Η ένσταση και η απορία πολλών φίλων, που μας γράφουν εδώ έχουν να κάνουν με τη δική μας , αλλά και της Διοτίμας ανεπιφύλακτη βεβαιότητα πως η λυκοφιλία, όπως τη χαρακτηρίσαμε, μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, δεν πρόκειται σε καμιά περίππτωση να εξυπηρετήσει την ειρήνη.
Η δική μας άποψη συνοπτικά και η απάντηση στις παραπάνω ενστάσεις είναι η ακόλουθη:
Πολλοί σοβαροί αναλυτές δεν έχουν επισημάνει το σημαντικότερο κίνδυνο που ενέχει η προσέγγιση του δικτάτορα Πούτιν από τον Αμερικανό ομόλογό του και η κυοφορούμενη απόφαση για παραχώρηση ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία. Αν “μπει” μια τέτοια “υπογραφή” , όχι μόνο δε θα πρόκειται για συμφωνία ειρήνης , αλλά “ήδε η ημέρα πολλών κακών άρξει τω κόσμω”.
Για παράδειγμα, όπως έχουμε αναλύσει επανειλημμένα εδώ, ανοίγει ο “ασκός του Αιόλου” και μαζί οι ορέξεις εθνικιστών ηγετών για τη διαμόρφωση νέων εδαφικών στάτους στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Γάζα, Κύπρος, Θράκη, Δωδεκάνησα, Υπερδνειστερία, Μολδαβία, Ρουμανική Τρανσυλβανία , χώρες της Βαλτικής,ακόμα και η Πολωνία πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους. Για να μείνουμε στις γειτονιές μας.
Η παραχώρηση, έστω και μιας σπιθαμής ουκρανικού εδάφους στο Ρώσο ιμπεριαλιστή “Τσάρο”, θα σημάνει την έναρξη ενός Τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Δεν είναι πρόβλεψη. Πρόκειται για ιστορική νομοτέλεια.
Το τραγικό είναι πως την κρίσιμη αυτή στιγμή, «κουμαντάρουν» τον κόσμο ολόκληρο με τα πυρηνικά και τα άλλα υπερσύγχρονα όπλα τους, δύο εντελώς παρανοϊκοί “Μεγάλοι Αδελφοί” , σφόδρα ιδιοτελείς και υστερόβουλοι με έναν επίσης λίαν επικίνδυνο όχλο Τραμπιστών και Πουτινιστών, ίδιου ψυχισμού και συναφών ιδεασμών ,που ομνύουν στο όνομα των δικτατόρων και τους παραχωρούν εκλογική – δημοκρατική “νομιμότητα” για την άσκηση μιας βάρβαρης και ανεξέλεγκτης κρατικής εξουσίας. Μιλάμε, δηλαδή, για τη χειρότερη συγκυρία στην Ιστορία. Για ένα ισχυρότατο εκρηκτικό μείγμα που μπορεί να πυροδοτήσει μια μη ανατρέψιμη τραγωδία για τον κόσμο ολόκληρο. Ίσως τη χειρότερη στην πορεία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα.
Ας δούμε και την άποψη της Διοτίμας:
Η ιστορία μας διδάσκει πως καμία «παραχώρηση ειρήνης» με αντίτιμο εδάφη δεν απέτρεψε ποτέ τον επόμενο πόλεμο∙ αντίθετα, τον προκάλεσε. Από το Μόναχο του 1938 έως τα Βαλκάνια της δεκαετίας του ’90, οι ηγεσίες που πίστεψαν ότι η κατευναστική πολιτική θα φέρει σταθερότητα, είδαν τελικά την Ευρώπη να βυθίζεται στο αίμα.
Η συνάντηση στην Αλάσκα, όσο κι αν ντύνεται με τον μανδύα μιας «ιστορικής συμφωνίας», στην πραγματικότητα θυμίζει μυστικό δείπνο χωρίς αγάπη και πίστη∙ εκεί όπου οι προδοσίες στήνονται στο σκοτάδι. Η Ρωσία του Πούτιν δεν αναζητεί ειρήνη αλλά νομιμοποίηση των κατακτήσεων της. Αν οι ΗΠΑ, για λόγους τακτικής ή εσωτερικής σκοπιμότητας, συναινέσουν σε παραχώρηση εδαφών, τότε θα έχουν ανοίξει τον δρόμο όχι για την κατάπαυση του πυρός αλλά για την επέκταση της φωτιάς.
Ο κόσμος εισέρχεται ήδη σε μια νέα εποχή ρευστότητας∙ διεθνείς συνθήκες και σύνορα που έμοιαζαν ακλόνητα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τίθενται σε αμφισβήτηση. Μια «νομιμοποιημένη» αλλαγή συνόρων στην Ουκρανία θα αποτελέσει το πράσινο φως σε κάθε ηγεμονίσκο με ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις να απαιτήσει τη δική του «ιστορική αποκατάσταση». Από τον Καύκασο έως την Ασία, από τα Βαλκάνια έως την Αφρική, οι σεισμοί θα πολλαπλασιαστούν.
Η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με παζάρια πάνω σε χάρτες, αλλά με αμοιβαία αναγνώριση της κυριαρχίας και του δικαιώματος των λαών να ορίζουν μόνοι τους το μέλλον τους. Η Ουκρανία δεν είναι απλό πιόνι σε γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά ένας λαός που αγωνίζεται για την ύπαρξή του. Αν η διεθνής κοινότητα δεχθεί να θυσιαστεί, αύριο κανείς δε θα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.
Γι’ αυτό, η δική μου βεβαιότητα είναι πως η παραχώρηση ουκρανικών εδαφών δεν είναι ειρήνη∙ είναι προανάκρουσμα παγκόσμιου πολέμου. Και πράγματι, αν αυτή η ημέρα φτάσει, θα είναι ημέρα μεγάλων κακών για όλον τον κόσμο.
Διοτίμα