ΓΡΑΜΜΑΤΑ
-
“Παλιότερα με τους “συνωστισμούς” στη Σμύρνη της Ρεπούση διάβασα εδώ πως συμφωνείτε κι εσείς . Δεν έγινε γενοκτονία, λέγατε. Πρόσφατα, με αφορμή τα 200 χρόνια της Επανάστασης, αναφέρατε πως οι ΄Ελληνες έκαναν γενοκτονία Τούρκων στο Μωριά στη διάρκεια του ξεσηκωμού. Περίεργο που μόνο εσείς το λέτε αυτό. Ποτέ και πουθενά δε διάβασα για τέτοια γενοκτονία…” (“Ημεδαπός”).
Εγώ, λοιπόν ως…αλλοδαπός και όχι ως ορίτζιναλ… ημεδαπός, άρα ΄Ελλην, όπως υπογράφεις εσύ, θα σε διαβεβαιώσω επί τω λόγω της της ιστορικής μου τιμής πως τόσο εσύ, όσο κι εγώ, είμαστε “ξένοι και πάροικοι” και σε αυτό τον κόσμο και σε αυτά τα πατρώα, τα ελληνικά εδάφη .
Και για το λόγο που και οι Τούρκοι απέναντι δε μάθανε ποτέ στα σχολιά τους πως στα Ορλωφικά οι πρόγονοί τους ξεπάστρεψαν όλον τον αντρικό πληθυσμό της Πελοποννήσου και για ευνόητους λόγους αναγκάστηκε η Πύλη να φέρει κάτω εδώ από άλλα μέρη, βόρεια, αρσενικούς για τεκνογονία και δουλειά, ακριβώς για ίδιους λόγους ,δεν έμαθες κι εσύ στα ελληνικά σχολιά για τη γενοκτονία των Τούρκων του Μωριά με υπεύθυνους τους ήρωες που λίγες ημέρες πριν τους τιμήσαμε και τους στεφανώσαμε στα μνημεία και τα αγάλματά τους.
Στη διάρκεια του ξεσηκωμού το ΄21 κατά τους πιο “επιεικείς” υπολογισμούς 35/40.000 Τούρκοι εξοντώθηκαν σε εκείνες τις πολεμικές επιχειρήσεις ,κυρίως στην πολιορκία της Τρίπολης. 400 σχεδόν χρόνια, γενιές -γενεών βρίσκονταν σε αυτά τα χώματα τα οποία θεωρούσαν κι εκείνοι πατρίδα τους και ιδιοκτησία τους. Είχαν σπίτια, κτήματα περιουσίες με συμβόλαια κυριότητας. Γεννιούνταν, έκαναν παιδιά, πέθαιναν εδώ στα πάτρια εδάφη τους. Και τα πονούσαν, όπως εσύ πονάς σήμερα το δικό σου χωριό, το πατρικό σπίτι και το χτήμα.
Και ξαφνικά, μια πρωία, όλα γκρεμίστηκαν. Τα πάνω κάτω . Μόλις ένα χρόνο πριν ούτε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το κακό που ζύγωνε. Τον ξεσηκωμό, την εγκατάλειψη, την προσφυγιά, το θάνατο. Ούτε κανείς είχε φροντίσει να τους πει ποτέ και τούτων πως “δανεικά” ήταν τα μέρη που κατείχαν.
Να πάμε στο δικό μου τόπο κάτω, εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Στην πανέμορφη Ανδρίτσαινα με τα γραφικά της χωριά , ορεινά και πεδινά, άλλα δίπλα άλλα πιο μακριά.
Το έχουμε ξαναγράψει. Κοντά στην Ανδρίτσαινα , γύρω στα 5-6 χιλιόμετρα βρίσκεται το χωριό Φανάρι. Πλούσιο μέρος, εύφορο, με κάμπο και ποτάμια, αποτέλεσε κέντρο στην Τουρκοκρατία με μεγάλο πληθυσμό.
Από τις αρχές του 1821 είχαν σηκωθεί τα μαύρα σύννεφα για τους Τούρκους του Φαναρίου με όσα τρομερά και φοβερά ακούγανε τ΄αυτιά τους. Οι ξεσηκωμένοι δεν τηρούσαν πια ούτε τα προσχήματα.΄Ηταν φανερό πως οι Ραγιάδες κάτι ετοίμαζαν σοβαρό. Από το Λάλα στην Ηλεία, άλλο κι αυτό μεγάλο Τούρκικο κέντρο, αλλά κι από την Τρίπολη τα μηνύματα έρχονταν απανωτά. Ο ξεσηκωμός ήταν επί θύραις. Και οι εντολές ήταν σιγά- σιγά οι τούρκικοι πληθυσμοί να μαζεύονται στο Κέντρο του Μωριά, την Τρίπολη, που είχε κάστρο και προμήθειες για πολιορκία.
