Να έχεις “μαχαίρι και πεπόνι στα χέρια” και να στο αρπάζει άλλος ή είσαι βλάκας ή σου αρέσει να τρως σφαλιάρες , να σου στερούν ό,τι σου ανήκει και να λες κι ευχαριστώ, που τουλάχιστον κρατιέσαι στα πόδια σου. Και το χειρότερο, το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται συνεχώς , αδιαλείπτως και αδιαμαρτύρητα.
Λοιπόν. Αν βάλουμε ορόσημο στην πρόσφατη ελληνική ιστορία τη Γερμανική Κατοχή και ξεκινήσουμε μια μικρή αναδρομή από εκεί, ευθύς με την κατάκτηση της χώρας από τους Ναζί, έχουμε και τα πρώτα δείγματα του πώς αντιλαμβάνεται ένας Δεξιός την κατάληψη της χώρας του, την επιβολή βαρβαρότητας και τρομοκρατίας και πώς ένας μη Δεξιός.
Η Ιστορία δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ένα όνομα δωσίλογου, συνεργάτη των Ναζί, ταγματασφαλίτη , κουκουλοφόρου, μαυραγορίτη, που να μην ανήκει στις τάξεις της “επάρατης” παράταξης . Σε εκείνα τα “άτιμα” και ανυπόληπτα χρόνια, πούλησε “τα ιερά και τα όσια” του ανθρώπου , μόνο η Δεξιά. Και ήταν αναμενόμενη τέτοια συμπεριφορά, επειδή, ακριβώς, αυτό υπαγορεύει η συνειδητή ένταξη σε αυτό τον παραταξιακό χώρο.
Η Δεξιά δεν έχει ιδεολογία. Δεν είναι ούτε καν ιδεοληψία. Αν ήταν ιδεοληψία, θα είχε και μια δικαιολογία. Ιδεολόγος είναι εκείνος που έχει οράματα, στόχους , ιδανικά. Και φυσικά τέτοιοι προσανατολισμοί δεν αφορούν αποκλειστικά τον ίδιο. Αλλά δεν είναι επίσης και ιδεοληψία. Η τελευταία αφορά κυρίως ψυχολογικές παθογένειες, παρορμήσεις, καταναγκασμούς, εξαρτήσεις . Και έχουν να κάνουν περισσότερο με φόβους και ανασφάλειες ,που αδυνατεί το άτομο να ελέγξει.
Κι αν δεν είναι ούτε ιδεολογία ούτε ιδεοληψία, τί πιστεύει τότε ένας Δεξιός; Τίποτα άλλο, πέρα από τα “εαυτού”, την…πάρτη του. Ο Δεξιός είναι ο “πρωτόγονος” άνθρωπος, πριν τον πολιτισμό, που αν κάτι τον ενδιέφερε ενστικτωδώς και αποκλειστικά, ήταν η δική του επιβίωση, η ικανοποίηση των δικών του αναγκών. “Ο θάνατός σου η ζωή μου”. Και τούτη η αντίληψη αφορούσε τον διπλανό, το ζώο, τη φύση.
Ο Δεξιός είναι ο άνθρωπος της βαρβαρότητας, της υποταγής στα ένστικτα, της έλλειψης ή της άρνησης “πολιτισμού”. Ο Πολιτισμός έχει βασικό, πρωταρχικό του στόχο την απαλλαγή το ανθρώπου από τα ζωώδη, τα χαμερπή, τα ατομικιστικά και την ανύψωση του σε υψηλότερες σφαίρες , όπου το ζώο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε “ανθρώπινο” ζώο. Ο δεξιός δεν κατάφερε ποτέ να εκπολιτιστεί-εξανθρωπιστεί.
΄Ετσι εξηγείται όλη η κοσμοθεωρία του. Και φυσικά η ασέβεια στη Φύση, η έλλειψη αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η θεοποίηση της ιδιοκτησίας, η θρησκοληψία, η συσσώρευση πλούτου. ΄Ολα αυτά τα βάρβαρα δεινά που τον δέρνουν.
