Είχα την τύχη (και την τιμή) για πολλά χρόνια να είμαι φίλος με το Γιάννη Σερίφη. Τον ( για χρόνια) «συνήθη ύποπτο»  των εξουσιών. ΄Η ,όπως έγραψε κάποιος, «η περίπτωση του Γιάννη Σερίφη είναι μοναδική: Δεν πρόκειται για «συνήθη ύποπτο», αλλά για «αθώο με αναστολή». Μόλις απαλλάσσεται από κάποια κατηγορία, αμέσως μετά εφευρίσκεται μια νέα για να του ασκηθεί δίωξη»!

 Αγωνιστής ,έντιμος και “καθαρός”, από τους λίγους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Του «βγάζω το καπέλο», τώρα πια κυρίως με την ιδιότητα του ιστορικού, η   αποκατάσταση του οποίου έχουμε φροντίσει να μη λείψει από τις σελίδες της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, που ελπίζουμε, αν δε «φύγουμε νωρίς», να ολοκληρώσουμε σύντομα.   Τράβηξε   «των παθών του τον τάραχο» (συλλήψεις, δικαστήρια, απολογίες, φυλακίσεις, παρακολουθήσεις) συναπτές δεκαετίες αυτός ο  ανυπόκριτος αγωνιστής της καλής,  ανιδιοτελούς ,παλιάς Αριστεράς

  Κάπου εκεί στη δεκαετία του ‘ 80 τον γνώρισα κι εγώ . ΄Εκτοτε, μείναμε ως τώρα φίλοι. Αλλά και με τη Ντίνα,  τη γυναίκα του.  Αγωνίστρια  και τούτη και πάντα δυναμικά  δίπλα στον  άντρα της όλα εκείνα τα  «πέτρινα χρόνια» του ζευγαριού, που είχαν και δυο παιδιά να αναστήσουν. ΄Ενα διάστημα, μάλιστα.  με την Ντίνα  συνυπηρετούσαμε σε κάποιο σχολειό Β/θμιας Εκπ/σης.

΄Όταν το καλοκαίρι του 2002 έγινε το μέγα τζέρτζελο με τις συλλήψεις των μελών της 17Ν, ο Γιάννης Σερίφης,  θα ήταν περίεργο  να μην κατηγορηθεί (αργότερα αυτός),  ως «συνήθης ύποπτος»  για συμμετοχή στη συγκεκριμένη οργάνωση. (Και όχι μόνο σ΄αυτή).  Εμείς, οι φίλοι, φυσικά,  δεν υπήρχε περίπτωση να “λακίσουμε”  εκείνες τις «άγριες» ημέρες των  συλλήψεων , που αν έλεγες έστω και «καλημέρα» σε κάποιον από τους ύποπτους, ήσουν αυτόματα και ένοχος για  συμμετοχή  στην οργάνωση.

Θυμάμαι, όταν αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση  ο  Γιάννης Σερίφης, το όργιο της τρομοκρατίας και της ψυχολογικής βίας, που ασκούσαν πάνω μας,  όχι μόνο οι ΚΥΠατζήδικοι μηχανισμοί, αλλά και ο ευρύτερος ,ιδιωτικός κύκλος συγγενών και γνωστών μας, επειδή πηγαίναμε κανονικά (κανονικότατα) επισκέψεις στο σπίτι του  να συμπαρασταθούμε, να μιλήσουμε, να απαλύνουμε την ένταση και την αγωνία  που μας  είχε ζώσει όλους εκείνες τις  ημέρες. Φυσικά, οι παρακολουθήσεις, ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε από το σπίτι των  Σερίφηδων, ήταν …ανελλιπείς και επιμελημένες. Αμερικανοί πράκτορες, δικοί μας εδώ ΚΥΠΑτζήδες, άλλοι σπιούνοι και ρουφιάνοι κάθε λογής, έδιναν ρεσιτάλ απανθρωπιάς και άσκησης  ψυχολογικής πίεσης σε όλους όσοι είχαμε βάλει τη φιλία, τη συναισθηματική σχέση με τους συνανθρώπους μας στην υψηλή θέση που επιβάλλουν οι ανθρωποκεντρικοί  κανόνες και οι αξίες  της ζωής.

Είναι φοβερό, πέρα από απάνθρωπο-αφύσικο να μπαίνουν σε δοκιμασία και δίλημμα  οι συναισθηματικοί δεσμοί κάθε είδους  των ανθρώπων.  Πόσο μάλλον να ποινικοποιούνται και να καταλήγουν αφορμή καταδίκης και μάλιστα βαριάς, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ηριάνας. Είναι ακόμα και στους κακόπιστους και τους ανελέητα κακεντρεχείς  φανερό πως η Ηριάννα καταδικάστηκε και μάλιστα σε βαριά ποινή ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ, γιατί είχε είχε σύντροφο  έναν ύποπτο για συμμετοχή σε οργάνωση ένοπλης λαϊκής βίας.