Λίγες ημέρες πριν το τέλος του Μάρτη 1821,οι Φαναρίτες Τούρκοι παράτησαν σπίτια, ζώα, άλλο βιος , έκρυψαν στη γη χαλκώματα, σκεύη σπιτικά και εργαλεία, ό,τι μπορούσε να χωθεί στα χώματα και συγκεντρωμένοι, παραταγμένοι , μπροστά και πίσω λίγοι ένοπλοι στη μέση τα γυναικόπαιδα, αποχαιρέτησαν τον “τόπο τους” με την ελπίδα πως σύντομα θα ξαναγύριζαν και από το δρόμο που περνάει από την Ανδρίτσαινα ξεκίνησαν για Τρίπολη.
Μόλις ζύγωναν στην Καρύταινα, έξω και απέναντι από το ποτάμι, κοντά σε ένα στενό που το λένε “‘Αγιο Θανάση” και τότε “Χαλήλαγα το πέρασμα” , ο Κολοκοτρώνης ,οι Μαυρομιαχαλαίοι και άλλοι ντόπιοι οπλαρχηγοί τους την είχαν στημένη. Παραφύλαγαν στην πλαγιά και μόλις είδαν την πομπή και μπήκε στο ποτάμι, για να περάσουν απέναντι, έπεσαν πάνω τους και τους πετσόκοψαν αλύπητα.΄Αμαχος πληθυσμός, γεωργοί, κτηνοτρόφοι, έμποροι οι περισσότεροι, παιδιά, γυναίκες ,γερόντοι. Ο χαλασμός υπήρξε μέγας. Κοκκίνησε το νερό του ποταμού από το αίμα. Διασώθηκαν ελάχιστοι που κατάφεραν να φτάσουν στην Τρίπολη.
Πόσοι να ήταν οι Φαναρίτες άμαχοι Τούρκοι που σφαγιάστηκαν, ουδείς γνωρίζει. ΄Οπως, επίσης, κανείς δε θα μάθει πόσοι σαν τους χωριάτες Τούρκους του Φαναριού από τα άλλα χωριά της Ηλείας, της Μεσσηνίας, της Αρκαδίας, της Αχαϊας, όλων εκείνων των περιοχών, σκοτώθηκαν στους δρόμους και στα περάσματα προς τα κάστρα που έφευγαν πανικόβλητοι, για να σωθούν. Δε θα μάθουμε ποτέ.
Το μεγάλο κακό έγινε, βέβαια, κάποιους μήνες αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1821 στην πολιορκία και την πτώση της Τρίπολης. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Το αίμα των άμαχων πλημμύρισε την πόλη από τη μια στην άλλη άκρη. Τέτοιο κακό δεν είχε δει για χρόνια η Ευρώπη. Και ήταν η πρώτη φορά που στην “Εσπερία” αναρωτιόταν μήπως ήταν ανάξιοι της βοήθειας και της ελευθερίας τους οι ΄Ραγιάδες.
Πρέπει να εξοντώθηκαν, όπως είπαμε , 35/40.000 κόσμος στο Μωριά την εποχή εκείνη. Γι΄αυτό δεν έγινε καμιά επίσημη ανταλλαγή ή εκδίωξη μεγάλων πληθυσμών στα χρόνια της επανάστασης και μετά. Δεν έχουμε καμιά τέτοια πληροφορία για μαζικές απελάσεις ή εγκαταλείψεις μεγάλων τούρκικων πληθυσμών από το Μωριά προς τα ελεύθερα δικά τους εδάφη. Και πολύ περισσότερο κάποια επίσημη ανταλλαγή ή παράδοση αμάχων σε αρχές .
Και όσο για τη γενοκτονία στη Σμύρνη που λες , ναι, δεν την έκανε, ενώ μπορούσε ο Κεμάλ. Και η μεγαλύτερη απόδειξη πως δεν έγινε ποτέ , ήταν ότι οι πρόσφυγες στην Ελλάδα που έφτασαν αμέσως μετά το κακό υπολογίζονται σε 1.500.000 ανθρώπους. Μωρά, παιδιά, άμαχος πληθυσμός. Λίγο περισσότεροι από αυτούς που ήρθαν εδώ , ήταν οι ΄Ελληνες στη Μ. Ασία την περίοδο της ακμής τους. Αν είχε γίνει τέτοια γενοκτονία δε θα θα έμενε…κολυμπιθρόξυλο. ΄Οχι να φτάσουν 1.500.000 άνθρωποι, σχεδόν όλοι, πρόσφυγες στα ελληνικά εδάφη!
2. “Γαλονάς από τους “άλλους”. (Μάλλον δεν ήξερες πως υπάρχουν και τέτοιοι).
