-
ΚΥΠΡΟΣ. ΤΩΡΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ .ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΑΡΓΑ
-
ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ
-
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
-
ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ
1. Aϊντε για Κυπριακό: Ή θα υπάρξει μεγάλη πρόοδος ή πάμε για κατάρρευση
«Είμαστε στα πρόθυρα μεγάλης προόδου ή κατάρρευσης». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση στο Κυπριακό ο ειδικός σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Έσπεν Άιντε.
Σε συνέντευξη στην ανταποκρίτρια της εφημερίδας «Χαλκίν Σεσί» στην Νέα Υόρκη ο κ. Άιντε είπε ότι είτε το πρώτο θα γίνει, είτε το δεύτερο.
Ο ίδιος πιστεύει ότι δεν είναι πολλά τα θέματα που παραμένουν άλυτα στις διαπραγματεύσεις, αλλά είναι σημαντικά. «Στον ορίζοντα υπάρχει μια διαφαινόμενη κρίση που αφορά τις έρευνες για φυσικό αέριο τον Ιούλιο. Δεν πιστεύω ότι θα περάσει από μόνη της. Αντιθέτως, βλέπω ότι πλησιάζει» ανέφερε.
΄Εγινε καλή, εποικοδομητική προσπάθεια όλο αυτό τον καιρό κι από τις δυο πλευρές. Είναι παράλογο να μην υπάρξει σημαντική, θετική εξέλιξη και προσέγγιση και των δύο ηγετών σε εκείνα τα θέματα που θεωρούνται “αγκάθια”. Αρκετά ταλαιπώρησε το Κυπριακό και τις δυο κοινότητες ,αλλά και τις…μητέρες της μικρής χώρας, οι οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, αποδείχτηκαν “μητριές”. Αλλά ,δεν είναι και λίγες οι στιγμές που και η κόρη συμπεριφέρθηκε ως … αγνώμων θυγατέρα!
2. Στην Ελλάδα ένας οδηγός έχει διπλάσιες πιθανότητες να σκοτωθεί σε τροχαίο από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη
Παράλληλα, το ποσοστό αυτό τριπλασιάζεται στην Ελλάδα συγκριτικά με χώρες που ασχολούνται συστηματικά με την οδική ασφάλεια, αναφέρει ο Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα», που συμμετέχει με δράσεις και εκδηλώσεις στην 4η Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας, που οργανώνει ο ΟΗΕ σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Επίκεντρο της φετινής διοργάνωσης είναι η ταχύτητα και ο περιορισμός της. Μάλιστα τα στοιχεία να σοκάρουν καθώς – όπως επεσήμανε και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο Δημοσθένης Παπαδάτος, εκ μέρους των διοργανωτών – «τα τροχαία είναι εγκλήματα και όχι ατυχήματα, ακριβώς επειδή δεν είναι θέμα τύχης και έτσι τα πράγματα αντί να βελτιώνονται διαρκώς επιδεινώνονται.
Όπως εξήγησε, επικαλούμενος πρόσφατες ανακοινώσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Ασφάλεια των Μεταφορών, η χώρα μας είναι πρώτη σε θανατηφόρες συγκρούσεις, στις οποίες εμπλέκεται ένα μόνο όχημα, με την ταχύτητα να αποτελεί σημαντικότατο παράγοντα γι’ αυτό.
Πρώτοι στις θανατηφόρες συγκρούσεις οχημάτων στην Ευρώπη, πρώτοι στους καρκίνους και τις λοιπές αρρώστιες, εξαιτίας του καπνίσματος όχι μόνο των καπνιστών αλλά και των παθητικών. Αλλά, και στη διαφθορά,τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή, την έλλειψη αξιοκρατίας ,το νεποτισμό, κι εκεί, πρώτοι στη λίστα, στην πάνω-πάνω γραμμή
Στα αρνητικά, την παθογένεια, λοιπόν “όποια πέτρα κια να σηκώσεις από κάτω θα βρεις” ΄Ελληνα κai μάλιστα… Ελληνάρα. Που τα ξέρει όλα (ξερόλας), είναι ό,τι δηλώσει (ειδικός στα πάντα), εγωίσταρος, ατομιστής, επιδειξίας, παρτάκιας, κομπιναδόρος πρώτης.
