Κία Παπαδοπούλου: Η εμπνεύστρια του σποτ για το συνέδριο γονιμότητας δίνει τη δική της απάντηση -«Εγραψα όσα έχω βιώσει στο πετσί μου.
Η απάντηση της Κίας Παπαδοπούλου στο Facebook για το βίντεο:
«Έρχεται η μέρα που κλείνεις τα πολλά και αρχίζει ο απολογισμός.
Πέρασες στο πανεπιστήμιο
Έπιασες μια καλή δουλειά
Γνώρισες τον άντρα τον ονείρων σου και ξαφνικά… μαθαίνεις πως αυτό το 4 στον διψήφιο αριθμό της ηλικίας σου δεν σου επιτρέπει να γίνεις μητέρα.
«Φωνές: Άντε τι κάθεσαι! Πότε θα παντρευτείς; Πότε θα γίνεις μάνα;»
Τι έκανα λάθος;
Τίποτα δεν έκανες λάθος! Απλά δεν γνώριζες.
Αν ονειρεύεσαι να κάνεις την δίκη σου οικογένεια ΑΥΡΙΟ!
Φρόντισε να ενημερωθείς ΣΗΜΕΡΑ!
Κία Παπαδοπούλου
Αυτό το κείμενο έχει την δίκη μου υπογραφή και καταθέτει ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Σ’ αυτό το κείμενο έχω γράψει όλα όσα έχω βιώσει στο πετσί μου επειδή έκανα το έγκλημα να είμαι 10 χρόνια παντρεμένη χωρίς να έχω κάνει παιδιά. Γιατί έχω περάσει τα 40 και δεν έχω γίνει μάνα. Γιατί η δίκη μου οικογένεια έχει έναν υπέροχο αδέσποτο σκύλο και όχι παιδιά όπως θα «έπρεπε». Αυτές τις ερωτήσεις, που έχω βάλει ως ερινύες στο σποτ, τις έχω δεχτεί άπειρες φορές στη ζωή μου… η ειρωνεία είναι ότι τις έχω δεχτεί και από ανθρώπους που σήμερα σηκώνουν το δάχτυλο και με καταδικάζουν που τις έγραψα. Θέλετε να μου πείτε πως μόλις μια γυναίκα περάσει τα 40 ΔΕΝ είναι η πρώτη ερώτηση που της κάνουν; Ακόμα και στην τηλεόραση.
****
Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο, πως η αιτία που καθορίζει τους κοινωνικούς ρόλους του άντρα και της γυναίκας , είναι ,σχεδόν αποκλειστικά και σε κάθε εποχή η Οικονομία. Ακόμα κι εκεί που φαίνεται πως η θρησκεία ή άλλες παραδόσεις καθορίζουν την ηθική, τις αξίες και τις αρχές των κοινοτήτων.
Μάλιστα, ο Μαρξ προχωράει ακόμα περισσότερο και θεωρεί πως η εξέλιξη των κοινωνιών , η αιτία των πολέμων και η διαμόρφωση του “πολιτισμού” έχουν αποκλειστική σχέση με τα οικονομικά ζητήματα. Είναι η περίφημη θεωρία του “ιστορικού υλισμού” που θέλει το ανθρώπινο πνεύμα να καθορίζεται από τη μεταβολή της οικονομίας κάθε εποχής σε λαούς και κοινότητες. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως εξέλιξη των κοινωνιών έχει αφετηρία πια την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και όχι τους θεσμούς και τις ιδέες.
Κι αν ο “ιστορικός υλισμός” δε βρίσκει πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις την απόλυτη εφαρμογή, η Μαρξιστική αυτή θεωρία, όμως, έχει αναμφισβήτητα την υπεροχή έναντι άλλων θεωριών και ειδικά εκείνης με την ιδεαλιστική προσέγγιση των ιστορικών ζητημάτων. Κι αν σε τέτοιες περιπτώσεις η σε “ποσόστοση” είναι επικίνδυνο εγχείρημα και στην καλύτερη υπερβολικό, για πληρέστερη κατανόηση θα λέγαμε πως ο “ιστορικός υλισμός” υπερέχει του ιδεαλιστικού αντιπάλου του συντριπτικά. Και σε αριθμούς, πάνω από 80%!
