Με τον πρόσφατο θάνατο και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έκλεισε ο κύκλος μιας εποχής, που άφησε…εποχή (ή καλύτερα «άνοιξε σχολή») στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η τριανδρία Κωνσταντίνος Καραμανλής, ,Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κυριάρχησαν στην ελληνική, πολιτική κονίστρα επί συναπτές δεκαετίες, σύνδεσαν την πορεία τους ως βουλευτές, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και πρωθυπουργοί με τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και τη σημάδεψαν ανεξίτηλα. Και μάλιστα από μια καθοριστική στιγμή και μετά, που σηματοδοτείται με διαφορά ελάχιστων ετών από το τέλος δύο πολέμων. Τη ναζιστική «Κατοχή» στη χώρα και την ήττα των Ελλήνων κομμουνιστών στον Ανταρτοπόλεμο.
Οι συστημικοί ιστορικοί και μάλιστα οι επικεφαλής των «Ιδρυμάτων» («κέντρων ερευνών») που συστάθηκαν για τη μελέτη της ζωής και του πολιτικού έργου των τριων αυτών πολιτικών, θα περιχαρακώσουν αυστηρά (το έχουν κάνει ήδη) την ιδεολογική ταυτότητα ,του μεν Κωνσταντίνου Καραμανλή στο χώρο της φιλελεύθερης Δεξιάς, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην Κεντροδεξιά παράταξη και του Ανδρέα Παπανδρέου στη σοσιαλιστική.
΄Αποψή μας είναι πως καθαρές ,αδρές διαχωριστικές, ιδεολογικές γραμμές στα κομματικά χωράφια και των τριων, δεν υπάρχουν. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Συμβατικές, έστω συμβολικές, είναι αυτού του είδους οι διαφοροποιήσεις. Κλασικό παράδειγμα το κομματικό σύστημα των Αμερικανών, που ανέκαθεν κινείται σταθερά και εκφράζεται από δύο παρατάξεις, τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς. Είναι τα δυο κόμματα από συστάσεως ΗΠΑ που εναλλάσσονται στην εξουσία με ελάχιστες, ως ανύπαρκτες διαφοροποιήσεις στη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων της χώρας τους. Ούτως ή άλλως, ειδικά στην εξωτερική πολιτική και όχι μόνο στην Αμερική ,οι «εθνικές» , λεγόμενες, οι αταλάντευτες γραμμές, έχουν προ πολλού χαραχτεί και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ή τροποποίηση.
Ακόμα και τα δύο μεγάλα συστήματα εξουσίας που επικράτησαν στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, το καπιταλιστικό και το “κομμουνιστικό”, είναι περισσότερο οικονομικά ,που ασκούσαν όμως την εξουσία με τον ίδιο τρόπο με το οποίον ΟΛΕΣ οι εξουσίες διαχειρίζονται τη δύναμή τους. Κι αυτή είναι η μεγάλη και χαρακτηριστική τους ιδιότητα και όχι στον κρατικό παρεμβατισμό, ισχυρό ή χλιαρό στα δύο παραπάνω συστήματα
Στην Ελλάδα η Δεξιά, το Κέντρο και η Αριστερά, που κυβέρνησαν κατά καιρούς και ο τρόπος που άσκησαν την εξουσία τους ως κυβερνήσεις οι τρεις αυτές παρατάξεις, είναι οι ισχυρότερες αποδείξεις πως δεν υπάρχουν ουσιώδεις μεταξύ τους διαφορές. Ειδικά ο μύθος της φιλολαϊκής πολιτικής από την οποία φέρεται να εμφορείται η Αριστερά, έτσι όπως εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ και από το ΣΥΡΙΖΑ ,καταρρίπτεται παταγωδώς, ιδιαίτερα με τη πολιτική συμπεριφορά της σημερινής Αριστεράς, που κυβερνά τον τόπο.