Δεν είναι το χρέος μόνο.Το κούρεμα που ζητάμε, η έξοδος από την κρίση. Μαζί, πακέτο ,πάει και η αλλαγή της νοοτροπίας του συμπατριώτη μας. Δεν έφτασε σ΄αυτό το εξευτελιστικό σημείο γιατί τον ανάγκασαν οι δανειστές του να δανείζεται. Να μη λέμε και ό,τι θέλουμε. Τα λάθη του πληρώνει κι αυτά εκμεταλλεύονται σήμερα οι δανειστές.
Αν δεν αλλάξει νοοτροπία και συμπεριφορά ο ΄Ελληνας, δεν έχει νόημα να βγει η χώρα από την κρίση. Κι αν βγει, με τέτοιοιας “παιδείας” ανθρώπους που κατοικούν στη χώρα, πάλι θα ξαναμπεί σε μνημόνια και δεσμεύσεις. Συνεχώς υπότροπη. Πάλι θα τρώει κλωτσιές από τους ξένους. Και θα τον φτύνουν ξανά τον ΄Ελληνα από παντού κι αυτός θα λέει… βρέχει παιδιά..καρεκλοπόδαρα. Τί λαός!
3. Οι γονείς του Μακρόν μιλούν για το σοκ, όταν έμαθαν ότι ο γιος τους τα έχει με τη δασκάλα του: «Πήγαμε και την πιάσαμε…»
Το σοκ που υπέστησαν οι γονείς του Εμανουέλ Μακρόν όταν ανακάλυψαν ότι ο 16χρονος γιος τους είχε σχέση με την παντρεμένη δασκάλα του περιγράφει μία νέα βιογραφία του Γάλλου προέδρου.
Το ζευγάρι που γνωρίστηκε στο ιδιωτικό σχολείο La Providence, ότα ο Μακρόν ήταν ακόμα 15 ετών μαθητής και η κατά 24 χρόνια μεγαλύτερή του Τρονιέ δασκάλα του στο μάθημα υποκριτικής, έχει βρεθεί στο επίκεντρο λόγω της διαφοράς ηλικίας.
Η συγγραφέας του βιβλίου «Εμανουέλ Μακρόν: Ένας τέλειος νέος άντρας», Αν Φούλντα, μίλησε με τους γονείς του Γάλλου προέδρου για τη σχέση του με την Τρονιέ όταν εκείνη ήταν 39 ετών, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.
Όπως εξηγεί, οι γονείς του μαθητή τότε Μακρόν πίστευαν ότι ο γιος τους έβγαινε με την κόρη της Τρονιέ, τη Λορένς, μέχρι που η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια από έναν φίλο της οικογένειας.
Σοκαρισμένοι από την παράνομη σχέση, οι Μακρόν απομάκρυναν τον έφηβο γιο τους από το σχολείο. Η μητέρα του, Φρανσουάζ Νογκ-Μακρόν, είπε στη Φούλντα: «Απλά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Αυτό που ήταν ξεκάθαρο ήταν ότι όταν ο Εμανουέλ γνώρισε την Μπριζίτ δεν μπορούσαμε να πούμε απλά “αυτό είναι υπέροχο”».
Και προσθέτει: «Αυτό που είχε σημασία για εμένα δεν ήταν το γεγονός ότι είχε σχέση με την Μπριζίτ, αλλά το ότι ήταν ζωντανός και δεν υπήρχαν προβλήματα».
Συνειδητοποιώντας όμως ότι δεν επρόκειτο για μία φάση που απλά θα περνούσε, η μητέρα του Μακρόν λέει ότι είπε στη δασκάλα τότε Τρονιέ: «Δεν το βλέπεις; Έκανες τη ζωή σου. Αλλά δεν θα κάνει παιδιά μαζί σου».