Πρωτίστως , τα εκάστοτε οικονομικά μοντέλα των κοινωνιών καθορίζουν ιστορικά και τους ρόλους των δύο φύλων. Παραστατικά θα λέγαμε πως εκείνος του άντρα, φαίνεται να υπήρξε ανέκαθεν ο “κιμάς”, που απαιτούσαν οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις των ηγεμόνων και της γυναίκας στην ίδια επιχείρηση, η παραγωγή του “κιμά”.
Λέει ο Περικλής στον επιτάφιό του:
ΚΕΦ. 39. “Διαφέρουμε, επίσης, από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική εκπαίδευση στα εξής. Την πόλη μας, δηλαδή, την έχουμε ανοικτή σε όλους και ποτέ με απελάσεις ξένων δεν εμποδίζουμε κάποιον ή από μάθημα ή από θέαμα, το οποίο, αν δεν το κρύβαμε και το έβλεπε κάποιος από τους εχθρούς, θα μπορούσε να ωφεληθεί, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη όχι τόσο στις ετοιμασίες και τα τεχνάσματα, όσο στην προσωπική μας ευψυχία την ώρα της μάχης. Και στο εκπαιδευτικό σύστημα εκείνοι από τη μια με επίπονη άσκηση από την παιδική τους ηλικία επιδιώκουν να γίνουν ανδρείοι, ενώ εμείς, αν και ζούμε άνετα, με όχι κατώτερο φρόνημα βαδίζουμε σε κινδύνους το ίδιο μεγάλους. Και νά η απόδειξη: οι Λακεδαιμόνιοι, δηλαδή, όχι μόνοι τους, αλλά μαζί με όλους τους συμμάχους τους εκστρατεύουν κατά της χώρας μας, ενώ εμείς μόνοι μας, όταν εισβάλουμε στη χώρα των άλλων, αν και πολεμάμε σε ξένη γη, εύκολα τις περισσότερες φορές νικάμε αυτούς που αμύνονται για τη σωτηρία της χώρας τους”.
Στη Δημοκρατική Αθήνα το εκπαιδευτικό της σύστημα είχε αποκλειστικότητα να διαμορφώνει και τούτο ανδρείους…άντρες . Η διαφορά με τα άλλα πολιτεύματα ,πχ την ολιγαρχική Σπάρτη, ήταν πως των Αθηναίων η στρατιωτική εκπαίδευση ήταν λιγότερο σκληρή και δεν κατείχε την αποκλειστικότητα όλων των λοιπών δραστηριοτήτων της ζωής, σε αντίθεση με εκείνη των Σπαρτιατών που είχε δομηθεί αποκλειστικά για να διαμορφώνει υπάκοους , πειθαρχημένους και σκληρούς πολεμιστές.
Κι όμοια, λίγο πολύ ήταν η εκπαίδευση ανδρών και γυναικών σε όλα τα πολιτεύματα στους αρχαίους και τους νεότερος χρόνους. Ο κυρίαρχος ρόλος των άντρα ήταν εκείνος του “στρατιώτη” και της γυναίκας της απρόσκοπτης παραγωγής και διαμόρφωσης του αρσενικού σε πολεμιστή, αλλά παράλληλα και η “ανάπαυλα”, η διασκέδασή του . Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους ήταν δευτερεύουσας σημασίας και αξιακής αποτίμησης. Γενναίος στρατιώτης, καλή και γόνιμη μήτρα ήταν η κορυφαίοι ρόλοι των δυο φύλων.
Και αν οι πόλεμοι σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία γίνονται αποκλειστικά για το χρήμα, τελικώς η οικονομία είναι εκείνη που μοιράζει τους ρόλους. Κι αν επίσης οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις ήταν η επιχείρηση διαφύλαξης ή αρπαγής πλούτου , το εμπόριο και οι λοιπές δραστηριότητες των μελών μια κοινωνίας για την παραγωγή πλούτου, καθόριζαν επίσης τη συμπεριφορά και τις αξίες τους.