Οι τρεις αυτοί ΄Ελληνες πολιτικοί, επομένως, είχαν περισσότερα σημεία που τους ένωναν από εκείνα τους χώριζαν στην άσκηση της εξουσίας, την οικονομική-κοινωνική πολιτική και τη συμπεριφορά τους ως κομματικοί ηγέτες. Κυρίαρχες ιδιότητες ,καθοριστικές που λειτουργούσαν και ως ισχυροί κρίκοι σύσφιξης των κομματικών αντιλήψεων και των τριων ανδρών, είναι εκείνα της δημαγωγίας κα της καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στο κόμμα, που ηγούντο και των οπαδών τους.
΄Άλλες, μεγάλες διαφορές δεν είχαν, παρά μόνο ως ανθρώπινοι χαρακτήρες, ως πρόσωπα. Στο θέμα της οικονομίας για παράδειγμα ,ακολούθησαν, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο την “πεπατημένη” του δανεισμού, την οικονομία της Αγοράς, οι απάνθρωποι κανόνες της οποίας πλήττουν ανηλεώς τις ανθρώπινες κοινωνίες τους τελευταίους αιώνες (όχι μόνο σε θέματα που αφορούν τη θεσμική κατίσχυση και τη νομιμοποίση της τοκογλυφίας). Ουδείς από τους τρεις αυτούς «μεγάλους» πολιτικούς της Ελλάδας προχώρησε στο αυτονόητο. Να στηρίξει, δηλαδή, αποκλειστικά και ουσιαστικά την οικονομία της χώρας στους τρεις δυνατούς πυλώνες της, τις μοναδικές πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει η χώρα ,τη Γεωργία, την Κτηνοτροφία, τον Τουρισμό, αλλά και στη μελέτη της εκμετάλλευσης του (πιθανού) «υπόγειου» πλούτου της.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έστησε ένα ισχυρό κομματικό κράτος της ΕΡΕ ,αρχικά με τη στήριξη του παρακράτους, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την ανασύσταση της εξουσίας του συρφετού εκείνου, τα μέλη του οποίου στην Κατοχή και στα χρόνια του Ανταρτοπόλεμου, έδρασαν ως Γερμανοτσολιάδες, Ταγματασφαλίτες, Κουκουλοφόροι, Μάιδες, Χίτες κ. λπ. Οι εθνικόφρονες ήταν οι νικητές εκείνου του πολέμου και ο κατ΄εξοχήν ακραιφνής αρχηγός τους , ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όφειλε να τους ανταμείψει για τις υπηρεσίες τους, τη συμμετοχή στη διεκπεραίωση του πολέμου και την επίτευξη της τελικής νίκης . Και αυτό ακριβώς έκανε. Σε μια Ελλάδα μεταπολεμική-ανακτορική-καραμανλική ,που είχαν δικαίωμα ψήφου ακόμα και οι…πεθαμένοι, ακόμα και τα δέντρα (!), χτίστηκε το κράτος της Ακροδεξιάς, που παρέδωσε στη συνέχεια τη σκυτάλη στη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ακολούθησε πιστά τα γραμμή Καραμανλή, τουλάχιστον ,όσον αφορά τη διατήρηση του ισχυρού κομματικού κράτους. Το “πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων” παλιότερα ,έγινε επί Ανδρέα Παπανδρέου το “σημείωμα” της “Κλαδικής” των συντεχνιών με τη ίδια ισχύ και αποτελεσματικότητα στη χρήση του. Οι οπαδοί, ζούσαν τη “χρυσή εποχή” στον αστερισμό των παροχών και του “Τσοβόλα δώσ΄τα όλα, που κράτησε σχεδόν επί μια εικοσαετία. Ο ορκισμένος, εθνικόφρων και ευνοημένος ψηφοφόρος του Καραμανλισμού, αντικαταστάθηκε από τον επίσης ορκισμένο και βολεμένο Πρασινοφρουρό του Ανδρεϊσμού.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ο…ατυχέστερος από τους δύο προηγούμενους ,αφού ως πρωθυπουργός κεντροδεξιάς κυβέρνησης, δεν κατάφερε να κυβερνήσει ούτε τρία χρόνια. Όμως, ήταν αρκετός ο χρόνος, για να δείξει και τούτος πως στην πολιτική της Ελλάδας η ιστορία επαναλαμβάνεται ατόφια με μοναδική αλλαγή στα ονόματα , τους τίτλους των κομμάτων και της εποχές.