Από την πλευρά του, ο Ζαν-Μισέλ Μακρόν, πατέρας του Γάλλου προέδρου, αποκάλυψε ότι σχεδόν έπεσε από την καρέκλα όταν έμαθε για την αγαπημένη του γιου του. «Όταν ο Εμανουέλ γνώρισε την Μπριζίτ, σίγουρα δεν είπαμε “τι υπέροχα!”».
Οι σοκαρισμένοι γονείς συνάντησαν την Τρονιέ και της ζήτησαν να μην ξαναδεί τον γιο τους μέχρι να ενηλικιωθεί, εκείνη όμως τους απάντησε ότι δεν μπορούσε να υποσχεθεί τίποτα.
Σύμφωνα με τη Φρανσουάζ Νογκ-Μακρόν, τη μεγαλύτερη κατανόηση έδειξε η μητέρα της και γιαγιά του γιου της, Μανέτ. «Η μητέρα μου, που δεν θα ανεχόταν μία τέτοια κατάσταση για τα παιδιά της, έδειξε ότι είναι πολύ πιο ανοιχτή και με κατανόηση για τις ερωτικές σχέσεις των εγγονών της», είπε.
Και οι δύο γονείς ωστόσο αρνούνται κάθε υπόνοια ότι είχαν απειλήσει να διώξουν τον γιο τους από το σπίτι και επιμένουν ότι για τον τελευταίο χρόνο των σπουδών του θα φοιτούσε στο διάσημο λύκειο Henri IV του Παρισιού.
Όσον αφορά στην Τρονιέ, η ίδια έχει δηλώσει ότι είχε εντυπωσιαστεί από την «εξαιρετική νοημοσύνη» του νεαρού Μακρόν, τονίζοντας ότι είχε έναν τρόπο σκέψης που δεν είχε ξαναδεί. «Όλοι οι δάσκαλοι μιλούσαν για τον Εμανουέλ», είχε πει, ανακαλώντας την περίοδο που έφτασε στο La Provence για να διδάξει.
Το ζευγάρι ήρθε κοντά ενώ συνέγραφαν μαζί ένα έργο, με την Τρονιέ να εξομολογείται σε έναν φίλο της αργότερα: «Ξέρεις, την ημέρα που γράψαμε μαζί το θεατρικό, είχα την αίσθηση ότι δούλευα με τον Μότσαρτ. Η συγγραφή έγινε δικαιολογία. Ένιωσα ότι γνωριζόμασταν από πάντα».
Όσον αφορά στον Μακρόν και το γεγονός ότι οι γονείς του δεν είχαν δει με καλό μάτι τη σχέση του μόλις το ανακάλυψαν, ο Γάλλος πρόεδρος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι έπρεπε να παλέψει για να ζήσει και την προσωπική και την επαγγελματική του ζωή όπως αυτός επιθυμούσε.
Για το ρατσιστικό στερεότυπο της διαφοράς ηλικίας στα ζευγάρια, που ταλαιπωρεί τις σύγχρονες κοινωνίες, έχουμε μιλήσει παλιότερα. Και είναι μια καλή σύμπτωση η συζυγική σχέση του προεδρικού ζεύγους στη Γαλλία και η διαφορά ηλικίας Μακρόν-Τρονιέ, που ασφαλώς θα επηρεάσει θετικά τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο ζήτημα του ηλικιακού ρατσισμού κατά εραστών ή συντρόφων-συζύγων. Ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα θα προκύψουν για τις γυναίκες. Στις κοινωνίες μας, η διαφορά ηλικίας σε ζευγάρι με άντρα μεγαλύτερο και μάλιστα αισθητά, είναι σχεδόν αποδεκτή καθολικά. Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο στη διαφορά ηλικίας με γυναίκα μεγαλύτερη. Σε τέτοια ζευγάρια ο ρατσισμός είναι πολλές φορές σκληρός, αλλόκοτος και απαράδεκτος σε βάρος της .
