Τελικά, είναι ευχή ή κατάρα η κυριαρχία της τεχνολογίας στις ημέρες μας; Ειδικά του ιντερνέτ. Κέρδισε ή έχασε ο άνθρωπος από το σύγχρονο τρόπο που επικοινωνεί με τους άλλους και γίνεται μέτοχος σε ελάχιστο χρόνο όσων συμβαίνουν από τη μια ως την άλλη άκρη της γης;
Παλιότερα η επιστολή, το τηλέφωνο, η εφημερίδα, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση αργότερα, ήταν τα μοναδικά μέσα προσωπικής επικοινωνίας , ενημέρωσης και απόκτησης πληροφοριών. Και μιλάμε για τις νεότερες εποχές. Αν γυρίσουμε πολύ πίσω στα χρόνια των φρυκτωριών και των περιστεριών, οι δυσκολίες επικοινωνίας ήταν ανυπέρβλητες.
Τα ερωτήματα παραπάνω μπορεί να βρουν , σχετική απάντηση, πάλι μέσα από άλλες ερωτήσεις. ΄Οντως επικοινωνεί ο σύγχρονος άνθρωπος με τους άλλους; Λέγεται αυτό επικοινωνία; Και η ενημέρωση που λαμβάνει αστραπιαία και πλούσια είναι ουσιαστική και αυθεντική;
΄Οπως συμβαίνει στη ζωή, τίποτα, σχεδόν, δεν είναι άσπρο- μαύρο. Οι σοφιστές στην ελληνική αρχαιότητα, που είχαν επισημάνει αυτή την αλήθεια, ήταν οι ίδιοι που αμφισβητούσαν ακόμα και αυτή, τη… δική τους αλήθεια!
Φαίνεται πως η Φύση προγραμμάτισε τον άνθρωπο να αποφεύγει εξ αρχής τους δογματικούς, τις αυθεντίες, τους Μεσσίες και τους Σαμάνους. Και ασφαλώς ,να αποστασιοποιείται από τη ζωή. Οι αντικειμενικές και μοναδικές αλήθειες της Φύσης έχουν να κάνουν πάντα με τους δικούς της κανόνες και νόμους.
Δεν είχα διαλέξει από την αρχή σήμερα αυτό το θέμα. ΄Αλλα είχα στο νου μου να πω. Για άλλο γράφω. Το συγκεκριμένο , μου επεβλήθη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της παρέα στον καφενέ. Εκείνοι πίνουν τα κρασάκια τους, σιγοτραγουδάνε , αστειεύονται, πειράζονται μεταξύ τους κι ελόγου μου αμετανόητος γραφιάς ξεροσταλιάζω βαρύς και μόνος στο πληκτρολόγιο.
Τελευταίο καιρό, οι ανάγκες έρευνας με φέρνουν (πάλι) στα Βαλκάνια σε… μεριές και μέρη που ακόμα δεν έχει πατήσει πολιτισμός. Και μπορεί, μεν, εδώ να μην έχουν πολλές κοινότητες όχι μόνο ιντερνέτ, αλλά ούτε καν σταθερό τηλέφωνο, τηλεόραση ή ραδιόφωνο ,αλλά τα μέλη τους επικοινωνούν μια χαρά. Τους βλέπω να είναι ευτυχείς και αυτάρκεις μεταξύ τους.
Στην άγνοιά τους για το τί χάνουν, αναρωτιέμαι , ή όντως είναι όπως δείχνουν;
Απάντηση δεν πήρα από τον άλλο τον σοβαρό τον …κύριο στο μυαλό μου που ώρες-ώρες έχει απαντήσεις για όλα, για να αποδειχτεί λίγο μετά πως δε γνωρίζει την τύφλα του. Ειδικά μπροστά σε όσα ήθελε να ξέρει και δεν έμαθε (ούτε θα μάθει) ποτέ.
Ο οδηγός και μεταφορέας μου στην Πόλη , “ανατολικά και «πέρα» από το δικό του τόπο, όπως το λένε, κάθεται στα κάρβουνα. ΄Εχει το μικρό κοπάδι του «αμολημένο» και πρέπει πριν πέσει η νύχτα να το μαζέψει. Δεν κρατιέται άλλο. Κι εγώ ,αν θέλω να μη βγάλω εδώ τη νύχτα σε άγνωστο και αφιλόξενο μέρος, πρέπει να πατήσω τώρα κιόλας «Δημοσίευση», να μαζέψω τα συμπράγκαλα της γραφής και να πάρουμε ξανά το δρόμο της επιστροφής, όσο ακόμα είναι ημέρα.
Στον ερχομό, τον είχα ρωτήσει, ΄Ετσι για να βεβαιωθώ περισσότερο για κάτι που υποπτευόμουν.
-Τι λες για τον πόλεμο με την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, αδερφέ;
΄Ανοιξε τα μάτια διάπλατα, «τί»; μου κάνει.
-΄Ασε, κάτι δικά μου λέω. Κάνε πως δεν ακούς εσύ, του κάνω. ΄Ηταν η πρώτη και τελευταία προσπάθεια. Είχα διάφορες ερωτήσεις στο μυαλό, ήθελα να έχω τη σύγκριση, να μάθω ποιος είναι τελικά ο τυχερός από τους δυο μας.
Δεν έμαθα. Ούτε χρειάστηκε να το δουλέψω στο μυαλό μου. Ειδικά, μετά από την πρόταση που σε ανύποπτο χρόνο στην πορεία μας προς τον “κόσμο του πολιτισμού”, μου έκανε.
« Κοίτα, τώρα που θα φτάσουμε, να πάμε πρώτα να σου δείξω το Δράκο. Δεν έχεις ματαδεί άλλο τέτοιο θάμα. Και μετά κάνεις τις δουλειές σου”.
– Τι είναι ο …Δράκος, φίλε;
«Ασε, δε σου λέω, θα δεις με τα μάτια σου ,να πάθεις”!
-Εν τάξει. Αλλά, πάμε καλύτερα μετά, του λέω. ΄Οταν θα φεύγουμε. Είναι επείγον να τελειώσω κάτι πρώτα.
΄Ηταν 1 μεσημέρι η ώρα που μπήκαμε στον καφενέ και τώρα που φεύγουμε κοντεύει 4. Δεν προλαβαίνουμε πια να με πάει να δω το θέαμα! Θα πέσει η νύχτα.
Ολόκληρες 3 ώρες, κολλημένος εγώ στο laptop! Η παρέα δίπλα μου, είχαν κατεβάσει δέκα κατρούτσα κρασί, με τραγουδιστική συνοδεία, αλληλοπειράγματα ,αστεία και…έξω καρδιά. ΄Εβλεπα την ανεμελιά και την ικανοποίηση στα μάτια τους.
Ελόγου μου, σκλάβος της τεχνολογίας και του πολιτισμού που δε διάλεξα. ΄Εχασα και το… Δράκο του παραμυθιού που θα πάθαινα μόλις τον αντίκριζα!
Και καλά να… πάθω!