Προπαντός , είναι παντελώς αφύσικος. Αρνείται να θέσει κέντρο της συνείδησής του το ΝΟΥ. Επινοεί “ηθικές” και εντολές , ως εφετμές. Από “πηγές” ,δηλαδή, που μόνο ηθική συνείδηση δεν μπορούν να διαμορφώσουν. Ούτε φυσικά να παράγουν φυσικό πολιτισμό.
Αυτό εξηγεί και η πίστη, η εμμονή του σε συγκεκριμένα τσιτάτα , καθοριστικά του αφύσικου, δεξιού προσανατολισμού του. ΄Οπως για παράδειγμα το κλασικό” “Πατρίς θρησκεία , οικογένεια. Σε αντιστοιχία με την ιδιοκτησία, τη αφύσικη ηθική και την προσήλωση μόνο στα “ημέτερα”.
Με τέτοια αφύσικη αντίληψη και συμπεριφορά του δεξιού δεν είναι ανερμήνευτη η συμπόρευσή του με τις δυνάμεις Κατοχής των Ναζί από το 1941, μέχρι και την αποχώρησή τους από τη χώρα το 1944. ΄Ολο αυτό το διάστημα που η Δεξιά και στην επίσημη εκπροσώπησή της, συνεργαζόταν με τον κατακτητή, το βάρος της Αντίστασης εναντίον του έπεσε σχεδόν αποκλειστικά στις μη Δεξιές Δυνάμεις. Οι εξαιρέσεις και μόνο ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ να τις δει κανείς, δεν αναιρούν αυτή την ιστορική αλήθεια πως η Αντίσταση έπεσε στους ώμους της μη Δεξιάς Ελλάδα.΄Ηταν ένα από εκείνα που θα πρέπει να κάνουν το σημερινό Δεξιό να ντρέπεται για τους “παππούδες” και τους “πατεράδες” του . Αλλά, η ντροπή θέλει πολιτισμό κα συνείδηση. Αμφότερα απόντα από το Δεξιό, το συνειδητά ενταγμένο σ΄αυτό το χώρο.
Με αυτή τη βαριά ηθική και “πατριωτική”, αν θέλετε κληρονομιά και τις περγαμηνές της μη Δεξιάς και από την άλλη φορτωμένη με την κατάρα και τη ντροπή η Δεξιά ,από την απελευθέρωση και μετά, λογικά και ηθικά , δοθείσης και της αριθμητικής της υπεροχής , οι αντιδεξιοί θα έπρεπε να έχει πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Και την ίδια στιγμή οι αντίπαλοι να έχει καταβαραθρωθεί στα τάρταρα. Και όμως δε συνέβη ποτέ (*). Γιατί;
Για τον ίδιο λόγο που σήμερα κυβερνά τη χώρα η χειρότερη εκδοχή της Δεξιάς παράταξης με το πλέον διεφθαρμένο εκπρόσωπό της , τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ελέω της… αντιδεξιάς! Από τα καμώματα της Γεννηματά, του Κουτσούμπα, του Βαρουφάκη, της Κωνσταντοπούλου, της Λαφαζάνη. Με σχεδόν το 65-70% της εκλογικής Δύναμης ΜΗ ΔΕΞΙΟ στις εκλογές τον Ιούλιο 2019 στα 10 εκατομμύρια ψηφοφόρους τα 8.300.000 ήταν ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ! Αλλά τις εκλογές τις πήρε η ίδια “επάρατη και φορτωμένη με ανοσιουργήματα παράταξη. ΄Οντως, μέγα και ιστορικό κατόρθωμα!
Η θέση της Ιστορίας απέναντι στα πολιτεύματα το κράτος , την εξουσία είναι διαυγής. Και μόνο η συστημική ιστορία δεν τολμά να τη μνημονεύσει. Και αυτή η στάση-θέση είναι τούτη. Ο τρόπος με τον οποίο άσκησαν οι κοινωνίες την εξουσία ως σήμερα, έχει αποτύχει παταγωδώς. Σε όλες τις μορφές και τις πολιτειακές και πολιτικές της εκπροσωπήσεις. ΄Οσο συνεχίζουμε να αναπαράγουμε το ίδια μοντέλα, οι εξουσίες, όπως ασκούνται θα παραμένουν ίδιες. Ποτέ δε θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Η μια αλήθεια είναι αυτή.