Περισσότερα για το συγκεκριμένο θέμα μπορεί κανείς να βρει στο κείμενό μας με τίτλο «Τί 30, τί 40, τί 50» (24/4/2017). Σήμερα, με αφορμή όσα διαβάσαμε στο βιβλίο της βιογράφου του Μακρόν, θα κάνουμε μια μικρή αναφορά-ανάλυση στις ερωτικές σχέσεις μαθητή-δάσκαλου.
Στις αρχαίες ελληνικές κοινωνίες, ειδικά στην αθηναϊκή, τέτοιες σχέσεις δεν ήταν απαγορευμένες. Αντίθετα, ήταν επιδιωκόμενες και σφόδρα επιθυμητές, ειδικά στην κοινωνία της Αθήνας, αν ο δάσκαλος διέθετε ισχυρό διανοητικό εκτόπισμα, οπότε δινόταν μάχη από τους εφήβους για την…κατάκτηση του. Μια καθαρά αποκαλυπτική εικόνα για το συγκεκριμένο ζήτημα μας δίνει ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιο» και αφορά την επιμονή του Αλκιβιάδη να διεκδικήσει την αποκλειστικότητα της προσοχής και του λοιπού… ενδιαφέροντος του επίσης συμποσιαζόμενου φιλόσοφου Σωκράτη σ εκείνη τη σπουδαία βραδιά της κουβέντας για την Πάνδημο και την Ουράνια Αφροδίτη στο σπίτι του ποιητή Αγάθωνα.
Οι ερωτικές αυτές σχέσεις, βέβαια, ήταν κυρίως ομοφυλοφιλικές. Αλλά, οι δύο εραστές, δεν ήταν απλά σεξουαλικοί σύντροφοι.Πρωτίστως, αποτελούσαν ένα δεμένο ζευγάρι στη ζωή με αμοιβαία προσφορά και ισχυρό φιλικό-συντροφικό ενδιαφέρον ό ένας για τον άλλο, ειδικά σε ό,τι είχε σχέση με τον τομέα της διδασκαλίας και τη “μόρφωσης” του εφήβου. Στη μάχη, μάλιστα, οι επικεφαλής των στρατιωτών, φρόντιζαν να τοποθετούν μαζί, στην ίδια σειρά τους δύο εραστές, για να αγωνιστούν γενναία, όχι μόνο για τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά υπερασπιζόμενοι ο ένας τη ζωή του άλλου ερώμενου.
Τέτοια ομοφυλοφιλικά ζευγάρια στην ελληνική μυθολογία ,αλλά και στην ιστορική αρχαιότητα είναι πάμπολλα. Μνημονεύουμε τα πιο ξακουστά, όπως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος, η Σαπφώ και η Αριγνώτα*, ο Δάμων και ο Φιντίας, ο Σωκράτης και ο Αλκιβιάδης, ο Πελοπίδας και ο Επαμεινώνδας, ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας.
Βεβαίως, εδώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των ανδρών στην ελληνική αρχαιότητα δεν είχαν τις σεξιστικές ιδιότητες που παρατηρήθηκαν αργότερα σε άλλες κοινωνίες. Στην αρχαία Αθήνα, ο περιορισμός της γυναίκας στο «γυναικωνίτη» της ,αλλά και το μέγα πάθος για στοχασμό και γνώση, ενίσχυσαν την ομοφυλοφιλία. Το ίδιο και στη Σπάρτη, αλλά για διαφορετικούς λόγους εδώ. Οι μακροχρόνιες εκστρατείες των Σπαρτιατών, η απουσία επί μήνες από τη “συζυγική κλίνη” και η συνύπαρξη στους ίδιους κοιτώνες των στρατιωτών, καλλιέργησαν και επαύξησαν τις ομοφυλοφιλικές τάσεις των Σπαρτιατών. Να σημειώσουμε εδώ πως η ομοφυλοφιλία των ανδρών υπήρξε ένας λόγος που η μοιχεία ήταν ανεκτή στη σπαρτιατική κοινωνία. Η γυναίκα- σύζυγος Σπαρτιάτη μπορούσε να διατηρεί εξωσυζυγικές, ερωτικές σχέσεις ειδικά με ρωμαλέους Είλωτες, κυρίως για να τεκνοποιήσει υγιή και εύρωστα παιδιά,αυριανούς στρατιώτες της Λακεδαίμονος χώρας.