Στη αρχαία Σπάρτη για παράδειγμα, λόγω έλλειψης ανδρικών χεριών ή εποπτείας στην καλλιέργεια της γης, αλλά και η ανάγκη “παραγωγής” στρατιωτών, επέτρεψαν σε μια συντηρητική κοινωνία, όπως είναι οι ολιγαρχικές, οι Σπαρτιάτισσες να διαπράττουν ελεύθερα “μοιχεία” και μάλιστα με Είλωτες μεγαλόσωμους και υγιείς, ώστε να αποκτούν εντός γάμου “ξένα” παιδιά και να α ανατρέφουν ως Σπαρτιάτες στρατιώτες. Η “ηθική” ,πλέον ακόμα και σε τέτοιες κοινότητες και σε παγκόσμια κλίμακα , είναι “λάστιχο” και η διαμόρφωση , η συγκρότηση και η τήρηση των κανόνων της εξαρτώνται από άλλους παράγοντες με κυρίαρχους τους οικονομικούς και ελάχιστα έως καθόλου με άλλους, κυρίως θρησκευτικούς.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα , πάλι από την αρχαιότητα, είναι εκείνα της αρχαίας Κορίνθου και άλλων ελληνικών ή όχι πόλεων. Εδώ, μάλιστα, έχουμε μια απερίφραστα καταλυτική επιβεβαίωση πως η θεωρία του Μαρξ δεν είναι καθόλου μια μονόπλευρη και φανατική προσέγγιση της ιστορικής αλήθειας, όπως οι αντίπαλοί της ισχυρίζονται, αλλά μια ισχυρά αυταπόδεικτη πραγματικότητα.
Γράφαμε παλιότερα για το ίδιο ζήτημα:
“…Η αρχαία Κόρινθος ήλεγχε τη νευραλγική θέση του Ισθμού και αποτελούσε το σημαντικότερο εμπορικό κόμβο του αρχαίου κόσμου. (Δίολκος) . Η Κόρινθος θεωρούνταν η πλουσιότερη πόλη του αρχαίου κόσμου. Στους χρόνους της ακμής της είχε περισσότερες από χίλιες ιερόδουλες στον λόφο του Ακροκορίνθου. Εθεωρείτο το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο κέντρο ιεροδουλικής δραστηριότητας στην Ελλάδα”.
Αλλά, γιατί η Κόρινθος απέκτησε την φήμη της “ακόλαστης πόλης”; Και μάλιστα ο Εβραίος, αλλά χριστιανός Παύλος, που θα μείνει εδώ για πολύ καρό, καυτηριάζει την “έκφυλη” ζωή των κατοίκων με ανήκουστες κατηγορίες περί αιμομιξίας;
Γράφαμε στο ίδιο θέμα:
“…Για παράδειγμα η “Ιερή πορνεία” στον αρχαία κόσμο και ειδικά την αρχαία Κόρινθο του “ου παντός πλειν “. Συγκεκριμένα διαβάζουμε σε αρχαίες πηγές.