Η άλλη, επίσης ιστορική, είναι τούτη. Οι επαναστάσεις δεν αλλάζουν επίσης τον κόσμο. Κάποιες φορές τον βελτιώνουν και άλλες γίνονται χειρότερες ακόμα και από τις εξουσίες που πολέμησαν να καταργήσουν. Ο λόγος είναι ένας. Ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στη φιλοδοξία, την επικυριαρχία, την αλαζονεία, το συμφέρον, το φανατισμό. Δεν αλλάζεις τον κόσμο, επομένως, αν δεν αλλάξει αυτό το στάτους μέσα σου. Πράγμα δύσκολο και εκτός ανθρωπίνων δυνατοτήτων.
Η άσκηση “αντιεξουσιαστικής” μορφής “εξουσία” στις μελλοντικές κοινωνίες, θα είναι αυτή η δύναμη που θα τις διδάξει με ποιο τρόπο οι άνθρωπο θα καταφέρουν να ζουν και να συμβιώνουν απαλλαγμένοι από κάθε είδος και μορφή εξουσίας. Ζητούμενο, άρα, είναι η μετάβαση από τη σημερινές μορφές εξουσίες στις αντιεξουσιαστικές. Αλλά και ο τρόπος που θα γίνει εφικτό.
Αν αποκλείσουμε την επανάσταση, ο μόνος ασφαλής και λογικός δρόμος σε τέτοιες κοινωνίες, φαίνεται να είναι η “βελτίωση”, ο “εξανθρωπισμός” των σημερινών εξουσιών. Και αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την ανάθεση τη άσκησής τους σε λιγότερο αλαζόνες, υπεροπτικούς, ατομιστές. Σε άτομα με ανθρωποκεντρικές ευαισθησίες και πίστη στις φυσικές και απαράγραπτες, διαχρονικές αξίες. Και τέτοιους, σίγουρα αποκλείεται να τους βρεις σε Δεξιούς σχηματισμούς και εκπροσώπους.
Για κάποιους ανεύθυνους ιδεολογικά , κυρίως κατ όνομα “προοδευτικούς”, που θα συνεχίζουν να αναπαράγουν τα γνωστά ανιστόρητα στερότυπα “τί Παπάγος τί Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά”, θα τους θυμίσουμε, πέρα από τα πέτρινα χρόνια στη χώρα μας, εξαιτίας αυτής ακριβώς ης απολίτικης ανοησίας και του ιδεολογικού “τσαμπουκά” πως με όσα κακά κι αν καταλογίσεις, στο “Γέρο της Δημοκρατίας”, το Ανδρέα Παπανδρέου, τον Αλέξη Τσίπρα , υπήρξαν ασφαλώς καλύτεροι από τον Κων. Καραμανλή και τον ανιψιό του ή τον Κων. Μητσοτάκη και το γιο του. Κι όποιος αμφισβητεί τέτοια ιστορική αλήθεια, αν δεν είναι Δεξιός, ή είναι πολιτικά αναλφάβητος , Σταλίνας ή, ακόμα χειρότερα, ψηφοφόρος της ….Γεννηματά, του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου.
Κι αν οργίζεσαι και παθαίνεις εγκεφαλικό να βλέπεις α. πρώτη τη χώρα σε νεκρούς (πάνω από 10.000) από την κακή διαχείριση της επιδημίας. β. να σε φυλακίζει η κοινοβουλευτική δικτατορία Μητσοτάκη επί 7 μήνες και να σε περιγελά πως το έκανε για το καλό σου. γ. την οικονομία κατεστραμμένη και σε χειρότερα αδιέξοδα από εκείνα της χρεοκοπίας δ. τον Γεωργιάδη και τον Πικραμμένο να σου “κουνάνε το δάχτυλο”, αντί να είναι στη φυλακή ε. το 8ωρο που κατακτήθηκε με τόσο αίμα να θυσιάζεται για χάρη του κεφαλαίου. στ. το υποθηκευμένο σπίτι του φτωχού να το αρπάζουν οι τράπεζες για τις οποίες ο ίδιος χρεώθηκε τα μνημόνια. ζ. αντί ΜΕΘ να αγοράζουν άχρηστους εξοπλισμούς μόνο και μόνο για να πάρουν μίζες. η. τον Αλαφούζο και το Μαρινάκη να “αποπατούν” όπου βρεθούν με την Γκεμπελική δικτατορία, που κήρυξαν στον τόπο. Να μείνουμε στα …οφθαλμόν εξορύσσοντα.