Δε συνέβαινε το ίδιο, όμως, στις αρχαϊκές Μινωικές κοινωνίες της Κρήτης. Εδώ, το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, αφού οι γυναίκες είχαν ικανό μερίδιο συμμετοχής στην κοινωνική ζωή, όπως και οι άντρες (συμμετοχή σε συμπόσια, αγώνες και μάλιστα σε ταυροκαθάψια κ.λπ).
Στις μέρες μας, οι σεξουαλικές σχέσεις δάσκαλου-μαθητή δεν είναι συνήθως ομοφυλοφιλικές και πολύ περισσότερο δεν έχουν καμιά σχέση με τη μάθηση-παιδεία. Μια τέτοια σχέση, είναι καθαρά σεξουαλική και κυρίως συνάπτεται μεταξύ δάσκαλου και μαθήτριας ,ιδιαίτερα στις Λυκειακές τάξεις. Η “έδρα”, η αυθεντία του καθηγητή, η εξουσία που ασκεί, είναι βασικοί λόγοι να επηρεάσουν συναισθηματικά έναν έφηβο (αγόρι-κορίτσι) και ο θαυμασμός αυτός να εκδηλωθεί ως σεξουαλική έλξη, δοθέντος πως οι ερωτικές ορμές είναι αυξημένες στην εφηβεία.
Τέτοιοι έρωτες συνήθως μένουν ανεκπλήρωτοι. Δε φανερώνονται ποτέ και δεν ευδοκιμούν. Διαρκούν όσο η αποφοίτηση από το σχολείο ή η μετάθεση του δάσκαλου. Όμως, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι εκπαιδευτικοί δε διστάζουν να συνάψουν ερωτικές σχέσεις με μαθητές-μαθήτριες , μικρής συνήθως διάρκειας, αλλά κάποτε και πολύχρονες, όπως η παραπάνω του 15χρονου μαθητή Μακρόν με τη δασκάλα του.
Βεβαίως, μια τέτοιου είδους σεξουαλική σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή, λίαν επιεικώς , θα τη χαρακτηρίζαμε ως απαράδεκτη. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με πουριτανισμό η σεμνοτυφία. Πρόκειται για καθαρή εκμετάλλευση της ηλικιακής απειρίας, της συναισθηματικής φόρτισης και της ανωριμοτητας του εφήβου. Το γεγονός, μάλιστα, πως ο εκπαιδευτικός ασκεί εξουσία, με την έννοια πως αξιολογεί τη μαθησιακή και λοιπή ικανότητα του μαθητή, είναι φανερό πως η κρίση του επηρεάζεται αμετάκλητα από μια τέτοια σεξουαλική σχέση σε βάρος των υπολοίπων παιδιών και της αξιοκρατίας.
Αλλά μια τέτοια σχέση θεωρείται απαράδεκτη (και ποινικά κολάσιμη) και για άλλους λόγους, πέραν εκείνων που αναφέραμε . Η σοβαρή αναστάτωση για παράδειγμα, που μπορεί να προκαλέσει στη μαθητική κοινότητα η αποκάλυψη ενός τέτοιου δεσμού καθηγητή-μαθήτριας λειτουργεί σε βάρος της κανονικότητας της σχολικής ζωής. Το κοινωνικό στερεότυπο θέλει το δάσκαλο φορέα γνώσης και ήθους, σμιλευτή του χαρακτήρα του παιδιού. Σε καμιά περίπτωση δεν τον αναγνωρίζει ως εραστή. Η συντριβή αυτής της εικόνας του δάσκαλου στη σχολική αίθουσα, είναι καταλυτική για τη “μόρφωση” του μαθητή. Ο “σεβασμός” και η εκτίμηση στο πρόσωπο του δάσκαλου παύουν να υφίστανται. Και η απαξίωση του εκπαιδευτικού είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια σχολική κοινότητα. Και για το μαθητές, αλλά και για το λοιπό εκπαιδευτικό προσωπικό.
