(Η σύνοδος του ΝΑΤΟ το 2008 στο Βουκουρέστι
Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, Βλαντιμίρ Πούτιν και Αγκελα Μέρκελ στο ίδιο τραπέζι, έπειτα από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Ο Ρώσος ηγέτης προειδοποίησε πως θα έβλεπε ως «άμεση απειλή» περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς (ένταξη Ουκρανίας – Γεωργίας).
****
Οι ΄Ελληνες ήδη από τα χρόνια της Οθωμανικής Ελλάδας, δεν υπήρξαν απλώς συμπαθούντες ,αλλά το …φεσάκι τους πετούσαν για τη μάνα Ρωσία, ως Ομόδοξο ΄Εθνος και ως το “γένος το ξανθό” που ήταν πεπρωμένο από το “θεό της Ελλάδας” να την απελευθερώσει. Και όπως πάντα, οι Ραγιάδες ξεχνούσαν τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο τους η αναίσχυντη πολιτική των Τσάρων, που κάθε φορά είτε τους υπόσχονταν λευτεριά και το ανέβαλαν ή τους παρέσυραν σε ξεσηκωμό και πάντα μετά τους εγκατέλειπαν.
Ακόμα και στην περίφημη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827 που σηματοδότησε την απελευθέρωση, οι Ρώσοι συμμετείχαν με κρύα καρδιά και από ανάγκη, μια και έβλεπαν τη δίψα των Ευρωπαίων να κουμαντάρουν πια τους Ραγιάδες. Κι αυτό σήμαινε το δικό τους παραγκωνισμό και την απώλεια των πρωτείων και της αποκλειστικότητας επιρροής που είχαν στους επαναστατημένους ΄Ελληνες.
Με τον ερχομό του Κερκυραϊκής καταγωγής Καποδίστρια , τον ολοκληρωτισμό και την τυραννία που επέβαλε ο π. Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών στη μικρή χώρα , οι περισσότεροι, ειδικά από τους Ρωσόφιλους μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές, εγκατέλειψαν την παράταξη. Μίσησαν, όσο ποτέ και κανείς τους Ρώσους ,μέχρι που οι Μαυριμιχαλέοι, εθνικό καθήκον επωμιζόμενοι ,όπως υποστήριζαν, εκτέλεσαν τον κυβερνήτη στο Ανάπλι το 1831.
΄Εκτοτε, τα πράγματα άλλαξαν για τους Τσάρους στην Ευρώπη με την ολοφάνερη πια διάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων να αρπάξουν ό, τι μπορούσαν περισσότερο από το Μεγάλο ασθενή που εξέπνεε. Και η στροφή των Ελλήνων στους Ευρωπαίους και η απομόνωση της Ρωσίας, ήταν φυσική και αναμενόμενη μετά από αυτό εξέλιξη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι σχέσεις Ελλήνων και Ρώσων πέρασε από πολλά κύματα. Και πάντως όταν τους θυμούνταν ως συμμάχους , ήταν γιατί οι Ευρωπαίοι πότε πουλούσαν τα όνειρά τους ή οι λογής κοντυλοφόροι τους έπειθαν , για να δικαιολογήσουν τα λάθη των βασιλιάδων και των πολιτικών (π.χ Μ.Ασία) πως οι ξένοι ΠΑΝΤΑ ΕΦΤΑΙΓΑΝ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ , αφού μόνο για τα δικά τους συμφέροντα νοιάζονταν και στα δύσκολα τους εγκατέλειπαν.
Με την επικράτηση της επανάστασης των Μπολσεβίκων το 1917, η Ρωσία και η σχηματισθείσα Σοβιετική ΄Ενωση έγιναν το κόκκινο πανί για την Ελληνική Δεξιά και τις δικτατορίες. Ο κομμουνιστικός κίνδυνος υπήρξε το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των εθνικοφρόνων κι ας μην υπήρχε μετά τη διάσκεψη της Γιάλτας (1945) ποτέ τέτοιος «κίνδυνος», τουλάχιστον επέμβασης της Σοβιετικής ΄Ενωσης στην ελληνική επικράτεια
Με αυτό το μύθο του αντικομμουνισμού βάδισαν και εξυπηρέτησαν τις κομματικές επιδιώξεις τους και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής .Και αργότερα οι συνταγματάρχες με αυτό πρόσχημα προχώρησαν στο πραξικόπημα. Η κατάσταση άλλαξε μόνο με την επιστροφή του…Εθνάρχη στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1974, αφού από τις πρώτες κυβερνητικές πράξεις του Κ. Καραμανλή ήταν η αναγνώριση του ΚΚΕ κατόπιν της πίεσης της Ευρώπης, αν ήθελε η χώρα να προχωρήσει στις διαδικασίες για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.