“…Σε αυτές τις κοινωνίες ο νόμος ήθελε τις γυναίκες να επιδίδονται στην πορνεία για πολύ καιρό προς όφελος τής θεάς, πριν να δοθούν για γάμο, και κανείς δεν κρίνει απρεπές να τις παντρευτεί στη συνέχεια». (Στράβων, “Γεωγραφικά”, ΧΙ, 14,16). Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι κόρες των Λυδών μαζεύουν την προίκα τους με τον ίδιο τρόπο. Σε άλλους λαούς οι ιερόδουλες ή ιερές πόρνες ανήκουν στο διαρκή «κλήρο» τής θεότητας και ασκούν όλη τους τη ζωή το επάγγελμά τους στον περίβολο τού ναού τής θεάς, στην οποία περιέρχονται τα χρηματικά ποσά, που δίνουν οι «πιστοί». Ο Ηρόδοτος, σε ένα απόσπασμα αναφέρει το τέχνασμα των ιερόδουλων τής βαβυλωνιακής θεότητας Μπελίτ – Ιστάρ, τής οποίας το όνομα μετατρέπει σε Μύλλιτα:…
«Να ποια είναι η πιο επονείδιστη συνήθεια των Βαβυλωνίων. Κάθε γυναίκα τής χώρας πρέπει μια φορά στη ζωή της να σμίξει με έναν ξένο άντρα στο ιερό τής Αφροδίτης. Πολλές απαξιούν να έρχονται σε οποιαδήποτε επαφή με άλλες βαβυλώνιες και τα πλούτη τους τις γέμισαν αλαζονεία: πηγαίνουν στο ιερό με σκεπαστές άμαξες και τις ακολουθούν πολλοί υπηρέτες. Στον περίβολο τού ναού οι γυναίκες κάθονται πολλές μαζί, έχοντας στο κεφάλι ένα στεφάνι από σκοινί. Άλλες έρχονται, άλλες φεύγουν. Ανάμεσα στις γυναίκες, περάσματα σε ευθεία γραμμή προς όλες τις διευθύνσεις επιτρέπουν στους ξένους να κινούνται για να διαλέξουν. Όταν μια γυναίκα καθίσει εκεί, πρέπει να περιμένει ένας άγνωστος να ρίξει χρήματα στα γόνατα της και να σμίξει μαζί της στο εσωτερικό τού ναού. Καθώς τής ρίχνει τα χρήματα, ο άντρας πρέπει να πει: “Σε καλώ στο όνομα τής θεάς Μύλιττας”, που είναι το Ασσυριακό όνομα τής Αφροδίτης. Δίνει κανείς όποιο ποσό θέλει και η γυναίκα δεν έχει κανένα δικαίωμα να αρνηθεί τον άντρα, μια και τα χρήματα είναι ιερά και πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο, που τής ρίχνει κάτι. Αφού σμίξει με τον άντρα, εκπλήρωσε το καθήκον της απέναντι στη θεά και μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της. Όσες είναι όμορφες και με καλή κορμοστασιά μπορούν γρήγορα να επιστρέψουν σπίτι τους, όμως οι άσχημες είναι υποχρεωμένες να μένουν πολύ καιρό, μια και δεν μπορούν να τηρήσουν το νόμο. Μερικές μένουν και τρία η τέσσερα χρόνια». (“Ιστορίαι”, Ι, 199)
Κι ακόμα :
“Ου παντός πλειν εις Κόρινθον…» (δεν είναι για τον καθένα να πάει στην Κόρινθο) «Φιλόξενες κοπέλες, υπηρέτριες τής Πειθούς στην πλούσια Κόρινθο, εσείς, που καίτε τις χρυσές στάλες του λιβανιού, οι σκέψεις σας πετούν προς την ουράνια μητέρα των ερωτικών επιθυμιών, την Αφροδίτη, πού σας επιτρέπει, κόρες μου, να μαζεύετε στις χαρωπές σας κλίνες τον καρπό τής τρυφερής σας νιότης». Εγκώμιο τού Πίνδαρου (“Εγκώμια”, 3), για τις περισσότερες από 1.000 ιερές πόρνες τού ναού τής Αφροδίτης στην Αρχαία Κόρινθο (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378). Έτσι, με χιούμορ και ποίηση, ο Πίνδαρος αναφέρεται στις διασημότατες κατοίκους τής Κορίνθου, τις ιερόδουλες της Αφροδίτης και της θεραπαινίδας της, της Πειθούς. Ιέρειες, σκλάβες και πόρνες μαζί, οι κοπέλες αυτές συμβάλλουν στην ξεχωριστή θέση, που αποκτά η Κόρινθος ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις.