Αλλά την ίδια ποινή “καρμπόν” αντιμετωπίζει και ο   Περικλής γιατί…συγκατοικούσε με το σύντροφο της πρώτης.  Και  να λάβει κανείς υπόψη του πως ο κατηγορύμενος  έχει απαλλαγεί από αυτή την κατηγορία. ΄Οχι , όμως, και οι δύο άλλοι “δικοί” του άνθρωποι,  που παραμένουν έγκλειστοι στη φυλακή! Πραγματικά «τρελή» δικαστική απόφαση εκείνη της ανελέητης  καταδίκης της υποψήφιας  για διδακτορικό στη Φιλοσοφική.  Μνημείο αυθαιρεσίας, αναλγησίας, σκοπιμότητας, κατασκευής ενόχων.  Φανερώνει την όντως σκληρή ελληνική πραγματικόητα της παντελούς έλλειψης νομικού-δικαικού πολιτισμού στη χώρα μας.

 Μια εντελώς φυσική, κοινωνική, «νόμιμη» σχέση μπαίνει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών Και δε μένει  μόνο στο «κυνήγι  μαγισσών»  και στο σημάδι των  μυστικών υπηρεσιών.  Το πρώτο δικαστήριο τολμάει και “τραβάει τη σκανδάλη”. Με ένα εντελώς απλοϊκό, αστήρικτο νομικά, πέρα από πασιφανές άδικο σκεπτικό, δικάζει και καταδικάζει ανάλγητα  όχι πρόσωπο, αλλά το συναίσθημα, το ερωτικό σμίξιμο δύο νέων ανθρώπων. Την ίδια ώρα  κρατούν αιχμάλωτο,για να τον δικάσουν κι αυτόν στην ίδια προφανώς ποινή  τον Περικλή, επιστήμονα γεωπόνο,επειδή είχε την ατυχία  να είναι φίλος και να συγκατοικεί με τον αθωωμένο πια κατηγορούμενο για συμμετοχή στην οργάνωση ” Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” . Μια απανθρωπιά, μια  τραγωδία

Όλα αυτά που συμβαίνουν  δίπλα μας , με τους “πολλούς” (και όχι μόνο “νοικοκυραίους”) αμέτοχους στο δράμα αυτών των παιδιών και  τη βιομηχανία παραπληροφόρησης φυσικά  ανύπαρκτη, ως δημοσιογραφία, αλλά και επιχαίρουσα εν πολλοίς για το πασιφανώς  άδικο μιας τέτοιας δικαστικής απόφασης ,  δεν είναι επιεικώς απαράδεκτα πολιτικά ,κοινωνικά, νομικά ,ιστορικά και  εν τέλει ανθρωπιστικά-ανθρωποκεντρικά.  Ενέχουν  σοβαρούς κινδύνους στα χέρια των όποιων διωκτικών μηχανισμών επεκτατικής και ασύστολης  ποινικοποίησης των οικογενειακών, φιλικών,  άλλων συναισθηματικών, αλλά και επαγγελματικών  σχέσεων των ανθρώπων.  Επιχειρείται η επιστροφή του ανθρώπου στην «σπηλαιώδη» ηλικία του, την εποχή του «Homo homini lupus». Τέτοια νοοτροπία,συμπεριφορά,τακτικτή  κατευθύνουν  και οδηγούν τις κοινωνίες   σε  οργουελικές καταστάσεις. Αν συνεχιστούν δε θα είναι μακριά οι ημέρες που θα  απαιτούνται  υπογραφές «δηλώσεων αποκήρυξης» προσώπων μη αρεστών στις εξουσίες ή έστω ενόχων.   Καλούν το γονιό να αποκηρύξει το παιδί του, γιατί χαρακτηρίστηκε ύποπτος, τη σύζυγο-σύντροφο  τον υπόδικο «ανθρωπό» της, το φίλο τον συλληφθέντα φίλο ,το  δάσκαλο τον κατηγορούμενο μαθητή του.  Επιστροφή στη βαρβαρότητα ,της απαίσιας μνήμης εποχή του “παγετού” του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ας προσέξουν τη  Δευτέρα οι δικαστές ,που θα αποφασίσουν για  την αποφυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή.  Δε θα λάβουν  δικονομική απόφαση  μόνο για κατασκευασμένους ενόχους. Θα δικάσουν  την ίδια τη Δικαιοσύνη. Στην ιδεατή της σύλληψη, αλλά και στη νομική της έκφραση, ως παράμετρο και κατάκτηση πολιτισμού.  Ας προσέξουν να μη διαπράξουν Νέα΄Υβριν, όπως οι συνάδελφοί τους στο πρώτο δικαστήριο.