Ο ανιψιός Κώστας Καραμανλής υπήρξε ο πρώτος και ουσιαστικός “συνομιλητής” του Ρώσου δικτάτορα, αφού έπεσε στην παγίδα που του έστησε η πονηρή αρκούδα του Βορά . Το πιθανότερο, με μεσάζοντες τους “άρρωστους” καραμανλικούς και ακροδεξιούς εξαγορασμένους πουτινιστές Πάνο Καμμένο και Γιώργο Τράγκα , οι Ρώσοι προσέγγισαν τον τότε πρωθυπουργό στις αρχές της πρώτης πρωθυπουργικής του θητείας και έναντι σοβαρών οικονομικών ανταλλαγμάτων στον ίδιο και το κόμμα της Ν.Δ, τον ενέταξαν στο φιλορωσικό στρατόπεδο.
Ο στόχος του Πούτιν, πλην των άλλων, ήταν να προξενήσει αναταραχή στους κόλπους του ΝΑΤΟ, μια και οι Αμερικανοί ετοίμαζαν την είσοδο στη συμμαχία χωρών, όπως των τότε Σκοπίων αλλά αργότερα και της Αλβανίας, της Κροατίας και του Μαυροβουνίου. Γι΄αυτό ,κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ,τον Απρίλη του 2008, ο Κώστας Καραμανλής με ΥΠΕΞ την Ντόρα Μπακογιάννη και παρά τις ασφυκτικές πιέσεις των Αμερικανών, ο εν κρυπτώ και εξωνημένος σύμμαχος του Πούτιν ΄Ελληνας πρωθυπουργός, άσκησε Βέτο στην προοπτική να ενταχθεί η τότε ΠΓΔΜ και σήμερα Β. Μακεδονία στο ΝΑΤΟ, αφήνοντας άναυδους τους λοιπούς ετέρους της συμμαχίας.
Αλλά, η θέση του τότε πρωθυπουργού δεν ήταν αυτή από την αρχή. ΄Ενα χρόνο πριν (2007) οι Αμερικανοί τον είχαν προειδοποιήσει, τόσο για την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας, όσο και για την απαράδεκτη για Δυτικό σύμμαχο ,στενή συνεργασία με τους Ρώσους και την υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη (Μάρτης 2007). Ο ίδιος ο Πούτιν την περίοδο εκείνη είχε επισκεφτεί ήδη δυο φορές την Αθήνα! Και οι προσφωνήσεις υπήρξαν ως και … εμετικές, τόνιζαν ενδεικτικά από την αμερικανική πρεσβεία . Αλλά , ιδιαίτερα ενοχλητική ήταν η αναφορά Πούτιν σε κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον Κ. Καραμανλή για τις συζητήσεις που αφορούσαν θέματα των Βαλκανίων. Και το θέμα ήταν αυτό ακριβώς. Η άσκηση Βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ.
Οι αυστηρές προειδοποιήσεις των Αμερικανών, ειδικά η αναφορά στην χρεοκοπία και η απειλή για άρνηση στήριξης της Ευρώπης στην επερχόμενη οικονομική λαίλαπα, καταθορύβησαν τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος ενημέρωσε τους Ρώσους πως δεν μπορεί πλέον να στηρίζει τις απαιτήσεις τους και πως η συνεργασία τους τελειώνει εδώ. Και το εννοούσε.
Λίγους μήνες αργότερα, ο σφαγέας αργότερα της Συρίας και σήμερα της Ουκρανίας , δίνει εντολή στους πράκτορές του στη ρώσικη πρεσβεία της Αθήνας να κάψουν τη χώρα και μάλιστα συμβολικά την ΟΛΥΜΠΙΑ! ΄Ηθελε, ακριβώς , να στείλει το μήνυμα πως δεν έχει ιερό και όσιο και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Παράλληλα, οι απειλές για τη ζωή του ίδιου του Κ. Καραμανλή και της οικογένειάς τους έγιναν μέρος της καθημερινής ζωής τους μια μακρά περίοδο την εποχή εκείνη.
Λίγο μετά, ο Κώστας Καραμανλής , έντρομος , συνειδητοποίησε τί σήμαινε αυτή η συνεργασία και η εξαγορά του από τον Τσάρο και δέχτηκε να επανασυνδέσει τις σχέσεις του με το Ρώσο Μαφιόζο ηγέτη με στη συμφωνία να ασκήσει Βέτο στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι την επόμενη χρονιά. ΄ Οπως κι έγινε.
(Συνεχίζεται)