“Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν” είναι η βασική εντολή της χριστιανικής θρησκείας. Η ίδια ,βέβαια, στους αιώνες φρόντισε να την ανατρέπει, να την αποδομεί ολοσχερώς ,για να αποδεικνύει μεγαλοπρεπώς πως είναι μια από τις πιο αφύσικες εντολές, αν δεν συμπληρωθεί, ως “εφετμή”, από τις πρέπουσες προϋποθέσεις. Οι χριστιανοί όλων των εποχών στην όχι και τόσο μακραίωνη Ιστορία τους, την εφάρμοζαν αδιαλείπτως και ανελλιπώς, αλλά, από την…ανάποδη!
Και τι να πεις για το Ισλάμ; Στην ακόμα μικρότερη ιστορία του και ως σήμερα, άργησε, αλλά τρέχει και τούτο , ιδρωμένο να μην μείνει πίσω από τις επιδόσεις της ανάδελφης θρησκείας (Ιουδαιόσπορες αμφότερες).
Ναι, να αγαπάμε τον πλησίον μας, αυτό θέλουμε και εμείς.΄Ομως, όχι κατ΄ επιλογήν φυλής, εθνικότητας, γλώσσας, θρησκείας, ταξικής προέλευσης και ένα σωρό άλλων επίκτητων ταμπελών που κόλλησαν οι κοινωνίες των ανθρώπων ,καταργώντας τις αρχέγονες και κληρονομικές επιγραφές, που έγραψε η Φύση.
Μου λες, δηλαδή… Κύριε, Ιησού Χριστέ, να αγαπάω το Λοβέρδο, το Σαμαρά και τον Γεωργιάδη; Κι ακόμα χειρότερα το Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη; Αν ναι, τότε, ή δεν ήξερες τι έλεγες, ήσουν αφελής και… λαλημένος ή τα κηρύγματά σου είχαν σκοπιμότητες και στόχους . Τί να διαλέξουμε;
Για σένα, αν υπήρξες ( ως Υιός Θεού, βέβαια, εντελώς αποκλειομένου), εγγεγραμμένος σε μητρώα…αρρένων, δεν ήσουν τίποτα περισσότερο από ένα αφιλοσόφητο, αστόχαστο, φανατικό Εβραίο Μεσσία. (Δεν ισχύει το ίδιο για “Κωνσταντίνους” και “Θεοδόσιους” αργότερα, που ενέταξαν το χριστιανισμό στο κρατικό Σύστημα). Με “καμένη” παντελώς τη “φλάντζα” του μυαλού σου από τις μυθοπλασίες των “Ταλμούδ” και των λοιπών ιερών κειμένων.
΄Ετσι εξηγούνται και οι μοναδικές (σε θρησκευτικά κυρίως συστήματα) αντιφάσεις των λόγων σου, όπως, από τη μια να “αγαπάτε τους εχθρούς υμών” κι από την άλλη, να παίρνεις τη βίτσα και ως…Ηρακλής μαινόμενος , να τα κάνεις λίμπα στο Ναό που ήλεγχαν οι εχθροί σου Γραμματείς και Φαρισαίοι (Εσσαίος γαρ, εσύ).
Το θέμα μας δεν είναι (πάλι) ο Ιησούς. Κι ας είναι περί αυτού ο μακροσκελής ο πρόλογος. ΄Αλλο θέλουμε να πούμε με αφορμή τις διάφορες παλαβές ατάκες από τα Ευαγγέλια (υπάρχουν όμως και πολλές καλές και αξεπέραστες ) κι ας ξεστρατίσαμε και λίγο.
Λοιπόν, όχι. Η Φύση, κι ας λένε τα αφύσικα τσιτάτα του Χριστού, αρνείται να μου επιτρέψει να αγαπάω το “Λοβέρδο”, τον κλέφτη ,τον απατεώνα του “λευκού κολάρου”.
Αλλά γιατί; Μήπως ,επειδή ζηλεύω τα καζάντια του; Τζάμπα να μου τα έδινες τέτοια “μαύρα” λεφτά και τις “έδρες” του της αλλαξοκωλιάς μαζί, επ΄ ουδενί θα τά΄ θελα. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που έχω δικαίωμα (και υποχρέωση) όχι μόνο να μην αγαπώ ένα “Λοβέρδο”, αλλά και να υποχρεούμαι, να… σκίζομαι για να τιμωρηθεί.
Αλλά, ξέρεις κάτι; Εχθρός μου πρώτος, κι ας μη φανεί περίεργο, δεν είναι ο περί ου ΄”Λοβέρδος- μασκαράς”. Είσαι εσύ, ο τύπος της “διπλανής της πόρτας” που ακούς για τις “πουστιές ” Λοβέρδου κι άνετα και …θυμόσοφα αποφαίνεσαι ξεδιάντροπα “ποιος έχει το μέλι στα δάχτυλα και δεν το γλείφει, ρε παιδιά;” Εσύ του βγάζεις εισιτήριο να ταξιδεύει “πρώτη θέση”.