Και αν ο τρόπος που κυβέρνησαν οι τρεις αυτοί …«ογκόλιθοι» της ελληνικής πολιτικής, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν, όπως είπαμε, πανομοιότυπος, και φυσικά εντελώς καταστροφικός για την πορεία του τόπου, εκεί που φάνηκαν συνεπέστεροι στη διατήρηση της παράδοσης κοινής συμπεριφοράς-νοοτροπίας και της έλλειψης ουσιαστικής , πολιτικής διαφοράς και ήθους , ήταν αλλού. Και οι τρεις… ανήγαγαν σε επιστήμη, πέρα από την επικράτηση της πελατειακής αντίληψης στην πολιτική και την ισχύ του νεποτισμού (οικογενειοκρατία), την ανάδειξη, δηλαδή, των “γόνων” τους σε επίδοξους διαδόχους.
Σε μια χώρα που ο θεσμός της οικογένειας, της «φαμίλιας» είναι ισχυρός με απίστευτες παθογένειες και για τα ίδια τα μέλη τους, αλλά και σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο, δε θα μπορούσε να βρει αντιπάλους και εχθρούς στο πλήθος των Ελλήνων ψηφοφόρων η αντίληψη της κληρονομικότητας. Ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του θεωρεί αυτονόητο να νοιάζεσαι για τα παιδιά σου και να τους κληρονομείς ό,τι διαθέτεις.
΄Ετσι εξηγείται πως στις περισσότερες χώρες του κόσμου με, έστω και στοιχειώδη, πολιτικό πολιτισμό, δε βλέπεις εύκολα να κληρονομείται η εξουσία των ηγετών στα παιδιά τους ,σαν να είναι βασιλεία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Στη χώρα μας και οι τρεις αυτοί πολιτικοί άφησαν …κληρονιμικώ δικαίω στα μέλη της φαμίλιας τους την “περιουσία” της εξουσίας, σαν να ήταν σπίτι, χωράφι, άλλο κινητό ή ακίνητο απόκτημα.
Κώστας Καραμανλής (ανιψιός), Γιώργος Παπανδρέου (υιός) και Κυριάκος Μητσοτάκης (υιός) με την καταλυτική επίσης παρουσία τους στα κομματικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας,όσο κι αν έχουν διαφορές σε επίπεδο χαρακτήρα και προσωπικότητας με τους “νονούς” της φαμίλιας ,αποδεικνύουν, όχι μόνο το μέγεθος του νεποτισμού που κατατρώγει τον ιστό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά κατατάσσει και τη χώρα σε επίπεδο «δημοκρατία της μπανάνας». Και οι τρεις αυτοί «γόνοι» -διάδοχοι, συνέχισαν με την ίδιο ζήλο και τις συνέπειες το καταστροφικό έργο των αρχηγών της οικογένειας που διαδέχτηκαν.