Αν, λοιπόν, και μετά από τέτοιο πόλεμο που σου κήρυξε ένα κράτος (και ως τέτοιο μόνο δικαίου δεν μπορεί να είναι) , “αύριο” , πας στις κάλπες να τιμήσεις πάλι την αλαζονεία, το ψώνιο και την πολιτική ανευθυνότητα της Γεννηματά, της Κωνσταντοπούλου και του Βαρουφάκη και συνεχίζεις να θεωρείς πως ανήκεις στον αντιδεξιό χώρο, ασφαλώς πάσχεις από διπολική διαταραχή! Κι αν δεν ήταν μια τόσο επικίνδυνη ψυχική (διάβαζε του μυαλού) πάθηση, να “μη γνωρίζει η αριστερά σου τί ποιεί η δεξιά σου”, ασφαλώς τα ευτράπελα στη συμπεριφορά του διπολικού θα ήταν αστεία και ξεκαρδιστικά .
_______________________________
(*)Κείμενα από το συστημικό (και ως τέτοιο ελάχιστα αντικειμενικό) “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”.
(Σημ. Δεν παραθέτουμε δικές μας απόψεις, που αναφέρονται στα ίδια ιστορικά γεγονότα, για να διαπιστώσει ο αμφιταλαντευόμενος αναγνώστης, πως ακόμα και οι Δεξιές, συντηρητικές πηγές , όπως το “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”, έστω και με “σφιγμένα δόντια”, αναγκάζονται να πουν κάποιες ιστορικές αλήθειες).
Οι παρακάτω αναφορές είναι χαρακτηριστικές και αποκαλυπτικές της ιστορικής πραγματικότητας πως τουλάχιστον από το τέλος της κατοχής μέχρι και την επιβολή της δικτατορίας του συνταγματαρχών το 1967 , η Μη Δεξιά υπερτερούσε εμφανώς της Δεξιάς.
1. Η Συμφωνία της Βάρκιζας
Η υπογραφή της Συμφωνίας
Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.
Τα «Δεκεμβριανά» άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230 Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό αμάχων. Στις 11 Ιανουαρίου 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας στο εξοχικό του πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα. Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).
Αναμνηστική φωτογραφία μετά την υπογραφή
Έπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστεία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/210
2. Οι Βουλευτικές Εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946
Προσέλευση πολιτών στις κάλπες
Στις αρχές του 1946 την Ελλάδα κυβερνά ο κεντρώος Θεμιστοκλής Σοφούλης. Με την προτροπή των Άγγλων προκηρύσσει εκλογές για τις 31 Μαρτίου. Τα ΕΑΜικά κόμματα, με επικεφαλής το ΚΚΕ και οι αριστεροί φιλελεύθεροι υπό τον Γεώργιο Καφαντάρη αντιδρούν. Ζητούν δίμηνη αναβολή και εγγυήσεις, επειδή θεωρούν τις εκλογές σημαδεμένες υπέρ της δεξιάς, η οποία είχε εξαπολύσει ένα κύμα «λευκής τρομοκρατίας» στη χώρα, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΑΜ. Στο στόχαστρο των ακροδεξιών ομάδων ήταν όχι μόνο οι αριστεροί πολίτες, αλλά και οι κεντρώοι αντιμοναρχικοί.
Δεν εισακούονται και τελικά το ΚΚΕ, που φλερτάρει με την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, και η κεντροαριστερά θα ανακοινώσουν αποχή από τις εκλογές. Στις εκλογές θα λάβουν μέρος μόνο δεξιοί και κεντρώοι πολιτικοί σχηματισμοί. Οι παλιοί αντίπαλοι της προπολεμικής περιόδου είναι παρόντες, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Το φιλομοναρχικό Λαϊκό Κόμμα, συμπαγές και ενωμένο, αποτελεί τον άξονα της δεξιάς συμμαχίας «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων», ενώ το Κόμμα των Φιλελευθέρων, που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είναι διασπασμένο σε έξι τμήματα (Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων, Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα, Κόμμα Βενιζελικών Φιλευθέρων, Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα, Κόμμα των Φιλελευθέρων και οι Φιλελεύθεροι του Καφαντάρη που απέχουν).