Η σημαντική δραστηριότητα των δύο λιμανιών, ο αυξημένος αριθμός ταξιδιωτών, που μένουν για λίγο στην πόλη για τις υποθέσεις τους ή για ψυχαγωγία, ωφελούν το ναό της Αφροδίτης, που έχει εγκατασταθεί στην κορυφή της Ακροκορίνθου. Πάνε εκεί για να λατρέψουν τη θεά, σ΄ αυτό το απότομο ιερό τοπίο, που παριστάνεται με τη μορφή ενός αγάλματος με πανοπλία και «υπηρετείται» από ιερές πόρνες. «Το ιερό της Αφροδίτης ήταν τόσο πλούσιο, που είχε περισσότερες από χίλιες ιερές πόρνες, προσφορά στη θεά από άντρες ή γυναίκες. Εξ αιτίας τους η πόλη ήταν πυκνοκατοικημένη και πλούτιζε σημαντικά, επειδή οι ιδιοκτήτες των καραβιών καταστρέφονταν εύκολα σ΄ αυτά τα μέρη, εξ ου και η περίφημη παροιμία: “Δεν μπορούν όλοι να πλευρίζουν στην Κόρινθο”». (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378). Αυτές οι ιερές σκλάβες είναι πασίγνωστες σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και, όπως εξηγεί ο Στράβων, προσφέρονται από τούς πιστούς στη θεά. Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν ζωντανά τάματα! Κάποιος Ξενοφών ο Κορίνθιος, αθλητής, που νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 464 π.Χ., προσφέρει σε ένδειξη ευχαριστίας στην Αφροδίτη τής Κορίνθου πενήντα πόρνες και ο Πίνδαρος μνημονεύει το γεγονός: «Ω κυρίαρχη τής Κύπρου, να, που στο ιερό σου στην Κόρινθο ο Ξενοφών οδήγησε μια ομάδα νεαρών γυναικών, πενήντα σώματα στην υπηρεσία σου, μες στη χαρά του, που είδε όλες του τις ευχές να πραγματοποιούνται». (Πίνδαρος, “ΧΙΙΙ Oλυμπιόνικος”).
Σήμερα, για να κάνουμε ένα ιστορικό άλμα πολλών αιώνων, που δεν έχουμε πολέμους (τουλάχιστον τόσο συχνά) και δε διεξάγονται σε πεδία μαχών, έχουμε όμως, οικονομικό πόλεμο που έχει κηρύξει αμείλικτο και εξοντωτικό το καπιταλιστικό μοντέλο της “Οικονομίας της Αγοράς. Βρισκόμαστε στον αστερισμό των “Τραπεζιτών” με απόλυτη ,καταλυτική (επι) κυριαρχία επί της ζωής των λαϊκών μαζών.
Οι ρόλοι των φύλων, όπως συμβαίνει πάντα ιστορικά και πάλι καθορίζονται από το συγκεκριμένο μοντέλο Οικονομίας. Ο άντρας συνεχίζει να είναι ο “κιμάς” στον οικονομικό πόλεμο τώρα πια. ΄Ομως, δεν αρκούν μόνο τα δικά του “εργατικά χέρια”. Η γυναίκα γίνεται πλέον ο καλύτερος υποψήφιος να εγκαταλείψει μερικώς το παλιό μοντέλο της μάνας, συζύγου και νοικοκυράς και να μπει σε άλλη δουλεία, εκείνη της εργασίας της Αγοράς. Μαζικά πλέον, όχι επιλεκτικά, όπως συνέβαινε χρόνια νωρίτερα.
Το πλέον οδυνηρό ,αλλά και ανήθικο, όμως, είναι πως η γυναίκα , από τη μια επωμίστηκε το νέο της ρόλο ως “εργάτης-υπηρέτης” του καπιταλισμού ,αλλά από την άλλη δεν της δόθηκαν και δε διαμορφώθηκαν οι συνθήκες, για να της αφαιρεθούν οι παλιότεροι ρόλοι. ΄Ετσι, παλεύει πλέον ανάμεσα σε δύο κόσμους. Να ανταποκριθεί ως καλή “υπάλληλος”, αλλά επίσης, ως καλή μάνα , σύζυγος και επιθυμητό θηλυκό, όπως την ήθελαν πάντα οι αιώνες. Πράγμα….εκ των πραγμάτων αδύνατο!
