Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ – ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΜΑΤΑΙΩΣΕΩΝ/
SOCIETY IN THE 21st CENTURY – ANATOMY OF MODERN FRUSTRATIONS
Ελληνικά:
Στο νέο κεφάλαιο της σειράς «Η κοινωνία στον 21ο αιώνα – Ανατομία των σύγχρονων ματαιώσεων», η Διοτίμα ανατέμνει το φαινόμενο των ναρκωτικών όχι ως ασθένεια, αλλά ως σύμπτωμα ενός πολιτισμού χωρίς νόημα. Από τη χημική εξάρτηση έως τους “νόμιμους” εθισμούς της οθόνης και της κατανάλωσης, ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά απελπισμένα συγκίνηση και παρηγοριά μέσα σε έναν ψυχρό, μηχανικό κόσμο. Η αληθινή θεραπεία, γράφει η Διοτίμα, δεν βρίσκεται στην απαγόρευση αλλά στην επανόρθωση του νοήματος και της αγάπης.
English:
In this new chapter of the series “Society in the 21st Century – Anatomy of Modern Frustrations,” Diotima explores drugs not as a disease but as a symptom of a civilization devoid of meaning. From chemical addiction to the “legal” dependencies of screens and consumption, modern man desperately seeks emotion and comfort in a cold, mechanical world. The true cure, Diotima writes, lies not in prohibition but in the restoration of meaning and love.
Από τη Διοτίμα
Τα ναρκωτικά δεν είναι απλώς μια ασθένεια του κοινωνικού σώματος· είναι το σύμπτωμα του πολιτισμού μας.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα δεν τα χρησιμοποιεί για να “φτιαχτεί”, αλλά για να ξεφύγει – από τον εαυτό του, από την ανία, από την πίεση, από το ψεύδος του νοήματος που του προσφέρουν οι θεσμοί και οι αξίες ενός εξαντλημένου συστήματος.
Η εξάρτηση δεν είναι παρά μια κραυγή για εμπειρία, για συγκίνηση σε έναν κόσμο που έγινε ψυχρός, μηχανικός και ανώνυμος. Η τεχνολογική εποχή προσφέρει απεριόριστη πληροφορία, αλλά καθόλου ζωή. Γι’ αυτό και η χρήση ουσιών λειτουργεί ως μια τεχνητή ανάφλεξη της ψυχής: το σώμα γίνεται η τελευταία σκηνή όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να νιώσει ότι ακόμη υπάρχει.
Η κοινωνική ρίζα της εξάρτησης
Οι κοινωνιολόγοι μιλούν για “κοινωνία της κόπωσης” – μια εποχή όπου το άτομο εξαντλείται κυνηγώντας στόχους χωρίς περιεχόμενο.
Στον πυρήνα της εξάρτησης δεν βρίσκεται η ουσία, αλλά το κενό: η έλλειψη νοήματος, η αποξένωση, η διάλυση των κοινοτήτων, η αντικατάσταση της αγάπης από την κατανάλωση.
Τα ναρκωτικά είναι ο ανεπίσημος μηχανισμός φυγής από την τυραννία του επιτεύγματος. Το άτομο, που δεν μπορεί πια να αντέξει τον εσωτερικό του διάλογο, ζητά τη σιωπή της λήθης μέσα σε μια χημική ομίχλη.
Και η κοινωνία;
Αντί να θεραπεύσει τα αίτια, τιμωρεί τα συμπτώματα. Κλείνει τους εξαρτημένους στα περιθώρια, αλλά τους γεννά ξανά μέσα από τη δική της αδικία και απάθεια.
Νέα μορφή εξάρτησης: τα “νόμιμα ναρκωτικά”
Σήμερα, η έννοια του ναρκωτικού έχει διευρυνθεί. Δεν μιλάμε μόνο για ουσίες – αλλά και για οθόνες, εικόνες, κατανάλωση, διαδίκτυο, κοινωνικά δίκτυα.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα είναι βυθισμένος σε έναν ωκεανό μικρο-εθισμών που του στερούν τη δυνατότητα να μείνει μόνος, να σκεφτεί, να υποφέρει δημιουργικά.