Θα ήταν παράλειψη, αν δεν κάναμε μια αναφορά και στις σεξουαλικές σχέσεις στα…πανεπιστημιακά έδρανα. Εδώ οι σχέσεις ανάμεσα σε φοιτητή και καθηγητή είναι πιο συχνές, αφού πρόκειται για ενήλικες και δεν επικρέμαται τόσο απειλητικός ο ποινικός πέλεκυς της ανηλικιότητας. Και πολλές φορές εδώ, εκείνοι που επιδιώκουν τέτοιες σχέσεις για καθαρά ωφελιμιστικούς στόχους (βαθμολογία) είναι οι φοιτητές. Δεν είναι λίγοι οι σπουδαστές και των δύο φύλων, που περνούν τα πανεπιστημιακά μαθήματα «αβρόχοις ποσί» ,είτε προκαλώντας με την εμφάνισή τους τον εξεταστή είτε προχωρώντας στη σύναψη σεξουαλικής σχέσης, μόνο και μόνο για να πάρουν το βαθμό. Κι εκεί ακριβώς τελειώνει και ο…δεσμός.
Τέτοια φαινόμενα δε συμβαίνουν μόνο στις εκπαιδευτικές κοινότητες, αλλά σε όλους τους χώρους που υπάρχουν σχέσης εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου. ΄Οσο οι κοινωνίες παραδίδονται σε έναν άκρατο και παραλυτικό σεξισμό, αλλά και οι εξουσιαστικός-ανταγωνιστικός χαρακτήρας τους είναι παρών και κυρίαρχος σε όλα τα επίπεδα, δεν πρόκειται να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα. Η επικράτηση αντιεξουσιαστικών και αταξικών κοινοτήτων ,η κατάργηση της ανταγωνιστικότητας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα σημάνουν και το τέλος πολλών κοινωνικών παθογενειών, όπως της κυρίαρχης σήμερα, εκείνης του σεξισμού και της αχαλίνωτης, χωρίς μέτρο, ικανοποίησης του σεξουαλικού ενστίκτου.
*Το τραγούδι της Αριγνώτας
…..
Συχνά από τις Σάρδες σε μας δώ πέρα
η σκέψη της γυρίζει,
πως ζούσαμε μαζί,
τι εφάνταζες εμπρός της σα μια θεά,
κι η ποιο τρανή χαρά της
το δικό σου τραγούδι ήτανε πάντα.
Τώρα μέσα στις Λυδές γυναίκες ξεχωρίζει
καθώς σαν πέσει ο ήλιος
κι η σελήνη ροδοδάχτυλη λάμπει
τ’ άστρα τ’ άλλα σκοτεινιάζοντας
κι ίδια γύρω αφήνει το φώς της να απλωθεί
πα σ’ αλμυρά πελάγη και σε πολύανθες χώρες.
Κι έχει πάρει γλυκιά δροσιά να χύνεται
τα ρόδα μοσχοβολούν και τ’ απαλό χορτάρι
και το τριφύλλι ολούθε τ’ ανθισμένο.
Κι εκείνη πέρα δώθε τριγυρίζει
την Ατθίδα θυμάμενη
η καρδιά της η τρυφερή από πόθο πλημμυρίζει
κι απ’ τον καημό βαραίνει μες τα στήθη.
Κι εμας τις δυό φωνάζει
να βρεθούμε κοντά της.