Εδώ είναι απαραίτητη μια παρατήρηση . ΄Οταν μιλάμε για τη σύγχρονη γυναίκα υπό αυτούς τους ρόλους, στερεότυπους και νέους, θα πρέπει να τους περιορίσουμε ηλικιακά. Κι αυτή η η ηλικιακή περίοδος είναι της αναπαραγωγής και ως το μεγάλωμα των παιδιών και την ένταξη και τούτων σε κοινωνικούς ρόλους και ειδικά στην αγορά εργασίας.
Από κει και ύστερα, η γυναίκα καλείται να αντιμετωπίσει ως εργαζόμενη ή μη παραγωγική, μια νέα οδυνηρή και ξένη με τα προηγούμενα κατάσταση. Εκείνη της ανεπιθύμητης, ως θηλυκό και μη ικανής προς αναπαραγωγή. Σχεδόν ως αχρείαστη.
Ωστόσο, αυτή, η νέα της ιδιότητα , ο διαφορετικός ρόλος της μόνης και ανεπιθύμητης ή έστω απαραίτητης αποκλειστικά ως “υπαλλήλου” ή “γιαγιάς” , της προσφέρει ως αντιστάθμισμα μια σπουδαία άλλη ιδιότητα που αποκτά, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιεί , απόλυτα. Αυτή του Ανθρώπου, η οποία στις προηγούμενες ηλικιακές της στάσεις, δεν ήταν απολύτως ευδιάκριτη. Ως τότε ήταν φύλο. Γυναίκα. Τώρα, είναι αποκλειστικά ΄Ανθρωπος.
Εδώ, μπορούν να αναζητηθούν και οι όσες ανισότητες σε βάρος της, ως φύλο, συμπεριλαμβάνει η γνωστή λίστα, τόσο στο οικογενειακό, κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον, όσο και στη σεξιστική αντιμετώπισή της από ένα μέρος του αντρικού πληθυσμού. Και δυστυχώς, μια μεγάλη μερίδα του γυναικείου πληθυσμού σε αυτές τις ηλικίες, κάνει επίσης με στερεοτυπικές “θηλυκές” συμπεριφορές, ό,τι περνάει από το χέρι της για να εκτίθενται σε τέτοιους είδους παρενοχλήσεις.
Να επανέλθουμε. Ο νέο της ρόλο , λοιπόν, ως εργαζόμενη, όπως τη θέλει πια η οικονομία , δεν της αφαιρεί και τα παλιά στερεότυπα της μάνας-συζύγου και ερωμένης, τα οποία κουβαλάει σχεδόν ακέραια η σημερινή γυναίκα. Κι αυτό, εκτός των άλλων, ήταν εκείνο που επέφερε τη σύγχυση των ρόλων . Αλλά και έναν άπελπι αγώνα σε ποιον οφείλει να είναι καλύτερη.
Είναι τούτος ο λόγος που αναγκάζεται πλέον να συμπεριφέρεται ως ηθοποιός επί σκηνής με την εναλλαγή και ενσάρκωση πολλών ρόλων . Κ αυτή η πολυπλοκότητα των ρόλων , τη οδηγεί σε σύγχυση, αλλά και υπερπροσπάθεια να ανταποκριθεί επαρκώς σε όλους : “Δούλη” της Αγοράς, μητέρα και σύζυγος στην οικογένεια και ερωμένη ως θηλυκό. Προβλήματα που δεν αντιμετωπίζει πια ,τουλάχιστον με τέτοια ένταση, όταν ηλικιακά , πάψει να “παίζει” τους παραπάνω ρόλους.
Αν θέλουμε, επομένως να δούμε όλα, σωρευτικά, τα προβλήματα της γυναίκας στη νέα, σύγχρονη ιστορική της φάση ως φύλο, απότοκα της εκμετάλλευση της από τον καπιταλισμό ,όπως, άλλωστε και του άντρα, θα συμπεράνουμε πως, αν δεν καταργηθεί ή καλύτερα, αν δεν κατεδαφιστεί, το σημερινό μοντέλο της οικονομίας της Αγοράς, δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως κάτι και για τα δύο φύλα. Μια ριζική αλλαγή προς το καλύτερο, θα ήταν ιστορικά ανεξήγητη και παράλληλα νίκη και αποθέωση των “αρετών” του καπιταλισμού.