Ε, όχι, παλιανθρωπάκο, “πλησίον μου”. Με αυτή την ηθική με τέτοιους κανόνες αν πορεύεσαι και συ, δεν πρόκειται ούτε να σε αγαπώ, ούτε να σε εκτιμώ, πολύ περισσότερο να μη σε τιμωρώ. Γιατί, τηρουμένων των αναλογιών της λαμογιάς και διαφθοράς, είσαι κι εσύ μια σμικρογραφία “Λοβέρδου”. Κάνεις τα ίδια στα δικά σου μέτρα και τα “κυβικά”. Κι αν είχες τράτο, θα έκανες τα ίδια και χειρότερα από εκείνους.
Ουδείς έχει δικαίωμα να διατυπώνει ηθικούς κανόνες, πέρα από εκείνους που θέσπισε η Φύση. Και ό,τι είναι φυσικό, είναι και ηθικό. Και είναι ανήθικο ,ως αφύσικο, να λες τα απλά και απολύτως κατανοητά και αυτονόητα, ως λογικά και πρέποντα. Πως, για παράδειγμα, “όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια”, “ο θάνατός σου η ζωή μου”, “το Ελληνάκι έχει νόμιμη κατοικία, αλλά το Πακιστανάκι είναι … λαθρό”.
Επίσης αποπροσανατολιστικά και εκ του πονηρού είναι και οι κουβέντες παραπάνω του Χριστού. Να αγαπάς τον εκμεταλλευτή σου, μην πολεμάς τον βασανιστή σου, μη ζητάς το δίκιο σου. Και γιατί όλη τούτη η αφροσύνη και η κακομοιριά; Να χάσεις τούτη τη ζωή, για να κερδίσεις την (παντελώς) άγνωστη άλλη!
Υπάρχει ΜΟΝΟ μια δέσμευση για εκείνον που οφείλει να μισεί το διπλανό του: Αν ο μισών δεν είναι, ως ο… μισούμενος!
Χρυσός κανόνας: “Ο μισών τον πλησίον , δεν πράττει, όσα μισεί να του κάνει εκείνος”.
Αν δεν ισχύει τέτοια σχέση, δε διαφέρει ο “δράστης” από το “θύμα”. Και ποσώς με αφορά ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος.
Τέτοιοι κανόνες, όμοια ηθική και λογική “μην κάνεις ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν” , “πατάνε έξω” πλήθος κόσμου. Και περισσότερο τους “εν τρικυμία εν τω κρανίω” ευρισκομένους. Ειδικά, εκείνους που αυτοαναγορεύονται σε τιμωρούς και εκδικητές των άλλων, των “κακών”, όντας οι ίδιοι κακοί και αφύσικοι.
Συμπεράσματα:
- Τα μέλη των κοινωνιών, ως οργανισμοί, ζουν με όσα όρισε η Φύση (αναπνέουν, τρώνε, πίνουν…), αλλά επιμένουν να βάζουν δικούς τους κανόνες σε όλα τα άλλα, καταργώντας τους φυσικούς. “Δυο μέρα και δυο σταθμά”, είναι μπαγαποντιά που επίσης μισεί η Φύση.
- Τα “αγαπάτε αλλήλους, ακόμα και τους εχθρούς σου” είναι σκύβαλα, πέρα από επικίνδυνες προσταγές. Κι αν θέλουμε, έστω να είμαστε πιο δίκαιοι, επιεικείς και πρακτικοί , να αφήσουμε να διορθώσει η ελληνική αρχαιότητα αυτή τη χριστιανική, παλαβή αντίληψη ζωής. Και τί λέει η αρχαία ελληνική αγχίνοια; “ΦΙΛΕΙ ΩΣ ΜΙΣΗΣΩΝ ΚΑΙ ΜΙΣΕΙ ΩΣ ΦΙΛΗΣΩΝ“. Τουλάχιστον!
- Τον εγκληματία, τον άδικο, τον παράλογο, τον άρπαγα, το φανατικό οφείλω και να μη τον αντιγράφω, έστω και στα μικρότερης εμβέλειας όμοια αρρωστήματα, αλλά και να αγωνίζομαι να τιμωρηθεί η ΄Υβρις του, για να βρουν η Δίκη και η Νέμεσις αναπαμό.
- Για να είναι νόμιμη και ηθική μια τέτοια “κάθαρση”, όμως, οφείλει να στηρίζεται (και ΜΟΝΟ) σε ό,τι η φύση ορίζει δίκαιο και φυσικό.
- Και ποιο είναι τούτο; Να το αποδώσουμε μεταφορικά με μια περιγραφή απλή και κατανοητή: Αν πηδήσεις απέναντι, πάνω από μια χαράδρα δύο μέτρων, αλλά σου λείπουν 2 πόντοι για να πατήσεις από την άλλη μεριά, πας στον πάτο. Κι αν εγώ κάνω το ίδιο άλμα, αλλά μου λείπουν 100 πόντοι για να σταθώ στην απέναντι πλευρά, πάλι θα βρεθώ στον ίδιο πάτο, πάνω από το δικό σου πτώμα.
- Το κακό και το άδικο δεν είναι υπόθεση …μεγέθους στο μέτρημα της Φύσης. Το μικρό και το μεγάλο κακό είναι και τα δύο, το ίδιο ανήθικα. Επειδή ακριβώς είναι αμφότερα αφύσικα.
“Ο ΕΧΩΝ ΩΤΑ ΑΚΟΥΕΙΝ, ΑΚΟΥΕΤΩ”. Αλλιώς, “κάνε του κεφαλιού” σου και “χτύπα το μετά στον τοίχο”!