Γράφει:
“΄Ενα διάστημα για λόγους που δεν είναι αναγκαίο να εκτεθούν εδώ, αναφέρω πως δούλεψα στην υπηρεσία (Διεύθυνση) της Ιστορίας στρατού. Κι είχα την ευκαιρία να διαβάσω, αλλά και να δε πώς και από ποιους συγκεντρώνεται το ιστορικό, στρατιωτικό υλικό. Ούτε, όμως, αυτό είναι της παρούσης.
Το δικό μου ερώτημα έχει να κάνει με τα ανυπόστατα και φανταστικά τις περισσότερες φορές στοιχεία (υλικό, που παρουσιάζεται ως ιστορικό) και η ασυμφωνία που υπάρχει στις ίδιες τις πηγές. Ακόμα και στην περιγραφή των δρώμενων, την παράθεση μιας μάχης. Ούτε τους πραγματικούς αριθμούς αιχμαλώτων και νεκρών δεν ξέρουμε. Π. χ λέμε πως στο πόλεμο του 1940 σκοτώθηκαν γύρω στα 20.000 Ελληνόπουλα. Σε άλλες πηγές έχω διαβάσει άλλα νούμερα, κάποια εντελώς εξωφρενικά.
Το ερώτημά μου ,συνοπτικά τώρα, λοιπόν είναι: α. Πότε και πώς θα υπάρχει μια “σοβαρή”, αντικειμενική, κοινή και ασφαλής συγγραφή της Ιστορίας. Και το επίσης σημαντικό β. ποιος και με ποια εχέγγυα θα τη γράψει”.
Αγαπητέ, “γαλονά” , όντως εμείς δεν πιστεύουμε ακόμα και μετά την επιστολή που μας έστειλες πως υπάρχουν διαφορετικοί στρατιωτικοί. Με την έννοια πως δεν μπορείς με τέτοια ιδιότητα να υιοθετείς όλα όσα λέμε πως πιστεύουμε εμείς εδώ και τα παρουσιάζουμε συχνά στο σάιτ . Είναι αντιφατικό.΄Οπως δεν μπορεί ένας Ορθόδοξος , θεολόγος εκπαιδευτικός, ας πούμε, να κάνει μάθημα …κατήχησης στο σχολείο, μέσα από τα γνωστά εγχειρίδια των τάξεων και να δηλώνει…άθρησκος!
Πριν απαντήσουμε στα ουσιώδη ερώτημά σου, να κάνουμε μια διευκρίνιση. Είπες για τον Ιταλικό πόλεμο το ΄40 και τις τεράστιες απώλειες σε έμψυχο υλικό.
Λοιπόν, οι νεκροί και οι τραυματίες είναι χιλιάδες. Και τα νούμερα στις στρατιωτικές πηγές είναι, πολλά, εντελώς διαφοροποιημένα. Ο πόλεμος στην Αλβανία ήταν ό,τι χειρότερο, ακόμα, θα έλεγε κανείς, κι από αυτή την ίδια τη Γερμανική Κατοχή. Και όχι μόνο για τις τεράστιες απώλειες ( ΝΕΟΙ νεκροί, τραυματίες και άψυχο υλικό), αλλά ,το κυριότερο, γιατί άνοιξε το δρόμο στους Ναζί. Μπορεί να ήταν διαφορετική η κατάληξη της ναζιστικής επίθεσης και ούτε καν Κατοχή να υπήρχε (η Αλβανία ένα χρόνο πριν το έδειξε) , αν η χώρα δεν ήταν εντελώς αποδυναμωμένη και με τόσες απώλειες με τον τρόπο που έγινε στον Ιταλικό πόλεμο. ΄Ολα να ήταν, πιθανότατα, διαφορετικά. Και σημείωσε πως ζητάμε πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς, αλλά όχι από τους Ιταλούς, γιατί, λέει, μας έδωσαν πίσω τα …δικά μας νησιά και ξοφλήσαμε!
Επί των ερωτήσεών σου τώρα:
Οι περισσότερες χώρες, απ΄όσες εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, έχουν κάποιους, ακόμα και συστημικούς “επαγγελματίες” ( με τη σφραγίδα της Πολιτείας της ειδίκευσής τους) ιστορικούς που στέκονται μακριά από το πλήθος των εξαρτημένων πενών. Αμερικανοί, Ισπανοί, ΄Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, έστω και μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, υπάρχουν ανεξάρτητοι, ανεπηρέαστοι και προπαντός “άμισθοι”, μη “μίσθαρνοι” ιστορικοί.
Στην Ελλάδα, “ούτε με το κιάλι” βρίσκεις τέτοιο! Και φυσικά “επαγγελματία”, πτυχιούχο Ιστορική Σχολής. Πολλώ μάλλον, με διδακτορικό. Και όσοι έχουν ειδίκευση, οι περισσότεροι είναι συστημικοί. Η ιστορία είναι βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά όχι και οι ίδιοι “επαγγελματίες”. Να κάνουν σωστά και έντιμα τη δουλειά που κάνουν.