Η γυναίκα, για παράδειγμα, θα συνεχίζει να είναι σε σφοδρό δίλημμα, αν θα πρέπει να γίνει μητέρα, αλλά και να αγωνιά να προφτάσει να μην περάσει τα 40 της, που είναι ηλικία – τερματικός σταθμός αναπαραγωγής. ΄Η θα εγκαταλείψει το ρόλο της μάνας, για να αφιερωθεί στην καριέρα. Μια επιλογή που αργότερα , όσες έγιναν “τεκνοποίησαν” θα υπερηφανεύονται πολλές φορές χαιρέκακα, πως δεν υπήρξε και η σωστότερη για μια γυναίκα που διάλεξε να μείνει άπαιδη, για να αφιερωθεί στη δουλειά της .
Και θα είναι, όντως ,όχι τόσο από τη φυσική έλλειψη τεκνογονίας, όσο από τις κοινωνικές μας καταβολές και τις πιέσεις, μια τέτοια πιθανότατη εμμονή πως έμεινε “λειψή” στη ζωή της, καταλυτική στην επιβάρυνση της ψυχικής της υγεία. Αλλά, από την άλλη και η αλήθεια είναι αυτή ,όπως την εκφράζει ο λαός στο γνωστό θυμοσοφικό του συμπέρασμα πως… “δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν κρατιούνται”.
Και εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε πως είναι το ίδιο το Σύστημα, που όχι μόνο κερδίζει από την “υπεραξία” της εργασίας και των δύο, αλλά κάνει τα πάντα να συντηρεί την ανασφάλεια και τη σύγχυση και στα δύο φύλα. Πρωτίστως, φροντίζει να διατηρεί και να επαυξάνει τη σύγκρουση μεταξύ τους και τη συνεχή διαιώνιση των στερεοτυπικών τους συμπεριφορών. Αυτός ο πόλεμος εξυπηρετεί απόλυτα το στόχο της υπεροχής του.
Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως δεν είναι μόνο το κέρδος από την “υπεραξία” και γυναικείας δουλειάς. Από την άλλη, καλλιεργεί την καταναλωτική, την τεχνητή ανάγκη (μανία) της να παραμένει νέα και όμορφη με την κατασπατάληση τεράστιων ποσών παγκοσμίως στην θηλυκή, σεξιστική βιομηχανία με υπέρογκα κέρδη για οικονομία της Αγοράς. Με μια βόλτα μόνο σε έναν εμπορικό δρόμο μιας πόλης, θα μπορούσε κανείς να μετρήσει στα 10 καταστήματα, τουλάχιστον τα 7 ,να διαθέτουν αποκλειστικό εμπόρευμα που απαιτεί το καθιερωμένο-επιβεβλημένο μοντέλο ομορφιάς της γυναίκας, ως σεξουαλικό αντικείμενο.
Μόνο που το Σύστημα δεν αντέχει και δε θέλει με κανένα τρόπο την κατά μέτωπο επίθεση κατά των υπηρετών του. Η ευθεία αντιπαράθεση βλάπτει τα συμφέροντά του, καμιά φορά ανεπανόρθωτα. Γι αυτό για την προώθηση των στόχων του μένει αόρατο στις ενέργειές του και εργαλειοποιεί τρεις ,κυρίως, “πλάτες”:
1. Το γνωστό ψευτο- φεμινιστικό κίνημα του “σουτιέν” ( “καλός άντρας, είναι ο νεκρός άντρας”), που επαυξάνει την τεχνητή σύγκρουση ,αντιπαλότητα και ανισότητα που εξελίσσεται πλέον με τις ευλογίες του καπιταλισμού , ως η πραγματική και μοναδική στις ημέρες μας “πάλη των τάξεων”.