Ο Κώστας Καραμανλής, μέσα σε δύο (σχεδόν) τετραετίες, για να ταϊσει τη Νεο-Δημοκρατική «γαλάζια ακρίδα», τόλμησε να διπλασιάσει το χρέος και εκτίναξε το έλλειμμα πάνω από το 15%. Μοναδικό φαινόμενο στη νεότερη ιστορία της χώρας. ΄Ηδη η Ελλάδα από τις αρχές του 2008 είχε πτωχεύσει, αφού ο ανιψιός είχε καταστήσει από τότε το χρέος μη βιώσιμο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που πήρε αμέσως μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης τη “λαϊκή εντολή” να κυβερνήσει ,επέλεξε να υποταχτεί στους νόμους της Αγοράς, αντί: α. Να τολμήσει από την πρώτη στιγμή έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.β.Να καθίσει τον προκάτοχό του Κώστα Καραμανλή στο “σκαμνί” του ειδικού δικαστηρίου για τη χρεοκοπία της χώρας . Αντί για τα δυο αυτά αυτονόητα πρώτα βήματα της κυβέρνησής του, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και προχώρησε για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων στην αναγγελία ενός καταστροφικού για την ώρα που αναγγέλθηκε, δημοψηφίσματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα τολμήσουμε να διακινδυνεύσουμε μια ιστορική πρόβλεψη (από εκείνες που αποφεύγει συνήθως η ιστορία) θα εξελιχθεί στο χειρότερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης. Προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν οι ακόλουθες παρατηρήσεις: α. Το ήθος και ύφος του ανδρός. ΄Ηδη και προ πολλού, έχει αποσπάσει τη σκυτάλη της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, που κρατούσε ως τώρα αποκλειστικά ο Αλέξης Τσίπρας β. Δε φαίνεται, όπως και ο πατέρας του, να έχει συνειδησιακές αναστολές για να πετύχει όποιο διακύβευμα θέτει. γ. Είναι υπάκουος εκτελεστής των εντολών της Ε.Ε και των τοκογλύφων και σε καμιά περίπτωση δε θα αποφασίσει, ,αν ποτέ γίνει (και θα γίνει) πρωθυπουργός της χώρας, έξοδο από το ευρώ, αν αρνηθούν οι δανειστές βαθύ κούρεμα του χρέους και μακροχρόνια εξόφληση του εναπομείνατος (μοναδική λύση διεξόδου από την οικονομική κρίση αυτή την ώρα). δ. Βρίσκεται υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση των εφοπλιστικών, ειδικά των φιλοβασιλικών κύκλων του Λονδίνου, οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς προς την κατεύθυνση της επανάκαμψης ακροδεξιών, βασιλικών, χουντικών και ναζιστικών ψήφων στη δεξαμενή της Ν.Δ. Απώτερος στόχος, όχι απλά η νίκη της παράταξης, αλλά και ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τη διακυβέρνησή τους ασέβησαν και ασέλγησαν πάνω στην έννοια ΄Ανθρωπος και Πολίτης, μετάδωσαν και καλλιέργησαν σε ένα ολόκληρο λαό αισχρές νοοτροπίες, αρρωστήματα και παθογένειες, έπαιξαν με τις τύχες ολόκληρων γενεών, υποθήκευσαν το μέλλον τους και αποχώρησαν από το… μάταιο τούτο κόσμο, ατιμώρητοι, αφού πρώτα φρόντισαν να στέψουν αρχηγούς τα παιδιά και τα ανίψια τους. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου ,Κυριάκος Μητσοτάκη, «μήλα,» κάτω από τις “μηλιές”. Και οι τρεις, ζώντες ακόμα και …περιλειπόμενοι, συνέχισαν και συνεχίζουν το ολέθριο έργο της «φαμίλιας» και όχι μόνο, δεν έδωσε κανένας τους λόγο για τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν ως φορείς της ανώτατης εξουσίας στον τόπο, αλλά θα φύγουν και τούτη μια μέρα και τα ονόματά τους θα…κοσμούν τις ταμπέλες οδών, πλατειών, ιδρυμάτων και υποτροφιών!
΄Αξιος ο μισθός σας, συν-΄Ελληνες! Τουλάχιστον , εσείς που σεμνύνεστε πως ως… πατριώτες ανήκετε στο σώμα των ενεργών ψηφοφόρων του εκλογικού σώματος και κρατάτε στους ώμους σας τις τύχες της χώρας. Από μας, μακριά αυτό το έγκλημα.