Το πρόβλημα αυτό στην Ελλάδα έχει δυο σκέλη .Το ένα πιο ανάπηρο από το άλλο
- ΄Οσοι ιστορικοί γράφουν, δε δίνουν Ιστορία, αλλά …Μυθιστορία.
- ΄Αλλοι ,που λένε πως γράφουν Ιστορία είναι …ανειδίκευτοι. Διαπράττουν μονίμως και πασιφανώς το ποινικό αδίκημα της “αντιποίησης επαγγέλματος” και άλλα τέτοια συναφή.
Κι από αυτά τα δυο ξεκινάει το δράμα που έθιξες. Για παράδειγμα, μπορεί , μεν, να είναι Ιστορικοί ο Παπαρρηγόπουλος και στα νεότερα χρόνια ο Κορδάτος (αν και δε σπούδασε ποτέ Ιστορία , αυτοδίδακτός και ερασιτέχνης) , αλλά άπαντες αντάλλαξαν την ιστορική τους γραφίδα με “αργύρια” (θέσεις, αξιώματα, οφίτσια ). Και αν δεν ήταν τέτοιοι, ούτε ο Παπαρρηγόπουλος θα είχε αναγορευτεί σε ιστορικό του ΄Εθνους, ούτε ο Κορδάτος σε Ιστορικός της Αριστεράς.
Και τους παραπάνω ,ας τους πούμε “ιδεολόγους” εμπόρους, ΄Εχουμε, όμως .και τους άλλους. Βγάζουν λεφτά κανονικά και πολλά από την επιχείρηση …”συγγράφω ιστορία” κι ας μην έχουν περάσει, ούτε απ΄έξω από το πανεπιστήμιο. Να μην πούμε ονόματα , γιατί θα βραδιάσουμε.
Να αναφέρω ένα παράδειγμα . Γνωστός στην παρέα γιατρός και αριστερός όταν στην κουβέντα επάνω του είπα πως κακώς, κάκιστα θεωρεί Ιστορία εκείνη του μακαρίτη κοντυλοφόρου Βασίλη Ραφαηλίδη , εξεμάνη. Ακόμα δεν μου απάντησε, όμως, γατί θα πρέπει να ακούω εγώ επισήμως τη δική του γνώμη , όταν έχω κόψιμο στην κοιλιά και όχι της κυρά Γιαννούλας της θειας μου, που ήταν στο χωριό και πετυχημένη, λένε, μαία στα νιάτα της. Ακόμα Ιστορία δεν είναι ούτε αυτό το πόνημα του “σκελετόβραχου” των ελληνικών Γραμμάτων Γιάννη Σκαρίμπα , “το 21 κ αι η αλήθεια”. Τούτοι ,ούτε δικαίωμα έχουν να “συγγράφουν” Ιστορία κι αν το κάνουν , διαπράττουν κανονικό, ποινικό αδίκημα.
Στην Ελλάδα και στη Τέχνη, ακόμα και στις επιστήμες (το είδαμε πρόσφατα και με τους …λοιμωξιολόγους) ΟΛΑ έχουν… άρωμα κομματικό. Δεν είσαι στο κόμμα, δε σε ξέρει ούτε η μάνα σου η ίδια. Ανήκεις σε παράταξη; Γίνεσαι ακόμα και Ρίτσος και Ελύτης. ΄Εστω κι αν είσαι άξιος. Ξέρω πολλούς άλλους άξιους και σε αυτούς τους χώρους, που δεν “ακούστηκαν” ποτέ. Χωρίς το κόμμα θα θα ήταν Ρίτσος αυτός που είναι και ο Ελύτης στην κορυφή της ποίησης και μάλιστα ως Νομπελίστας;
Η Αμερικανική Ιστορία , εν πολλοίς , έχει καλή εκπροσώπηση στη χώρα. Για παράδειγμα με έναν κορυφαίο Ιστορικό τον Howard Zinn. Σε πολλές άλλες χώρες , όπως είπαμε στην αρχή, το ίδιο. Υπάρχουν 1-2 σε καθεμιά. Εδώ σε μας, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. .΄Η ,τουλάχιστον, δεν έχει ακόμα εκδοθεί. Είναι αγρός ακαλλιέργητος, αλλά έτοιμος για σπορά.
Ιδού έργο για ειδικούς, φιλόπονους και φιλαλήθεις. Αλλά μακριά πάλι από ανειδίκευτους, ερασιτέχνες, καιροσκόπους και οι φιλόδοξους,΄ Εχουμε μπόλικους από δαύτους. Να φάνε και οι κότες!