2. Το σεξισμό , που καλλιεργεί και για κερδοφόρους στόχους, και διαχωρίζει άντρα και γυναίκα με βάση τα ανατομικά τους γνωρίσματα. Το φύλο είναι η πραγματική, φυσική ιδιότητα, όχι αυτή του Ανθρώπου. Αντίληψη που συντηρεί κυρίως α. το σύνδρομο της “πατριαρχίας και της “φαλλοκρατίας”, που αναγνωρίζει τη “γυναίκα, ως θήραμα σεξουαλικής κατάκτησης και β. την αιδοιοκρατία της σύγχρονης κυρίως αντίληψης πως το “μουνί” ΟΦΕΙΛΕΙ , μπορεί και πρέπει, να “σέρνει καράβι” . Κι αυτές οι κοινωνικές παραδοχές και τα στερεότυπα αιώνων, διαδίδουν πως είναι αποτελέσματα η φυσικής εξέλιξη, ο Νόμος της Φύσης!
3. Τον αριστερό- προοδευτικό πολιτικό αντίποδα του καπιταλισμού που κάνει το μέγα λάθος να προωθεί ό,τι ακριβώς και ο καπιταλισμός ,αλλά με επαναστατικές τάχα διακηρύξεις περί ισότητας , οι περισσότερες από τις οποίες είναι το αέρα. Υπόσχεται, ας πούμε, ότι η θέση της γυναίκας θα καλυτερεύσει, αν επικρατήσουν τα δικά του συστήματα, ως εξουσία. Που αυτό σημαίνει, βέβαια, τα δυο φύλα να έχουν πάλι τους ίδιους ρόλους, όπως και στον καπιταλισμό! Είναι αυτό, ακριβώς, που έγινε στα καθεστώτα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” . Η γυναίκα βγήκε στην παραγωγή, αλλά παράλληλα συνέχισε να είναι μητέρα, σύζυγος και και ερωμένη. “Τσιτάτα” και υποσχέσεις ιδωμένα από…αριστερή οπτική!
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ. Και μάλιστα λύση “πακέτο” σε όλα τα χρονίζοντα προβλήματα κα των δύο φύλων. Η επικράτηση κοινωνιών ΑΦΥΛΩΝ. Σε αυτές που δε θα υπάρχουν ξεχωριστοί ρόλοι φύλων, όπως σήμερα. Χωρίς άντρες και γυναίκες, παρά μόνο στα ανατομικά, φυσικά τους αποκτήματα και χαρακτηριστικά. Που τα μέλη τους θα είναι ΜΟΝΟ ΄Ανθρωποι . Και τίποτα άλλο.
Αλλά, σε αυτές τις κοινωνίες, δε θα επιτρέπεται η “είσοδος” και ούτε θα υπάρχει προοπτική εγκατάστασης μελών – φορέων σεξισμού κάθε είδους, αφύσικης μονογαμίας – “καψούρας” , υποστηρικτών του θεσμού της οικογένειας και της τεκνογονίας, όπως τα ξέρουμε. Τέτοια προοπτική από μόνη της αναιρεί παντελώς την ύπαρξη άφυλων κοινωνιών.
Και μια και ξεκινήσαμε το σημερινό μας θέμα με τις αναφορές των διοργανωτών του “Συνεδρίου γονιμότητας” , να κλείσουμε με αυτό. Στις μελλοντικές άφυλες κοινωνίες δε θα είναι απαραίτητο ούτε όλοι οι άντρες ούτε όλες οι γυναίκες να κάνουν παιδιά. Πραγματικοί γονείς ,ως γνωστό, δεν είναι οι φυσικοί. Είναι εκείνοι που τα μεγαλώνουν με προσοχή, στοργή και αγάπη. Και ικανή και υπεύθυνη γι΄αυτά θα είναι η ίδια η κοινότητα. Οπότε, συνέδρια σαν το παραπάνω , θα ήταν από άχρηστα, έως επικίνδυνα να διεξάγονται.
Ως τότε, μέχρι το “αεροσκάφος” να απογειωθεί με προορισμό τον μελλοντικό κόσμο, τίποτα δε θα αλλάξει στις κοινωνίες μας. Η ανισότητα, ο σεξισμός, η φαλλοκρατία και η αιδοιοκρατία , θα είναι τα κυρίαρχα και παθογενή γνωρίσματα. .΄Οπως. ακριβώς, διακρίνονται οι κοινωνίες μας σήμερα, απανταχού της γης.