‘Ομως, […]
5. Αποχαιρετισμός στην μαθήτρια..
“Να ‘σαι ευτυχισμένη, πήγαινε, άλλωστε τίποτα δε διαρκεί.
Να θυμάσαι όμως πάντα πόσο σ’ αγάπησα,
κρατιόμασταν χέρι χέρι μέσα στη νύχτα που ευωδίαζε,
πηγαίναμε στην πηγή ή τριγυρίζαμε στους λόγγους
κι έφτιαχνα για το λαιμό σου γιρλάντες μεθυστικές”.
4. Οι ανθρωποφάγοι δημοσιογράφοι δείπνησαν χτες με την εικόνα της Μαρίας Τσώνη
INDYMEDIA
Η Μαρία Τσώνη, καλλιτέχνις του θεάτρου και του κινηματογράφου, έφυγε χτες από τη ζωή. Αμέσως το σύνολο της δημοσιογραφικής μαφίας έσπευσε να στήσει ένα ακόμα χυδαίο τσίρκο στο διαδίκτυο. Δεν τους πήρε πολύ ώρα. Ποτέ δεν τους χρειάζεται πολύ ώρα. Είναι πάντα έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Ξέρει καλά, η δημοσιογραφική μαφία, να στήνει τέτοια σκηνικά. Της είναι εύκολο, ξεκούραστο και εντελώς φυσικό. Μια ακόμα ευκαιρία για δημοσίευση. Δεν κάνουν ούτε στοιχειώδη προσπάθεια για γραμματική και συντακτικό. Βιαστική πληκτρολόγηση και έτοιμο το σάπιο θέαμα. Τα τσιράκια του Ευαγγελάτου, για παράδειγμα, έσπευσαν στα Εξάρχεια για να φωτογραφίσουν στα μουλωχτά με κινητό τηλέφωνο την πολυκατοικία στην οποία έμενε η ηθοποιός.
Έχουμε δει, φυσικά, άπειρα τέτοια σκηνικά τρομοκρατίας μέσα στα χρόνια. Κάθε πιστός μισθοφόρος της εξουσίας γνωρίζει τα βασικά εργαλεία της τρομοκρατίας και η εικόνα, ειδικά η πρόχειρη, βιαστική και νευρωτικά στημένη, είναι μέσα σε αυτά. Αν μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους βίντεο, ας μην έχει κανένας αμφιβολία ότι τώρα θα ήταν δημοσιευμένο παντού, με τους δημοσιογράφους στο σύνολο τους να παριστάνουν ότι είναι σοκαρισμένοι (αλλά να μην το κατεβάζουν).
Το μόνο που χρειάζονται οι δημοσιογράφοι είναι ένα όνομα, για να βρουν στοιχεία. Αν υπάρχει και υλικό στο Facebook, ακόμα καλύτερα γι’αυτούς. Για να μαγειρέψουν, με τη βοήθεια της Google, νούμερα επισκεψιμότητας στα βοθρο-sites τους. Και στη συνέχεια, για να βγάλουν λεφτά από τις διαφημίσεις, που φέρνει αυτή η κατασκευασμένη επισκεψιμότητα. Πολλοί θα αναρωτηθούν, γιατί κατασκευασμένη; Μεγάλο θέμα, που απαιτεί ξεχωριστή συζήτηση – ανάλυση. Οι διαφημιζόμενοι πάντως είναι πολύ μεγάλα κορόιδα, που πληρώνουν χρήματα σε μαφιόζικες βιτρίνες όπως το Πρώτο Θέμα, για δήθεν επισκεψιμότητες των 20 δευτερολέπτων. Καπιταλιστές περιορισμένης αντίληψης. Οι μαφιόζοι γελάνε σαρκαστικά.
