Χρόνια πριν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα πρώτα του ,δειλά βήματα , αντί σε γλώσσα βρεφική, όπως όλα τα παιδάκια του κόσμου κάνουν, να ζητάει … κακά , τσίσα ή τσιτσί, το βρέφος ΣΥΡΙΖΑ, μικρομέγαλο, μιλούσε από εκείνη την ηλικία, σε άλλο λόγο. ΄Ηταν λόγος δημαγωγικός, λαϊκιστών και ψευταράδων ,που έμοιαζε με γλώσσα ενήλικου και ώριμου , αλλά μόνο στην άρθρωση. Οι λέξεις ακατάληπτες ή με νοήματα αμφισημίας.
΄Ηταν οι εποχές, όταν “τα χώναμε” σκληρά σε εκείνο τον κομματικό συρφετό των Αγανακτισμένων του Συντάγματος (μεταξύ αυτών και ΝεοΝαζί Χρυσαυγίτες). Και η τότε βάση του ΣΥΡΙΖΑ , δεν ήταν παρά λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμένα.
Είναι πολλές οι αναφορές μας εκείνα τα χρόνια στην σύνθεση της βάσης και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και στην πορεία προς διάλυση, αν συνέχιζε αυτή την τακτική και δεν φρόντιζε να αποκτήσει συμπαγές πέλμα από συνειδητοποιημένους, Αντιδεξιούς πολίτες.
Τέτοια κόμματα στην Ελλάδα, δεν έχουν καμιά πιθανότητα επιβίωσης, πόσο μάλλον άσκησης εξουσίας, αν η βάση τους, είναι ευκαιριακή και…μιας χρήσης .Ειδικά στην Αριστερά που απαιτεί πολιτική συνειδητοποίηση και αγωνιστικότητα. Τα ιστορικά, χαρακτηριστικά της δηλαδή,. ΄Όπως, από την άλλη, δεν τα διέθεταν ποτέ. ούτε τώρα πολύ περισσότερο, οι οπαδοί της Δεξιάς. Η συσπείρωσή τους και η τεχνητή ενότητά τους, είχαν διαφορετικά γνωρίσματα. Εκείνα της ακρίδας σε σμήνη, που πέφτουν ομαδικά για να εξολοθρεύσουν καλλιέργειες.
Για το ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ευχής έργο πως είχε στο τιμόνι του τον Αλέξη Τσίπρα. Στην αρχή, ο τότε αρχηγός, πέρα από το βαρίδι της μικρής ηλικίας (όπως και σήμερα ο νέος) και της έλλειψης πολιτικής εμπειρίας, ενέδωσε στη γνωστή αριστερή υποταγή σε έμπειρους, υποτίθεται, συμβούλους . Στην ουσία ,όμως δημαγωγούς και λαϊκιστές ,όπως είναι ο περισσότερος πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα από συστάσεως κράτους και ειδικά όλα εκείνα τα χρόνια της χρεοκοπίας.
Αλλά, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν υπήρξε ποτέ, στην αρχή τουλάχιστον, Στέφανος Κασσελάκης. Ανυπάκουος, «εξτρεμιστής», σκαπανέας. Ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν κουβαλάει την παλιά αριστερή νοοτροπία, έχει αλλιώτικο «τσαμπουκά». Και τουλάχιστον για αυτές τις εποχές ΣΩΤΗΡΙΟ.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την «επανάστασή» του, όταν «ήρθε εις εαυτόν», υπάκουσε στη λογική και την Ιστορία και έκανε την περίφημη στροφή στην Ευρώπη με την απόφασή του να αυτονομηθεί από την παράλογη τότε «λογική» του ΟΧΙ στην Ε.Ε που έδωσε το δημοψήφισμα. Και έφερε τα πάνω κάτω. Στο ίδιο του το κόμμα και στην πολιτική του συγκρότηση.
΄Εκτοτε, πορεύτηκε σωστά. Λάθη, ασφαλώς, υπήρξαν. Και μάλιστα διέπραξε ένα από τα πλέον σοβαρά, που δε διστάσαμε να το χαρακτηρίσουμε, ιστορικά έγκλημα! ΄Ηταν η συμφωνία (ομερτά) με τον Κώστα Καραμανλή, να μην τον στείλει σε ειδικό δικαστήριο για τη χρεοκοπία της χώρας. Σε αντάλλαγμα, ο «ανιψιός» του παραχώρησε τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο, για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Η κρίση της Ιστορίας ,πάντως, είναι θετική για την πρωθυπουργική του θητεία. Μιλάμε αποκλειστικά για τον Αλέξη Τσίπρα, ως αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό. Για το κόμμα δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο.
