Ο Παλαιοχριστιανός κατεβαίνει στην πολιτική και ανακοινώνει κόμμα σε λίγες ημέρες
Η Ομάδα των 11 φτιάχνει κόμμα . Και το…όνομα αυτών «Νέα Αριστερά»
(Υπενθυμίζεται ότι την Νέα Αριστερά απαρτίζουν οι: Έφη Αχτσιόγλου, Αλέξης Χαρίτσης, Νάσος Ηλιόπουλος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, Θεανώ Φωτίου, Σία Αναγνωστοπούλου, Μερόπη Τζούφη, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Πέτη Πέρκα, Χουσείν Ζειμπέκ και Φερχάτ Οζγκιούρ.)
Α. Λοβέρδος: Ιδρύει νέο κόμμα για τις ευρωεκλογές
***
Το έτυμο της λέξης «συγγνώμη» (προφορικά «συγνώμη» είναι από το ΣΥΝ+ΓΝΩΜΗ (γιγνώσκω). Πριν δηλαδή, να δηλώσω μετάνοια, αλλαγή γνώμης και συμπεριφοράς, σημαίνει έχω την ίδια γνώμη με σένα, φρονώ όπως κι εσύ. Σε τελευταία ανάλυση-είχες δίκιο και ήταν λάθος μου που πριν, τήρησα άλλη στάση.
Παραθέσαμε αυτές ακριβώς τις …μορφολογικές λεπτομέρειες , γιατί η ετυμολογία μιας λέξης δεν είναι απλά η ρίζα της ,αλλά η…αλήθεια της! Γίνεται έτσι αντιληπτό γιατί αυτή η λέξη, τόσο συχνή στη χρήση της, ειδικά στους γαλλόφωνους και τους αγγλόφωνους (κάποτε μάλιστα γίνεται πέρα από τυπική και κουραστική η επανάληψη, ιδιαίτερα στη γηραιά Αλβιώνα οι μισές λέξεις σε μια πρόταση είναι sorry και στη …βαριά μεταμέλεια so sorry!), ήταν ανύπαρκτη παλιότερα στο ελληνικό λεξιλόγιο.
Μάλιστα, το… «συνγνώμη» (σε αντίθεση με τη “μελανχολία”) έστω και τέτοιο, ήταν κακόηχο κι ασυνήθιστο στην ελληνική κοινωνία, αλλά για άλλους λόγους. Το «έσφαλα και μετανιώνω»…όταν και εάν η πολυτέλεια του ξερόλα το επέτρεπε, αντικαθιστούσαν τη συγγνώμη. Αλλά και σήμερα διστάζει ο ΄Ελληνας να οικειοποιηθεί τη λέξη και τη βαθύτερη σημασία της να την εμπεδώσει απολύτως.
Το να έχεις αυτογνωσία, να δείχνεις μεταμέλεια για τα λάθη σου (και να το εκφράζεις, να το κοινοποιείς) είναι δείγμα πολιτισμού. Στις παλιές , βάρβαρες κοινωνίες ήταν σπάνιο σπορ, αμελητέο ,αλλά και υποτιμητική η παραδοχή του λάθους. Κυρίως, γιατί ο ημιμαθής, είναι χειρότερος και από τον αμαθή (αυτό δε σημαίνει πως ο αμαθής διαθέτει την αρετή της επίγνωσης της άγνοιάς του). Αλλά, κυρίως ο ημιμαθής, τούτος …τα ξέρει όλα (δοκησίσοφος-ξερόλας, «ξέρω, άκου») και ως τέτοιος, δε λαθεύει ποτέ. Κι αν το κάνει, δεν το παραδέχεται. Ακόμα χειρότερα, δεν το βλέπει !
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν μιλιούνια μετανάστευε στην Αμερική η φτωχολογιά από όλες τις μεριές της Ευρώπης για αναζήτηση, όχι απλά καλύτερης τύχης, αλλά του σίγουρου παράδεισου της Νέας Ηπείρου, που έβγαζες το χρυσάφι από τα χωράφια με το φτυάρι, η Ελλάδα, κρατούσε κι εδώ πρωτεία. Η φτώχεια, που έδερνε τον ΄Ελληνα όχι μόνο λόγω πολέμων, αλλά και από τις πονηρές πολιτικές των «Μεγάλων Δυνάμεων» και της διεφθαρμένης ντόπιας κομματικής αγυρτείας , έδιωχνε μακριά τον κόσμο, κυρίως από τα χωριά, την παντελώς πενόμενη ελληνική επαρχία . Και για χρόνια μετά, ως και τις δεκαετίες του ΄50 , του 60 και ‘70 η μετανάστευση και η αστυφιλία, έδερναν τον τόπο και μαράζωναν την ύπαιθρο χώρα.