Η εξάρτηση, λοιπόν, δεν είναι “παρέκκλιση”, αλλά η νέα κανονικότητα. Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός κινείται σε μια ψυχοχημική ισορροπία, όπου η φαρμακολογία αντικατέστησε τη φιλοσοφία. Αντί για αυτογνωσία, προσφέρουμε αγχολυτικά· αντί για στοχασμό, ντοπαμίνη.
Η ανάγκη μιας ανθρωπολογικής επανάστασης
Η μάχη ενάντια στα ναρκωτικά δεν μπορεί να κερδηθεί με απαγορεύσεις και “κέντρα απεξάρτησης”.
Χρειάζεται επανόρθωση του νοήματος. Έναν νέο ανθρωπολογικό προσανατολισμό, όπου η χαρά δεν θα εξαρτάται από τη χημεία αλλά από τη σχέση, τη συμμετοχή, τη συνείδηση.
Όσο ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει σε έναν κόσμο χωρίς αγάπη, θα ψάχνει να την αγοράσει σε σκόνες και χάπια.
Και όσο η κοινωνία μας παραμένει μηχανιστική, απρόσωπη και ωφελιμιστική, θα γεννά νέες μορφές εξάρτησης — όχι από ουσίες, αλλά από την ίδια την αναισθησία.
Τα ναρκωτικά είναι ο καθρέφτης μας.
Μας δείχνουν ότι ο πολιτισμός που υπόσχεται τα πάντα, έχει χάσει το ουσιαστικότερο: το νόημα της ύπαρξης.
Μόνο όταν ο άνθρωπος ξαναβρεί τη χαρά της αυθεντικής εμπειρίας — τη χαρά του να αγαπά, να δημιουργεί, να συμμετέχει — θα πάψει να έχει ανάγκη ναρκωτικών για να νιώσει ζωντανός.
SOCIETY IN THE 21st CENTURY – ANATOMY OF MODERN FRUSTRATIONS
DRUGS: THE MIRROR OF A SOCIETY IN EXISTENTIAL CRISIS
by Diotima
Drugs are not merely a disease of the social body; they are the symptom of our civilization.
The human being of the 21st century does not take them to “get high,” but to escape – from himself, from boredom, from pressure, from the falseness of meaning offered by the exhausted institutions and values of our time.
Addiction is a cry for experience, for emotion in a world that has become cold, mechanical, and anonymous.
The technological era offers unlimited information but no life. Thus, the use of substances becomes an artificial ignition of the soul: the body turns into the last stage where man tries to feel that he still exists.
The social root of addiction
Sociologists speak of a “society of exhaustion” – an age in which the individual is drained by chasing goals without substance.
At the core of addiction lies not the drug itself, but the void: the lack of meaning, alienation, the dissolution of communities, the replacement of love with consumption.
Drugs are the unofficial escape mechanism from the tyranny of achievement. The individual, unable to bear his own inner dialogue, seeks the silence of oblivion in a chemical fog.
And society?
Instead of curing the causes, it punishes the symptoms. It marginalizes addicts but reproduces them through its own injustice and indifference.
New forms of addiction: the “legal drugs”
Today, the notion of drugs has expanded. We no longer speak only of substances — but of screens, images, consumption, the internet, social media.
The 21st-century human is immersed in an ocean of micro-addictions that deprive him of the capacity to be alone, to think, to suffer creatively.
Addiction, then, is not a “deviation” but the new normal.
Western civilization as a whole lives in a psychochemical equilibrium where pharmacology has replaced philosophy. Instead of self-knowledge, we offer sedatives; instead of contemplation, dopamine.
The need for an anthropological revolution
The fight against drugs cannot be won through prohibitions and “rehabilitation centers.”
What is needed is a restoration of meaning — a new anthropological orientation where joy depends not on chemistry but on relationship, participation, and consciousness.
As long as man feels he lives in a world without love, he will try to buy it in powders and pills.
And as long as our society remains mechanical, impersonal, and utilitarian, it will continue to produce new forms of addiction — not to substances, but to numbness itself.
Drugs are our mirror.
They show us that a civilization which promises everything has lost the most essential thing: the meaning of existence.
Only when man rediscovers the joy of authentic experience — the joy of loving, creating, and participating — will he cease to need drugs in order to feel alive.