει τη μάζα.
Το έχουμε ξαναγράψει. ΟΛΟΙ οι άνθρωποι της «Τέχνης» την εποχή της Δικτατορίας έχουν ευθύνη για την αποχαύνωση του κόσμου, σχεδόν 7 χρόνια. Ο λαός στη δικτατορία δεν έκανε αντίσταση. Κι ας λένε. Ελάχιστοι ήταν οι «τρελοί» που την πλήρωσαν.
Και δε δίνουμε σε κανέναν και για κανένα λόγο συχωροχάρτι. Ειδικά στους καλλιτέχνες, που δοξάστηκαν και πλούτισαν επί χούντας. Ας το πάρουν μόνοι τους απ΄όποιες πηγές θέλουν. Η Ιστορία αρνείται να τους τους δώσει απαλλαγή.
“ΘΑΝΑΣΗΣ; ΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ;”! |
12.02.10 |
|
|
Η γνωστή «κουρκουσούρα πολυτελείας» της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ και “πρώτη ελληνάρα», η κυρία Πόπη Διαμαντάκου (Διαμαντάκου μαμά-Οτσαλάν-Ναξάκης, Ν.Μάκρη…αν έχετε ακουστά), γράφει σήμερα, 11-2-2010: «…Μένουμε στις στιγμές που αξίζουν. Και εμείς επιλέξαμε μια δική μας. Εκείνη που ο Θανάσης Βέγγος έβγαλε το κασκέτο του μόλις αντίκρυσε τον Μίκη Θεοδωράκη, σε ένδειξη ενός σεβασμού που ήταν φανερό ότι δεν του ΄φτανε το χειροκρότημα να εκφραστεί. Ήταν μια στιγμή αληθινού πολιτισμού, του πιο πολύτιμου, αλλά αθόρυβου πολιτισμού που χάνεται. Γιατί δεν έχει μείνει και πολύς χώρος στις ψυχές για περισσότερο».Η παραπάνω σκηνή διαδραματίζεται σε κάποια πρόσφατη απονομή βραβείων περιοδικού για τον «άντρα της χρονιάς»,που περιγράφει στη στήλη της- ποταμός η «κουτσομπόλα» της εφημερίδας. Βέγγος και Θεοδωράκης, παρόντες, στην εκδήλωση (ο πρώτος βραβευόμενος ως…άντρας) και καταχειροκροτούμενοι από χαριτόβρυτες , καραμπογιατισμένες οδα($)λίσκες.Ο γνωστός κωμικός ( ο οποίος, ομού με τους λοιπούς αστέρες της κινηματογραφικής καφρίλας της δεκαετία του 60, π.χ Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Μπάρκουλη, Κούρκουλο, Αλεξανδράκη, για να περιοριστούμε στους διάττοντες , δίδαξαν «ήθος» ροζ, ταξικό, θρησκευτικό, πουριτανικό, πατριωτικό-σιχαμένο εν ολίγοις- στους νεοέλληνες), συγκινήθηκε σφόδρα από την παρουσία του μουσικοσυνθέτη. Και επειδή το χειροκρότημα όλων δεν αρκούσε, ο τιμώμενος από το λαϊκό περιοδικό ηθοποιός, στην κυριολεξία «του έβγαλε το καπέλο», όπως διαβάσατε. Ο Βέγγος στο Μίκη, τον «΄Ανθιμο του Νότου», τον πατριωταρά, τον ελληνάρα. Ο παμπόνηρος «Θανάσης» που εκτός από αεικίνητος και αστείος είναι και «μέσα σε όλα» (άπειρες, πρωταγωνιστικές, πολυέξοδες συμμετοχές σε ταινίες –σκουπίδια μεσούσης της δικτατορίας, αλλά και… κομμουνιστής από την άλλη, που στην τελευταία, μάλιστα, καλλιτεχνική παρουσία του στην ταινία του ανιστόρητου Βούλγαρη, μας δίδαξε, εκτός από «ήθος» και «ιστορία»,όπως το κεφάλαιο που λέει ότι «και οι δυο παρατάξεις τα ίδια κάνανε στον «εμφύλιο»!)Βέγγος, Μίκης, Πόπη: Κατά σύμπτωση ελληνάρες και οι τρεις και πανταχόθεν αμειβόμενοι για τις «υπηρεσίες» τους στον ελληνικό «πολιτισμό», τα βρίσκουν παντού και θαυμάσια με όλους και με όλα .Αρκεί, βέβαια, να πέφτει το χρήμα και να περπατάει η δόξα. Παριστάνουν εκ του ασφαλούς τους… πολιτισμικούς (και όχι μόνο) τιμητές και τους κήνσορες. Αυτοί: Η Πόπη που εξαργυρώνει τον πατριωτισμό και το…ποιοτικό κουτσομπολιό της στις σελίδες ΤΩΝ ΝΕΩΝ με το χρυσάφι του ΔΟΛ. Ο… κομμουνιστής Βέγγος, που πρωταγωνίστησε στις κινηματογραφικές υπερπαραγωγές του ‘ 60 και”έφαγε” καλά σε μια περίοδο, που οι αξιότεροι των Ελλήνων και κατατρεγμένοι λόγω κοινωνικών φρονημάτων, σάπιζαν στις φάμπρικες της Γερμανίας, Και ο τραγικότερος όλων, ο Μίκης ο «πού’ σαι νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»,ο πάλαι ποτέ «Λαμπράκης» και στα στερνά συνομιλητής στο Τόκιο εν έτει 1990 «της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως ημών Κωνσταντίνου».Μια κωμικοτραγική, «καλλιτεχνική» τριάδα, τα μέλη της οποίας, «υποκατακλίνονται υμίν αυτοίς», όπως λέει και ο σοφιστής,γιατί τα δένει ένας και μόνο δυνατός κρίκος: Η «κονόμα» και η «δόξα-επωνυμία». Κόφτε τους και τα δύο και θα δείτε για πότε θα φαγωθούνε σα σκυλιά μεταξύ τους, για να τα προασπίσουν.Η αποσύνθεση, όταν ξεκινήσει, έχει ως πρώτη ένδειξη την απαίσια εκείνη οσμή της νεκρίλας. Τη νιώθω καιρό στα ρουθούνια μου τελευταία αυτή την μπόχα από παντού και από πολλούς. |