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε ένα συγκεκριμένο όνομα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε, στη θέση της Μαρίας Τσώνη. Το ζήτημα για τους δημοσιογράφους δεν είναι να κατασπαράξουν μια ηθοποιό, ή ένα υδραυλικό, ή ένα μαθητή. Τους ενδιαφέρει συνειδητά και κάθετα η προώθηση του κανιβαλισμού. Πρόκειται για μισθοφόρους που δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό, καμία αξιοπρέπεια. Κάθε απώλεια ανθρώπου είναι γι’αυτούς μια πρώτης τάξης ευκαιρία, όχι για να ενημερώσουν τον κόσμο, αλλά για να ενισχύσουν τον ολοκληρωτισμό.
Η απορία λοιπόν, για κάθε πολιτικοποιημένο άνθρωπο που έχει το μυαλό του στη θέση του αντί για φασιστικό πουρέ, δεν είναι το γιατί. Είναι το πόσο ακόμα.
Πόσο ακόμα; Εξαρτάται.
- Όσο πιο πολλοί πεθάνουμε τόσο καλύτερα για αυτούς. Αρκεί να συννενοηθούμε μεταξύ μας, να πεθαίνουμε ένας κάθε βδομάδα.
- Όσο παραμένουμε, σε γενικότερα πλαίσια σαν κοινωνία, βυθισμένοι-ες για τα καλά στην εικονική πραγματικότητα του Facebook, στηρίζοντας μια παρακρατική μπίζνα δισεκατομμυρίων και δίνοντας της κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική επιβεβαίωση. Ο αυτοφωράκιας του Facebook ίσως είναι υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ στις επόμενες εκλογές. Άραγε τότε τι θα έχουν να πουν όσοι σήμερα απαιτούν εμμέσως πλην σαφώς από τους Έλληνες καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν καθημερινά το Facebook για να προωθήσουν τάχα τη δουλειά τους (βλέπε, για να έχουν υλικό για κοπτοραπτική οι δημοσιογράφοι); Μπράβο που στηρίξατε αυτό που λιποτάκτες όπως ο Snowden λένε εδώ και καιρό;
- Όσο στηρίζουμε είτε ως χρήστες είτε ως πελάτες οποιασδήποτε μορφής (π.χ. καλλιτέχνες με δελτία τύπου) τους δημοσιογράφους-κανίβαλους, αντί να ενισχύσουμε σοβαρά sites και να βρούμε άλλους τρόπους επικοινωνίας και ενημέρωσης. Η τεχνολογία είναι ήδη διαθέσιμη εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου.
- Όσο δε μιλάμε έξω από τα δόντια και παριστάνουμε ότι όλα είναι μια χαρά (μέχρι την επόμενη απώλεια). Ο καθένας για την πάρτη του, όλη η κοινωνία ένα κακοσυντηρημένο ATM. Τα ATM είναι για να καίγονται, όχι για να θαυμάζουμε την ύπαρξη τους, λες και είναι μεταμοντέρνες κατασκευές κάποιου ανίδεου Βέλγου πλασιέ του αποικιοκρατισμού.
- Όσο δεν είμαστε ειλικρινείς και δε λέμε ότι πρώτοι και βασικοί μας εχθροί είναι η εξουσία και ο καπιταλισμός που τρέφονται με τις σάρκες μας. Το βρίσκουμε μπροστά μας κάθε μέρα.
Για κάθε Μαρία που φεύγει από κοντά μας γιατί δεν έχουμε τσακίσει ακόμα την εξουσία και τον καπιταλισμό. Γι’αυτό πρέπει να οργανωθούμε και να παραμερίσουμε κάθε τι μικρό και ανόητο που μας αποπροσανατολίζει. Ο εχθρός μας δεν παίζει τάβλι, παίζει σκάκι. Συνάδερφοι καλλιτέχνες, σοβαρευτείτε, η ζωή δεν είναι ειρωνείες για “αβαντ-γκαρντ που δεν καταλαβαίνουν”, ούτε γλύψιμο εργολάβων που στήνουν ταράτσες με γιασεμί για να μαζέψουν μερικά ακόμα πλασματικά τιμολόγια.