Το πρωί της 31ης Μαρτίου οι ψηφοφόροι πηγαίνουν στις κάλπες με το άγγελμα ότι τα ξημερώματα κομμουνιστές αντάρτες υπό τον Καπετάν Μπαρούτα επιτέθηκαν στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, με διαταγή του ηγέτη του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη. Κατά τη συμπλοκή σκοτώθηκαν 9 χωροφύλακες και 2 στρατιώτες, που συμμετείχαν στη φρουρά των εκλογικών τμημάτων. Η επίθεση αυτή θεωρείται από πολλούς ως το προοίμιο του Εμφυλίου Πολέμου.
Οι εκλογές θα γίνουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με αναλογικό εκλογικό σύστημα και θα τις κερδίσει η δεξιά και βασιλόφρων «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων» με το 55,12% των ψήφων. Οι δύο κεντρώοι σχηματισμού, «Εθνική Πολιτική Ένωσις» και «Κόμμα των Φιλελευθέρων», θα συγκεντρώσουν το 34,67% των ψήφων. Όσον αφορά στο ποσοστό της αποχής, που πρέπει να θεωρείται «πολιτική», οι απόψεις διίστανται, επειδή δεν ανακοινώθηκε ο αριθμός των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων: Το ΚΚΕ την ανεβάζει στο 50%, οι διεθνείς παρατηρητές την κατεβάζουν στο 9,3%. Η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Νεώτερες έρευνες την υπολογίζουν γύρω στο 20-25%. Πολύ αργότερα, το ΚΚΕ θα κάνει την αυτοκριτική του και θα θεωρήσει μεγάλο πολιτικό λάθος την αποχή (Καθαίρεση Ζαχαριάδη το 1956, 8ο Συνέδριο του 1961).
Η Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές είχε 354 μέλη. Στήριξε δέκα κεντροδεξιές κυβερνήσεις και πέντε πρωθυπουργούς (Παναγιώτης Πουλίτσας, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Δημήτριος Μάξιμος, Θεμιστοκλής Σοφούλης και Αλέξανδρος Διομήδης) μέχρι το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Τον Ιανουάριο του 1950 θα διαλυθεί και θα προκηρυχθούν εκλογές για τις 5 Μαρτίου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/240
3.ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ
Στις 16 Νοεμβρίου 1952 προκηρύσσονται νέες εκλογές, στις οποίες κυριαρχεί ο νικητής του Εμφυλίου, στρατάρχης Παπάγος και το κόμμα του «Ελληνικός Συναγερμός». Η έκκληση του Πλαστήρα προς την Αριστερά για συστράτευση πέφτει στο κενό. «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά» είναι η απάντηση των κομμουνιστών. Η ΕΠΕΚ ηττάται κατά κράτος και στις 3 Μαΐου 1953 διασπάται. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, καταβεβλημένος από αλλεπάλληλα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, δεν εξελέγη ούτε βουλευτής. Η πολιτική του καριέρα θα λάβει τέλος, όπως και η ζωή του λίγους μήνες αργότερα. Θα αφήσει τη τελευταία του πνοή στις 26 Ιουλίου 1953, εξαιτίας ενός νέου βαρύτατου καρδιακού εμφράγματος.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/184
4. ΟΙ “ΕΚΛΟΓΕΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΝΟΘΕΙΑΣ”
Η ρήξη των Ανακτόρων με τον Γεώργιο Παπανδρέου, που οδήγησαν στην παραίτησή του από την πρωθυπουργία στις 15 Ιουλίου 1965 («Ιουλιανά»), αποτέλεσε κομβικό σημείο στην πορεία του κόμματος. Ακολούθησε η διάσπαση του κόμματος με την αποχώρηση κυβερνητικών και κομματικών στελεχών («Αποστασία»), οι οποίοι σχημάτισαν τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις (Γεωργίου Αθανασιάδη -Νόβα, Ηλία Τσιριμώκου και Στέφανου Στεφανόπουλου).
Πηγή: https://www.sansimera.gr