Επικεφαλής μιας κυβέρνησης, που είχε το ένα της πόδι δεμένο στο βαρίδι των ΑΝΕΛ ,αλλά και στη σύνθεσή της , τύπους που όμνυαν στην αριστεροφροσύνη, τον όψιμο πατριωτισμό και το άκρατο λαϊκισμό, σαν τον Βαρουφάκη, το Λαφαζάνη, τη Ζωή, ήταν δύσκολο και έργο να παράγει και ισορροπίες να κρατήσει. Η εκδίωξή τους από το κόμμα και την κυβέρνηση, ήταν οπωσδήποτε πράξη σωτηρίας, σαν να πετάς βάρος, για να ελαφρύνεις το καράβι στη φουρτούνα.
Αυτό το άδειασμα, όμως, δεν ήταν αρκετό. ΄Εμεινε μπόλικη σαβούρα μέσα. ‘ Οπως οι πρόσφατοι αποστάτες και οι τωρινοί υπονομευτές, δίκην ζηλούσης δόξαν Αχτσιόγλου , Γεροβασίλη με τη λοιπή κομπανία . Και κάποια στιγμή το σκάφος … μπάταρε. Δεν τόλμησε από την αρχή ο Αλέξης Τσίπρας να τους εκσφενδονίσει στη θάλασσα, όπως θα κάνει (και ομολογουμένως άργησε) ο Στέφανος Κασσελάκης. (Ελπίζουμε, τουλάχιστον ).
Ο Αλέξης Τσίπρας ,ως αυτή την ώρα, βρίσκεται σε καλό δρόμο σε ό,τι αφορά τη στάση που τηρεί απέναντι στο νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Και η πρόσφατη παρέμβαση με το κείμενό του, δεν ήταν ούτε λάθος ούτε μεροληπτικό. Πλην της πρόσκλησης για νέα εκλογή αρχηγού, την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι ήδη νεοεκλεγμένος.
Η παρέμβασή του ήταν κραυγή αγωνίας. Αλλά και μια εμπεριστατωμένη, περιεκτική ανάλυση- περιγραφή μιας πραγματικότητας στο κόμμα της Κουμουνδούρου, που είναι φανερή σε όλους. Δεν υπάρχει κάτι περίεργο ή καινούργιο σε αυτό το κείμενο. Οι παροικούντες την Κουμουνδούρου γνωρίζουν πολύ καλά αυτή την αλήθεια, που όμως δεν ξορκίζεται με παχιά, υποκριτικά λόγια, όπως αυτά που ακούσαμε τελευταία στις συνεδριάσεις των μελών της Π.Γ.
Την ίδια στάση οφείλει και σε αυτό το κρίσιμο συνέδριο να τηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας . Αν παρθεί απόφαση να στηθούν πάλι κάλπες για εκλογή προέδρου στο ΣΥΡΙΖΑ ,είναι ανάγκη να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα.
Αν δεν το κάνει, αν ,είτε φανερά, είτε από τα παρασκήνια στηρίξει τους σημερινούς υπονομευτές και θορυβοποιούς της «φράξιας», Τεμπονέρα-Γεροβασίλη, θα διαπράξει πάλι ένα άλλο έγκλημα καθοσίωσης. ΄Όπως με το πρώτο και ασυγχώρητο της «ομερτά» με τον Κώστα Καραμανλή.
Κι αν συμβεί αυτό, η Ιστορία θα του το καταλογίσει με αυστηρότητα. Δε θα είναι καθόλου επιεικής στις κρίσεις της για ένα πολιτικό που τον βαρύνουν δύο τόσα μεγάλα εγκλήματα. Και μάλιστα καθοσίωσης.
Θα πρόκειται για πολιτικό…χαρακίρι. Αλλά, ταυτόχρονα θα σημάνει και την αρχή του οριστικού τέλους του κόμματος που το ανέδειξε και υπήρξε η ψυχή του για τόσα χρόνια.