Στις αναφορές, λοιπόν, των αμερικάνικων αρχών (αστυνομικές, υγειονομικές), τις εφημερίδες και τις συνδικαλιστικές ενημερώσεις για τις καραβιές των μεταναστών, που έφταναν στη Ν. Υόρκη, συναντάμε και περιγραφές για τους ΄Ελληνες μετανάστες . Μια από τις συνήθεις, τυπική και πλέον χαρακτηριστική τέτοια περιγραφή (την έχουμε δημοσίευση εδώ παλιότερα) είναι αυτή που επί λέξει αναφέρει :«Οι ΄Ελληνες, είναι σκουρόχρωμοι, φοράνε βρώμικες άσπρες ή γκρι φούστες (φουστανέλα), κυκλοφορούν ρακένδυτοι και μεταξύ τους φωνασκούν ή σφάζονται για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ» , (κυρίως για το βασιλιά και το Βενιζέλο”. πρβλ «ελιά ,ελιά και Κώτσο βασιλιά» και «της αμύνης το σκουφάκι, έφερε το Λευτεράκη).
Κάναμε την αναδρομή, για να στηρίξουμε την άποψη πως η «πολιτική» για τον ΄Ελληνα είναι… μικρόβιο. Και αν ,μεν, είχε την αρχαία αθηναϊκή της έννοια, αυτή η ενασχόληση, όπως τη μνημονεύει ο Θουκυδίδης δια στόματος Περικλή διατυπωμένη “μόνοι γάρ τον τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν”, θα ήταν αρετή και τόλμη. Αλλά, ο ΄Ελληνας είχε ανέκαθεν σύγχυση φρενών , δεν κατάφερε, ούτε σήμερα να ξεχωρίσει την πολιτική από τον κομματισμό.
Κι αυτό για δύο κυρίως λόγους. Επειδή η σχέση του με το κόμμα, κυρίως της εξουσίας, είναι πελατειακές ,αλλά και γιατί είναι ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΣ (η πολιτική είναι πολιτισμός, όπως η δικαιοσύνη, ο σεβασμός). Ως εκ τούτων και αμαθής, ημιμαθής, δοκησίσοφος. Και αφού το ένα φέρνει το άλλο, γίνεται ξερόλας, φανατικός, εγωιστής, «κολλημένος-ψεκασμένος».
Είναι και αυτός ένας βασικός λόγος, που η λέξη «συγγνώμη» ήταν και είναι , ως σήμερα, άγνωστη και περιφρονημένη στο λεξιλόγιο του Νέο Ελληνα. Σε αντίθεση με φράσεις, όπως « ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» ΄Η «ας με κάνανε μια ώρα πρωθυπουργό και θα σου έλεγα …» που σκίζουν από συστάσεως ελληνικού κράτους σε αυτό τον τόπο και βρίσκονται ανελλιπώς και αδιαλείπτως στο στόμα του ΝεοΕλληνα.
Συμπέρασμα:
Ο Παλαιοχριστιανός ( τί είναι τούτο πάλι; ) φτιάχνει, ανακοίνωσε , κόμμα. Κατεβαίνει στις ευρωεκλογές.
Γιατί, όχι; Καλά θα κάνει. ΄Εχει και τούτος την αποκλειστική αλήθεια, πιθανότατα άνωθεν καταβαίνουσα και αποκαλυφθείσα στο ξεροκέφαλό του. Και θέλει να την υπερασπιστεί και να τη διαδώσει ή, αν τον παίρνει, να την επιβάλει με κάθε μέσο (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δε λέει και το ΚΚΕ; ), ως εφετμή (μοναδική αλήθεια και μη επιδεχόμενη αντίρρηση ή τροποποίηση (Το αλάθητο δεν είναι αποκλειστικότητα της θρησκείας, αλλά και της «πολιτικής»).
Και αφού έφτιαξαν κόμμα ο Βελόπουλος, ο Λοβέρδος, οι 9 αποστάτες από το ΣΥΡΙΖΑ και άλλα «καλά παιδιά» του συνταγματικού κομματικού τόξου, γιατί όχι και ο Παλαιοχριοστιανός; Είναι, δηλαδή περισσότερο πολιτικοποιημένοι ο Βελόπουλος με τις κηραλοιφές, ο Λοβέρδος με τις αισχρές συναλλαγές ή ο Ευκλείδης , η Ευτυχία και ο Φίλης; Οι τελευταίοι ,ως έχοντες και τούτοι το αλάθητο, αλλά και το ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί του ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησαν, αφού καταπάτησε άλλος στην ιδιοκτησία τους, να φτιάξουν νέα στέγη. Και όλοι μαζί πια στο κομματικό της Ελλάδας περιβόλι, διάλεξαν να «ρίχνουν νερό στο μύλο» του Μητσοτάκη, παρά, ας πούμε, να σώσουν το κεραμίδι του φτωχού, που του αρπάζει ο κολλητός τους Κούλη.
“Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς διαμαρτυρομένων! Αλλά και η χώρα που φύεται και ευδοκιμεί η “φαιδρά πορτοκαλέα”.
¨